Εγωισμός: Ένας μόνιμος «χιονιάς» σε κάθε εποχή και καιρό! Συντάκτης π.Αντώνιος Χρήστου

Ο Χιονιάς ή για άλλους πιο ειδικούς που «βαπτίζουν» πλέον με βάση τα γράμματα της Ελληνικής αλφαβήτου, ο «Τηλέμαχος», άφησε για τα καλά την παγωμένη επέλασή του, σε βουνά,

δρόμους, σπίτια, αυτοκίνητα και σε όποια άλλη επιφάνεια, μπορεί να σταθεί πάνω του χιόνι!
Σαν εικόνα είναι όμορφα όλα αυτά! Πραγματικά το βλέμμα αιχμαλωτίζεται ευχάριστα, σε χιονισμένα τοπία που διαφοροποιεί προς το καλύτερο την κάθε περιοχή. Όμως στην ουσία όλα είναι χειρότερα και μία απλή βόλτα και παραμονή σε χιονισμένη περιοχή, σε προσγειώνει απότομα, αφού το τίμημα είναι βαρύ και οι δυσχέρειες πολλές! Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τις χαμηλές θερμοκρασίες που δυσκολεύεσαι ακόμη και να αναπνεύσεις; Από τους γλιστερούς έως και απροσπέλαστους πλέον δρόμους, τόσο για τους πεζούς, όσο και για τα οχήματα. Πριν έρθω εδώ στο Γραφείο, συνάντησα πάνω από 4 ατυχήματα και παραλίγο να εμπλακώ και εγώ σε κάποιο! Οι σωλήνες της ύδρευσης παγώνει, ο κόσμος είναι πιο επιρρεπής στις ιώσεις και ένα σωρό άλλες παρενέργειες!
Αν αυτά συμβαίνουν, μόνο και μόνο από την επίδραση του χιονιά, ας αναλογιστούμε και αυτό που λέει και ο τίτλος μας. Όπως το χιόνι δυσκολεύει την ζωή μας και την καθημερινότητά μας, έτσι υπάρχει και ένα στοιχείο που ονομάζεται «Εγωισμός», όπου εμποδίζει ή σχεδόν εξαφανίζει, την πνευματική ζωή και πνευματική υγεία, του κάθε ανθρώπου που θέλει να πλησιάσει τον Θεό, αλλά αδυνατεί όπως στην θερμότητα που εξαφανίζεται σε κάθε τι ψυχρό!
Μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ότι ρίζα κάθε αμαρτίας είναι o Εγωισμός. Ο Άγιος Γρηγόριος o Διάλογος, την ονομάζει βασίλισσα όλων των αμαρτιών. Όσο πιο πολύ υπερηφανευόμαστε, όσο πιο πολύ κυνηγάμε τη δόξα και τον έπαινο και την τιμή, τόσο πιο τιποτένιοι είμαστε ενώπιον Του Κυρίου, ο οποίος «ἀντιτάσσεται στούς ὑπερήφανους, ἐνῶ στούς ταπεινούς δίνει τή χάρη του». Παροιμ. 3,34
Ο Εγωισμός αποτελεί το εμπόδιο όλων τῶν αγαθών και η αιτία όλων των παραπτωμάτων. Για τη θεραπεία του Εγωισμού, παραχωρεί ο Θεός και πέφτουμε σ’ άλλες μεγάλες αμαρτίες, πράγμα που δεν θα επέτρεπε, υπό άλλες συνθήκες, ο πάνσοφος Ιατρός των ψυχών μας, αν αυτός δεν ήταν η χειρότερη απ’ όλες. Έτσι, όταν ὁ βασιλιάς Δαβίδ καυχήθηκε – όπως δείχνουν τα λόγια του, «ἐγώ, βυθισμένος στά πλούσια ὑλικά ἀγαθά, εἶπα: «Δέν θά μετακινηθῶ ποτέ ἀπό τούτη τήν εὐτυχία»» Ψαλμ. 29,7 – ο Κύριος, για να τον θεραπεύσει, τον άφησε κι’ έπεσε σε μοιχεία και φόνο. Όπως επίσης και ο Άγιος  Απόστολος Πέτρος υπερηφανεύτηκε όταν ο Χριστός είπε στους Αποστόλους ότι όλοι θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους σ’ Αυτόν και θα διασκορπιστούν, κι’ εκείνος με αυτοπεποίθηση βεβαίωσε: «Κι’ ἄν ὅλοι χάσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους σ’ Ἐσένα, ἐγώ ὅμως ὄχι». Μάρκ. 14,29 Για την έπαρσή του εκείνη, ο Κύριος παρεχώρησε να Τον αρνηθεί τρεις φορές, κι’ έτσι να ταπεινωθεί, να κλάψει και να μετανοήσει. Μάρκ. 14,66-72

Μόνο για το τώρα ή και για το μετά ; Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Η τραγικότητα μας σήμερα έγκειται στο γεγονός ότι βλέπουμε λάθος την σχέση μας με τον Χριστό.

Βλέπουμε τον Χριστό ως ένα υπερφυσικό ον για να μας κάνει κάποια καλά πράγματα στην εδώ ζωή σε εμάς και τα παιδιά μας.
Σπάνια στην Εκκλησία έρχεται ο κόσμος να φέρει χαρτάκια ονομάτων για μετάνοια. Τα περισσότερα είναι για  διάφορα αιτήματα ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. «Πάτερ, υπάρχει ευχή για καλή τυχή», «Γκαντεμιές πολλές πάτερ μου δεν υπάρχει ευχή για να πηγαίνουν καλά τα πράγματα;». Αλήθεια πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλη ζωή ; ή θεωρούμε τον Θεό ένα εξωκοσμικό ον για ενδοκοσμικά χατήρια;
Μια μερίδα ανθρώπων έρχεται στην Εκκλησία για λόγους υγείας. Αυτό από την μία δεν είναι κακό ανάλογα με την δύναμη του κάθε ανθρώπου. Αλλά το αίτημα της σωματικής υγείας αν  δεν συμπεριλαμβάνει και την ψυχική μαζί με την μετάνοια τότε μάταια κοπιάζουμε.
Από την άλλη όσο αφορά τους γονείς θέλουν τον Χριστό για να κάνει στα παιδιά τους τα πάντα εκτός από το να πιστέψουν σε εκείνον. Αιτήματα για καλή παντρειά, δουλειά, ωραία ζωή, κλπ αλλά αίτημα για μετάνοια και Βασιλεία των ουρανών πουθενά.
Τι όμορφο να δέχεσαι χαρτάκι με όνομα και να του λέει η μάνα «Πάτερ κάνε μια προσευχή να πιστέψει το παιδί μου στο Χριστό και να μπει στον δρόμο της σωτηρίας με μετάνοια». Τι ωραίο ! Κραυγή σχέσης για σωτηρία!....
Τι όμορφο να ρωτάς μια μητέρα τι θα ήθελα για το παιδί της και να λαμβάνεις την απάντηση «Θέλω να το δώ όπως θέλει εκείνο και ο Κύριος στην Βασιλεία των Ουρανών». Αυτή είναι πραγματική γονεϊκή αγάπη, αυτό είναι θέλημα και επιθυμία που μυρίζουν παράδεισο. Τα υπόλοιπα κινούνται στην σχέση συναλλαγής προϊόντων.
Ζητάμε από τον Χριστό τα απίστευτα εκτός από την Βασιλεία των Ουρανών. Θυμάμαι μια περίπτωση που μια Κυρία είπε σε έναν ιερέα πάνω στην κουβέντα : «Πάτερ μου , ότι θέλει ο Θεός για το παιδί μου !» και ο ιερέας της είπε (για να αποκαλυφθεί η βαθύτερη επιθυμία): «Ο Θεός θέλει να γίνει το παιδί σου μοναχός» για να πάρει την αφοπλιστική απάντηση «Ε! όχι ! και μοναχός πάτερ μου, Είπαμε!! ! θέλω να δω εγγονάκια».
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε λάθος υπαρξιακή στάση ζωής προς τον Χριστό. Του ζητάμε να ευλογήσει τις εγωιστικές ενδοκοσμικές επιλογές μας για να περάσουμε στην εδώ ζωή καλά και μέχρι εκεί. Τέτοια σχέση πάσχει….
Να ζητάμε αγαπητοί μου την Βασιλεία των Ουρανών, να προσευχόμαστε στο Θεό για μετάνοια όσο αφορά τους δικούς μας ανθρώπους. Τι να το κάνεις να είναι ο άνθρωπος σου βιολογικά ζωντανός αλλά στην ουσία να είναι νεκρός πνευματικά και να βαδίζει στο δρόμο της απώλειας.
Υπάρχει άλλη ζωή ! Μας περιμένει! Έχουμε ήδη το προσκλητήριο έτοιμο από το βάπτισμα! Ας μην χάνουμε καιρό , ας γονατίσουμε στον Βασιλέα των όλων και ας του ζητήσουμε να μας αποκαλύψει το θέλημα του ! Ας κρατήσουμε τον Σταυρό μας και ας περπατήσουμε με ανδρεία τον δρόμο του Γολγοθά ……..ξέρουμε ότι πέρα από τον πόνο ακολουθεί η Ανάσταση…Καλή πορεία !

