Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 5ον)

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

Ἀποκλειστικά γιά τό Katanixi.gr

Θεσσαλονίκη, 20 Μαΐου 2019

Παραθέτουμε τά κυριώτερα λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου τό 2011.
1) 24-4-2011: Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης, Πάσχα 2011: Ἀντικανονική ἀποδοχή στή Θεία Λατρεία κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, τοῦ Παπικοῦ ψευδοϊερέως Rubén Tierrabanca González καί τοῦ Ἀρμενίου ψευδοδιακόνου Razmik Dursunyan, οἱ ὁποῖοι ἀνέγνωσαν τό Εὐαγγέλιο ὁ πρῶτος στά Λατινικά καί ὁ δεύτερος στά Ἀρμενικά.

(ΠΗΓΗ: Ὁ Ἑσπερινός τῆς Ἀγάπης στό Φανάρι (24-4-2011) http://fanarion.blogspot.com/2011/04/blog-post_26.html καί ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία λατρεία», ἐν περιοδικῷ Θεοδρομία ΙΓ₂(Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011) 250-252)

2) 8-10-2011: «Ἐπικίνδυνος καί ὀλισθηρά ἀτραπός, εἰς τήν ὁποίαν εὐκόλως δύναται νά παρασυρθῆ ὁ μοναχός «ἐκ συναγωγῆς, ἀπροσεξίας καί τοῦ πονηροῦ ἐπηρείας», εἶναι ἡ κρίσις τῶν πράξεων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ προεστῶτος καί τῶν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθέντων ποιμένων».
«Ἐπικίνδυνος καί ὀλισθηρά ἀτραπός, εἰς τήν ὁποίαν εὐκόλως δύναται νά παρασυρθῆ ὁ μοναχός «ἐκ συναγωγῆς, ἀπροσεξίας καί τοῦ πονηροῦ ἐπηρείας», εἶναι ἡ κρίσις τῶν πράξεων καί τῶν ἐντολῶν τοῦ προεστῶτος καί τῶν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθέντων ποιμένων. Τό ἐπικίνδυνον δέ ἔγκειται εἰς τό γεγονός ὅτι ὁ τοιοῦτος μοναχός πλανᾶται θεωρῶν ὅτι οὗτος τηρεῖ ἄσπιλον «τήν παρακαταθήκην» τῆς πίστεως, ἀγνοῶν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ διατυπωμένην σαφῶς ὑπό τοῦ πρωτοκορυφαίου τῶν ἀποστόλων Παύλου «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε˙ αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἐβρ. ιγ΄ 17).
Ἀλλ’οἱ ἀγρυπνοῦντες, ἀδελφοί καί τέκνα, «ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ἀγρυπνοῦν καί διά τήν ἀπαρασάλευτον διατήρησιν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ὡς «οἱ προφῆται εἶδον, οἱ ἀπόστολοι ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ἐδογμάτισαν… καί ὁ Χριστός ἐβράβευσεν». Οὖτω καί ἡμεῖς ἔχομεν ἀπόλυτον συνείδησιν τῆς εὐθύνης, τήν ὁποίαν φέρομεν μετά τοῦ ἀρχιερατικοῦ καί πατριαρχικοῦ ὠμοφορίου ἐπί τῶν ὤμων ἡμῶν.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς κατέχουσα τήν ἀλήθειαν, οὐδέποτε ἐφοβήθη τήν συνομιλίαν μετά τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, ἀκολουθοῦσα καί εἰς αὐτό τό παράδειγμα τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεως αὐτῆς Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὀποῖος συνωμίλει μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, γνωρίζων ὅτι θά προεκάλει τήν ἀπορίαν καί τήν ἀντίδρασιν τῶν μαθητῶν Του. Τό αὐτό ἐποίησε καί ὁ ἐκ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς προερχόμενος μέγας θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος κληθείς συνδιελέχθη μεθ’ἑτεροδόξων καί δή καί ἀλλοθρήσκων. Ὅθεν, λαλοῦντες καί ἡμεῖς «τήν ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν» διεξάγομεν διάλογον ἀληθείας ἐργαζόμενοι διά τήν προσέγγισιν καί τήν κατανόησιν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καλῆς προθέσεως ἄνευ οἱασδήποτε ἐκπτώσεως ἤ παραχαράξεως τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως.
Διά τοῦτο καί προτρεπόμεθα ὑμᾶς πατρικῶς ἵνα συνεχίζητε ἀπερίσπαστοι ἐκ τοιούτων λογισμῶν τήν πνευματικήν ὑμῶν ἐργασίαν, «εἰρήνην» διώκοντες «μετά πάντων καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον» (Ἑβρ. ιβ΄ 14).
