Γιατί ο σατανάς καίγεται με την νοερά προσευχή

Κάποιος νέος μοναχός είχε μία απορία:

”Πώς ο σατανάς αντιλαμβάνεται την νοερά προσευχή του ανθρώπου και απομακρύνεται απ’ αυτόν, εφόσον δεν έχει τη δύναμη να του διαβάσει το πνεύμα δηλαδή δεν γνωρίζει το τι σκέφτεται ο άνθρωπος μέσα του”.

Ένα βράδυ, του παρουσιάζεται μια Αγία στον ύπνο και του λέει:

    Νίκο (έτσι τον έλεγαν) έχεις την απορία, πως ο σατανάς αντιλαμβάνεται, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται νοερώς εφόσον τη σκέψη του ανθρώπου, μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.

Άκουσε λοιπόν:

Όπως η σόμπα, που καίει εσωτερικώς ξύλα και δεν φαίνεται η φωτιά, όμως η θέρμανση σε πληροφορεί ότι η σόμπα έχει φωτιά…

Έτσι και ο διάβολος, μπορεί να μην βλέπει την προσευχή σου αλλά επειδή καίγεται όταν σε πλησιάζει, αντιλαμβάνεται ότι είσαι ενωμένος με τον Θεό, δια της προσευχής.

†Δημήτριος Παναγόπουλος

Καλή σαρακοστή & καλό στάδιο
orthodoxia.online

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό; Newsroom από Newsroom

Θέλεις να δεις τον Ιησού Χριστό; «Έλα και δες», λέει ο απόστολός Του. Ο Κύριος υποσχέθηκε στους μαθητές Του ότι θα είναι μαζί τους παντοτινά «ως τη συντέλεια του κόσμου».

Και, πραγματικά, είναι μαζί τους μέσα στο άγιο Ευαγγέλιο και στα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Τον Χριστό δεν Τον βλέπουν όσοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο. Αυτοί δεν Τον βλέπουν, γιατί είναι τυφλωμένοι από την απιστία.
Θέλεις ν’ ακούσεις τον Χριστό; Σου μιλάει με το Ευαγγέλιο. Μην περιφρονείς τη σωτήρια φωνή Του. Φύγε μακριά από την αμαρτωλή ζωή και άκου με προσοχή τη διδασκαλία Του, που είναι η αιώνια ζωή.
Θέλεις να σου φανερωθεί ο Χριστός; Ο Ίδιος σε διδάσκει πως θα το πετύχεις: «Όποιος κρατά τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπά κι αυτός που με αγαπά, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου».
Φυλάξου από τη φαντασία σου, που μπορεί να σου δημιουργήσει την εντύπωση ότι βλέπεις τον Ιησού Χριστό, ότι Τον αγγίζεις, ότι Τον αγκαλιάζεις. Δεν πρόκειται παρά για μια ολέθρια αυταπάτη, ένα μάταιο παιχνίδι υπερηφάνειας, επάρσεως, αλαζονείας ή, όπως ονομάζεται από τους ασκητικούς συγγραφείς, οιήσεως.
Αν τηρείς τις εντολές του Κυρίου, με τρόπο θαυμαστό θα δεις τον Κύριο μέσα σου, όπως Τον έβλεπε ο απόστολος Παύλος και όπως ζητούσε να Τον βλέπουν και οι άλλοι χριστιανοί, θεωρώντας πως όσοι δεν το είχαν κατορθώσει, δεν είχαν φτάσει στην κατάσταση που έπρεπε ως χριστιανοί.

Από: evaggelismostheotokou.gr

Ο άνθρωπος επλάσθη διά να απολαμβάνει αιωνίως τον Θεόν Newsroom

Άγιος Nικόδημoς ο Αγιορείτης
Όπως το λιβάνι στο θυμιατό θα μπορούσες να λιώνεις προς δόξαν Θεού, και αυτή να είναι η αμοιβή σου. Όμως ο Θεός θέλει να είναι Αυτός ο Ίδιος μισθός σου, ανίσως και εργάζεσαι θεοφιλώς κάθε αρετή.

ΣχετικάΆρθρα
ΓΕΩΡΓΙΑ – Πατριάρχης Ηλίας: Τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς τον Θεό
8 Απριλίου, 2020
Ως εδώ ο θυμός Κύριε!
8 Απριλίου, 2020
Δεν θα βρεις άλλον στον κόσμο που να σ’ αγαπάει περισσότερο από εμένα…
8 Απριλίου, 2020

Ο ίδιος ο Θεός θέλει να είναι «ο στεφανών και ο στέφανός σου». Και ως άκρον και άπειρον αγαθόν όπου είναι ό Θεός, ημπορεί. Αυτός μόνος να αναπαύσει και να χορτάσει την άμετρη επιθυμία της καρδίας σου.

Όθεν, συμπεραίνει ό Άγιος, τι θα σε ωφελήσει η τιμή και η δόξα όπου έλαβες εις μίαν γωνίαν της γης, καθώς είναι η Πατρίδα σου, ανίσως και αποτύχεις στο έσχατο τέλος, την εν ουρανοίς μακαριότητα;

Γι’ αυτό, όπως μία μεγάλη πέτρα, η οποία πέφτει από υψηλό μέρος, συντρίβει όλα εκείνα όπου εμποδίζουν το δρόμο της, έτσι κάμε και εσύ· σύντριψε όλα εκείνα που δε σε αφήνουν μαζί με τον Παύλο να λες και να εφαρμόζεις· κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Xριστώ Ἰησού.

«Και εις όλα σου τα έργα άλλο να μην αναπνέης πάρεξ τόν Θεόν».
Από: agiosioannisprodromos.blogspot.com

Οι πειρασμοί και οι συμφορές είναι αιτία καυχήσεως και χαράς! από Newsroom

Πειρασμοί: Κάθε πειρασμός, κάθε θλίψη, κάθε επίθεση του διαβόλου, αν είμαστε προσεκτικοί και υπομονετικοί, μπορεί να μας προξενήσει μεγάλη ωφέλεια. Ο νοητός εχθρός επιτέθηκε με τόση μανία εναντίον του Ιώβ.

Αλλά σε τι τον ζημίωσε τελικά; Σε τίποτα. Απεναντίας, του εξασφάλισε μεγαλύτερη αγιότητα και λαμπερότερη δόξα.
Όταν εμείς είμαστε άγρυπνοι, ο διάβολος δεν μπορεί να μας βλάψει. Μπορεί όμως, άθελά του, να μας ωφελήσει, να μας αυξήσει την αρετή. Παρατήρησε τι γίνεται, όταν κάποιος παίρνει ένα καλάμι και φυσάει τη φωτιά. Στην αρχή φαίνεται ότι τη σβήνει. Τελικά, όμως, όχι μόνο δεν τη σβήνει, αλλά και τη δυναμώνει.
Χωρίς προβλήματα, χωρίς συμφορές, χωρίς αρρώστιες, χωρίς λύπες, τι θα έκανε ο άνθρωπος; Θα το έριχνε στην τρυφή και τη μέθη, θα κυλιόταν στο βούρκο σαν γουρούνι, θα ξεχνούσε ολότελα το Θεό και τις άγιες εντολές Του. Τώρα, όμως, οι αγωνίες και οι φόβοι, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες τον κρατούν σε κάποιαν εγρήγορση, του γίνεται σχολείο φιλοσοφίας, γυμναστήριο της ψυχής.
Όπως ο χρυσικός βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει στη φωτιά, ώσπου να καθαριστεί, έτσι και ο Θεός αφήνει τις ψυχές μέσα στο καμίνι των συμφορών, ώσπου να αποκτήσουν καθαρότητα.
Αν έκανες φόνο ή μοιχεία ή άλλη θανάσιμη αμαρτία, που σε αποκλείει από τη βασιλεία των ουρανών(εάν δεν μετανοήσεις) τότε να λυπάσαι και να κλαίς. Αν όμως, με τη χάρη του Θεού, δεν έκανες κάτι τέτοιο, γιατί ταράζεσαι και βαρυγκωμάς με την πρώτη συμφορά που σε βρήκε; Ο Θεός δεν μας έδωσε το αίσθημα της λύπης για να το χρησιμοποιούμε άκαιρα και αλόγιστα, αλλά όταν πρέπει και όταν μας ωφελεί. Να λυπόμαστε λοιπόν, όχι όταν μας βλάπτουν, μα όταν βλάπτουμε, όχι όταν μας αδικούν, μα όταν αδικούμε, όχι όταν πονάμε, μα όταν προξενούμε πόνο.
Έτσι όρισε ο Πλάστης μας. Εμείς όμως, κάνουμε το αντίθετο: Ζημιώνουμε τους άλλους χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Και όταν μας ζημιώνουν, ταραζόμαστε, απελπιζόμαστε, καμιά φορά είμαστε έτοιμοι να αυτοκτονήσουμε!
Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: Για το χριστιανό μόνο δύο αιτίες λύπης υπάρχουν. Η πρώτη, όταν ο ίδιος εναντιώνεται στο Θεό, όταν δηλαδή ενεργεί αντίθετα στο άγιο θέλημά Του. Και η δεύτερη, όταν δει τον πλησίον του να εναντιώνεται στο Θεό.
Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες δεν είναι αιτίες λύπης, αλλά καυχήσεως και χαράς…
Όπως λέει ο απόστολος, οι πειρασμοί που αντιμετωπίζουμε είναι στα μέτρα μας. Και ο Θεός δεν επιτρέπει να δοκιμαστούμε παραπάνω από τις δυνάμεις μας, αλλά όταν έρθει ένα πειρασμός, δίνει και τη διέξοδο, για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε (Ά Κορ. 10:13). Με τέτοιες μεθόδους θεραπεύει και σώζει τις ψυχές μας ο Κύριος, και γι’ αυτό πρέπει να Τον ευχαριστούμε και Τον δοξάζουμε.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος – Από το βιβλίο: «Θέματα ζωής» – Εκδόσεις: Ιερά Μονή Παρακλήτου

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Βαδραχάνης

Αν διαβάσουμε με προσοχή τους τέσσερις ευαγγελιστές, θα δούμε ότι μεταξύ των θαυμάτων του Χριστού υπάρχουν τρεις αναστάσεις νεκρών προσώπων. 