Ερωτεύομαι και δίνω το "Είναι" μου ολοκληρωτικά Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Eρωτεύεσαι αυτόν που σου λείπει και χρειάζεσαι….

Ερωτεύεσαι αυτόν που έχεις ανάγκη για να συμπληρωθείς και να ολοκληρωθείς….Ερωτεύεσαι αυτόν για τον οποίο νιώθεις μέσα σου ένα ανερμήνευτο κάλεσμα σαν δίψα ....

Ο Χριστός είναι έρωτας έλεγε ο Όσιος Πορφύριος. Ο νυμφίος είναι ο εραστής του σύμπαντος κόσμου. Είναι ο γαμπρός που έρχεται προκλητικά για να αναπλάσει την πόρνη σε παρθένα (ανθρώπινη φύση), όπως έλεγε και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Μπαίνουμε ερωτικά σε αυτή την σχέση; Ποια είναι η δική μας απάντηση στο ερωτικό κάλεσμα του Θεού προς την ύπαρξη μας; Αν δεν μπεις ερωτικά με όλο σου το είναι η σχέση είναι νεκρή. Οι μοναχοί λέγονται εραστές για αυτόν τον λόγο. Δεν δίνουν απλά κάτι σε αυτή τη σχέση με τον Χριστό αλλά δίνουν την ύπαρξη τους ολόκληρη. Δίνουν όλο τους το είναι για μεταμόρφωση μέσα σε αυτήν τη σχέση, μέσα απο την άσκηση. Υποβιβάσαμε και ταυτήσαμε την ερωτική ορμή για ένωση με τον Θεό και τη δίψα για θέωση σε σεξουαλική ηδονική ναρκισσιστικής χρήσης. Η σωματική επαφή σαν ερωτική πράξη ειναι το αποτέλεσμα μιας ερωτικής σύνδεσης των δύο προσώπων ως ένωσης και κοινωνίας και βλέπουμε το αποτέλεσμα όλων αυτών να είναι ο καρπός της δημιουργίας ο ερχομός ενός νέου ανθρώπου στο κόσμο.Και βλέπουμε οτι όλή αυτή την ευλογεί ο ίδιος ο Κύριος στο Ιερό Μυστήριο του Γάμου οπου ξεκινάει ένα υπεροχο ταξίδι.  Δεν σημαίνει  όμως, ότι ο έρωτας μένει μονο εκεί....Πάει παντού και πάντα στα πάντα ...Και κυρίως έιναι η βάση στην σχέση μας με τον Θεό...

Αν δεν είσαι ερωτευμένος με τα πάντα δεν μπορείς να κάνεις πνευματική ζωή. Αν δεν έχεις έρωτα με τον Χριστό, με τη φύση, τη δουλειά σου , την οικογένεια σου . Αν δεν δίνεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου και κρατάς εγωϊστικά μπόσικα, δεν μπορείς να ολοκληρωθείς ποτέ. Κρατάμε, λέμε, πράγματα για τον εαυτό μας με σκοπό να τον προστατέψουμε αλλά με αυτόν τον τρόπο τον ακρωτηριάζουμε από κάθε μορφής εσωτερική ολοκλήρωση. Πώς θα νιώσω όταν δεν είμαι παρών ; Πώς θα νιώσω όταν κάνω προσευχή και είμαι παρών με τα χείλη αλλά με απούσα καρδιά; Πώς θα νιώσω τον άλλον όταν βγαίνω για καφέ και μου μιλάει αλλά εγώ ταξιδεύω και τον έχω γραμμένο; Πώς θα καταλάβω το παιδί μου όταν μου λέει τα προβλήματά του αλλά εγώ σφυρίζω αδιάφορα διότι μου φαίνονται μικρά και ασήμαντα, ενώ για το παιδί μου είναι όλος ο κόσμος;

Πολλές φορές εμείς οι Χριστιανοί είμαστε ξενέρωτοι και ανέραστοι διότι βάζουμε τις σχέσεις σε κουτάκια και  πρέπει με απούσα καρδιά. Μπορεί να είμαστε παντρεμένοι 30 χρόνια, να είμαστε στην εξομολόγηση 20 χρόνια και μέσα μας να υπάρχει έρημος χωρίς άνθος αγάπης. Μας σκανδαλίζει ο έρωτας γιατί τον ταυτίσαμε με το sex και σε αυτή την πλάνη χάνουμε την πραγματική αγάπη και την θεραπευτική μας μεταμόρφωση

Ας διαλέξουμε με ποια κατηγορία τύπου ανθρώπου θέλουμε να ανήκουμε. Προτεινόμενο Συντάκτης π.Αντώνιος Χρήστου

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, δεν γνωρίζουμε κατά πόσο σας έχει συμβεί να έχετε κατασταλάξει από την εμπειρία σας

σε κάποια πράγματα και κάποια στιγμή να ακούσετε μια ομιλία, μια διάλεξη, μία παράδοση ή να ακούσετε μια κουβέντα από κάποιον ειδικό, που να επιβεβαιώσει και θεωρητικά-επιστημονικά, αυτά που ήδη γνωρίζατε! Αυτό συνέβη σε εμάς πρόσφατα και αποφασίσαμε σε αυτό το άρθρο να το μοιραστούμε μαζί σας.

Στην φετινή ετήσια και μάλιστα 16η Εκδήλωση-Ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ε. Β. Β. & Β, για τους Εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της Μητροπολιτικής της περιφέρειας, με την ευκαιρία της εορτής των Τριών Ιεραρχών, που πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2019 στο Συνεδριακό Κέντρο ATTICA CENTRE στη Γλυφάδα, προσκεκλημένος ομιλητής ήταν ο παλιός καθηγητής μας π. Δημήτριος Κουτσούρης (Επίκουρος Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών και Εφημέριος της Ενορίας της ιδιαιτέρας πατρίδος του, Αγία Τριάδα Βοιωτίας), ο οποίος με γλαφυρό, άμεσο, εύστοχο, αλλά και συχνά κριτικό τρόπο, ανέπτυξε το θέμα « Η επικαιρότητα των τριών Ιεραρχών, στην ανεπίκαιρη πραγματικότητά μας».  

Ο π. Δημήτριος μεταξύ άλλων, περιέγραψε την επικαιρότητα και τα βασικά χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν διαχρονικά το σήμερα, δύο κατηγορίες ανθρώπων: α) Των των Θεανθρώπων ανθρώπων: Οι οποίοι ομολογούν την ανυπαρξία τους, χωρίς την ουσιαστική σχέση με τον Θεό. Αυτοί που θεωρούν ότι ζούμε πραγματικά και υπάρχουμε μόνο όταν είμαστε σε σχέση με τον Θεό και προσπαθούν να υιοθετήσουν στη ζωή τους το θέλημά Του Θεού. β) Οι Αυτοθεούμενοι-αυτόνομοι άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να είναι οι ίδιοι Θεοί, να ορίζουν με κτητικότατα τα πράγματα (σώμα, ψυχή, θέλημα κ.α.) και φυσικά να κάνουν το θέλημά τους, αγνοώντας τον Θεό και τις εντολές Του.

Πραγματικά αυτή η συστηματοποίηση και η περιγραφή του ομιλητή, σ΄ αυτές τις κατηγορίες των ανθρώπων, μας έκαναν να επιβεβαιώσουμε πολλά, τα οποία τα βλέπαμε, τα παρατηρούσαμε, μας προβλημάτιζαν, αλλά δεν μπορούσαμε με σαφήνεια να ορίζουμε και ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας. Ο σεβαστός μας π. Δημήτριος όπως πολύ εύστοχα το έκανε και ευχαριστούμε και γραπτώς, από της θέσεως αυτής, τον σεβαστό μας καθηγητή, που μας βοήθησε να το κατανοήσουμε και οριστικοποιήσουμε πληρέστερα !