Διό καί ἐπί τοῦ παρόντος ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι συνεχίζομεν τούς διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων, διά νά πεισθοῦν οἱ καλοπροαίρετοι ἐκ τῶν συνομιλητῶν ἡμῶν. Δέν ἐπιτυγχάνομεν πάντοτε, ἀλλ’οὐκ ἀποκάμνομεν κηρύσσοντες τήν ἀλήθειαν, ἀκολουθοῦντες τάς νουθεσίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, σχολιάζοντος τήν ἐντολήν τοῦ Ἀποστόλου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», συμφώνως πρός τάς ὁποίας νουθεσίας πρέπει νά διαλεγώμεθα «ἕως αἰῶνος» μετά τῶν αἱρετικῶν τῶν ἐπιθυμοῦντων καλοπροαιρέτως νά μανθάνουν τήν ἀλήθειαν, χωρίς νά βαρυνόμεθα ἕνεκα τῆς φαινομενικῆς ματαιότητος κόπων καί τῆς φαινομενικῆς ἀναποτελεσματικότητος τῶν ἡμετέρων προσπαθειῶν (Κλῖμαξ Λόγος κστ΄, Β 11). Ἐν συνόλῳ ὁ διάλογος ἐνδέχεται νά φαίνεται ἀποτυχημένος. Ἡ Θεία Χάρις, ὅμως, ἐνδέχεται νά προσείλκυσε πρός τήν ἀλήθειαν τινάς τῶν συμμετεχόντων εἰς αὐτόν. Διότι, δέν ἀξίξει νά διεξάγηται διάλογος, ἀκόμη καί ἐάν μία μόνον ψυχή ἐλκυσθῆ πρός τήν ἀλήθειαν; Καί ὑπάρχουν τοιαῦτα παραδείγματα, οὐκ ὀλίγα, τά ὁποῖα δέν εἶναι τῆς παρούσης γραφῆς.
Ἡ Μετριότης ἡμῶν ἐπανειλλημένως ἔχει τονίσει τάς οὐσιώδεις διαφοράς μεταξύ τῆς ὀρθοδοξίας καί τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν, διό καί οὐδόλως ἐφείσθημεν, ὁμιλοῦντες πρό ἐτῶν πρός ρωμαιοκαθολικούς ἀδελφούς, νά ἐπισημάνωμεν ὅτι μέ τήν τακτικήν, τήν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἡ ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία, ἀποδεχομένη ὁλονέν καί νέα δόγματα, αἱ πορεῖαι αὐτῆς καί τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, ἀντί νά συγκλίνουν πρός τήν ἕνωσιν, ἀποκλίνουν καί ὁδηγοῦν εἰς ἀπομάκρυνσιν τῆς μιᾶς ἀπό τῆς ἄλλης (Ὁμιλία ἡμῶν εἰς τό Ρωμαιοκαθολικόν Πανεπιστήμιον τοῦ Georgetown τήν 21^ην Ὀκτωβρίου 1997).
Συνεπῶς οὐδόλως τυγχάνει ἀληθές ὅτι παρασυρόμεθα εἰς μίαν ἀπροϋπόθετον ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν, οὔτε εἶναι ἀληθές ὅτι παραβλέπομεν τάς διαφοράς, αἱ ὁποῖαι ἐμποδίζουν τήν ἕνωσιν. Τό ἀληθές εἶναι ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάντοτε εὔχεται «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καί δέν δύναται νά ἀρνηθῆ τόν ἑαυτό της, ὅταν προσκαλεῖται εἰς διάλογον ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως. Διότι, πᾶς ὀρθόδοξος πρέπει νά ἐπιθυμεῖ τήν ἕνωσιν, ὅπως ἐπιθυμεῖ ταύτην καί Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὀποῖος διά τῆς Ἀρχιερατικῆς Αὐτοῦ προσευχῆς, ὀλίγον πρό τοῦ Πάθους, παρεκάλεσε τόν Πατέρα ἵνα ἕν ὦσι πάντες οἱ εἰς Αὐτόν πιστεύοντες. Ἡ ἕνωσις εἶναι ὁ τελικός στόχος, ἀλλά πρό αὐτοῦ, πρέπει νά ἐπιτευχθῆ ἡ ταυτότης ἐν τῇ πίστει. Ἄν καί γνωρίζομεν τάς ἐν προκειμένῳ δυσχερείας πρός ἐπίτευξιν συμφωνίας καί τάς προσαπτομένας ὑπό ὡρισμένων ὀρθοδόξων κατηγορίας κατά τῶν συνομιλητῶν ἡμῶν, ὅτι δέν ἐπιδιώκουν εἰλικρινῶς τόν διάλογον καί τήν συμφωνίαν, ἀλλά τήν ὑποταγήν ἡμῶν, ἀκολουθοῦμεν τήν ὑπόδειξιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος νά μήν ἐκκακῶμεν ἕως αἰῶνος, διότι εἴμεθα βέβαιοι ὅτι καί ἐάν ἀκόμη τινές τῶν συνομιλητῶν ἡμῶν εἶναι κακοπροαίρετοι, ὑπάρχουν καί πολλοί καλοπροαίρετοι, μετά τῶν ὁποίων ὀφείλομεν νά συνεχίσωμεν τόν διάλογον πρός πλήρη διαφώτισίν των. Ὅταν οἱ διάλογοι πραγματοποιῶνται μετ’ἐκπροσώπων ὁμολογιακῶν ὁμάδων ἀριθμούντων χιλιάδας ἤ καί ἑκατομμύρια μελῶν καί τά πορίσματα τῶν συζητήσεων δημοσιεύονται εἰς ἔντυπα μελετώμενα ὑπό πολλῶν ἐνδιαφερομένων, δέν δύναται νά ἀποκλεισθῆ ἡ ὕπαρξις μεταξύ αὐτῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, χάριν τῶν ὁποίων καί μόνον ὀφείλομεν νά συνεχίσωμεν τούς διαλόγους.
Εἶναι γνωστή ἐκ τοῦ γεροντικοῦ, ἡ περίπτωσις τοῦ γέροντος καί τοῦ ὑποτακτικοῦ του, οἱ ὁποῖοι συνήντησαν ἕνα εἰδωλολάτρην. Ὁ ὑποτακτικός, μή γνωρίζων τήν ἀποτελεσματικήν μέθοδον τῆς ἄγρας τῶν ψυχῶν, ἐπέπληξε, κατηγόρησε καί καθύβρισε τόν εἰδωλολάτρην διά τό πεπλανημένον τῆς πίστεώς του, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐξοργίση καί νά διαθέση αὐτόν δυσμενῶς πρός τήν χριστιανικήν πίστιν. Ἀντιθέτως, ὁ σοφώτερος αὐτοῦ γέρων ὡμίλησε μετά συμπαθείας καί ἀγάπης πρός τόν εἰδωλολάτρην μέ ἀποτέλεσμα νά προσελκύση αὐτόν εἰς Χριστόν».