Η πρώτη είναι η ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυναγώγου Ιαείρου (Λουκ. 8,41-56), η δεύτερη είναι του υιού της χήρας της Ναΐν (Λουκ.7,11-17) και η τρίτη είναι η ανάσταση του Λαζάρου (Ιω. 11,1-45). Η πρώτη είναι ανάσταση παιδιού, η δεύτερη είναι νέου και η τρίτη είναι άνδρα. Η πρώτη γίνεται στο σπίτι της νεκρής, η δεύτερη στο δρόμο προς το νεκροταφείο, η τρίτη μέσα στον τάφο. Η πρώτη συμβαίνει αμέσως μόλις πέθανε η κόρη, η δεύτερη μετά από λίγες ώρες, η τρίτη μετά από τέσσερις ολόκληρες μέρες. Γιατί όλες αυτές οι ποικιλίες και οι διαφοροποιήσεις του θαύματος; Διά ν’ αποδειχθεί ότι τίποτα δεν αδυνατεί στο Χριστό και ότι οιοσδήποτε θάνατος, με οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν συμβαίνει, θα νικηθεί και θα κατατροπωθεί από το μεγάλο νικητή του θανάτου το Χριστό.
    Ας μελετήσουμε την τρίτη ανάσταση, του Λαζάρου, η οποία είναι και το πιο συνταρακτικό θαύμα του Χριστού. Ας δούμε τι απέβλεπε ο Χριστός με τη νεκρανάσταση αυτή.
Ο Χριστός γνωρίζει ότι τα πάθη του πλησιάζουν· ο σταυρός πρόκειται να στηθεί γρήγορα. Πρέπει λοιπόν να προετοιμάσει τους μαθητές του, να τους προειδοποιήσει να μη αιφνιδιασθούν και καταρρεύσουν από το ξαφνικό και θλιβερό γεγονός. Να τους διδάξει με έργα, πρώτον, ότι ο σταυρός και ο θάνατος δεν είναι σημάδι αδυναμίας και καταπτώσεως αλλά σημάδι της αγάπης και της φροντίδας του για τον άνθρωπο, και δεύτερον, ότι ενώ είναι κύριος του θανάτου και τον εξουσιάζει, θεληματικά και σκόπιμα προγραμματίζει την ώρα και τη στιγμή που αυτός θέλει να πεθάνει ως άνθρωπος, για να τους σώσει, όχι από τη σκλαβιά των Ρωμαίων όπως αυτοί περίμεναν, αλλά από τη σκλαβιά του θανάτου. Γι’ αυτό ανασταίνει το Λάζαρο· για να προεικονίσει και τη δική του ανάσταση και να δώσει θάρρος στους δειλούς μαθητές του. Θέλει να τους ενημερώσει εμπράκτως ότι ολιγόχρονη θα είναι η παραμονή του στο χώμα κι ότι αυτός που έδιωξε το θάνατο από τους άλλους, θα τον διώξει και από τον εαυτό του.
Επειδή λοιπόν θέλει να τους διδάξει όλα αυτά, μόλις μαθαίνει ότι αρρώστησε ο Λάζαρος, καθυστερεί επίτηδες δύο μέρες, κι ενώ θα μπορούσε να τον αναστήσει από μακριά, όπως θεράπευσε τον υπηρέτη του εκατόνταρχου και την κόρη της Χαναναίας, εν τούτοις δεν το κάνει. Αντίθετα χρονοτριβεί και άλλο, προλέγει καθ’ οδόν τον θάνατο του Λαζάρου στους μαθητές του, ώστε να φανερώσει την παγγνωσία του, και, κι όταν φθάνει επιτέλους στην Βηθανία τον βρίσκει ενταφιασμένο προ τεσσάρων ημερών. Εκεί βάζει τους ίδιους τους Ιουδαίους, που φερόταν εχθρικά απέναντι του, ν’ ανοίξουν τον τάφο, διότι ότι μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος δεν το κάνει ο Θεός. Επίσης τους βάζει ν’ ανοίξουν αυτοί, για να δουν ότι πράγματι ο Λάζαρος, όχι μόνο πέθανε, αλλά άρχισε να σαπίζει και να βρωμάει. Και τότε, ενώ όλα έδειχναν το βέβαιο του θανάτου του και το ανεπίστρεπτο του μοιραίου γεγονότος, κι ενώ όλοι είχαν απελπισθεί και κλαίγανε για το χαμό του, εκείνος βροντοφώναξε· «Λάζαρε δεύρο έξω». Κι έτσι «αυτός που είχε πάθει αποσύνθεση σηκώθηκε, αυτός που είχε σαπίσει αισθάνθηκε, αυτός που ήταν νεκρός υπάκουσε, αυτός που ήταν δεμένος βάδισε, αυτός που τον μοιρολογούσανε χοροπηδούσε»! Με την ίδια ευκολία που μια μητέρα ξυπνά το παιδί της από τον ύπνο και το επαναφέρει στην εγρήγορση και τη δράση, παρόμοια κι ο Χριστός φώναξε το Λάζαρο από τον Άδη να γυρίσει πίσω. Γι’ αυτό, οι πατέρες θεωρούν ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος και ο ύπνος ένας μικρός θάνατος. Γι’ αυτό και τα νεκροταφεία, μετά την επικράτηση του χριστιανισμού, ονομάζονται κοιμητήρια Παρόμοια ο Χριστός θα μας φωνάξει να ξυπνήσουμε την ημέρα της Β΄ παρουσίας του και εμείς θα εγερθούμε από τα μνημεία αποκτώντας πλέον άφθαρτα και αθάνατα σώματα.
* * *
Αυτό ήταν το θεολογικό μέρος της περικοπής. Δεν αρκεί όμως να σταματήσουμε σ’ αυτό. Δεν φθάνει μόνο η θεολογία, το δόγμα, για να μας σώσει. Χρειάζεται και το ήθος, η πράξη, η ζωή.
Τι πρακτικό δίδαγμα έχει να μας δώσει η περικοπή αυτή; Τι μας συμβουλεύει, τι μας νουθετεί; Πολλά και διάφορα. Και, επειδή είναι μεγάλη και είναι αδύνατο να ερμηνευθεί ολόκληρη, θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας μόνο σ’ ένα σημείο. Το σημείο που ενώ ο Ιησούς μαθαίνει από τους απεσταλμένους της Μάρθας και της Μαρίας, των αδελφών του Λαζάρου, ότι ο φίλος του ο αγαπημένος ασθενεί, αυτός, αντί να τρέξει, καθυστερεί δύο μέρες, περιμένει να πεθάνει, και μετά πορεύεται προς τις αδελφές.
Τι περίεργη αλήθεια η στάση αυτή του Ιησού; Ο φίλος του ο Λάζαρος ν’ ασθενεί, να έχει ανάγκη της βοηθείας του, κι αυτός να καθυστερεί. Να παραμένει ατάραχος, ν’ αδιαφορεί και τέλος να πηγαίνει προς αυτόν, όταν πλέον εκείνος είχε πεθάνει. Είναι σαν να πνίγεται κάποιος δικός μας σε μια λίμνη και να φωνάζει, να κραυγάζει, να ζητά απεγνωσμένα βοήθεια· κι ενώ στην άκρη της λίμνης υπάρχει ένας ψαράς φίλος του με τη βάρκα του, να μη δίνει σημασία, ν’ αγνοεί τις κραυγές του, να συνεχίζει να ψαρεύει και, αφού εκείνος πνιγεί, τότε να πλησιάζει και να περισυλλέγει το πτώμα του. Τι εξοργιστικό και παράλογο και απάνθρωπο θα μας φαινόταν. Το ίδιο θα αισθανόμασταν και με τη στάση του Ιησού. Κι όμως, αν σκεφθούμε σε τι απέβλεπε ο Χριστός, ποιο ήταν το σχέδιο του, και ότι αποσκοπούσε να δείξει τη δύναμή του ακόμη και στη προχωρημένη κατάσταση της σήψεως, όπως και πόσο ένδοξος και φημισμένος έγινε ο Λάζαρος ανά τους αιώνες μετά το συγκλονιστικό αυτό θαύμα, τότε κατανοούμε και βρίσκουμε πολύ λογική τη στάση του.
Κι αν ανατρέξουμε στην ιερά ιστορία, θα δούμε πολλές τέτοιες παράξενες και ακατανόητες περιπτώσεις της ενεργείας του Θεού.
Έτσι αφήνει τον πάγκαλο Ιωσήφ να τον πουλήσουν τ’ αδέλφια του ως δούλο, να τον συκοφαντήσει η γυναίκα του Πετεφρή, να φυλακισθεί, για να τον κάνει στο τέλος αντιβασιλέα της Αιγύπτου.
Αφήνει τον Ιωνά να τον καταπιεί το κήτος, για να τον κάνει πρώτο κήρυκα και απόστολο του στα έθνη.
Αφήνει τον Αβραάμ να περιμένει είκοσι πέντε χρόνια για ν’ αποκτήσει υιό, του τον δίνει, όταν έχει χάσει κάθε ελπίδα να τον αποκτήσει, και, αφού περάσουν αρκετά χρόνια, ζητά να τον θυσιάσει σ’ αυτόν, ώστε ο Αβραάμ να γίνει το πρότυπο της πίστεως και της αφοσιώσεως στο Θεό και εμείς να καταλάβουμε ότι όταν αγαπούμε το Θεό παραπάνω από τον εαυτό μας τότε και κείνος μας αγαπά παραπάνω από τον εαυτό του.
Ας τα θυμόμαστε λοιπόν όλα αυτά, όσες φορές έχουμε απόλυτη ανάγκη της θείας βοηθείας, και ο Θεός φαίνεται ότι την αναβάλλει, ότι την καθυστερεί, ότι μας έχει ξεχάσει. Όχι τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει· απλώς ο Θεός ενεργεί έτσι από αγάπη, διότι θέλει να μας δοξάσει περισσότερο ή διότι το συμφέρον της Εκκλησίας του απαιτεί κάτι διαφορετικό από το δικό μας θέλημα.