Αυτό λοιπόν, που το Ευαγγέλιο ονομάζει σαρκικό φρόνημα, θέλημα Του κόσμου κτλ, ανήκουν όσοι στρέφουν την ελεύθερη προαίρεσή τους μακριά από τον Θεό, σαν τον άσωτο Υιό της παραβολής. Όλοι αυτοί που νομίζουν ότι βρίσκουν νόημα ύπαρξης και σκοπός ζωής, στις απολαύσεις αυτού του κόσμου, στην τρυφή και τις ηδονές, που γρήγορα τελειώνουν αφού είναι εφήμερες και μη ευλογημένες. Όλοι αυτοί που υπηρετούν το κοσμικό φρόνημα, δημιουργούν μια επικαιρότητα – μόδα (τάσεις με πολλές λεπτομέρειες και χωρίς στην πραγματικότητα ουσία), που στρέφεται στην άνεση (αργία), στην τεχνολογία και τεχνολογικό πολιτισμό δημιουργώντας πλασματικές ανάγκες (ως προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τον Θεό και να θεοποιήσει τον ευατό του), στην οικολογία (με την έννοια της χρήσης-κατάχρησης των κατοικίδιων και της φύσης δίνοντας μεν αγάπη, αλλά ταυτόχρονα αδιαφορία για τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη ή ακόμη και μίσος σε όποιον αντιτίθεται στις υπερβολές τους) και σε κάθε τι που αφήνει τον άνθρωπο μακριά από την χάρη Του Θεού και ταυτόχρονα ουσιαστικά αποξενώνεται ατομικά και αυτοθεώνεται οριστικά ο ίδιος.

Στείρες ιδεολογίες που αργοπεθαίνουν Προτεινόμενο Συντάκτης Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Μέσα στα πλαίσια των ιδεολογιών και των πολιτικών συστημάτων,

τα οποία προσπαθούσαν να προβάλλουν χρησιμοθηρικά τις θέσεις τους, το ζητούμενο ήταν η αύξηση του βιοτικού επιπέδου και σε πολλές περιπτώσεις, η κοινωνική καταξίωση, φαινόταν αυτοσκοπός.
Αυτή η εκφυλισμένη -δήθεν- κοινωνική καταξίωση, που αποτέλεσε για τον άνθρωπο των τελευταίων αιώνων στάση ζωής, δείχνει να ξεθωριάζει και ο σύγχρονος άνθρωπος αργά ή γρήγορα οφείλει να προχωρήσει σε ένα ξεκαθάρισμα και να οδηγηθεί στην επανεύρεση ενός υπαρξιακού στόχου που έχει προοπτική και τον απελευθερώνει από τα δεσμά του θανάτου.
Δυστυχώς τόσα χρόνια μάθαμε να ψάχνουμε τις λύσεις για την ζωή μας σε άγονες ιδέες και πολιτικά συστήματα, που μεταλλάσσονται συνεχώς ή έχουν ήδη καταρρεύσει.
Και μαζί με αυτά κατέρρευσαν και οι άνθρωποι που πίστεψαν σ' αυτά και από άρρωστοι που ήταν, ήδη έχουν καταλήξει να χάνουν και το «σφυγμό» τους, έχοντας καταλήξει πνευματικά νεκρωμένοι.
Ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποτελεί στόχο ζωής, ούτε η κοινωνική καταξίωση, ούτε φυσικά μία πορεία που βασίζεται σε ηθικολογίες ή νεκρές ιδεολογίες και αποτυχημένα μοντέλα του παρελθόντος.
Τα παραδείγματα αρκετά και τα ζήσαμε με το χειρότερο τρόπο, μετρώντας εκατομμύρια νεκρούς τον περασμένο αιώνα, από ακραία καθεστώτα που δεν σεβάστηκαν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αν γλιτώσει κανείς από το βιολογικό θάνατο, κινδυνεύει από την πνευματική ζημία που επιφέρουν, η οποία είναι ακόμα χειρότερη αν μιλάμε για την «ευλαβική» παρακολούθηση ενός πολιτικού συστήματος, ως οπαδοί -χειροκροτητές-χειραγωγούμενοι, που κύριο στόχο έχει τη χειραγώγηση του πλήθους που το ακολουθεί.
Αν δεν απεγκλωβιστεί ο άνθρωπος από στείρες και παρωχημένες ιδέες, θα παραμείνει αιχμάλωτος και μυημένος στο ψέμα, ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις θα καταλήξουν να είναι ψεύτικες και ιδιοτελείς, όπως ήδη σε ένα ποσοστό  έγιναν, με τα πολιτικά ρουσφέτια και τη διαπλοκή.
Η υιοθέτηση αυτών των ιδεολογιών, δημιούργησε συνθήκες τέτοιες, που ήρθαν αντιμέτωπες διάφορες κοινωνικές ομάδες, με αποτέλεσμα τη διάσπαση και τις συγκρούσεις.
Η προσδοκία να αυτοδικαιωθεί ο άνθρωπος και να αυτοβελτιωθεί μέσα από αυτή την διαδικασία, δημιούργησε συνθήκες ατομικισμού, που αλλοίωσαν την κοινωνική συνοχή και τη συλλογικότητα (άσχετα αν αυτή ακριβώς τη συλλογικότητα είχαν επικαλεστεί τα συστήματα αυτά) και αυτό φαίνεται ολοφάνερα σε περιόδους κρίσεως, όπως η σημερινή.
Και ενώ εμείς θα παλεύουμε να επιβιώσουμε λόγω οικονομικής δυσπραγίας, μερικοί από τους δήθεν σωτήρες μας, θα κοιτούν όπως πάντα να εξασφαλίσουν τα ατομικά τους συμφέροντα.
Αλήθεια πόσες φορές είπαν ότι θα μας σώσουν τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης;
Επίσης, παρατηρούμε πως αναδύεται με έμφαση το στοιχείο της διαχείρισης των οικονομικών δεδομένων, στα φιλοσοφικά-πολιτικά συστήματα, ενώ το ανθρώπινο στοιχείο (που είναι και το σημαντικότερο), παραγκωνίζεται.

Δίψα για ζωή και Θέωση Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο Εκκλησιασμός είναι ωφέλιμος όταν μπώ στη εκκλησία ως πρόσωπο για να συναντήσω τον Χριστό και τους αδερφούς μου μέσα στον οίκο του Θεού.

Αν εισέλθω ώς άτομο για να ικανοποιήσω ένα θρησκευτικό ή υπερφυσικό καθήκον τότε μάταια κοπιάζουμε αγαπητοί μου. Ο Εκκλησιασμός γεννιέται ως δίψα, ως κραυγή για ένωση και κοινωνία με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά. Να φλέγεται η καρδιά μου συνεχώς και αδιαλείπτως ώστε να κοινωνώ με τον Θεό και τους ανθρώπους. Πάμε στην Εκκλησία για τρεις χιλιάδες λόγους ιδιαίτερα κοινωνικούς αλλά όχι για να ενωθούμε με τον Χριστό και τους αδερφούς μας. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο και κοιτάμε τα πατώματα και θέλουμε να κρυφτούμε από προσώπου γης αντί να σκεφτούμε “Γιατί δεν Κοινώνησα σήμερα; Αν είναι η τελευταία μου μέρα τι απολογία θα δώσω στα ποδάρια του Κυρίου; ”. Ο Εκκλησιασμός εκτός από ένωση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο είναι και ένα συνεχές σκάψιμο , ανακάλυψης του εαυτού μου. Μου μιλάνε τα τροπάρια, οι κανόνες, το συναξάρι, το Ευαγγέλιο, ο Απόστολος, οι δεήσεις του Ιερέως. Και όλα αυτά για μένα τον άθλιο που είμαι μέλος του σώματος του Κυρίου και το τιμώμενο πρόσωπο σε κάθε Θεία Λειτουργία. Εκεί συναντώ ζώντες και κεκοιμημένους στην αγκαλιά του Θεού. Ο Εκκλησιασμός είναι δίψα για σχέση, δίψα για ζωή, ανάγκη για να υπάρξω αιώνια. Ας προσπαθήσουμε με τις αδυναμίες μας για να μπούμε σε αυτή την όμορφη σχέση. Η αξία του Εκκλησιασμού γίνεται όμορφα, μυστικά με πλημμυρίζει η χάρις του Θεού και ψιθυρίζει μέσα στην ψυχή τους καρπούς της αλήθεια. Αρχίζουν οι πληγές και αποκαλύπτονται και μέσα από τον ασκητικό αγώνα θα οδηγηθώ στην θεραπεία μέσα από το ταξίδι του Ορθόδοξου δρόμου.
Ο αγώνας είναι σημαντικός , ο συνεχής αυτός αγώνας κατά του γνωμικού θελήματος. Ίσως να μην καταφέρουμε ποτέ να το νικήσουμε οριστικά , ίσως να μην γίνουμε τέλειοι ασκητές και άγιοι , ας είμαστε όμως αδιάλειπτα αγωνιστές μέσα μας. Η μεγαλύτερη αποτυχία είναι να είναι κανείς στην εκκλησία και να σβήνει την προφητική της φωνή, να μην αγωνίζεται να νικήσει το γνωμικό του θέλημα για να φτάσει στην ανιδιοτελή αγάπη. Εις τι θα ωφελήσει τον εαυτό του και τους άλλους ένας τέτοιος άνθρωπος που από ιδιοτέλεια μπαίνει μέσα στην εκκλησία και κινείται από ιδιοτέλεια, χωρίς την παραμικρή υποψία της θέσεως του και της αποστολής του;(Γ. Καραλής: Η “μωρία του Θεού και η “σοφία” του ανθρώπου σελ 246).
“Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μη τα σβήνετε, μη τα αχρηστεύετε, μη εξουθενώσετε τις προφητείες που το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτει δια μέσου των πιστών, όλα να τα δοκιμάζετε αλά το καλό να κατέχετε. Από κάθε είδους πονηρία να φύγετε μακριά. Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας καταστήσει αγίους πλήρως και ολόκληρο το πνεύμα σας και η ψυχή και το σώμα είθε να διατηρηθούν ανεπίληπτα και άμεμπτα κατά την παρουσία του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού”(Β’ Θεσ 5,19-23)

Από την άνεση του καναπέ, στον στίβο της ασκήσεως Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Ζούμε σε μια εποχή αντι-ασκητική. Ό,τι μελετάμε από τους πατέρες και ακούμε από ομιλίες σχετικά με την άσκηση απομακρυνόμαστε.