(ΠΗΓΗ: Ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους, http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1381&tla=gr)

Σχόλιο: Ἡ Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ἀπαντῶντας στίς ἀνωτέρω θέσεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἔγραψε καί δημοσίευσε στίς 17-10-2011 ἐξαιρετικό κείμενο μέ τίτλο: «Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι. Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», ἐν περιοδικό Ἀφιέρωμα στήν ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔκδοση Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «Φώτης Κόντογλου», Χριστούγεννα 2011, σσ. 19-89, http://www.theodromia.gr/92BD47EB.el.aspx, https://synaxiromion.wordpress.com/
3) 9-10-2011: «Τό χριστιανικόν ὅραμα τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος ἐκφράζεται πρός τό παρόν διά τῆς τάσεως πρός παγκοσμιοποίησιν»
«Ἐπί πλέον γνωρίζετε, Ἐξοχώτατε, τήν μέριμναν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπέρ τῆς ἑνότητος καί συναντιλήψεως τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῆς συνεργασίας ἐπί διαχριστιανικοῦ ἐπιπέδου, καθώς καί τάς προσπαθείας ἡμῶν διά τήν καλλιέργειαν πνεύματος διαθρησκειακῆς κατανοήσεως καί συνεργασίας μεταξύ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν παραδόσεων τοῦ μεσογειακοῦ χώρου. Πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτήν ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία συνεκάλεσεν ἐν τῷ Ἱερῷ ἡμῶν Κέντρῳ πρό ὁλίγων μόλις ἑβδομάδων Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἐπί τοῦ θέματος τῆς καταστάσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, μετά τά γνωστά ἐκεῖ τῶν τελευταίων μηνῶν γεγογόνα. Ἡ Σύναξις αὕτη υἱοθέτησε πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά πραγματοποιηθεῖ εἰς τό ἐγγύς μέλλον συνάντησις θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῆς περιοχῆς τῆς Μεσογείου, κατά τήν ὁποίαν θά ἠδύνατο νά συμφωνηθῆ καί διακηρυχθῆ ἕν εἶδος οἰκολογικῆς «Χάρτας τῆς Μεσογείου», ὡς συμβολῆς εἰς τήν προσπάθειαν προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἀλλά καί εἰς τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν καί συνεργασίαν τῶν θρησκειῶν τῆς περιοχῆς.
…Τό χριστιανικόν ὅραμα τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος ἐκφράζεται πρός τό παρόν διά τῆς τάσεως πρός παγκοσμιοποίησιν…
Ἔχομεν τήν βεβαιότητα ὅτι ἐκτιμᾶτε δεόντως καί θέλετε ἀναλόγως καί εἰς τό μέλλον ὑποστηρίξη τήν παγχριστιανικήν καί γενικώτερον εἰρηνοποιόν διακονίαν τοῦ καθ’ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου…».

(ΠΗΓΗ: Ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας δεξίωσιν ἐν τῷ Ἱεροκοινοτικῷ Μεγάρῳ, παρουσίᾳ τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος κ. Γεωργίου Παπανδρέου, http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1386&tla=gr)

4) Καλοκαίρι 2011: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔκανε διακοπές στήν περιοχή τῆς Βορείου Ἰταλίας καί ἐπισκέφθηκε ἐκεῖ ὅ,τι εἶχε σχέση μέ διάφορους Πάπες τῶν τελευταίων ἐτῶν.

(ΠΗΓΗ: «Αἱ πατριαρχικαί διακοπαί», ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (28-10-2011) 2).

5) 27-10-2011: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμμετεῖχε στήν διαθρησκειακή διάσκεψη τῆς Ἀσίζης (πόλη τοῦ «ἁγίου» Φραγκίσκου τῆς Ἰταλίας), τήν ὁποία ὀργάνωσε τό Βατικανό.
Ἡ διαθρησκειακή διάσκεψη δέν ἦταν μία ἁπλή συνάντηση. Εἶχε ὡς ἀποστολή τήν συμπροσευχή γιά τήν εἰρήνη. Ἡ συμπροσευχή τελέσθηκε τήν 27^ην Ὀκτωβρίου 2011. Καί σ’ αὐτήν συμμετεῖχαν, ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, ὁ Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, ὁ αἱρεσιάρχης Ἀγγλικανός «Ἀρχιεπίσκοπος» Ρόουαν Ουίλιαμς, ὁ Πρίγκιπας τῆς Ιορδανίας, ὁ Ἀρχιραβίνος τῆς Ρώμης, Προτεστάντες, Ἀγγλικανοί, Μονοφυσίτες, Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ζωροαστριστές καί ἄλλοι ἐκπρόσωποι θρησκειῶν καί αἱρέσεων (συνολικῶς πενήντα ἐκπρόσωποι). Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμπροσηευχήθηκε μαζί μέ ἀλλοθρήσκους καί αἱρετικούς χριστιανούς γιά τήν εἰρήνη στόν κόσμο καί τήν Μέση Ἀνατολή. Υἱοθετῶντας (προφανῶς) τίς «ἐντολές» τῶν «ὑπογείων ρευμάτων» τῆς Ἀμερικῆς, τά ὁποῖα ἀγωνίζονται γιά τήν δημιουργία μιᾶς νέας θρησκείας, τῆς Πανθρησκείας, ἐξισώνει τόν Ἀληθινό Τριαδικό Θεό τῆς Πίστεώς μας μέ τόν «θεό» τῶν Ἑβραίων, τῶν Μουσουλμάνων, ἀλλά καί μέ τόν Βούδα, ἐνῶ ἀναγνωρίζει τίς αἱρέσεις τῶν Προτεσταντῶν, τῶν Παπικῶν καί τῶν Ἀγγλικανῶν κ.λπ. ὡς «Ἐκκλησίες» σώζουσες, ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία.