Από: meletios.com

Κατήχηση: Ταπείνωση και ταπεινολογία

Τι είναι ταπείνωση: παραδείγματα από τα παιδιά

Μία αίσθηση για την ταπείνωση και την αξία της μπορούμε να τη λάβουμε μέσα από το Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή γενικότερα.

Ο ίδιος ο Χριστός είπε στη διδασκαλία του (Μτθ ια, 28) «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Ελάτε σε εμένα όσοι είστε φορτωμένοι με αμαρτίες και βάσανα της ζωής και κοπιάζετε για αυτά, πάρτε επάνω σας το ζυγό μου, και διδαχθείτε από το παράδειγμα της ζωής μου, δηλαδή ότι είναι πράος και ταπεινός, «καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν». Αυτό σημαίνει ότι με την ταπεινοφροσύνη οι ψυχές βρίσκουν ανάπαυση και εξηγεί ότι είναι χρήσιμος αυτός ο τρόπος ζωής και το φορτίο που θα φορτωθεί ο άνθρωπος, δηλαδή οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει όποιος προσπαθεί να είναι ταπεινός, είναι ελαφρύ, γιατί μας βοηθάει ο Χριστός να το σηκώσουμε.

Σε ένα άλλο σημείο στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (Μτθ κ, 25-28) λέει «οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Απευθύνεται στους μαθητές του και κατ’ επέκταση σε όλους τους χριστιανούς και λέει ότι δεν πρέπει να είναι όπως ο υπόλοιπος κόσμος που όποιος είναι ισχυρός κατακυριεύει και ασκεί εξουσία στους υπόλοιπους ανθρώπους. Όποιος από τους χριστιανούς θέλει να γίνει μεγάλος ή πρώτος στην εκκλησία και στη συνέχεια στη Βασιλεία του Θεού, θα πρέπει να είναι διάκονος των υπολοίπων, να τους διακονεί, δηλαδή να τους υπηρετεί, να είναι δούλος τους. Και αντίστοιχα με το προηγούμενο κομμάτι λέει στη συνέχεια ότι πρέπει να γίνουν όπως ο Υιός του Ανθρώπου, δηλαδή όπως είναι ο ίδιος ο Χριστός, όπως συχνά αναφέρεται στο πρόσωπό Του, που παρά το ότι ήταν Θεός, δεν ήρθε στη γη για να διακονηθεί από τους ανθρώπους αλλά να υπηρετήσει το ανθρώπινο γένος μέσω της διδασκαλίας και της σταυρικής θυσίας, δείχνοντας έτσι το παράδειγμα της ταπείνωσης.

Πού αλλού αναφέρει τα ίδια πράγματα: στον Ιερό Νιπτήρα, δηλαδή πριν το Μυστικό Δείπνο που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του και τους είπε: «ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. Εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ῾Υπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ, οὐδὲ ἀπόστολος μείζων τοῦ πέμψαντος αὐτόν. Εἰ ταῦτα οἴδατε, μακάριοί ἐστε ἐὰν ποιῆτε αὐτά.»

Λέτε ότι είμαι ο διδάσκαλός σας και ο Κύριός σας και σωστά το λέτε. Και όπως σας έπλυνα τα πόδια, ο Κύριος και Διδάσκαλός σας, και εσείς οφείλετε να κάνετε το ίδιο. Σας έδωσα παράδειγμα και όπως σας έκανα να κάνετε και εσείς στους άλλους, γιατί δεν υπάρχει δούλος που να είναι σπουδαιότερος από τον Κύριό του ούτε απεσταλμένος σπουδαιότερος αυτού που τον απέστειλε. Και αφού τα γνωρίζετε αυτά είστε μακάριοι, δηλαδή ευλογημένοι, εάν τα εφαρμόζετε.

Αυτά τα σημεία των Ευαγγελίων δείχνουν ότι ο ίδιος ο Χριστός ήταν ταπεινός στη ζωή Του και αυτό το παράδειγμα μας προτρέπει να ακολουθήσουμε. Και βέβαια το έσχατο σημείο της ταπείνωσης ήταν η σταυρική θυσία, που αναφέρεται από την εκκλησία μας ως η Άκρα Ταπείνωση, καθώς παρά το ότι ήταν ο ίδιος ο Θεός και δημιουργός του ανθρώπου, δέχτηκε όχι μόνο να λάβει την ανθρώπινη υπόσταση με όλες τις σωματικές αδυναμίες που έχει, αλλά να εξευτελιστεί και να βασανιστεί από το ίδιο του το πλάσμα και τελικά να πεθάνει επώδυνα με τον ποιο ταπεινωτικό θάνατο για την εποχή εκείνη, προκειμένου να μας δώσει τη σωτηρία.

Τι είναι και πως κατακτάται η ταπείνωση;

Την Ταπείνωση τη βλέπουμε στην παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος υπερηφανευόταν για τις αρετές του, παρά το γεγονός ότι παραδεχόταν ότι και αυτές είναι δωρεές του Θεού, όμως δεν έβλεπε τη αμαρτωλότητά του. Αντίθετα ο τελώνης ήταν γνώστης της αμαρτίας και ζητούσε συγχώρεση από το Θεό με συντριβή.

Ο Άγιος Ιωάννης ο συγγραφές της Κλίμακας αναφέρει ότι η ταπείνωση είναι βίωμα και δεν περιγράφεται, «είναι ανώνυμος χάρις της ψυχής, η οποία μπορεί να ονομαστεί μόνο από όσους την εδοκίμασαν εκ πείρας. Είναι ανέκφραστος πλούτος, δώρο Θεού». Και σε άλλο σημείο αναφέρει «Όσο δε εν τω μεταξύ προχωρεί κατά την πνευματική ηλικία μέσα στην ψυχή, η βασίλισσα αυτή των αρετών, κάθε καλό που εκτελούμε το θεωρούμε μηδέν. Κυρίως δε συλλογιζόμαστε ότι κάθε μέρα που περνά αυξάνει το φορτίο των αμαρτιών μας εξ αιτίας κρυφών και ασυναίσθητων αμαρτιών και αμελειών, που σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής». Δηλαδή η ταπείνωση μας δίνει μεγαλύτερη μετάνοια και γνώση της αμαρτωλότητάς μας.

Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι η ταπείνωση είναι η αναγνώριση της αμαρτωλής κατάστασής μας και να αισθανόμαστε ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, τη φυλή, την κοινωνική ή οικονομική τους κατάσταση, είναι πνευματικά ανώτεροι από εμάς και να δεχόμαστε ότι προκύπτει στη ζωή. Ακόμα και όταν έχουμε κάποιο χάρισμα ή βρισκόμαστε σε πλεονεκτική θέση έναντι κάποιων άλλων, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι όσα μας έχει χαρίσει ο Θεός δεν είναι δικά μας, όπως πιθανόν οι σπουδές μας. Δηλαδή στην περίπτωσή σας, αν κάποιος είναι καλός μαθητής δεν πρέπει να σκέφτεται ότι είναι καλός επειδή διαβάζει πολύ, αλλά πρέπει να ευχαριστεί το Θεό που τον βοηθάει και του χαρίζει ό,τι έχει (μεγαλύτερη ευφυΐα, βοήθεια από οικογένεια). Και αυτό για κάθε καλό στη ζωή μας.

Ποιο είναι το όφελος της ταπείνωσης.

Στην Αγία Γραφή αναφέρεται ότι ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους. Αυτό καταλαβαίνουμε πόσο σοβαρό είναι γιατί θα ήμασταν χαμένοι και ανίσχυροι χωρίς τη χάρη του Θεού.

Πάλι από το Ευαγγέλιο (Μτθ θ, 12) στο σημείο που περιγράφεται η κλήση του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ματθαίου, αναφέρεται ότι ο Ματθαίος, μετά την κλήση που δέχτηκε από το Χριστό, τον κάλεσε μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές του στο σπίτι του όπου βρέθηκαν πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί άνθρωποι. Τότε ο Φαρισαίοι κακολόγησαν τον Χριστό λέγοντας ότι συναναστρέφεται με αμαρτωλούς ανθρώπους και τους απάντησε ότι δεν έχουν την ανάγκη του γιατρού οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι και ότι δεν ήρθε για να καλέσει σε μετάνοια τους δίκαιους αλλά τους αμαρτωλούς.

Σε αυτό το σημείο τι εννοεί; Όσοι αισθάνονται δικαιωμένοι έναντι του Θεού, δηλαδή ότι είναι ενάρετοι άνθρωποι, τότε ο Χριστός δεν τους συναναστρέφεται γιατί θεωρούν ότι δεν τον έχουν ανάγκη. Όσοι είναι ταπεινοί και αισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, ο Θεός τους ελεεί.

Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι όταν συμβεί ο αμαρτωλός να έχει την ταπεινοφροσύνη, είναι δυνατόν αν οδηγηθεί δια αυτής στη μετάνοια και επιτέλεση καλών έργων τόσο ώστε να ξεπεράσει και τον δίκαιο άνθρωπο, όταν ο τελευταίος έχει αλαζονεία.

Ο γέροντας Παΐσιος αναφέρει: μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει σαν καλή μάνα, η οποία έδωσε και το υλικό για τη σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ότι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία τα επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους. Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά τη συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά όμως νοιώθει τη μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι πια περιφρονημένος από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος.

Ταπεινολογία

Τι είναι; Είναι κάτι καλό για τη ζωή μας;

Είναι η κατάσταση των χριστιανών που μιλούν για ταπείνωση, την περιγράφουν με ωραία λόγια, λένε ότι έχουν πολλή από αυτή, κλαίνε για την αμαρτωλότητά τους, αλλά δεν έχουν στην ουσία τίποτα από όλα αυτά. Ο πραγματικά ταπεινός δεν σκέφτεται ούτε λέει ότι είναι ο τελευταίος όλων των ανθρώπων αλλά το βιώνει και το κάνει πράξη στη ζωή του, με το να δέχεται τις προσβολές και τις αδικίες. Στην ταπεινολογία σκεφτόμαστε ότι είναι καλό να είμαστε ταπεινοί και το πιστεύουμε ότι είμαστε ταπεινοί. Όμως αυτό από μόνο του δημιουργεί υπερηφάνεια. (ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ – σχολείο, βαθμοί)

Λέει χαρακτηριστικά ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ο λόγος για τον οποίο είσαι ταπεινός είναι να απαλλαγείς από την αλαζονεία. Αν λοιπόν δια της ταπεινοφροσύνης περιπέσεις στην υπερηφάνεια, είναι προτιμότερο να μην είσαι ταπεινός.

Ο γέροντας Παΐσιος αναφέρει: εκείνος που ζητάει ταπείνωση από το Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται όπως τα ψώνια στον μπακάλη, αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.

Πηγή: (Επιμέλεια: Γραφείο Νεότητας ΙΜΜΛ)

Φώτιος Μιχαήλ: Γιατί ἄραγε τόσο μῖσος καί τόση μανία ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ;

 
Ἑρμηνεύοντας τό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο, ὁ μακαριστός θεολόγος καί φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος γράφει: Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν  Ἰουδαίων εἶναι αὐτή, ὅτι δέν πίστευσαν καί δέν ἀγάπησαν , ἀλλά καί μίσησαν θανασίμως τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. (1)
Γιατί ἄραγε τόσο μῖσος καί τόση μανία ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ; Τήν ἀπάντηση μᾶς τήν δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο, κεφ. η’, στίχ. 43. Διαλεγόμενος μέ τούς ἀξιωματούχους τοῦ λαοῦ, τούς ἐρωτᾶ: Διατί τήν λαλιάν τήν ἐμήν οὐ γινώσκετε; Γιατί δέν παραδέχεσθε τόν λόγο μου; Καί ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος: Ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τόν λόγον τόν ἐμόν. Διότι δέν δύνασθε νά ὑπακούετε στό λόγο μου.
Γιατί οἱ ἀκροατές Του δέν μποροῦσαν νά ὑπακούουν στό λόγο Του; Διότι ἁπλούστατα δέν ἤθελαν. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ περιέχει πολλά μή, πολλές ἀπαγορεύσεις, ἀπαγορεύσεις ἁμαρτωλῶν πραγμάτων. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀπαιτεῖ θυσίες, πολλές φορές δύσκολες καί ὀδυνηρές θυσίες. Καί ἐκεῖνοι τέτοιες θυσίες δέν ἦσαν πρόθυμοι νά κάνουν. (1)
Τούς λέγει ὁ Κύριος: Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ, καί τάς ἐπιθυμίας τοῦ πατρός ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐσεῖς εἶστε ἀπό τόν πατέρα τόν διάβολο, καί θέλετε νά κάνετε τίς ἐπιθυμίες τοῦ πατέρα σας.
Ἀπέναντι στούς πωρωμένους καί ἀμετανόητους ἀνθρώπους ὁ ἔλεγχος ἀπό τόν Ἰησοῦ εἶναι σφοδρότατος καί ὀξύτατος. Χωρίς περιστροφές καί χωρίς κοσμικές ψευτοευγένειες τούς λέει: Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ. Δέν εἶστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀβραάμ. Εἶστε παιδιά τοῦ διαβόλου. Καί τό βεβαιώνουν τά ἔργα σας. Τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ τόν γνωρίζετε, ἀλλά τόν παραποιεῖτε καί τόν περιφρονεῖτε. Λέτε, ὅτι εἶστε παιδιά τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μέ τά ἔργα σας ἀποδεικνύετε ὅτι εἶστε παιδιά τοῦ διαβόλου.
Μετά ἀπό τήν βραχεία αὐτή ἑρμηνευτική εἰσαγωγή πάνω στους στίχους 43 καί 44 τοῦ η’ κεφαλαίου ἀπό τό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο (1), οἱ συνειρμοί καθίστανται ἀναπόφευκτοι:
Τότε ὁ λαός, ὁ ἐν σκότει πορευόμενος.
Σήμερα οἱ ἐν ἀποστασίᾳ διάγοντες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Τότε οἱ ἀκριβεῖς μελετητές τοῦ Νόμου, ὑπερήφανοι καί ὑποκριτές.
Σήμερα οἱ σχολαστικοί θεολόγοι, σπουδαγμένοι στα προαύλια τοῦ πάπα καί τῶν προτεσταντῶν, συνεπεῖς οἰκουμενιστές.

Τότε οἱ φύλακες τοῦ Νόμου.
Σήμερα οἱ ὑπερασπιστές τῶν θρόνων.
Τότε ἡ ἀπόρριψη τῶν διδαχῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐξ αἰτίας ἀρνήσεως καί ἀδυναμίας. Σήμερα ἡ καταπάτηση τῶν διδαχῶν τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἐναγκαλισμός μέ τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἐξ αἰτίας βολέματος καί εὐκολίας.
Τότε ἡ παράβαση τοῦ Νόμου.
Σήμερα ἡ περιφρόνηση τῆς Χάριτος.
Τότε ἡ παρανόηση τοῦ λόγου τῶν Προφητῶν.
Σήμερα ἡ ποινικοποίηση τοῦ Λόγου τοῦ Προφητικοῦ καί ἡ περιφρόνηση τῆς Πατερικῆς μας Παραδόσεως. (2)

Τότε ἡ βούληση τοῦ συνεδρίου τῶν παρανόμων.

Σήμερα οἱ ἀποφάσεις τοῦ ‘’παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν’’. (3) 

Τότε ἡ καταδίκη τοῦ Χριστοῦ διά θανάτου σταυρικοῦ.
Σήμερα ὁ Χριστός ξανασταυρώνεται μέ τά λόγια καί μέ τά ἔργα μας.

