ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ: Αγάπη και συμπόνοια ζητά από εμάς ο Θεός.

«Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σε­αυ­τόν».

Στήν ἐρώτηση τοῦ νομικοῦ πού τόν πλησιάζει καί τόν ρωτᾶ πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή ὁ Ἰησοῦς δέν ἀπαντᾶ. Τόν παρα­πέμπει στή διπλῆ ἐντολή τοῦ νό­μου, στή διπλῆ ἐντολή τῆς ἀγάπης ἀπό τήν ὁποία, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ Χρι­στός, «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προ­φῆ­ται κρέμανται», καί τόν κα­λεῖ νά τήν ἐπαναλάβει.

Δέν περιο­ρί­ζεται ὅμως μόνο σέ αὐτό ὁ Χρι­στός. Βλέ­πο­ντας τήν ὑποκρισία τοῦ νο­μι­­κοῦ, ὁ ὁποῖος θέλοντας νά συγ­κα­­λύ­ψει τίς πονηρές του προ­θέ­σεις ἰσχυ­­ρί­ζεται ὅτι ἀγνοεῖ ποιός εἶναι ὁ πλη­σίον του, ὁ Χρι­στός παρου­σιάζει μέ μία μοναδική πα­ραβολή, μέ τήν πα­ρα­βολή τοῦ κα­λοῦ Σαμα­ρείτου, τί ση­μαίνει πραγ­ματικά ἀγά­πη καί ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά κληρο­νο­μήσουν ὄντως τήν αἰώ­νιο ζωή.

Πρότυπο τῆς πραγματικῆς ἀγά­πης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος «ἀγάπη ἐστί». Εἶναι ὁ Θεός πού φω­τίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ τό φῶς τοῦ ἡλίου, πού βρέχει ἐπί δι­καίους καί ἀδίκους, πού μεριμνᾶ γιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ καί τά πε­τεινά τοῦ οὐρανοῦ.

Εἶναι ὁ Θεός ὁ ὁποῖ­ος δη­μιούρ­γη­σε ὅλο τόν κό­σμο γιά χάρη τοῦ ἀν­θρώπου. Εἶναι ὁ Θεός ὁ ὁποῖος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος παρή­κου­σε τήν ἐντολή του καί ἀπο­μα­κρύνθηκε ἀπό κοντά του καί λά­τρευσε «τήν κτίσιν παρά τόν κτί­σα­ντα», ἔστει­λε τόν Υἱό του τόν μονογενῆ στή γῆ ὡς ἄνθρωπο καί δέχθηκε νά ὑπομείνει τόν ἐπώδυ­νο σταυρικό θάνατο γιά νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά νά τόν ἀποκα­τα­στήσει ἐκεῖ ἀπό ὅπου εἶχε ἐκπέσει καί νά τόν καταστήσει κληρονόμο τῆς αἰωνίου βασιλείας του.

Αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο δείχνει καί ὁ κα­λός Σα­μαρείτης τῆς σημερινῆς εὐ­αγ­γε­λικῆς παραβολῆς. Γιατί τί κά­νει ὁ Σαμαρείτης; Δέν φροντίζει καί δέν περιθάλπει μόνο ἕνα ξένο καί ἄγνωστο ἄνθρωπο, ἀλλά περιθάλπει ἕναν ἄνθρωπο Ἰσραη­λί­τη στό γένος, ἕναν ἄνθρωπο γιά τήν τύχη τοῦ ὁποίου ἀδιαφό­ρησαν τόσο ὁ ἱερέας ὅσο καί ὁ λευΐτης πού εἶχαν περά­σει πρίν ἀπό αὐτόν ἀπό τό σημεῖο. Καί δέν τόν περιθάλπει ἁπλῶς ἀλ­λά τόν με­ταφέρει καί στό παν­δοχεῖο, καί φροντίζει γιά τήν ἀπο­θε­ρα­πεία του, προκαταβά­λο­ντας μά­λιστα τά ἔξο­δά της καί ὑπο­σχό­μενος νά καλύ­ψει καί τήν ὅποια ἐπιπλέον δαπά­νη προκύψει κατά τήν ἐπιστροφή του.

Ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία περι­βάλ­λει ὁ καλός Σαμαρείτης τόν ἐμ­πε­σόντα εἰς τούς ληστάς ἄν­θρωπο, δέν μᾶς διδάσκει, ἀδελφοί μου, μόνο ὅτι πλησίον μας εἶναι ὁ κάθε ἄνθρω­πος χωρίς ἀπολύτως καμία διάκρι­ση, ἀλλά ἀκόμη καί ὅτι ἡ ἀγάπη δέν εἶναι θεωρία, δέν εἶναι λόγια, δέν εἶναι ἁπλῶς συναισθή­ματα, ἀλλά εἶναι ἔρ­γα, εἶναι πρά­ξεις, εἶναι θυσία. Εἶναι ἐκδαπά­νη­ση τοῦ ἑαυτοῦ μας χάριν τοῦ ἄλ­λου, ὁποι­οσδήποτε καί ἐάν εἶναι αὐτός, ἀκόμη καί ὁ ἐχθρός μας.

Αὐτή τήν ἀγάπη ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός, ἐάν θέλου­με νά εἴ­μα­στε τέ­κνα του. Αὐτή τήν ἀγάπη ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός, ἐάν θέ­λουμε νά εἴ­μαστε μαθητές του καί νά φέρουμε ἀξίως τό ὄνο­μά του.

Ἄς μάθουμε, ἀδελφοί μου, νά μήν ἀδιαφοροῦμε γιά ὅ,τι συμ­βαί­νει γύρω μας. Ἄς μάθουμε νά μήν προσπερνοῦμε στόν δρόμο μας καί στή ζωή μας τούς πάσχοντες γιά ὁποιονδήποτε λόγο ἀδελφούς μας, ὅπως ἔκαναν ὁ ἱερέας καί ὁ λευ­ΐ­της τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Ἄς μάθουμε νά ἐνδιαφερόμασθε γιά τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας καί νά τούς προσφέρουμε μέ ἀγάπη ὅ,τι ἔχουμε, ἄλλος τόν χρό­νο του, ἄλλος τή συμπα­ράστασή του, ἄλλος τήν ὑλική του βοήθεια, ἄλλος τήν ἠθική του στήριξη, χω­ρίς νά ὑπολογίζουμε ποιός εἶ­ναι καί τί θά μᾶς κοστίσει αὐτή ἡ βοή­θεια.

Ζοῦμε δυστυχῶς σέ ἕνα κόσμο, στόν ὁποῖο οἱ συνθῆκες πού ἐπι­κρα­τοῦν μᾶς ἔχουν κάνει ἐσω­στρε­­­φεῖς, ἐπιφυλακτικούς, καχύ­πο­πτους, ἀδιάφορους γιά τούς συνανθρώπους μας καί ἀτομιστές. Ἄς προσπαθήσουμε νά τά ξεπερά­σουμε ὅλα αὐτά καί νά μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου πρός τόν πλησίον καί πρός τούς ἀδελφούς μας, ὥστε νά κερδίσουμε τήν αἰώνιο ζωή καί νά ἀκούσουμε, ὅταν ὁ Χριστός ἔρθει κατά τή δευτέρα καί ἔνδοξό του παρουσία, τό «εὖ δοῦλοι ἀγαθοί καί πιστοί, εἰσέλθετε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σας». Ἀμήν.