(ΠΗΓΗ: «Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συμμετεῖχε σέ συμπροσευχή μέ Βουδιστές καί ἄλλους ἀντιχρίστους στήν διαθρησκειακή τῆς Ἀσίζης, τήν ὁποία ὀργάνωσε τό Βατικανό», ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (4-11-2011) 1, 7, https://www.youtube.com/watch?v=3FvkU2QQTno).

6) 13-11-2011: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐμπλέκει τόν Ὅσιο Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη στά οἰκουμενιστικά του σχέδια

Σέ συνέντευξη, πού παραχώρησε στήν ἐφημερίδα «Φιλελεύθερος» (13-11-2011) ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀπαντώντας στό ἐρώτημα: «Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ποιμαντική τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπέναντι στούς ἑτεροδόξους καί στούς ἀλλοθρήσκους»; ἀπάντησε: «Κατανόησις, διάλογος, ἀλληλογνωριμία, ἀγάπη! Ἄν δέν εἴμεθα ὅλοι ἀδελφοί ἐν Χριστῷ ἀκόμη, εἴμεθα ὅμως ἀδελφοί κατά τήν ἀδαμιαίαν φύσιν μας καί τοῦτο ὑποχρεούμεθα νά τό ἐνθυμούμεθα. Ἡ ἔλλειψις τῆς κοινῆς πίστεως δέν αἴρει τήν ὑποχρέωσιν τῆς ἀγάπης. Τοὐναντίον μάλιστα. Ἡ ἀποστολική παραγγελία ΄΄παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτόν ἀγάπην΄΄ (Β΄ Κορ. 2, 8) ἰσχύει ὄχι μόνον διά τούς οἰκείους τῆς πίστεως, ἀλλά διά πάντα ἄνθρωπον. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία κρήνη. Ἡ κρήνη ποτίζει ἀδιακρίτως τούς προσερχομένους χωρίς νά ἐρωτᾶ οὔτε τήν θρησκείαν των οὔτε τήν ἐθνικότητά των. Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης ἐδέχετο ἀδιακρίτως Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους ἀσθενεῖς, τούς ηὐλόγει, προσηύχετο ὑπέρ αὐτῶν καί τούς ἐθεράπευε. Πολλαί γυναῖκες μουσουλμάνες ἐτεκνοποίησαν διά τῶν εὐχῶν του. Οὕτω τόν ἐσέβοντο Ρωμηοί καί Τοῦρκοι καί ἐδοξάζετο διά τῆς ἀγάπης του τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Περαιτέρω: Ἐάν δέν διαλεχθῶμεν μαζί των, πῶς θά τούς γνωρίσωμεν; Πῶς θά μᾶς γνωρίσουν; Πῶς θά ἀκούσουν λόγον περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος; Μέ τήν διανομήν προπαγανδιστικῶν φέιγ-βολάν οὔτε ὁ Χριστός φανεροῦται, οὔτε τό εὐαγγέλιον τῆς ἀληθείας ἀποκαλύπτεται. Χρειάζεται ἀνθρωπίνη σχέσις καί ἐπικοινωνία»!

(ΠΗΓΗ: Συνέντευξη Πατριάρχου Βαρθολομαίου στήν ἐφημερίδα «Φιλελεύθερος» (13-11-2011), ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ, «Ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης ἐμπλέκει καί τόν Ἀγ. Ἀρσένιον τόν Καππαδόκην εἰς τά οἰκουμενιστικά του σχέδια», ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (25-11-2011) 1).

7) 30-11-2011 «Αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ρώμης καί τῆς Κων/λεως ὀφείλουν νά ἐπανεύρουν τήν κοινήν φωνήν τῶν δύο Ἀποστόλων (Πέτρου καί Ἀνδρέα), τήν κοινήν ὁμολογίαν πίστεως καί τό ἐν σώματι καί τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ «αὐτάδελφόν» των»

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατά τήν θρονική ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κων/λεως στό Φανάρι, παρουσίᾳ ἀντιπροσωπείας τοῦ Βατικανοῦ ὑπό τόν Καρδινάλιο Κούρτ Κόχ, ἀφοῦ προσεφώνησε τό Βατικανόν ὡς κανονική Ἐκκλησία, τόνισε ὅτι: «Αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ρώμης καί τῆς Κων/λεως ὀφείλουν νά ἐπανεύρουν τήν κοινήν φωνήν τῶν δύο Ἀποστόλων (Πέτρου καί Ἀνδρέα), τήν κοινήν ὁμολογίαν πίστεως καί τό ἐν σώματι καί τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ «αὐτάδελφόν» των, ὥστε ὁ κόσμος νά δυνηθῆ νά πιστεύση εἰς τόν Μεσσίαν, τόν ὁποῖον «εὕρηκαν» οἱ δύο θεμελιωταί τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν».

