«εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν»Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Τά χέρια αὐτά πού ἔχουν συνηθίσει νά λαβαίνουν δῶρα, θά διπλωθοῦν στό στῆθος καί δέ θά ξαναπάρουν.
Τά πόδια μας, πού ἔχουν συνηθίσει νά βαδίζουν τό πονηρό μονοπάτι καί δέν ἀρέσκονται νά στέκονται στήν προσευχή, θά τεντώσουν γιά πάντα καί δέν θά ξαναβαδίσουν.
Τά μάτια πού κοιτάζουν φθονερά τήν εὐημερία τοῦ γείτονα θά κλείσουν, ἡ φλόγα τους θά σβήσει γιά πάντα, τίποτα δέ θά τά προκαλεῖ πιά.
Τά αὐτιά, πού εἶναι συχνά πρόθυμα ν᾿ ἀκοῦν μέ εὐχαρίστηση κάθε πονηρό λόγο καί συκοφαντία, θά νεκρωθοῦν, οὔτε τούς κεραυνούς δέ θ᾿ ἀκοῦνε πλέον.Τό μόνο πού θ᾿ ἀκούσουν εἶναι ἡ σάλπιγγα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ὅταν τό ἄφθαρτο σῶμα μας θά ἐγερθεῖ «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς ἤ εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰωάν. Ε΄ : 29). Τί θά παραμείνει ζωντανό σέ μᾶς τότε, μετά τό θάνατό μας, τί ἀξία θά ἔχουν ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦσαν στήν παρούσα ζωή μας; Ἐκεῖνο πού τώρα ὀνομάζουμε καρδιά, δηλαδή ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, ἡ ψυχή μας, θά εἶναι ἡ μοναδική μας ἀξία.
Φρόντιζε σ᾿ ὅλη σου τή ζωή νά καθαρίζεις τήν καρδιά σου, ὥστε ἡ ψυχή σου ἀργότερα νά μπορέσει ν᾿ ἀντικρίσει τό Θεό. Γιά τό σῶμα σου καί τίς ἀπαιτήσεις του φρόντισε μόνο ὅσο εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά διατηρεῖται σέ καλή ὑγεία, νά εἶναι ἀκμαῖες οἱ δυνάμεις του. Κάποτε θά τελειώσει, θά γίνει χῶμα. Ἀγωνίσου νά τελειοποιήσεις μέσα σου ἐκεῖνο πού μπορεῖ ν᾿ ἀγαπᾶ καί νά μισεῖ, νά εἰρηνεύει καί νά ταράζεται, νά χαίρεται καί νά λυπᾶται. Κι αὐτό εἶναι ἡ καρδιά σου, ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, πού σκέφτεται καί διαλογίζεται μέσα ἀπό τή διάνοια.
Σ᾿ ὅλη τους τή ζωή οἱ ἄνθρωποι ἐνδιαφέρονται γιά ὅλα, ἐκτός ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, τό Ζωοδότη. Γι᾿ αὐτό δέν ἔχουν πνευματική ζωή κι ἐπιδίδονται σέ κάθε πάθος. Εἶναι κυριευμένοι ἀπό ἀπιστία, ὀλιγοπιστία, ἀπληστία, φθόνο, μίσος, κενοδοξία, πολυφαγία καί πολυποσία. Μόνο πρός τά τέλη τοῦ βίου τους ἀναζητοῦν τό Χριστό καί τότε μόνο ἀπό ἀνάγκη ἤ ἀπό συνήθεια.
Ὦ, Χριστέ καί Θεέ μας, Ζωή καί Ἀνάστασή μας!
Πόσο ἔχουμε βυθιστεῖ στή ματαιοδοξία μας, πόσο ἔχουμε τυφλωθεῖ!
Πόσο διαφορετικά θά ᾿ταν τά πράγματα ἄν ἀναζητούσαμε πάντα Ἐσένα, ἄν εἴχαμε Ἐσένα μόνο στήν καρδιά μας!
Δέν μπορεῖ ἡ γλώσσα νά ἐκφράσει τή μακαριότητα πού νιώθουν ἐκεῖνοι πού ἔχουν Ἐσένα στήν καρδιά τους! Σ᾿ αὐτούς εἶσαι ἡ δυναμωτική τροφή, τό ἀνεξάντλητο νερό, ὁ λαμπρός ἱματισμός, ὁ ἡλιος, ἡ «εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» (Φιλ. Δ΄ : 7), ἡ ἀνεκλάλητη χαρά, τά πάντα. Ὅταν ἔχει Ἐσένα ὁ ἄνθρωπος, ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶναι γιά κεῖνον «γῆ καί σποδός».

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.