Τότε οἱ σοφοί Νομομαθεῖς, Τόν ἀμφισβήτησαν καί Τόν εἴπανε πλάνο.
Σήμερα ἀρχιερεῖς τινες καί πατριάρχες μέ λόγια καί μέ ἔργα ἀμφισβητοῦν τήν μοναδικότητά Του καί Τοῦ γυρίζουν τήν πλάτη.  
Τότε ἔλεγχος ἐπέστη παρά Χριστοῦ σφοδρός τῶν Χριστοκτόνων.
Σήμερα ἔλεγχος ἔτι σφοδρότερος τῶν ἀμετανόητων νεοσταυρωτῶν ἀναμένεται.
Ἐλεήμων, ἐλέησόν με ὁ Θεός. Ἐλέησόν με καί μή παραδειγματίσης με.

Αββάς Δωρόθεος: Πώς αντιμετωπίζουμε τα πάθη;

 
Τρεις είναι οι καταστάσεις των ανθρώπων. Ο ένας αφήνει ελεύθερο το πάθος του να εκδηλώνεται, ο άλλος δεν το αφήνει να εκδηλωθεί και ο τρίτος το ξεριζώνει. Αυτός που το αφήνει να εκδηλωθεί, ενεργεί όπως του υπαγορεύει το πάθος, σαν αυτό να ήταν δικαίωμά του. Αυτός που δεν επιτρέπει στο πάθος να εκδηλωθεί, ούτε το αφήνει ελεύθερο ούτε και το κόβει, αντίθετα το εξετάζει και το ξεπερνάει τη δύσκολη στιγμή, αλλά δεν παύει να το έχει. Και αυτός που ξεριζώνει το πάθος είναι όποιος αγωνίζεται και κάνει τα αντίθετα από αυτά που του υπαγορεύει το πάθος του.
Και οι τρεις αυτές καταστάσεις έχουν πολύ πλάτος. Να τι εννοώ. Σε ποιο πάθος θέλετε να αναφερθούμε και να το εξετάσουμε; Θέλετε να πούμε για την υπερηφάνεια; Να πούμε για τις επιπόλαιες ερωτικές σχέσεις; Ή για την έπαρση, επειδή πέφτουμε συχνά σ’ αυτή; Από έπαρση δε σηκώνει κανείς μια κουβέντα από τον αδελφό του. Μπορεί κάποιος να ακούσει μια κουβέντα και να ταραχθεί και να πει πέντε κουβέντες ή και δέκα για τη μια που άκουσε. Μετά μαλώνει και ταράζει τον άλλο. Και, όταν τελειώσει ο καβγάς, συνεχίζει να κάνει κακές σκέψεις για τον άνθρωπο που του είπε αυτή την κουβέντα και τη θυμάται με εμπάθεια και λυπάται που δεν του είπε ακόμα περισσότερα. Ετοιμάζει μάλιστα μέσα του λόγια ακόμα χειρότερα να πει στον άλλο, και όλο σκέφτεται: «Γιατί να μην του πω αυτό; Μπορώ να του πω και το άλλο». Και είναι συνέχεια θυμωμένος. Να μια κατάσταση. Εδώ το κακό έχει γίνει συνήθεια. Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοια κατάσταση. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στην κόλαση. Γιατί κάθε αμαρτία που δε διορθώνεται μας οδηγεί στον εσωτερικό θάνατο. Αλλά κι αν ακόμα θελήσει ένας τέτοιος άνθρωπος να μετανοήσει, δεν μπορεί μόνος του να νικήσει το πάθος του, παρά μόνο αν έχει τη βοήθεια πνευματικών οδηγών, όπως είπαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Γι’ αυτό σας λέω πάντα, να φροντίσετε να κάψετε τα πάθη σας πριν σας γίνουν συνήθεια.

Πηγή: (Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Διδασκαλία Ι΄, 108, «Ετοιμασία», 158. / Κονδύλη Ελένη, Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς: Μια ανθολογία πατερικών κειμένων, με παραθέματα σύγχρονων θεολόγων και διδακτικές οδηγίες για μαθητικό κοινό, 1η έκδ., Αθήνα, Ακρίτας, 2006), agiosthomas.gr, Η άλλη όψη

Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς: Ο συνειδητός χριστιανός δε μπορεί να ζήσει χωρίς Σώμα και Αίμα Χριστού