Σε μια εποχή που όλα κατευθύνονται από κουμπιά και φωνητικές εντολές νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα πάμε στην Βασιλεία των Ουρανών.
Μας ελκύουν εύκολοι δρόμοι, άνετα μονοπάτια, ακούραστες διαδρομές και νομίζουμε ότι εκεί είναι ο Χριστός αλλά τελικά εκεί βρίσκεται ένας καθρέφτης που είναι το είδωλο της φιλαυτίας μας. Όταν ακούμε για Γολγοθά, νηστεία, αγρυπνία, για κόπο και αγώνα τα θεωρούμε ακραία ή μοναχικά κατορθώματα. Δυστυχώς έχουμε λάθος θέαση των πραγμάτων περί σωτηρίας.
Οφείλουμε να δώσουμε αίμα για να λάβουμε πνεύμα. Χωρίς κόπο δεν γίνεται τίποτα. Μας ερεθίζει η άνεση διότι αναπαύει τους δαίμονες και τις αμαρτίες που έχουμε μέσα μας. Η πάλη με τον εαυτό μας και οι μάχες με τα πάθη δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με το φρόνημα του καναπέ. Οι πατέρες διψούσαν για άσκηση, για αγώνα, έψαχναν αυστηρούς πνευματικούς διότι ποθούσαν την αγιότητα και την σωτηρία όσο οτιδήποτε άλλο. Εμείς όταν πάμε στον πνευματικό και μας πει κάτι μικρό σαν άσκηση και αγώνα αντιδρούμε θεωρώντας όλα αυτά ακραία και όχι δεν χρειάζονται. Στρογγυλεύουμε τα πάντα νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα γευτούμε τις χαρές του παραδείσου αλλά δυστυχώς βιώνουμε την δαιμονική χαρά των παθών.
Φτάνουμε στο σημείο να έχουμε μια θεωρία περι Θεού και σωτηρίας , ακούγοντας όμορφα ποιητικά κηρύγματα αλλά στο τέλος μέσα μας να μην έχει αλλάξει τίποτα. Τρέχουμε σε ομιλίες, πάμε σε ευχέλαια, και Αγρυπνίες αλλά στην καρδιά υπάρχει παγωμένη έρημος.
Δόξα τω Θεώ ο δρόμος της σωτηρίας είναι περπατημένος. Έχουμε τα χνάρια των Αγίων χρυσοκέντητα μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή είναι η ιερή μας παρακαταθήκη. Ο δρόμος της ασκήσεως είναι η μητέρα της πνευματικής μας διαπαιδαγωγήσεως. Να διψάμε για αγώνα και για άσκηση, να μην το κάνουμε επιφανειακά αλλά να βιώνουμε τον αγώνα με κόπο αλλά ταυτόχρονα με χαρά διότι πάμε για την νικηφόρο κατάκτηση.
Ο Θεός δεν έρχεται αν εμείς δεν πάμε προς εκείνον, αν δεν πούμε το μεγάλο ναι στο κάλεσμα που μας περιμένει. Η σωτηρία δεν είναι μια επιφανειακή κατάσταση , η ένα ψυχολογικός γεγονός. Η σωτηρία είναι μια προσωπική κίνηση θεραπευτική μέσα από μια σχέση πραγματική μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Και κάτι τέτοιο δεν γίνεται ούτε με φαντασιώσεις προσωπικές ούτε με πνεύμα αντιασκητικό και ανάλαφρο.
Έχουμε μπει στο δρόμο της πλάνης ώστε λογικοποιούμε τα πάντα. Την νηστεία, την προσευχή , τον εκκλησιασμό τα βάλαμε σε κουτάκια με αριθμούς, ποσότητες και συχνότητες. Αυτό σημαίνει ότι μέσα μας δεν έχει αρχίζει να ρέει η επιθυμία για να αγαπήσουμε πραγματικά το Θεό.  Και όταν τα κάνουμε δεν τα βιώνουμε με όλο μας το είναι αλλά επιφανειακά.
Αγαπητοί μου κάθε μέρα που έρχεται είναι μέρα ευκαιρίας , είναι μέρα που μας παραχωρεί ο Θεός άλλο ένα 24ωρο να δούμε τα λάθη μας, να αγαπήσουμε, να συγχωρέσουμε και να κλείσουμε τις πληγές μας. Ας βγούμε από τον βούρκο του πλανεμένου ορθολογισμού της κοσμικής εποχής και ας τρέξουμε στο στίβο της μάχης μέσα από την λατρεία της Εκκλησίας και τα μυστήρια της. Μόνο εκεί υπάρχει ελευθερία, μόνο εκεί θα βρούμε την είσοδο για το ουράνιο μας σπιτικό , μόνο εκεί έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε ουρανοπολίτες. Ας μην χάνουμε άλλο καιρό, ας ορμήσουμε στην αγάπη του Θεού αλλά με πνεύμα υπακοής και θεληματικής ασκήσεως.

Τα μοντέλα του Ουρανού και τα μοντέλα του κόσμου Προτεινόμενο

Έχει και η Εκκλησία τα δικά της μοντέλα τα οποία έζησαν μέσα σε παλάτια και ανέσεις αλλά διαπίστωσαν ότι αποκλειστικά

η κοσμική ομορφιά δεν οδηγεί πουθενά και επέλεξαν να στολιστούν για να αρέσουν όχι στον κόσμο αλλά στον εραστή του σύμπαντος κόσμου. Γιατί όταν τελικά γνωρίσεις τον Χριστό η οπτική που έχεις για όλα τα πράγματα του κόσμου αλλάζει. Είναι ένα βίωμα που δεν εξηγείται με λόγια αλλά βιώνεται με την καρδιά. Αυτές οι γυναίκες λοιπόν, επέλεξαν να δώσουν στην ύπαρξη τους μια ομορφιά που οράται όχι μόνο με τον γήινο οφθαλμό αλλά και με τα μάτια της καρδιάς. Μια ομορφιά που δεν ακτινοβολεί σε κτιστούς καθρέφτες και σε φλας φωτογράφων αλλά ακτινοβολεί μέσα στους αιώνες και μάλιστα θεραπευτικά για κάθε άνθρωπο. Τέτοια είναι η ομορφιά των Αγίων. Όπου το σωματικό κάλλος δεν εμπόδισε το στόλισμα της ψυχής.

Η ομορφιά του σώματος αν δεν συνοδεύεται με την ομορφιά της ψυχής τότε μυρίζει δυσωδία ακόμα και αν η γυναίκα αυτή έχει χρησιμοποιήσει όλα τα καλλυντικά και έχει κάνει πλαστικές για τις οποίες έχει αξιοποιηθεί όλη η επιστημονική γνώση της σημερινής εποχής.

Για αυτό μας «ελκύουν» πνευματικά οι Άγιοι και οι Αγίες ακόμα και όταν βρίσκονται σε λασπόνερα μέσα στις σπηλιές. Μας ελκύει και μας καλεί μια ομορφιά και δεν μπορείς να απαντήσεις γιατί και πως, αλλά ακολουθείς και ερωτεύεσαι πνευματικά αυτό το πρόσωπο.