(ΠΗΓΗ: «Πῶς θά ξανασυναντήσουν τόν Μεσσίαν Παπικοί καί Ὀρθόδοξοι»; ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (9-12-2011) 7).

8) 30-11-2011: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος διαστρεβλώνει τό ἀντιπαπικό ἔργο τοῦ Ἀγίου Νεκταρίου πρός χάριν τοῦ Παπισμοῦ

Τήν θρονική ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κων/λεως, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου ἐκμεταλλεύθηκε ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, γιά νά διακηρύξει τήν προσήλωσή του στούς θεολογικούς διαλόγους μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν μέ σκοπό τήν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Μόνο πού ἡ διακήρυξη συνωδεύθηκε μέ «ἐπιστράτευση» κειμένου τοῦ ἀντιπαπικοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, μέ τό ὁποῖο στράφηκε ἐναντίον ὅλων τῶν δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἀντιδροῦν στούς θεολογικούς διαλόγους καί στήν «ἕνωση» Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Οὐσιαστικῶς ἐπιστρετεύει τό κείμενο αὐτό, γιά νά καταδείξει ὅτι οἱ ἀντιδρῶντες ἔχουν ἐμπάθεια καί μῖσος πρός τούς ἑτεροδόξους, ἐνῶ εἶναι ζηλωτές καί ὡς τοιοῦτοι εἶναι καταστρεπτικοί γιά τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐπαναλαμβάνουν τά ἴδια καί τά ἴδια.
Τό κείμενο αὐτό εἶναι πράγματι ὑπαρκτόν καί τό ἀνέσυρε ἀπό τήν «Ποιμαντική» τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος τό ἀνέγνωσε κατά τήν χειροτονία τοῦ νέου Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Ἀρσενίου, παρουσίᾳ ἀντιπροσωπείας τοῦ Βατικανοῦ, ἐπικεφαλῆς τῆς ὁποίας ἦταν ὁ ὑπεύθυνος γιά τήν ἑνότητα μέ τό Βατικανό Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ. Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης προέτρεψε τόν νέο Μητροπολίτη νά ἔχει ἀνοικτές τίς ἀγκάλες πρός τούς ἑτεροδόξους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄνθρωποι καλῆς θελήσεως – πίστεως.
Ὁ Πατριάρχης «ἐπεστράτευσε» ἀπό τήν «Ποιμαντική» τό κείμενο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περί ἀγάπης πρός τούς ἑτεροδόξους, γιά νά καταδείξει στούς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι παρίσταντο στήν θρονική ἑορτή ὅτι συστρατεύεται μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου (περί τό 1965), ἡ ὁποία ἀνακάλυψε τήν διπλωματία τῆς ἀγαπολογίας, διά τῆς ὁποίας παραπλανᾶ τούς Χριστιανούς.