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Ἀντιμετωπίζουμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἕναν μεγάλο πειρασμὸ. Καὶ ἐμεῖς μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς, ὡς πιστοὶ χριστιανοὶ, ὀφείλουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν πειρασμό τῆς λοιμικῆς νόσου. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τήρησι τῶν ὅρων ὑγιεινῆς, τους ὁποίους ὥρισε ἡ πολιτεία, ἄς ἀντιμετωπίσουμε τὸν πειρασμό μὲ θερμὴ πίστι στὸν μεγάλο Ἰατρό, τὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό, μὲ καταφυγὴ στὴ μεγάλη μας Μητέρα, στὴν Παναγία μας, στοὺς Ἁγίους μας, ἀλλὰ καὶ στὰ χαριτόβρυτα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τὸ ἔχουν ὁμολογήση πολλοί. Ἐπιτρέψατέ μου νὰ τὸ ἐπαναλάβω κι ἐγώ. Οὐδέποτε ἡ ὀρθόδοξος Ἑλλάδα μας, ἡ χώρα τῆς ὁποίας τὸ χῶμα εἶναι ποτισμένο μὲ αἷμα ἡρῴων καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, σὲ καιρὸ ἐλευθερίας, γνώρισε τέτοια εἰρωνεία, συκοφαντία, ὑποτίμησι, χλευασμὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της.
Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι ἕνα ὁποιοδήποτε ἀνθρωποκεντρικὸ θρήσκευμα. Εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ μόνη αὐτὴ κατέχει τὴν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας ἀνόθευτη, ὅπως τὴν παρέδωσε ὁ Σαρκωθεὶς Θεός μας. Καὶ μόνον ἡ δισχιλιετὴς ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὴν ἁγιότητα, τὴν θυσία καὶ τὰ θαύματα τῶν ἁγίων ἀποστόλων, πατέρων, μαρτύρων, ὁσίων, νεομαρτύρων, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι παραμύθι, οὔτε κατασκεύασμα ἀνθρώπων.
Εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ Ἀναστὰς Θεάνθρωπος. Ὅλοι οἱ τάφοι τῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν εἶναι σφραγισμένοι μὲ τὴν ταφόπλακα. Μόνο ἕνας τάφος εἶναι ἀνοιχτὸς καὶ κενός. Ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ μας στὴν Ἱερουσαλήμ, γιατί ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».
Αὐτὸν τὸν καιρό, μὲ τὴ μεγάλη δοκιμασία μας, ἀντὶ νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ ζητήσουμε βοήθεια καὶ συγγνώμη ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ἀφέθηκαν «χίλιοι μύριοι» ἀνεξέλεγκτοι καὶ χύνουν δηλητήριο μίσους καὶ ψεύδους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Κανεὶς δὲν ἀγνοεῖ τὸν κίνδυνο. Συγχαίρουμε τὴν πολιτεία, ποὺ ἔλαβε δραστικὰ μέτρα γιὰ νὰ προλάβῃ τὴν ἐξάπλωσι τῆς ἐπιδημίας.
Εὐχόμαστε σὲ ὅλους ὑγεία, δύναμι καὶ εὐλογία. Ἄλλο, ὅμως, συμβουλὴ καὶ ὑπόδειξις τῆς ἐπιστήμης καὶ ἄλλο ὕβρις καὶ συκοφαντία γιὰ τὰ ἱερὰ Μυστήρια. Ἡ Ἐκκλησία μας κατανοεῖ τὴν ἀγωνία τῶν ὑπευθύνων∙ δέεται, προσεύχεται καὶ μὲ τοὺς ἀγωνιζομένους κληρικούς της καὶ τὰ εὐσεβῆ στελέχη της. Ὅπως πάντοτε, εἶναι πρώτη στὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη, στὴν προσφορά, στὴν κοινωνικὴ βοήθεια.
Ἀγρυπνεῖ καὶ φροντίζει νὰ τηροῦνται μὲ ἀκρίβεια οἱ κανόνες τῆς ὑγιεινῆς. Ποτὲ ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θέλει εὐχαριστίες, οὔτε διαφημίσεις. Ὅμως, δὲν θέλει οὔτε ὕβρεις, οὔτε συκοφαντίες. Ἡ Ἐκκλησία θέλει τὰ μέλη της, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ, νὰ μὴν ἀγνοοῦν τὴν ἀγάπη, τὴν πρόνοια καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ σκέπη τῆς Παναγίας μας καὶ τῶν Ἁγίων μας. Ὁ Κύριος, ἂν ἐμεῖς εἴμαστε ἄξιοι, μπορεῖ νὰ ἄρη τὴν ἐπιδημία. Ἴσως εἰρωνευτοῦν μερικοὶ τὰ λόγια αὐτά.
Τοὺς ἀπαντοῦμε: τὸ 1918, ἐδῶ στὴν Αἰτωλοακαρνανία καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς ἐνέσκηψε θανατηφόρος γρίππη. Σύμφωνα μὲ μαρτυρίες «Κάρα μετέφεραν τοὺς νεκρούς…»! Τίποτα δὲν μποροῦσε νὰ σταματήσῃ τοὺς πολλοὺς θανάτους. Οἱ τότε εὐσεβεῖς κληρικοί, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ χριστιανοί, μὲ πίστι ἔφεραν στὸ Ἀγρίνιο καὶ στὸ Μεσολόγγι τὴν θαυματουργὸ εἰκόνα τῆς Προυσιωτίσσης.
Μόλις ἡ Παναγία μας, μὲ τὴν εἰκόνα της, εἰσῆλθε στὸ Ἀγρίνιο καὶ στὸ Μεσολόγγι, αὐθωρεῖ καὶ παραχρῆμα σταμάτησαν οἱ θάνατοι τελείως. Τί ἔχουν νὰ ποῦν οἱ ὀλιγόπιστοι γιὰ τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονός; Ἡ Ἐκκλησία μας πάλι θέλει καὶ ζητάει ὅλοι οἱ ἄσχετοι, οἱ ἀδαεῖς, οἱ ἄγευστοι θείας Χάριτος, οἱ ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξο λατρεία καὶ τὸ Μυστήριο τῶν μυστηρίων, τὴν Θεία Εὐχαριστία, νὰ ταπεινωθοῦν, νὰ καθαρθοῦν, νὰ ζήσουν πρῶτα τὴν λατρευτικὴ ζωὴ μὲ προσοχὴ καὶ μετὰ νὰ μιλήσουν γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία. «Γεύσασθαι καὶ ἴδετε ὅτι Χριστὸς ὁ Κύριος» (ψαλμὸς 33).
Ἡ ἱερὰ λαβίδα δὲν εἶναι κουταλάκι καὶ δὲν μεταδίδει «ψωμάκι καὶ κρασάκι». Μεταδίδει Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ τεθεωμένο. Καὶ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δὲν μεταδίδει ἀσθένειες, ἀλλὰ ζωή, ὑγεία, ἀθανασία, αἰωνιότητα, κατά χάριν θέωσι.
Ζήσαμε καὶ ζοῦμε θαύματα μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν ἀλήθεια. Θὰ ἤθελα νὰ ἐρωτήσω τοὺς ἀμφιβάλλοντας: Γιατί δὲν ἀλλοιώνεται τὸ νερὸ τοῦ ἁγιασμοῦ; Βρέθηκε, στὰ θεμέλεια παλαιᾶς οἰκίας, ἁγιασμὸς 400 ἐτῶν καὶ τὸ νερὸ ἦταν ἀναλλοίωτο. Ὅσοι ἀμφιβάλλουν ἂς δοκιμάσουν.
Ἂν λοιπὸν ὁ ἁγιασμός, μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ, μᾶς χαρίζει ἕνα συνεχὲς θαῦμα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μας, θὰ μεταδώσῃ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας ἀσθένεια; Γιατί βρῆκαν τὴν εὐκαιρία ὅλοι οἱ ξένοι πρὸς τὸ μέγα Mυστήριο νὰ εἰρωνευθοῦν τὴν Θεία Κοινωνία τῶν πιστῶν; Ἂν μετέδιδε ἀσθένειες τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, ἔπρεπε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ μάλιστα ἐκεῖνοι ποὺ κοινωνοῦν τακτικὰ νὰἔχουν πεθάνη.
Ἄς τὸ κατανοήσουμε ὅλοι μας. Ὁ συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν νοεῖται χωρὶς θεία Λατρεία καὶ Θεία Κοινωνία.
Πραγματικὸ Πάσχα δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οἱ χριστιανοί χωρὶς προσέλευσι στὸ Ποτήριο τῆς ζωῆς. Τὸ Πάσχα δὲν ἑορτάζεται χωρὶς Ἀναστάντα Χριστό. Καὶ ὁ Ἀναστὰς Κύριος βρίσκεται στὴν Ἁγία Τράπεζα.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Θέλω νὰ συγχαρῶ ὅλους σας, γιὰ τὸ ὅτι δὲν ἀκοῦτε τὶς φωνὲς τῶν πολεμίων κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁγίων Mυστηρίων. Θέλω νὰ σᾶς ἐπαινέσω γιὰ τὴν θερμὴ πίστι σας στὸ θεόσδοτο Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, τοῦ Ἀχράντου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας.
Σᾶς παρακαλῶ, μὲ διάκρισι, μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ ἐσωτερικὴ γαλήνη, νὰ ἀντιμετωπίσετε σ’ αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες τὴ δυσκολία τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας. Δὲν φταῖτε ἐσεῖς. Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη ζητῶ τὶς θερμὲς προσευχές σας. Θερμὰ καὶ συνειδητά, ἄς ζητήσουμε ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριό μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.
Ἄς ἱκετεύσουμε τὸν Κύριο νὰ ἀπομακρύνη τὸν πειρασμό. Μὲ ἀταλάντευτη Πίστι στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας, στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στὸ ἅγιο Ποτήριο, ἄς περιμένουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ μας. Ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Κύριο.
Εἴμαστε κοντά σας. Προσευχόμαστε γιὰ ἐσᾶς. Καλὸ καὶ ἅγιο Πάσχα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