Μια σταγόνα αρώματος τέτοιας ευωδίας μπορούμε να βιώσουμε στον κτιστό κόσμο όταν τελικά γνωρίσουμε τον άνθρωπο της ζωής μας. Τον ερωτευόμαστε και μας καλεί κάτι σε αυτό το πρόσωπο που δεν μπορούμε να το περιγράψουμε με λέξεις κανενός λεξικού του κόσμου. Είναι αυτό το «Κάτι» ….Είναι δηλαδή το κομμάτι του Θεού σε αυτόν τον άνθρωπο που ταιριάζει με το δικό μας κομμάτι που έχουμε μέσα μας. Ένα σπασμένο διαμάντι συναντάει το άλλο του μισό και ολοκληρώνεται σε ένα σώμα. Είναι το κομμάτι από το διαμάντι που λείπει από το στέμμα του ουρανού.

Οι Αγίες της Εκκλησίας είναι τέκνα του κόσμου αλλά έγινε η ζωή τους προετοιμασία για τον ουράνιο κόσμο. Δεν αρνήθηκαν τον κόσμο , αλλά την ψευτιά αυτού του κόσμου και έτσι επέλεξαν την ομορφιά του ουρανού.

Από την ακινησία του φόβου στην κίνηση της Αγάπης Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής 21 Ιουλ, 2018

    Φόβος Πόνος Πτώση Ζωή Ανάσταση Φοβίες Ψυχή


O μεγαλύτερος φόβος των σημερινών ανθρώπων είναι μήπως δεν βρεί ανταπόκριση η αγάπη που δίνουν.

 Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε σε ένα φόβο , σε ένα κελί αιχμάλωτοι. Παντού φοβίες: Μην δοθώ και πονέσω, μην αγαπήσω και δεν βρω ανταπόκριση, μην δώσω πολλά και απογοητευτώ, να κρατάω και λίγα μπόσικα για να φυλάγομαι και άλλα πολλά που ακούμε από τον σημερινό άνθρωπο αλλά και με αυτές τις πρακτικές δυστυχώς μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας.

 Φτάνουμε στο σημείο  ο  σημερινός άνθρωπος να είναι πνευματικά και συναισθηματικά ακρωτηριασμένος από τις φοβίες που σαν ψαλίδια του έκοψαν τις εσωτερικές συνδέσεις της ψυχής. Οπότε βασιλεύει ο ναρκισσισμός. Δηλαδή να περνάω καλά , να μην παλέψω, να μην έχω προβλήματα, να μην δυσκολευτώ. Να περάσω μια ωραία ζωή και φυσικά να με δεχτεί και ο Χριστός στον παράδεισο διότι δεν σκότωσα και κανέναν !. Όλη αυτή η θεώρηση είναι μια πλάνη φοβερή , διότι ο θάνατος παραμονεύει και είναι ένας σταθμός και επεισόδιο της ζωής που μόνο με πνευματικές νίκες μπορούμε να το περάσουμε ώστε να εισέλθουμε στην Βασιλεία των ουρανών.

 Αυτή η ζωή δεν λογίζεται χωρίς πόνο πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Χωρίς δυσκολίες και προβλήματα. Καμία σχέση δεν μπορεί να φτάσει στο ουρανό αν δεν περάσει από το καμίνι τον πόνο του σταυρού και της θυσίας για τον άλλον ώστε να έρθει η Ανάσταση. Δυστυχώς η ζωή κινείται στην φθορά, η οδύνη απλώνεται παντού, ο πόνος είναι στοιχείο φυσικότητάς και αρμονίας έτσι όπως είναι η πτωτική κατάστασή. Η ανάσταση σε όλες τις πτυχές της ζωής είναι πράξη πάλης και υπέρβασης που πρέπει να περάσει από τον σταυρό. Χωρίς σταυρό ανάσταση δεν υπάρχει. Με την βοήθεια του Κυρίου θα καταφέρουμε να ελευθερωθούμε απο την αιχμαλωσία του φόβου, εξάλλου «Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις» οπότε θα έρθει και πάλι η αρμονία στην ζωή μας με την δική του δύναμη και την δική μας αποδοχή στο θέλημά Του.

 Αν πάρουμε απόφαση και βαδίσουμε με φοβίες και προσδοκίες δεν θα αγαπήσουμε ποτέ πραγματικά όπως και δεν θα μπορέσουμε να αγαπηθούμε πραγματικά διότι ο άλλος θα αγαπήσει μια ψεύτικη σκιά του εαυτού μας αφού αυτό προβάλουμε για να μην πληγωθούμε.

 Η Θέση του Ευαγγελίου είναι ξεκάθαρη. Οι μακαρισμοί μας προτρέπουν πως πρέπει να γίνουμε. Να δίνουμε, να αγαπούμε, να μην μας νοιάζουν προσδοκίες και ανταλλαγές, να ορμάμε στην θυσία, να κάνουμε υπομονή με κίνηση όμως προσευχής όχι με αναίσθητη ακινησία. Τότε θα μπορέσουμε να βρούμε πληρότητα σε αυτή την ζωή αλλά και να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το Χριστό ώστε να γίνουμε Ουρανοπολίτες.

 Λέγει ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία του·

«Ακούσατε ότι έχει λεχθεί· μάτι για μάτι και δόντι για δόντι. Αλλά εγώ σας λέγω να μη αντισταθείτε στον πονηρό. Αλλά εάν κάποιος σε ραπίσει στη δεξιά σιαγόνι να στρέψεις σ’ αυτόν και το άλλο. Και σε κείνον, που θέλει να σε σύρει σε δικαστήριο και να πάρει το πουκάμισό σου, άφησέ του και το πανωφόρι. Κι αν κάποιος σε αγγαρεύσει ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο. Σ’ αυτόν που σε ζητά, να δίνεις. Και σ’ αυτόν που θέλει να δανειστεί από σένα μην αρνηθείς.

»Ακούσατε ότι έχει λεχθεί· Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου και να μισείς τον εχθρό σου. Αλλά εγώ σας λέγω, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταριώνται, να ευεργετείτε όσους σας μισούν, και να προσεύχεστε για όσους σας συμπεριφέρονται κακώς και σας διώκουν, για να γίνετε παιδιά του επουράνιου πατέρα σας, διότι ανατέλλει τον ήλιο του για κακούς και για καλούς και βρέχει για ευσεβείς και ασεβείς. Εάν δε αγαπήσετε όσους σας αγαπούν, ποιο μισθό θα έχετε; Δεν κάνουν το αυτό και οι τελώνες; Και εάν δείξετε στοργή στους φίλους σας μόνο, τι εξαιρετικό κάνετε. Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες; Να γίνετε λοιπόν τέλειοι, όπως ο πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος» (Ματθ. 5, 38-48).

Μην φοβάσαι άνθρωπε, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτό σου. Πήγαινε στην αγκαλιά του Κυρίου εκείνος θα τα θεραπεύσει όλα. Eξάλλου ο ίδιος μας το είπε «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» τι περιμένουμε λοιπόν ;

 «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον»

 Φοβόμαστε λοιπόν διότι δεν έχουμε ακόμα την τέλεια αγάπη να δώσουμε γιατί είμαστε προσκολλημένοι στην λατρεία του εαυτού μας.

 Ας ορμήσουμε λοιπόν στην μεγάλη έξοδο από το εγώ στο εμείς και θα βρούμε γιατρειά και σωτηρία.






π. Σπυρίδων Σκουτής
π. Σπυρίδων Σκουτής

Απόφοιτος ΕΙΕΚ Ριζαρείου Εκκλησιαστικής σχολής. Εφημέριος Ενοριών Αγίου Γεωργίου Ρεπανιδίου Λήμνου και Γεννήσεως Χριστού Ρωμανού Λήμνου. Υπέυθυνος Νεότητας και Αιρέσεων στην Ιερά Μητρόπολη Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου

Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών...

“Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον, και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαίαν, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί…” (Λουκ. β΄ 32-35),

Ο Συμεών προφήτευσε μ’ αυτόν τον τρόπο την αντιμετώπιση του Κυρίου από τους Ιουδαίους, αλλά και τη Σταυρική Θυσία Του.Την καταστροφή της Συναγωγής και την ανάσταση της Εκκλησίας, την καταστροφή των δαιμόνων και την ανάσταση των αγίων, όπως, παραδείγματος χάριν, σώζεται ο Ματθίας και καταστρέφεται ο Ιούδας. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι πτώση των μη πιστευόντων σε Αυτόν, και ανάσταση αυτών που πιστεύουν σε Αυτόν. Ο ένας ληστής στο Γολγοθά πιστεύει και σώζεται, ο άλλος αμφισβητεί ,χλευάζει και καταδικάζεται.

Λέγει ο άγιος Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς :

Ο ένας ληστής αναγνώρισε ότι ο Άνθρωπος που ήταν κρεμασμένος με ατίμωση και εξευτελισμό ήταν ο λαμπρός βασιλιάς της δόξας• αναγνώρισε ότι Εκείνος, ο Οποίος τη συγκεκριμένη στιγμή φαινόταν τόσο αδύναμος και ανίσχυρος, ήταν ο παντοδύναμος Δημιουργός και Κυβερνήτης του σύμπαντος.Μέσω της μετάνοιας και της ταπεινοφροσύνης, ο ληστής που ήταν κρεμασμένος στα δεξιά έφτασε στη γνώση• τα μάτια του νου και της ψυχής άνοιξαν.

