Η δύναμη της αδυναμίας μαςΥπό Παρθενίου Δ. Ασημίδη στην Romfea.gr Αρχιμανδρίτου Ι. Μ. Σιδηροκάστρου

  

«Υπέρ τούτου, τρις τον Κύριον παρακαλεσα ίνα αποστή απ εμου. Και είρηκε μοι. Αρκεί σοι η χάρις μου. η γαρ δυμαμίς μου εν ασθενεία τελειούται.» (Β Κορ. 12 8-9).

Ίσως περισσότερο επίκαιρος, αλλά και ελπιδοφόρος, ο λόγος του μεγάλου αγίου Αποστόλου, του επονομαζομένου «των Εθνών», Παύλου, από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Επίκαιρος, διότι ο Απόστολος βασανιζόταν από ένα μεγάλο πειρασμό, ο οποίος τον εμπόδιζε στο έργο που είχε αναλάβει από τον ίδιο τον Κύριο.

Ελπιδοφόρο, καθώς η χάρη του Κυρίου δεν τον εγκατέλειψε, αντιθέτως, η δύναμή Του, η πνευματική δύναμη, τελειώνεται, φθάνει στον μέγιστο βαθμό, δια της αδυναμίας αυτής έναντι του πειρασμού.

Το τελευταίο διάστημα ταλαιπωρούμαστε αδυσώπητα από τον πειρασμό του SARS- Cov 2. Έναν ιό, ένα μικροοργανισμό, ο οποίος γίνεται ο δικό μας «σκόλοψ» στην σάρκα μας, ο «άγγελος σατάν».

Αυτός που η παρουσία του δημιουργεί απροσπέλαστα προβλήματα στην αποπεράτωση του έργου μας. Κηρυγματικού, λειτουργικού, αγιαστικού του ανθρώπινου γένους, όσον αφορά εμάς τους κληρικούς, εξυπηρέτησης των αναγκών, δια των λοιπών ποικίλων επαγγελμάτων και λειτουργημάτων.

Γιατί όμως όλα αυτά; «Ίνα μην υπεραίρωμαι», μας απαντά ο Απόστολος των Εθνών. Να μην φουσκώνω από τον εγωισμό μου.

Αποτελεί οφθαλμοφανές γεγονός η διόγκωση της αυτοπεποίθησης και του εγωισμού του ανθρώπου δια των διαφόρων, θαυμαστών κατά τα άλλα, επιτευγμάτων. Θεώρησε τον εαυτό του παντοδύναμο.

Η παντοδυναμία αυτή τον κατέστησε θεό και νόησε ότι πλέον δεν έχει ανάγκη από κάτι ανώτερο. Επανέλαβε την συμπεριφορά του προπάτορα Ιακώβ, ο οποίος «ελιπάνθη, επαχυνθη, επλατυνθη και απελάκτισε και εγκατέλιπε τον Θεόν» (Δευτερ. 32 15).

Εγκαταλείποντας τον Θεό αποχωρίστηκε, φυσιολογικώς, από την προστασία Του. Κατέληξε έρμαιο του αντικειμένου. Με αποτέλεσμα να οδηγείται στην απώλεια, εννοώντας την ανεπάρκειά του να βρει την αυτό-σωτηρία του.

Κατανοώντας αυτή την έλλειψη δυνατότητας να δώσει λύση στα προβλήματα που τον ταλανίζουν, ταπεινώνεται. Και, είτε ενθυμούμενος τον Θεό αναζητά ανακούφιση δια της μετανοίας, είτε οδεύει ταχέως στην αυτό-απώλεια.

Η επιστροφή δια της μετανοίας, η αναζήτηση ενισχύσεως του, συνοδεύεται με αφθονία Θείας Χάριτος. Επίκληση του αγίου ονόματός του επιφέρει την σωτηρία, όπως στην περίπτωση του κανταποντιζομένου Πέτρου (Ματθ 14, 30).

Η δε υπομονή πλούσιες δωρεές, ανώτερες των απολυμένων, όπως στη περίπτωση του Ιώβ (Ιώβ 42 10-17). Επιστροφή στην κατά Χάρη παντοδυναμία, την Θέωση.