Παραθέτουμε κατωτέρω τήν ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
«Ἱερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Μητροπολῖτα Αὐστρίας κύριε Ἀρσένιε,
Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch μετὰ τῆς συνοδείας ὑμῶν, Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳἀγαπητά,
Ἐν εὐσήμῳ ἡμέρᾳ, ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς, καθ’ ἥν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τιμᾷ τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς, ἔχομεν τὴν χαρὰν νὰ τελῶμεν τὴν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Αὐστρίας καὶ ἀγαπη τοῦ ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ κυρίου Ἀρσενίου, ὅστις διαδέχεται τὸν πρὸς Κύριον ἐκδημήσαντα μακαριστὸν κυρὸν Μιχαήλ, ὑπάρξαντα ἐκλεκτὸν Ἱεράρχην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Ὡς ὁ μέγας Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ Ἀνδρέας ἔρριψε τὰ δίκτυα καί, ἄρας τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, ἠκολούθησε τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ ὁ σήμερον χειροτονούμενος Μητροπολίτης ὑπήκουσεν εἰς τὴν κλῆσιν τοῦ Κυρίου διὰ νὰ διακονήσῃ, ἐκ νεότητος αὐτοῦ, τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ὑπὲρ τῆς ὁποίας καὶ ἐγκατέλιπε τὴν ἰδιαιτέραν πατρίδα αὐτοῦ, τὴν μεγαλόνησον Κρήτην, ἀποδημήσας εἰς χώρας μακρυνάς, ἔνθα ἔταξεν αὐτὸν ἡ βουλὴ τοῦ Κυρίου, ἵνα σαγηνεύσῃ ἀντὶ ἰχθύων ἀνθρώπους καὶ πορίσῃ καὶ οὗτος τῷ σταυρῷ αὐτοῦ «τὴν ἀκήρατον βασιλείαν, ἣν ὁ πάντας Ἑλκύσας σταυρῷ κληροδοτήσει ἡμῖν».
Ἡ ἄχρι τοῦδε θεοφιλὴς διακονία σου, Θεοφιλέστατε, ὡς Πρωτοσυγκέλλου ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Γαλλίας παρὰ τῷ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ ἡμῶν κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ἀλλὰ καὶ παλαιότερον ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Γερμανίας, σὲ ἐπλούτισε μὲ τὴν ἀπαιτουμένην ποιμαντικὴν πεῖραν ἐν τῇ Διασπορᾷ. Αἱ σπουδαί σου ὡσαύτως σὲ ἐφωδίασαν μὲ τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια διὰ τὴν διακονίαν σου εἰς τὸν χῶρον αὐτόν. Καλεῖσαι δὲ τώρα νὰ ἀποδώσῃς εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν ἑκατονταπλάσιον τὸ παρατιθέμενον σήμερον εἰς τὰς χεῖρας σου τάλαντον, ὥστε νὰ λάβῃς αὔριον τὸν μισθὸν παρὰ τοῦ δικαίου Μισθαποδότου Κυρίου.
Διακόνησον, λοιπόν, μετὰ φόβου Θεοῦ, μὲ τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ὑψηλῆς σου ἀποστολῆς, τηρῶν σε αυτὸν καθαρὸν ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, μολύνοντος τὴν καρδίαν καὶ τὴν διάνοιαν, ὑποτάσσων τὴν σάρκα εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Πνεύματος καὶ σχολάζων ἀδιαλείπτως τῇ προσευχῇ, γινώσκων ὅτι αὕτη συνάπτει καὶ οἰκειοῖ πρὸς τὸν Θεόν. Φύτευσον εἰς τὸ ποίμνιόν σου τὸν πόθον τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰσάγαγε αὐτὸ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διάδος τὸν θεῖον λόγον, στερέωσον τὴν πίστιν, κοπίασον ὑπὲρ τῆς οἰκοδομῆς τῶν ἐμπεπιστευμένων σοι ψυχῶν, ἀεὶ ἀκμαῖος καὶ ἀειθαλής, πυρούμενος τὴν καρδίαν σου ὑπὸ ἐνθέου ζήλου, μετ’ ἀγάπης καὶ αὐταπαρνήσεως. Ἔχε τὰς ἀγκάλας ἀνοικτὰς πρὸς ὑποδοχὴν τῶν πλανωμένων, ἕτοιμος ἵνα ἄρῃς τὸ φορτίον τῶν βεβαρυμένην ἐχόντων τὴν συνείδησιν καὶ χαρίσῃς εἰς αὐτοὺς τὴν πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίαν καὶ τὰς εὐλογίας τοῦ οὐρανοῦ.
Ἔχε πάντοτε ἐν τῇ καρδίᾳ σου τοὺς λόγους τούτους τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως: «Ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεόν, ὡς πεπληρωμένην ἔχων τὴν ἑαυτοῦ καρδίαν ἐκ τῆς θείας ἀγάπης, ἀγαπᾷ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ, εὐλογεῖ τοὺς καταρωμένους αὐτόν, καλῶς ποιεῖ τοὺς μισοῦντας αὐτὸν καὶ προσεύχεται ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων καὶ διωκόντων αὐτόν» («Περὶ ἀγάπης Θεοῦ ὅτι θεῖόν ἐστι ἰδίωμα»).
Δίδασκε τὰ ἐν τῇ Διασπορᾷ τέκνα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ εὐτυχία των δὲν εὑρίσκεται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν ἀλλὰ ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἄκρου καὶ αἰωνίου ἀγαθοῦ. Ὁμολόγησον πρὸς πάντας τὴν διὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ γενομένην ἀποκάλυψιν πρὸς σωτηρίαν τοῦ κόσμου καὶ ἀγώνισαι μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις σου ὑπὲρ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ νὰ ὑμνῆται καὶ νὰ δοξάζηται, ὡς ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἐν μέσῳ ἡμῶν ὁ Θεὸς καὶ πραγματῶται τὸ ἅγιον Αὐτοῦ θέλημα.