Ηρακλής Ρεράκης: Δεν μεταδίδονται ιώσεις με τη συμμετοχή στη Θ. Κοινωνία

Διαβάσαμε αυτές τις μέρες την πρόταση των κ. Τσίπρα και Πολάκη για το τι πρέπει να γίνει με τη συμμετοχή των πιστών στο μυστήριο της Θ. Κοινωνίας, σε σχέση με το πρόβλημα της διάδοσης του κορωνοϊού.
Ο πρ. Πρωθυπουργός είπε ότι «είναι άμεση ανάγκη να γίνει μια σύσταση στον ΕΟΔΥ, ώστε να σταματήσει η αντιεπιστημονική, αναχρονιστική και επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία, θέση και στάση, σε σχέση με τα προληπτικά μέτρα που πρέπει να πάρει και η Εκκλησία, όπως αντίστοιχα ελήφθησαν σε άλλες χώρες καθολικές και ορθόδοξες, σε σχέση με τη Θεία Κοινωνία. Εμείς, ορθώς, αναβάλαμε όλες τις μαζικές κομματικές εκδηλώσεις μας».
Ο πρ. Υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης, επίσης, χαρακτήρισε «Χριστιανοταλιμπανισμό» το γεγονός πως απαγορεύθηκαν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, αλλά δεν απαγορεύτηκε η “Αγία Μετάληψη από το ίδιο κουτάλι» και αυτό «για να μην μουτρώσουν οι ιερωμένοι. Εμείς, στον ΣΥΡΙΖΑ, αναβάλαμε εκδηλώσεις, που μαζεύουν κόσμο, για να μην έχουμε συνωστισμό και δεν τολμάτε να βάλετε τον ΕΟΔΥ να πει, ναι, μεταδίδεται ο κορωνοϊός από το κουτάλι. Σταματήσαμε το καρναβάλι και δεν μπορούμε να σταματήσουμε συγκεντρώσεις στις Εκκλησίες».
Στην ουσία, όπως παρατηρούμε, οι ως άνω πολιτικοί βάζουν στον ίδιο παρανομαστή την λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας με τις κομματικές και καρναβαλικές συγκεντρώσεις, χωρίς να κατανοούν τη διαφορά.
Σε άλλο μήκος κύματος, βέβαια, ήταν η δήλωση του πρ. Βουλευτή Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ, Ιατρού στο επάγγελμα, Γιάννη Μιχελογιαννάκη: «Η Θεία Κοινωνία είναι το αποκορύφωμα της Πίστης. Όσοι νιώθουν την ανάγκη για να κοινωνήσουν, μπορούν να το κάνουν, χωρίς κανένα φόβο και ενδοιασμό».
Από επιστημονικής πλευράς, η λοιμωξιολόγος, Ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελένη Γιαμαρέλλου, όταν ρωτήθηκε, αν θα κοινωνούσε, στην περίπτωση που στη Θεία Κοινωνία ο προηγούμενος πιστός ήταν προσβεβλημένος από τον κορωνοϊό, απάντησε: «θα κοινωνήσω, με πίστη στον Θεό ότι δεν κολλάω, όταν συμμετέχω σε ένα τέτοιο Μεγάλο Μυστήριο. Σας λέω αυτό που θα κάνω για τον εαυτό μου και το πιστεύω για όλους. Αδίκως έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο θέμα. Η Θεία Κοινωνία είναι ένα Μυστήριο. Όταν πηγαίνεις να λάβεις τη Θεία Κοινωνία, δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις, γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο Μεγαλύτερο Μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν, δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη Θεία Κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο».
Όντως, είναι απολύτως σωστό αυτό που δήλωσε η ως άνω Καθηγήτρια, αφού αυτή είναι η θέση αλλά και η διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας μας. Όσες μεταδοτικές ασθένειες και αν υπηρξαν στο παρελθόν, δεν υπάρχει καταγεγραμμένη μαρτυρία ότι υπήρξε κάπου, κάποτε, έστω και μία περίπτωση μεταδόσεώς τους μέσω της Θ. Κοινωνίας.
Το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας αποτελεί Μυστήριον ζωής και αφθαρσίας, για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και η συμμετοχή μας σε αυτό αποτελεί βεβαίωση της ακράδαντης πίστεώς μας ότι ο Χριστός είναι παρών στο Μυστήριο, ως Σωτήρας και χορηγός της ζωής, ως νικητής της φθοράς και του θανάτου. Το σώμα και το αίμα του Χριστού βρίσκεται στο Ποτήριο της Θείας Κοινωνίας και κάθε πιστός, κοινωνώντας, μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, δέχεται, θεληματικά, μαζί με το Σώμα και τη χάρη του Ιησού Χριστού, προς ίαση ψυχής και σώματος.
Μάλιστα, πολλοί, που βρίσκονται σε εμπερίστατη κατάσταση, για λόγους υγείας, καταφεύγουν στην Εκκλησία, ακολουθώντας τις οδηγίες των αγίων μας και, μέσω νηστείας, ασκήσεως, προσευχής, εξομολογήσεως και συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, αιτούνται την εκ Θεού θαυματουργική παρέμβαη για την θεραπεία τους, με την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος αποτελεί μια ενιαία ψυχοσωματική οντότητα και ότι η εξυγίανση και ενδυνάμωση της ψυχής, μπορεί να βοηθήσει και στις κατά καιρούς αδυναμίες του σώματος να αντιμετωπίσει διάφορες ασθένειες μικρές ή μεγάλες.
Εξάλλου, ο ορθόδοξος ελληνικός λαός, δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει και να ελπίζει στη Θεία και θαυματουργική επέμβαση και γι’ αυτό, καθημερινά, χιλιάδες πιστών καταφεύγουν στους ναούς και στα προσκυνήματα της χώρας, για να ζητήσουν τη βοήθεια και την παρέμβαση της Θείας Δυνάμεως για τυχόν προβλήματα υγείας δικής τους ή των οικείων τους.
Επ’ αυτού, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος δήλωσε πρόσφατα: «Η Εκκλησία, ποτέ δεν προβληματίστηκε με τη σύγχρονη λογική της ασεβούς αμφισβήτησης, αλλά καθημερινά ζει με την εμπειρία της επιβεβαίωσης ενός μεγάλου θαύματος. Είναι δυνατόν η κοινωνία του Θεού, να γίνει αιτία ασθένειας ή παραμικρής βλάβης; Είναι δυνατόν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και Θεού μας, να μολύνει το σώμα και το αίμα μας; Είναι δυνατόν η καθημερινή εμπειρία δυο χιλιάδων χρόνων, να συντριβεί από τον ορθολογισμό και την ψυχρή ρηχότητα της εποχής μας; Από αιώνες μεταλαμβάνουν οι πιστοί, υγιείς και ασθενείς, από το ίδιο Άγιο Ποτήριον και από την ίδια Αγία Λαβίδα, που ποτέ δεν πλένουμε, που ποτέ δεν απολυμαίνουμε και ποτέ δεν παρατηρήθηκε κάτι. Οι ιερείς των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, ακόμη και των λοιμωδών, μεταλαμβάνουν τους πιστούς και με ευλάβεια καταλύουν τη Θεία Κοινωνία και μακροζωούν. Το γεγονός ότι οι Αγγλικανοί και οι Καθολικοί αποφάσισαν, για προληπτικούς λόγους, τη διακοπή της μετάδοσης της θείας κοινωνίας στην Αγγλία και τη Νέα Ζηλανδία, αντίστοιχα, αν αληθεύει, δεν φανερώνει, όπως μερικοί υποστηρίζουν, σύνεση και ελευθερία, αλλά καταδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, την τεράστια απόσταση της Εκκλησίας μας, που πιστεύει και κηρύττει το Μυστήριο, από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομάδες, που έμμεσα ομολογούν την απουσία της χάριτος και των σημείων του Θεού, από τα λεγόμενα μυστήριά τους και την απώλεια της εκκλησιαστικής ταυτότητάς τους. Η Θεία Κοινωνία είναι ό, τι ιερώτερο έχουμε, ως Εκκλησία και άνθρωποι, το μεγαλύτερο φάρμακο ψυχής και σώματος. Αυτό αποτελεί διδασκαλία και εμπειρία της Εκκλησίας μας… Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο ιός της γρίπης -όπως διατείνονται τα ΜΜΕ- ούτε ο ιός του παγκόσμιου πανικού -όπως υποστηρίζουν οι ιατρικοί σύλλογοι- αλλά ο ιός της ασεβείας και το μικρόβιο της ολιγοπιστίας».
Επίσης, ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, απαντώντας στο ερώτημα που έχουν διατυπώσει αρκετοί πολίτες, αναφορικά με τον κίνδυνο μετάδοσης του κορωνοϊού μέσω της Θείας Κοινωνίας τόνισε: «Δεν κινδυνεύουμε από τη Θεία Κοινωνία. Η θέση της Εκκλησίας στο θέμα είναι διαχρονική. Είναι καθαρά θέμα πίστης. Είναι δυνατόν από τη μετοχή στη Θεία Κοινωνία να προκύψει ψυχοσωματική ασθένεια; Όποιος προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία προσέρχεται στον Θεό, που έχει τη δύναμη να θεραπεύει. Δεν χρειάζεται να κοινωνήσει κάποιος, αν δεν έχει αυτή την πίστη, ότι πρόκειται για το αίμα και το σώμα του Χριστού. Αυτό δεν μπορεί να είναι αιτία ασθένειας και να μεταδίδει κάποιο μικρόβιο!».
Πράγματι το Ποτήριον της Θ. Κοινωνίας είναι πηγή ψυχοσωματικής ζωής και αφθαρσίας, γιατί εκεί προσφέρεται το άφθαρτο και αναστημένο Σώμα του Ιησού Χριστού μαζί με τη χάρη, την αφθαρσία, το έλεος και την αγάπη του Θεού, που, ωστόσο, δεν κατανοείται μέσω της λογικής και της επιστήμης, διότι, απλώς, είναι ένα ανερμήνευτο Μυστήριο. Αυτή είναι η διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας.
Καθημερινά προσέρχονται σ’ αυτήν και μεταλαμβάνουν ελεύθερα και χωρίς κανένα έλεγχο, υγιείς και ασθενείς διαφόρων νοσημάτων και ουδέποτε προκλήθηκε μετάδοση επιδημικής λοίμωξης είτε στους υγιείς πιστούς είτε στους ιερείς.
Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί ο αείμνηστος ιερέας Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης, που κοινωνούσε τους λεπρούς στο νησάκι Σπιναλόγκα της Κρήτη επί 15 έτη και ποτέ δεν κόλλησε αυτήν την μεταδοτική ασθένεια, από την κατάλυση που έκανε στο τέλος της Ακολουθίας.
Ο φόβος που εκφράζεται από ορισμένους, σχετικά με την δυνατότητα μεταδόσεως λοιμώξεων, μέσω της Θ. Κοινωνίας, δείχνει αμφισβήτηση, ολιγοπιστία και έλλειψη αγάπης προς τον Χριστό.

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ

Το παράπονο του Χριστού ΑΚΤΙΝΕΣ

Τό παράπονο τοῦ Χριστοῦ

Πορφυρίτης

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, βλέποντας τήν σημερινή ζοφερή κατάσταση, ἀπευθύνεται πρός τούς σημερινούς Ἀρχιερεῖς, τούς Πολιτικούς καί τόν Λαό, θέτοντας κρίσιμα ἐρωτήματα καί ἐκφράζοντας τό παράπονό Του.

Πρός τούς Ἀρχιερεῖς: 

Ἀρχιερεῖς, σᾶς ἔδωσα τό Ἅγιον Πνεῦμα, σᾶς ἔκανα ποιμένες τοῦ λαοῦ μου. 

Ἀρχιερεῖς, μέ ποιό δικαίωμα κλείσατε τούς ναούς μου;

Ἀρχιερεῖς, ποιοί εἶστε ἐσεῖς, πού ἀπαγορεύσατε τήν παρουσία τῶν πιστῶν μου στούς Ναούς μου;

Ἀρχιερεῖς, γιατί ἐμποδίζετε αὐτούς πού Μέ ἀγαποῦν, νά τραφοῦν μέ τή Ζωή;

Ἀρχιερεῖς, ἀκόμη καί ὁ Καίσαρας εἶναι εὐσπλαχνικότερος ἀπό ἐσᾶς, ἀφοῦ φροντίζει γιά τήν τροφή τοῦ σώματος!