Ενώπιον των ανθρώπων υπάρχουν δύο δρόμοι. Ενώπιον μας κείται ο Ζωοδότης Σταυρός του Κυρίου. Ενώπιον μας εκτείνονται οι δρόμοι των δύο ληστών. Ποιό δρόμο θα ακολουθήσουμε; Η ανθρωπότητα πάντοτε ακολούθησε τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Ο Σταυρός του Κυρίου ήταν για τους μεν Ιουδαίους ένα πρόσκομμα, για τους δε Έλληνες -δηλαδή τους παγανιστές- μια μωρία. Για τους Ιουδαίους επίσης, ο Σταυρός του Κυρίου ήταν ύβρις• Ο Σταυρός του Κυρίου χώρισε τους ανθρώπους σε δύο μέρη. Βλέπουμε ότι κάποιοι πίστεψαν στον Χριστό, ενώ άλλοι σκόνταψαν στον λίθο του προσκόμματος και καταδίωξαν την Εκκλησία του Χριστού, το Σώμα του Χριστού.

Ο Μ. Αθανάσιος λέγει ότι η φράση «όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί» σημαίνει ότι ο Σταυρός και το Πάθος του Χριστού, θα αποκάλυψει όλες τις εσωτερικές διαθέσεις των ανθρώπων.

Όλοι θα δουν τον Χριστό, αλλά για άλλους θα είναι Παράδεισος και για άλλους Κόλαση. Κατά την καρδία τους άλλοι θα τον νοιώσουν Πατέρα κι οι άλλοι δυνάστη

Είναι αυτοί που θα ναι αλήθεια κι αυτοί που θα ζουν την υποκρισία και το ψέμμα. Οι βαθειά ταπεινοί και συντετριμμένοι τη καρδία και οι υπερήφανοι, οι εγωιστές.

Όποιος έχει απλό μάτι, φωτεινό μάτι,όλα είναι φωτεινά. Όποιος έχει πονηρό οφθαλμό, γι’ αυτόν όλα είναι σκοτεινά.

iconandlight

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2019/02/blog-post_2.html#ixzz5fc2AMXFF

Κυριακή ΙΖ Ματθαίου: "...σαν κατοικίδιο θα απολαύσω την τράπεζα του Κυρίου μου..."

Ιδού ότι υπήρξε και συμφορά η οποία έγινε αφορμή μεγάλης ευφροσύνης, και πένθος που προξένησε ευθυμία, και λύπη που έφερε υπερβολικήν χαρά. Επειδή όπου παρευρίσκεται ο Ιησούς, και ο θρήνος μεταβάλλεται σε ηδονήν, και ο κλαυθμός και οδυρμός μεταλλάσσεται σε ευφροσύνην. Το μαρτυρεί αυτό με τα λόγια της κραυγάζοντας η Χαναναία, την ιστορία της οποίας με θαυμασμόν η βίβλος των Ευαγγελίων την επιδεικνύει μέχρι τώρα, και διατηρεί την κραυγή της γραμμένη σαν σε στήλη, ώστε ο επίβουλος χρόνος να μην παρασύρη την μνήμη” Επειδή ο καρπός της πίστεως είναι πιο δυνατός. «Και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς», λέγει, «ήλθεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος». Ο Θεός παρευρίσκεται παντού, και κανένας τόπος δεν ετόλμησε να τον περιορίση. Και επειδή είναι κατά φύσιν αόρατος, επιβεβαιώνει την παρουσία του σ’ εκείνους που τον έβλεπαν, προβάλλοντας τον ναό που ενεδύθη προς χάριν μας. Ήλθε στα μέρη της Τύρου και της Σιδώνος, στα παλαιά καταγώγια των δαιμόνων, στις περιοχές των ειδώλων, στις χώρες της ειδωλολατρίας, στο αντικείμενο της κατηγορίας των Προφητών.

…

Πρόσεξε παρακαλώ τον Ευαγγελιστήν πώς κομπάζει με την διήγηση, και αποκαλύπτει το νόημα της μεταβάσεως του Κυρίου: «Και εξελθών εκείθεν, ήλθεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. Από πού εκείθεν; Από εκεί όπου θαυματουργώντας εδέχετο συκοφαντίες, θεραπεύοντας ήκουεν ύβρεις, και ευεργετώντας αντιμετώπιζε την απιστία. «Και ιδού γυνή εκ των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγαζε λέγουσα: Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με». Χαναναία το γυναικάριον, αλλά με την προαίρεσιν ηρνήθη το γένος της. Η πίστις ενίκησε την φύση. Κανείς, λέγει, πλέον ας μην κατηγορή τους Χαναναίους. Η γυναίκα αυτή έλυσε τα εγκλήματα των πατέρων της, γίνεται αρχή ευσεβείας, κραυγάζοντας στους ευσεβείς: «Υιέ Δαυίδ, ελέησον με». Πόσες μυριάδες Ιουδαίων εθεράπευσε ο Χριστός και αντί ευχαριστίας ήκουσε: «Ούτος πόθεν εστίν ουκ οίδαμεν». Ενώ μία άσημος γυναίκα Χαναναία και πριν την θεραπεία, με αναπτερωμένην πίστη έφθασε σε ύψος ευαγγελιστού. «Κύριε, υιέ Δαυίδ, ελέησόν με. Η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Πένθος ελεεινόν και θέαμα για την μητέρα πιο πικρόν και από τον θάνατο. Δαιμόνιον πολεμοχαρές παλεύει με την κόρη, και ο εχθρός παραμένοντας αόρατος, παρατάσσεται κατά του παιδιού.

– Πώς να αναγγείλω το δεινόν, πώς να κηρύξω το πάθος; Δεν υποφέρω να την βλέπω.

 

Πηδά έξω από το σπίτι, περιφέρεται στην πόλιν εκτείνοντας τα χέρια στον αέρα, με βλέμμα απλανές και ακάλυπτα τα μαλλιά.

– Φωνάζει: Για καταγώγιον του δαίμονος το εγέννησα το παιδί μου;

Παραβλέπει την αισχύνην η συμφορά, και το πάθος αιχμαλώτισε την φυσικήν εντροπήν. Αφήνει κραυγές που προκαλούν τον φόβο. Τρέχει στον δρόμο, ελεεινώς σιωπά και ακόμη χειρότερα ομιλεί. Δεν έχει προθεσμίαν η τιμωρία, καταναλώνονται οι νύκτες στην αγρυπνία. Ευρίσκοντας δε τις ημέρες φοβερότερες από τις νύκτες, πηδά από την κλίνη και αρχίζει να διαλαλή την συμφορά:

– Ελέησον με, που μαστιγώνομαι από την θυγατέρα μου. Εκείνης το πάθημα, ιδικός μου ο πόνος, εκείνην διαπομπεύει το δαιμόνιον, η φύσις όμως δια μέσου εκείνης γίνεται όπλον εναντίον μου. Ο δαίμων εισήλθε στην θυγατέρα πολεμώντας την μητέρα, σ’ εμένα ρίπτει τα βέλη δια μέσου αυτής. Είθε να μη μου γεννούσε αυτήν την κυοφορίαν η φύσις! Να ετελείωνε η ζωή μου με τον τοκετό. Θα ήταν παρηγορία για τον θάνατον ο νόμος της φύσεως. Ελέησόν μας.

«Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον». Ω φιλάνθρωπος σιωπή με σχήμα απάνθρωπον! Ω σιωπή μεγαλόφωνος, που είναι κατήγορος των Ιουδαίων! Με αυτήν έλεγε ο Σωτήρ στους Ιουδαίους: Βλέπεις, Ιουδαίε, Χαναναίας ευγένεια; Βλέπεις από ρίζα διαβεβλημένην καρπόν επαινετόν; Δεν εδέχθη τον Μωυσή για νομοθέτη και ανεγνώρισε του Μωυσέως τον Δεσπότην. Δεν γνωρίζει Προφήτες και πιστεύει σ’ αυτόν που επροφητεύθη. Και σημεία δεν είδε, και τον απόγονο του Δαυίδ ομολόγησε. Τον Θεόν τον ηρνήθης έπειτα από τόσα θαύματα, και αυτή πριν ιδεί θαύμα τον επίστευσε. Αλλά κοίτα που κλαίει και εγώ την παραβλέπω προς χάριν σου. Αν και λυπούμαι το πένθος, όμως κρύβω το έλεος. Φωνάζει σαν εθνική, την στέλλω σ’ εσέ παίρνοντάς σου από πριν την πρόφαση της απιστίας. Δεν την απαλλάσσω από το πάθος, για να μη σου προκαλέσω φθόνο. Συγκρατώ την θεραπεία, για να μη σου δώσω λαβήν απιστίας, για να μη λέγω, κατηγορώντας σαν άπιστος: την Χαναναίαν ελεούσες; Γιατί εθεράπευες τους εχθρούς του Μωυσέως; Κοίτα που την αφήνω να κλαίη, και για να τιμήσω εσέ παραβλέπω μητέρα που τιμωρείται με τα παθήματα της κόρης!

«Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον». Η αναβολή της θεραπείας, δοκιμασία της πίστεως, χωνευτήριο της προαιρέσεως της γυναικός. Μάλλον η σιωπή του Κυρίου γίνεται έπαινος στην Χαναναία. Μέχρι την στιγμή που ο χορός των Αποστόλων, μη γνωρίζοντας την σοφία της Δεσποτικής σιωπής, και αδυνατώντας να υποφέρη την φωνή της πονεμένης μητέρας, γίνεται μεσίτης προς τον Σωτήρα, και πρεσβεύουν για την γυναίκα οι μαθηταί του Χριστού. Δέχονται αυτοί τις ικεσίες της, και παρακαλούν τον Κύριον: «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών». Τι απαντά η ανέκφραστος φιλανθρωπία, η απόρρητος σοφία;». «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις».

Βαρυτέρα από την σιωπήν η απόκρισις. Ανάλογος όμως με την πίστιν της Χαναναίας. Διότι αν δεν ήταν η πίστις της μεγάλη, θα κατηγορούσε τον Σωτήρα για απανθρωπίαν ή για αδυναμίαν, θα απεμακρύνετο και θα έλεγε: τι φοβερά απανθρωπία! Δεν με ελυπήθη που κλαίω, δεν ελέησε μητέρα που πληγώνεται με τα παθήματα της κόρης, δεν ελέησε το δράμα της φύσεως. Ικέτευα και με απεστρέφετο, εφώναζα και με απέφευγε. Και πρώτα μεν απέκρουσε τις φωνές μου με την σιωπήν. Ούτε όταν εφώναζα την ώρα που σιωπούσε τον συνεκίνησα, τότε που είχα καλές ελπίδες για την θεραπείαν, όταν το πάθημά μου ευρήκε συνηγόρους, όταν προσδοκούσα φιλάνθρωπο λόγον, όταν ονειροπολούσα πως μόλις ομιλήσει θα απαλλαγή η θυγατέρα μου. Με ανοικτό το στόμα ανέμενα φωνήν που θα φέρη την άνεση. Και τότε ομίλησε και διέλυσε τις ελπίδες μου. Φορτωμένη με λύπη φεύγω. Μου πρόσθεσε συμφορές με τις ύβρεις του. Κυνάριο με είπε μέσα σε τόσον κόσμο. Φαίνεται κι αυτός δικαιώνει τον δαίμονα. Φαίνεται της κόρης μου η συμφορά ενίκησε κι αυτού την δύναμη. Ίσως με τις ύβρεις έκρυψε την ομολογία της ήττας του. Ένα μόνον εκέρδισα από την ικεσία μου. Ηύξησα του δημίου της κόρης μου την αγανάκτησιν, άναψα τον θυμόν του με τα λόγια εκείνου, έκαμα αγριότερον τoν εχθρόν του παιδιού μου.

Αλλά δεν ολίσθησε σε παρομοίους λόγους, ούτε με τις ύβρεις η πίστις ατόνησε. Μεγάλη η πίστις της γυναικός, γι’ αυτό και εθησαυρίσθη στα Ευαγγέλια. «Ουκ έξεστιν βαλείν τoν άρτον των τέκνων τοις κυναρίοις». Αυτή δε προσπαθώντας να μεταπείση τoν Δεσπότην έλεγε: Ναι Κύριε, παίρνω την ύβρη σαν υπόσχεση θεραπείας. «Και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών». Μου εγγυάται την σωτηρίαν η προσφώνησις του ζώου αυτού. Ας γίνη το μέγεθος της ύβρεως μέτρον γι’ αυτό που θα μου δώσης. Κυνάριο με ονόμασες. Σαν κατοικίδιο θα απολαύσω την τράπεζα του Κυρίου μου. Έχει μερίδιον από τα ψίχουλα των τέκνων και το κυνάριο. Δεν αρπάζω τον άρτο, τα ψίχουλα ζητώ. Δεν πηδώ επάνω στην τράπεζα, αυτά μου φθάνουν. Δεν ομιλώ για απόλαυσιν. Ας απολαύση ο κληρονόμος σου εκείνο το τραπέζι, ας πέση όμως από το χέρι σου κάποιο ψίχουλο και για εμάς.

Ω πίστις! Ω σύνεσις! Ω ευλάβεια Χαναναίας! Τι κάνει λοιπόν ο Σωτήρ; Αποκαλύπτει τι έκρυβε η σιωπή: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις»! Γι’ αυτό ανέβαλα την χάρη, για να δείξω την πίστη σου. Δεν σιωπούσα ως απάνθρωπος, αλλά ησύχαζα ως προγνώστης. Περίμενα να φανεί όλη σου η πίστις. Ήθελα να διδαχθούν οι παρόντες τι μαργαρίτης εκρύπτετο σε γυναίκα Χαναναία. Σου ανοίγω όλο το τραπέζι της θεραπείας, και σου χαρίζω όχι σαν σε κυνάριο τα ψίχουλα, αλλά ως θυγατέρα τον άρτον. Εσύ μεν ενίκησες με την πίστη τους Ιουδαίους, εγώ δε με την δωρεά το αίτημά σου. «Γενηθήτω σοι ως θέλεις». Γίνε συ ιατρός της κόρης σου, μέσα σου έχεις της θεραπείας το φάρμακο. Βάδιζε νικήτρια κατά των Ιουδαίων και του δαίμονος. Λάβε έπαθλο της πίστεως, την θεραπεία της φύσεως.

Ας αναζητήσωμε την πίστη, τον στέφανον της Εκκλησίας. Ας αγαπήσωμε την πίστη, την αστραπή της οποίας δεν υποφέρουν οι δαίμονες. Την πίστη, το κεφάλαιον των μαθητών του Χριστού. Ας ακούσωμε τον Παύλο που φωνάζει: «Στήκετε εν τη πίστει». «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε», ώστε να ακόυσωμε και εμείς τον Δεσπότη να μας λέγη: «Γεννηθήτω υμίν ως θέλετε». Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν.

Λόγος του Οσίου Πατρός ημών Βασιλείου Επισκόπου Σελευκείας, εις την Χαναναίαν

πηγη

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz5fc1iWcUZ

Η νηπτική επιμονή της χαναναίας γυναίκας

Ιωάννη Κων. Κορναράκη, Ομοτιμ. Καθηγητού Παν/Μιου Αθηνών

Κατά τον απόστολο Πέτρο ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά κάθε άνθρωπος, σ’ όποιο έθνος κι αν ανήκει όταν είναι θεοφοβούμενος και εργάζεται δικαιοσύνη, αγωνιζόμενος για τον ενάρετο βίο, είναι δεκτός από τον Θεό.
Εντούτοις, όταν η Χαναναία γυνή, η “εξελθούσα” από τα όρια των εθνικών πόλεων Τύρου και Σιδώνος, προκειμένου να συναντήσει τον Κύριο, ο οποίος είχε πλησιάσει στην περιοχή αυτή, θέλησε να μιλήσει μαζί του, Εκείνος δεν έδειξε διάθεση να της απευθύνει λόγο. Απέφυγε τον διάλογο με την γυναίκα αυτή.

Σύμφωνα με το σχετικό ευαγγελικό κείμενο, «μόλις η Χαναναία γυνή πλησίασε την ακολουθία του Κυρίου, άρχισε να κραυγάζει δυνατά για να την ακούσει και να την προσέξει· ελέησόν με Κύριε, υιέ Δαβίδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται, ο Κύριος όμως ουκ απεκρίθη αυτή λόγον!». Δεν της έδωσε σημασία. Μάλιστα, όταν οι μαθητές του, ενοχλημένοι από τις κραυγές της Χαναναίας, τον παρεκάλεσαν· «απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών», ο Κύριος “διέψευσε” τον λόγο του Πέτρου, ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης και δεν κάνει διάκριση μεταξύ των εθνών και του Ισραήλ, λέγοντας στους μαθητές του· «ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ».

Παρά την απογοητευτική εν τούτοις απάντηση του Κυρίου προς τους μαθητές του, για την δύστυχη γυναίκα, την Χαναναία, εκείνη συνέχισε να επιμένει στο αίτημά της· «Κύριε, βοήθει μο». Τότε ο Κύριος μίλησε, για να της δηλώσει, με λόγο προσβλητικό, ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επικοινωνίας του μαζί της. Για ποιο λόγο άραγε; Διότι· «ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις».

