«Ὅσο ἁπλούστεροι εἶναι οἱ ἄνθρωποι γιά τούς ὁποίους προσεύχεσαι, τόσο πιό εὔκολη καί ἀποτελεσματική εἶναι ἡ προσευχή»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Ὅταν προσευχόμαστε γιά ἀνθρώπους, μερικές φορές πρέπει νά συγκεντρωνόμαστε τόσο πολύ, σά νά πρόκειται μέ τήν προσευχή μας νά διαπεράσουμε ἕνα συμπαγή τοῖχο, τό σκότος τῆς Αἰγύπτου, τῶν παθῶν καί τῆς προσκόλλησης στά ἐγκόσμια. Τόσο πολύ σκληρύνονται σάν πέτρες οἱ ἀνθρώπινες ψυχές ἀπό τά πάθη. Γι᾿ αὐτό μερικές φορές εἶναι δύσκολο νά προσεύχεσαι. Ὅσο ἁπλούστεροι εἶναι οἱ ἄνθρωποι γιά τούς ὁποίους προσεύχεσαι, τόσο πιό εὔκολη καί ἀποτελεσματική εἶναι ἡ προσευχή.**
Ἄν ὁ Θεός δέν εἶχε σαρκωθεῖ, ἄν δέ μᾶς εἶχε κάνει θεϊκούς («κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν), ἄν ὁ ἴδιος δέ μᾶς εἶχε διδάξει μέ τό παράδειγμά Του πῶς νά ζοῦμε, τί νά ἐλπίζουμε καί τί νά προσδοκοῦμε, ἄν δέ μᾶς εἶχε ὑποδείξει μιάν ἄλλη τέλεια καί αἰώνια ζωή, ἄν δέν εἶχε πάθει καί ἀναστηθεῖ «ἐκ νεκρῶν», τότε ἴσως θά εἴχαμε κάποια δικαιολογία γιά νά ζοῦμε ὅπως ζοῦμε, δηλαδή μ᾿ ἕναν τρόπο σαρκικό καί κοσμικό. Τώρα ὅμως πού τά γνωρίζουμε ὅλ᾿ αὐτά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολοῦν τά ὑψηλότερα πράγματα καί νά λογαριάζουμε «σκύβαλα» (Φιλιπ. Γ΄:8) ὅλα τά ἐπιγεία ἀγαθά. Ὅλα τά ἐγκόσμια ἀγαθά, σέ σύγκριση μέ τά οὐράνια, εἶναι μηδαμινά, ἕνα τίποτα.
Στό μεταξύ ὁ διάβολος, πού εἶναι πατέρας τοῦ ψεύδους, μᾶς διδάσκει νά ἐπιθυμοῦμε τά ἐπίγεια ἀγαθά καί προσπαθεῖ νά περιορίσει τήν αἰσθησιακή καρδιά μας σ᾿ αὐτά, ἀντίθετα ἀπό τή διδασκαλία καί τό πνεῦμα τοῦ Σωτήρα μας. Εἶναι φυσικό τῆς καρδιᾶς ν᾿ ἀναζητεῖ τήν εὐτυχία. Κι ὁ διάβολος δίνει μιά ψεύτικη κατεύθυνση σ᾿ αὐτή τήν τάση. Τή δελεάζει μέ πλούτη, τιμές, πολυτελή ροῦχα, ἀσήμι, ἀκολουθίες, κήπους πολυτελεῖς καί διάφορες διασκεδάσεις.