Μὴ λησμονῇς ὅτι ἡ ἵδρυσις τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Θεανθρώπου Ἀρχηγοῦ αὐτῆς πρὸς τοῦτο ἐγένετο, ὅπως ἀπολού ῃ καὶ ἀποκαθαίρῃ ἡμᾶς ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἁγιάζῃ καὶ συμφιλώνῃ ἡμᾶς μετὰ τοῦ Θεοῦ, χαρίζηται εἰς ἡμᾶς τὴν καταλλαγὴν μετ’ αὐτοῦ καὶ κατά γῃ ἐφ’ ἡμᾶς τὰ θεῖα δῶρα.
Ὡσαύτως, μὴ λησμονῇς ὅτι ἔχεις καθῆκον νὰ δεικνύῃς ἀγάπην οὐ μόνον πρὸς τὸ ποίμνιόν σου, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως καὶ μάλιστα πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ἀδελφοὺς ἡμῶν. Ἐνθυμοῦ καὶ αὖθις τοὺς κάτωθι λόγους τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως ἐκ τῆς «Ποιμαντικῆς» του: «Αἱ δογματικαὶ διαφοραὶ ὡς ἀναγόμεναι πρὸς μόνον τὸ κεφάλαιον τῆς πίστεως ἀφίενται ἐλεύθερον καὶ ἀπρόσβλητον τὸ τῆς ἀγάπης κεφάλαιον· τὸ δόγμα δὲν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην, ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι, διότι “πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει”· ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη ἐστὶν ἀναλλοίωτος, δι’ ὃ οὐδ’ ἡ τῶν ἑτεροδόξων χωλαίνουσα πίστις δύναται νὰ ἀλλοιώσῃ τὸ πρὸς αὐτοὺς τῆς ἀγάπης συναίσθημα. Διὰ τῆς ἀγάπης ἐστὶ λίαν πιθανὸν νὰ ἑλκύσῃ πρὸς ἑαυτὸν καὶ τὴν ἐξ ἐσφαλμένης περιωπῆς κρίνουσαν δογματικόν τι ζήτημα ἑτερόδοξον ἐκκλησίαν. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε χάριν δογματικῆς τινος διαφορᾶς πρέπον νὰ θυσιάζηται. Παράδειγμα ἔστω ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὅστις ἐξ ἀγάπης καὶ πρὸς αὐτοὺς τοὺς σταυρωτὰς τοῦ Χριστοῦ ηὔχετο ἀνάθεμα εἶναι αὐτῶν. Ὁ μὴ ἀγαπῶν τοὺς ἑτεροδόξους ἐπίσκοπος, ὁ μὴ καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐργαζόμενος, ἀπὸ ψευδοῦς κινεῖται ζήλου καὶ ἐστερημένος ἐστὶν ἀγάπης· διότι ὅπου ἡ ἀγάπη, ἐκεῖ καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς, ὁ δὲ ψευδὴς ζῆλος καὶ ἡ πεπλανημένη δόξα ἐξελέγχονται ὑπὸ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀγάπης καὶ ἀποκρούονται. Τὰ τῆς πίστεως ζητήματα οὐδ’ ὅλως δέον ἐστὶ νὰ μειῶσι τὸ τῆς ἀγάπης συναίσθημα. Οἱ διδάσκαλοι τοῦ μίσους εἰσὶ μαθηταὶ τοῦ πονηροῦ, διότι ἐκ τῆς αὐτῆς πηγῆς δὲν ἐξέρχεται γλυκὺ καὶ πικρόν. Ὁ διδάσκαλος τῆς ἀγάπης, οἷ ός ἐστιν ὁ ἐπίσκοπος, δὲν δύναται νὰ μὴ ἀγαπᾷ, ἀδυνατεῖ δὲ ὅλως νὰ μισῇ, διότι τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης ἐκδιώκει τὸ μῖσος».
Ὁ ἴδιος χριστόψυχος Ἱεράρχης μᾶς δίδει τὴν περιγραφὴν τοῦ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτοῦ καὶ τῶν ἄκρων, τὰ ὁποῖα δέον νὰ ἀποφεύγῃ ὁ Ἐπίσκοπος κατὰ τὴν ποιμαντικήν του διακονίαν: «Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς κέκτηται μὲν ζῆλον, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, πλανᾶται ἐν ταῖς σκέψεσι καὶ ἐνεργείαις αὐτοῦ καὶ ἐργαζόμενος δῆθεν ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ παραβαίνει τὸν νόμον τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς διαπράττει τὸ κακόν, ὅπως ἐπέλθῃ τὸ ὑπ’ αὐτοῦ νοούμενον ἀγαθόν. Ὁ ζῆλος τοῦ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτοῦ εἶναι πῦρ διαφθεῖρον, πῦρ καταναλίσκον· ἡ καταστροφὴ προπορεύεται αὐτοῦ καὶ ἡ ἐρήμωσις ἕπεται αὐτῷ. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εὔχεται τῷ Θεῷ νὰ ρίψῃ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ νὰ κατακαύσῃ πάντας τοὺς μὴ δεχομένους τὰς ἀρχὰς καὶ πεποιθήσεις αὐτοῦ. Τὸν μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴν χαρακτηρίζει μῖσος πρὸς τοὺς ἑτεροθρήσκους ἢ ἑτεροδόξους, ὁ φθόνος καὶ ὁ ἐπίμονος θυμός, ἡ ἐμπαθὴς ἀντίστασις πρὸς τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τοῦ θείου νόμου, ἡ παράλογος ἐπιμονὴ ἐν τῇ ὑπερασπίσει τῶν ἰδίων φρονημάτων, ὁ παράφορος ζῆλος πρὸς κατίσχυσιν ἐν πᾶσιν, ἡ φιλοδοξία, ἡ φιλονικία, ἡ ἔρις καὶ τὸ φιλοτάραχον. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εἶναι ἄνθρωπος ὀλέθριος» (Νεκταρίου Πενταπόλεως, Τὸ γνῶθι σαυτόν). Τὰς νουθεσίας ταύτας ἔχε ὑπ’ ὄψιν σου, ὁσάκις συναναστρέφεσαι καὶ συνδιαλέγεσαι μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι λίαν ἀγαθὴν διάθεσιν ἐπιδεικνύουν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν ἡμῶν, εἰς ἐκπλήρωσιν τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης πρὸς πάντας, διὰ νὰ καταστήσωμεν πρὸς πάντας σαφὲς ὅτι εἴμεθα μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εὐθύνη, τὴν ὁποίαν ἀναλαμβάνεις, εἶναι μεγάλη, οὐ μόνον λόγῳ τοῦ βάρους τοῦ τῆς ἀρχιερωσύνης χαρίσματος, ἀλλὰ καὶ διότι, ὡς προείπομεν, διαδέχεσαι ἄνδρα διαποιμάναντα ἐπαξίως τὴν κληρωθεῖσάν σοι Ἱερὰν Ἐπαρχίαν. Ἔχε τὸ παράδειγμα αὐτοῦ πρὸ ὀφθαλμῶν σου πάντοτε, μιμούμενος τὴν εὐγένειαν, τὴν φιλοξενίαν, τὴν ἀφοσίωσίν του εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, τὴν προσήλωσιν εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν τάξιν καὶ λειτουργικὴν παράδοσιν, τὴν καλὴν κἀγαθὴν σχέσιν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν.