Οποιοσδήποτε κι αν ήταν ο αποδέκτης αυτού του σκληρού και ταπεινωτικού λόγου του Κυρίου, θα προσπαθούσε το γρηγορότερο να εξαφανισθεί από προσώπου Κυρίου, για να κρύψει το δικό του πρόσωπο στα έγκατα της γης.

Η Χαναναία όμως δεν έλεγε να σκύψει το κεφάλι. Επέμενε, ήθελε να κάμψει την αντίσταση του Χριστού για διάλογο μαζί της. Έτσι απάντησε αυθόρμητα και άμεσα στον ταπεινωτικό λόγο του· «Ναι, Κύριε· και γάρ τα κυνάρια εσθίει οπό των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών».

Παραδέχθηκε ότι είναι σκυλάκι. Και μάλιστα πεινασμένο. Ναι! Αλλά δεν κάμφθηκε! Δεν τελμάτωσε στον πόνο του ηχηρού ταπεινωτικού λόγου του Κυρίου. Αντίθετα ο λόγος αυτός την τίναξε επίσης αυθόρμητα υπεράνω της σκληρής εξουθένωσης του Κυρίου, σε μια σωτήρια υπέρβαση της ταπεινωτικής απορρίψεώς του, ώστε να “νικήσει” τον Κύριο στην διαλογική του αντίσταση, πείθοντάς τον, ότι, ναι, και σαν σκυλάκι δικαιούται να είναι, ακόμη και επί του εδάφους της απορρίψεώς της αυτής, ομοτράπεζος των κυρίων της.

Και αξιώθηκε να τιμηθεί με την αξιοζήλευτη επιβράβευσή της· «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις· γεννηθήτω σοι ως θέλεις! Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής οπό της ώρας εκείνης».

Σε ποιο σημείο άραγε της στάσεώς της απένταντι στον Κύριο έδειξε η Χαναναία γυναίκα την νηπτική ανταύγεια του νου της; Ασφαλώς στο σημείο που κεραυνοβολήθηκε από την εξουθενωτική απόρριψη του Χριστού. «Ουκ έστι καλόν, λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις».

Μια τέτοια ταπείνωση, μπροστά στα μάτια του πλήθους κόσμου, δεν θα την άντεχε άλλος άνθρωπος. Η οξύτητα της προσβολής αυτής· “κυνάριο”, είσαι σκύλος, θα μπορούσε να λειτουργήσει στις περισσότερες, παρόμοιες περιπτώσεις, ως ανάφλεξη οργής με δυναμισμό φονικού όπλου! Και τότε η ψυχολογία θα εδικαίωνε ασφαλώς τον εκμανέντα.

Αντίθετα όμως, για την εθνική γυναίκα της Τύρου και της Σιδώνος η προσβολή αυτή λειτούργησε φωτιστικά. Ο νους της ήταν “ξύπνιος”! Δεν κοιμότανε, δεν… ροχάλιζε. Είχε την νηπτική ετοιμότητα να ανατρέψει την πρόκληση επιθετικότητος του παθογόνου ερεθισμού της κυριακής προσβολής σε ευλογία Κυρίου. Αποδέχθηκε την προσβολή αυτή με καθαρή καρδία και αξίωσε το δικαίωμα του κυναρίου να σιτίζεται από τα ψιχία της τραπέζης των κυρίων του. Αυτή ήταν η νηπτική λειτουργία του νου ενός ανθρώπου του εθνικού χώρου, χωρίς προϋποθέσεις ευαγγελικής παιδείας. Πραγματικό θαύμα! Νηπτική ανταύγεια μιας ψυχής του χώρου αυτού, επιδεκτικής όμως της υψοποιού ταπεινώσεως, χάριτι θεία.

Το θετικό αποτέλεσμα της θεαματικής, εν μέσω πολλού κόσμου, απορρίψεως της Χαναναίας γυναίκας από τον Κύριο δεν πρέπει φυσικά να καταλογισθεί αποκλειστικώς και μόνο στην τελευταία, αλλά και στην χαριτόβρυτη ευλογία του κυριακού λόγου. Οπωσδήποτε όμως ο Κύριος, με όργανο την ευλογία της απορρίψεώς της, φώτισε τον νου της με μια έκρηξη νηπτικής ελλάμψεως, φωτιστικής και για τους αναγνώστες της οικείας ευαγγελικής περικοπής.

Η Χαναναία γυναίκα, σε εκπληκτική εγρήγορση ετοιμότητος να δεχθεί την απόρριψή της στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο, έγινε παράδειγμα προς μίμηση σ’ ένα κοινό πρόβλημα όλων μας· την προστασία πάση θυσία του κοινωνικού προσωπείου μας! Η ανταύγεια της νήψεως εκπέμπεται πλούσια στη δημόσια αυτή ταπείνωση, όπου η παραδοχή της γυμνότητος του ανθρώπου, από γνήσια αξιολογικά ερείσματα της ζωής αποβαίνει πάθος ανυπόφορο.

(Ι. Κ.Κορναράκη, «Κυνηγώντας τον βάτραχο…στο φως της νήψεως»)

πηγή: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz5fc1NbesN

Χριστός και Ευρώπη. Ένας δραματικός διάλογος.

Ο Χριστός ρωτά με λύπη: Πώς μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε μόνο με τα ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, δηλαδή με την ζωώδη μόνο επιθυμία για την σωματική τροφή; Εγώ ήθελα να σας κάμω Θεούς και υιούς Θεού και σεις φεύγετε και επιδιώκετε να εξισωθείτε με τα υποζύγια.

Σ’ αυτό απαντά η Ευρώπη: Εσύ είσαι καθυστερημένος. Στην θέση του Ευαγγελίου σου βρήκαμε την βιολογία και την ζωολογία. Τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε δικοί σου απόγονοι και του ουρανίου πατέρα σου, αλλά απόγονοι των ουραγκοτάγκων και των γοριλών, δηλαδή του πιθήκου. Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί. Γιατί δεν παραδεχόμαστε άλλους θεούς εκτός από εμάς.

Σ’ αυτό ο Χριστός λέγει:

Εσείς είσθε περισσότερο σκληροτράχηλοι από τους

αρχαίους Εβραίους. Εγώ σας σήκωσα από το σκοτάδι

της βαρβαρότητας στο ουράνιο φως, και σεις

πηγαίνετε πάλι πίσω στο σκοτάδι, όπως το βουβάλι

ατή λάσπη. Εγώ έχυσα το αίμα μου για χάρη σας. Εγώ

σας έδειξα την αγάπη μου, όταν όλοι οι Άγγελοι μου

απέστρεφαν τα πρόσωπα τους μη μπορώντας να

υποφέρουν την δυσωδία σας, δυσωδία του Άδη. Όταν

λοιπόν εσείς ήσασταν σκοτάδι και δυσωδία, ήμουν ό

μόνος πού στάθηκα να σας καθαρίσω και να σας

φωτίσω. Να μην είσθε λοιπόν τώρα άπιστοι, γιατί θα

επιστρέψετε πάλι σ’ εκείνον τον ανυπόφορο ζόφο και

τη δυσωδία.

Σ’ αυτό η Ευρώπη φωνάζει περιπαικτικά: Φύγε από μας. Δεν σε αναγνωρίζουμε. Εμείς ακολουθούμε την ελληνική φιλοσοφία και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την κουλτούρα, θέλουμε ελευθερία. Εμείς έχουμε τα πανεπιστήμια. Η επιστήμη είναι το οδηγητικό μας αστέρι. Το σύνθημα μας είναι: ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα. Ο νους μας είναι ό θεός των θεών. Εσύ είσαι Ασιάτης. Εμείς σε αρνούμαστε. Εσύ είσαι μόνο ένας παλαιός μύθος των γιαγιάδων και των παππούδων μας.

Τότε ο Χριστός με δάκρυα στα ματιά Του λέγει: Ιδού εγώ φεύγω, αλλά εσείς θα δείτε. Αφήσατε την οδό του Θεού και ακολουθήσατε την σατανική οδό. Η ευλογία και ή ευτυχία αφαιρέθηκαν από σας. Στο χέρι μου βρίσκεται η ζωή σας, γιατί εγώ σταυρώθηκα για σας. Παρά ταύτα δεν θα σας τιμωρήσω εγώ, αλλά οι αμαρτίες σας και η αποστασία σας από έμενα τον Σωτήρα σας. Εγώ φανέρωσα την αγάπη του Πατέρα μου προς όλους τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη να σας σώσω όλους.
(Αγίου Νικολάου βελιμιροβιτς δια του Αγιου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz5fc0M2pMB