Ἐκλήθης ἵνα διακονήσῃς εἰς τὴν ἱστορικὴν ἑλληνικὴν κοινότητα τῆς Βιέννης μετὰ τῶν δύο ἱερῶν ναῶν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἥτις ἀφυπνίζει τοσαύτας μνήμας εἰς πάντα ὁμογενῆ. Ἡ Βιέννη ὑπῆρξεν ἀξιόλογον πνευματικὸν κέντρον τοῦ Γένους ἡμῶν. Ἡ ἐκεῖσε Κοινότης διεδραμάτισεν ἰδιαίτερον ρόλον, παρέχουσα στέγην εἰς τοὺς Διδασκάλους τοῦ Γένους καὶ διαπρεπεῖς λογίους, συμβαλοῦσα εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῆς παιδείας καὶ ἀναπτύξασα ἔντονον ἐκδοτικὴν δραστηριότητα. Διὰ τοῦτο πρὲπει νὰ εἶναι μόνιμος ἡ μέριμνά σου διὰ τὴν συντήρησιν τῆς ἱστορικῆς μνήμης καὶ τὴν διαφύλαξιν τῆς κληρονομίας αὐτῆς κατὰ τοὺς ἐσχάτους καιροὺς ἡμῶν, ὅτε μετὰ λύπης βλέπομεν προσπαθείας διὰ τὴν ἐξάλειψίν της καὶ τὴν ἀποκοπὴν τῶν λαῶν ἐκ τῆς ἱστορικῆς των συνειδήσεως ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς δῆθεν ἁπαλύνσεως τῶν διαφορῶν καὶ μιᾶς ἐπιφανειακῆς καὶἐπιπλάστου ἑνότητος.
Ὑπὸ τὴν κανονικὴν σου ἐπιστασίαν εὑρίσκονται καὶ αἱ λοιπαὶἐν Αὐστρίᾳ ἐνορίαι ἀλλὰ καὶ ἐν Οὑγγαρίᾳ, ἔν θα διαβιοῖ σήμερον ἱκανὸς ἀριθμὸς Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀναμένουν ἀπὸ σὲ τὴν παράκλησιν καὶ τὴν ἐνίσχυσιν.Σὲ ἀποστέλλομεν, ἅγιε ἀδελφέ, εἰς Μεσευρώπην, διὰ νὰ διαποιμάνῃς τὸ ἐκεῖ εὐσεβὲς ποίμνιον, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ συνεργασθῇς μετὰ τῶν λοιπῶν ἐκεῖ Ὀρθοδόξων παρουσιῶν, ὡς Πρόεδρος τῆς τοπικῆς Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως, καὶ νὰ μεριμνήσῃς, μετ’ αὐτῶν διὰ τὴν φανέρωσιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἀνάπτυξιν κοινῆς δράσεως ὅλων τῶν ὀρθοδόξων τῶν χωρῶν τῆς Αὐστρίας καὶ τῆς Οὑγγαρίας πρὸς θεραπείαν τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν τῶν ἐκεῖ διαβιούντων ὀρθοδόξων, διὰ τὴν κοινὴν ἐκπροσώπησιν πάντων τῶν ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν ἑτεροδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν καὶ τῆς ὅλης κοινωνίας τῆς περιοχῆς καὶ διὰ τὴν καλλιέργειαν τῶν θεολογικῶν γραμμάτων καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παιδείας.
Εὐχόμεθα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ σοῦ δίδῃ σύνεσιν πνευματικήν, νῆψιν καὶ ἐγρήγορσιν, ὥστε νὰ εἶσαι τῶν χειμαζομένων λιμήν, κλυδωνιζομένων ἄγκυρα, σαλευομένων βακτηρία, ἁμαρτάνουσιν ἔλεγχος καὶ διόρθωσις, δικαίοις ἀσφάλεια. Πότισον τὴν ἔρημον τῆς διαρκῶς μακρυνομένης τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου Δύσεως μὲ τὸ ζῶν ὕδωρ τῆς εὐαγγελικῆς πίστεως, ἵνα πολυγονήσῃ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ καρποφορήσῃ τὸν σπόρον τοῦ θείου κηρύγματος. Μερίμνησον διὰ τὴν καλλιέργειαν πνεύματος ἑνότητος μεταξύ τῶν ὁμοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν καὶ τῶν διαφόρων ὀρθοδόξων κοινοτήτων, μένων μακρὰν πάσης ἀφορμῆς ἀντιπαραθέσεως καὶ διχασμοῦ, ἵνα μὴ βλασφημῆται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἐν τοῖς ἔθνεσιν. Ὡσαύτως, φρόντισον διὰ τὴν ἀνάπτυξιν ἀγαθῶν σχέσεων, συνεργασίας καὶ διαλόγου μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, κατὰ τὸ πνεῦμα τῶν ὡς ἄνω μνημονευθεισῶν προτροπῶν τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.
Εἰς τὸ ἔργον σου θὰ σὲ συνοδεύουν αἱ πρεσβεῖαι τοῦ Ἐφόρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ τῶν λοιπῶν ἁγίων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ αἱ διάπυροι εὐχαὶ τῆς ἡμῶν Μετριότητος καὶ πάντων τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν τιμησάντων σε διὰ τῆς ψήφου αὐτῶν, δι’ ἔτι πλουσιωτέραν καὶ εὐλογημένην παρὰ τοῦ Παρακλήτου ἐφεξῆς πνευματικὴν διακονίαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Διασπορᾶς πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ οἰκοδομὴν τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου. Ἀμήν.

(ΠΗΓΗ: http://fanarion.blogspot.com καί «Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης διαστρεβλώνει τό ἀντιπαπικόν ἔργον τοῦ Ἀγ. Νεκταρίου πρός χάριν του Παπισμοῦ», ἐν ἐφημερίδᾳ Ὀρθόδοξος Τύπος (9-12-2011) 1, 7).