Πρός τούς Πολιτικούς: 

Πολιτικοί, μέ ποιό δικαίωμα κλείσατε τούς ναούς μου;

Πολιτικοί, ποιοί νομίζετε ὅτι εἶστε ἐσεῖς, πού δέν ἀφήνετε τούς πιστούς μου νά ἔρθουν σέ Μένα;

Πολιτικοί, γιατί μισεῖτε τόσο πολύ, Ἐμένα καί τούς ἀγαπῶντες με; 

Πρός τόν Λαό: 

Λαέ, γιατί φοβᾶστε νά μέ πλησιάσετε; Δέν Μέ ἀγαπᾶτε;

Λαέ, δέν πιστεύετε ὅτι σε κάθε Θεία Λειτουργία βρίσκομαι καί σωματικῶς Παρών;

Λαέ, φοβᾶστε νά μήν σᾶς μεταδώσω ἀσθένειες;

Λαέ, στά λόγια σας μέ ἀναγνωρίζετε ὡς Θεό, ἀλλά στίς καρδιές σας ἄλλον θεό πιστεύετε.

Λαέ, οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος!

Λαέ, ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς.

Ὧ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη!

Ἀχάριστοι, σᾶς τά ἔδωσα ὅλα, ἀλλά μέ διώξατε.

Τόσα ἔπαθα γιά ὅλους ἐσᾶς. 

Σᾶς ἔχω ἀγορασμένους μέ τό Αἷμα Μου. 

Θέλησα νά σᾶς κάνω υἱούς, ἀδελφούς, ἐλευθέρους.

Ὅμως, οὐαί! Ἐσεῖς προτιμᾶτε τή σκλαβιά καί σκλαβωμένοι θά εἶστε.

Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν!

Ο ιός της πανδημίας , ο «ιός» του άθεου δογματισμού «ορθολογισμού» και ο «ιός» του Οικουμενισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1η Απριλίου 2020

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ, Ο «ΙΟΣ» ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ «ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ Ο «ΙΟΣ» ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Σε μια πρωτοφανή κατάσταση, κατ’ εξοχήν οδυνηρή, εισήλθε ολόκληρος ο πλανήτης, εδώ και τέσσερις μήνες περίπου, από τον περασμένο Δεκέμβριο. Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης βρίσκονται σε καραντίνα, σε έναν πρωτόγνωρο περιορισμό, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, ο οποίος πλανάται ωσάν φρικτό φόβητρο πάνω από την οικουμένη, σκορπώντας παντού στο πέρασμά του τον πανικό και τον θάνατο.

 Ο ιός της πανδημίας ως άλλος  «ιός της απωλείας», πριν από τον κατ’ εξοχήν «υιό της απωλείας», (Β΄ Θεσ. 2,3), τον Αντίχριστο, φέρνει στη μνήμη μας το κίτρινο άλογο της Αποκαλύψεως, το οποίο εμφανίζεται με το άνοιγμα της τετάρτης σφραγίδος: «και ιδού ίππος χλωρός, και ο καθήμενος επάνω αυτού, όνομα αυτώ ο θάνατος, και ο άδης ηκολούθει μετ’  αυτού· και εδόθη αυτώ εξουσία επί το τέταρτον της γης, αποκτείναι εν ρομφαία και εν λιμώ και εν θανάτω και υπό των θηρίων της γης», (Αποκ.6,8). Σύμφωνα με τις στατιστικές πάνω από εξακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχουν προσβληθεί μέχρι στιγμής από τον ιό με συμπτώματα ήπια, ή μέτρια και πάνω από τριάντα δύο χιλιάδες έχουν χάσει τη ζωή τους. Σε χώρες, όπως η Κίνα, η Ιταλία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Η.Π.Α, η Γερμανία, κ.α. στις οποίες έχουμε τα περισσότερα θύματα με εκατόμβες νεκρών, η κατάσταση είναι όντως εφιαλτική. Τα συστήματα υγείας στις χώρες αυτές βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης, αδυνατώντας να προσφέρουν ικανοποιητική περίθαλψη στους χιλιάδες ασθενείς. Οι μονάδες εντατικής θεραπείας είναι υπερπλήρεις, γι’ αυτό και οι γιατροί πολλές φορές βρίσκονται στο δίλλημα να αποφασίσουν, ποιόν θα διασωληνώσουν με αναπνευστήρα και ποιόν θα αφήσουν να πεθάνει.

Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται ήδη σε βαθιά ύφεση. Οι ηγέτες των κρατών αναγγέλλουν ότι βρίσκονται σε πόλεμο με έναν αόρατο και επικίνδυνο εχθρό. Προσπαθούν να πάρουν δραστικά μέτρα και διαθέτουν τεράστια κονδύλια για τη μείωση της διασποράς του ιού, ώστε να μην καταρρεύσουν οι υπηρεσίες υγείας. Φρίκη προκαλεί η πρόσφατη δήλωση του προέδρου των ΗΠΑ κ. Τραμπ, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων, ότι αν στην Αμερική οι θάνατοι δεν ξεπεράσουν τις διακόσιες χιλιάδες, τότε θα έχουμε κερδίσει τη μάχη με τον κορωνοϊό! Κύριο μέτρο όλων των κυβερνήσεων ο κατ’ οίκον περιορισμός των πολιτών, με αποτέλεσμα να έχουν νεκρώσει κυριολεκτικά οι πόλεις και να μηδενιστεί κάθε επαγγελματική και οικονομική δραστηριότητα.

Στην πατρίδα μας άρχισαν σταδιακά να λαμβάνονται περιοριστικά μέτρα και να αναστέλλεται κάθε μορφή δημόσιας ζωής. Μεταξύ των περιοριστικών μέτρων αποφασίστηκε και η αναστολή κάθε λατρευτικής δραστηριότητας κάθε θρησκείας. Επιτράπηκε στην αρχή η προσέλευση στους λατρευτικούς χώρους για ατομική προσευχή, αλλά στη συνέχεια, με την επιβολή  αυστηρών περιορισμών στην κυκλοφορία, ακυρώθηκε και αυτή η δυνατότητα. Επιτρέπεται, κατόπιν ειδικής διαδικασίας, η έξοδος από το σπίτι μόνον σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, (μετάβαση σε γιατρό, φαρμακείο, για αγορά τροφίμων, για άσκηση, κ.λ.π.), όχι όμως η μετάβαση στην Εκκλησία για προσευχή!

Γνωστοί και άγνωστοι χριστιανομάχοι βρήκαν την ευκαιρία της πανδημίας, για να ξεσπαθώσουν και πάλι κατά της Εκκλησίας με απίστευτο μίσος. Βγήκαν στα κανάλια και υποστήριξαν με πάθος ότι ο συνωστισμός του εκκλησιασμού «εγκυμονεί κινδύνους μολύνσεως από τον κορωνοϊό», αδιαφορώντας αν ο συνωστισμός είναι μεγαλύτερος στα Σούπερ Μάρκετ, ή στις εισόδους των φαρμακείων! Πρωτίστως και με απίστευτη μανία καταφέρθηκαν κατά της Θείας Κοινωνίας, υποστηρίζοντας ότι η μετάληψη δια της αγίας λαβίδος μπορεί να μεταδώσει τον ιό. Τις πάμπολλες ομολογητικές φωνές από την πλευρά της Εκκλησίας ότι δεν είναι δυνατόν να μεταδοθεί καμιά μεταδοτική ασθένεια μέσω της Θείας Κοινωνίας, όχι απλά δεν τις σεβάστηκαν, αλλά και τις λοιδόρησαν με υβριστικές εκφράσεις. Αγνόησαν επιδεικτικά το βεβαιωμένο γεγονός ότι ουδέποτε υπήρξε περίπτωση μετάδοσης λοιμώδους ασθένειας δια της Θείας Κοινωνίας, όπως και το ότι οι λειτουργοί ουδέποτε ασθένησαν από την κατάλυση του Ιερού Ποτηρίου και χαίρουν άκρας υγείας! Την ομολογητική διαβεβαίωση πιστών επιστημόνων, όπως της αξιότιμης λοιμοξιολόγου καθηγήτριας κ. Ε. Γιαμαρέλλου, όχι απλά λοιδόρησαν, αλλά έφτασαν στο σημείο να την κατηγορήσουν ως αίτια διάδοσης του ιού και την απείλησαν με παραπομπή στο πειθαρχικό!

Το αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό μένος το είδαμε και σε ένα σχετικό δημοσίευμα στην «αριστερή»  εφημερίδα «Αυγή» (φ.13-3-2020), με τίτλο: «Ή με την επιστήμη, ή με το σκοταδισμό», το οποίο υπογράφει ο συντάκτης κ. Σπύρος Ραπανάκης. Θέλοντας να «καυτηριάσει» τις όποιες, (αρχικές), επιφυλάξεις του αντιπροέδρου του κόμματος της Ν.Δ. υπουργού κ. Άδωνη Γεωργιάδη για τους περιορισμούς της λατρείας στις Εκκλησίες, έκανε λόγο για «παραλήρημα» και τον χαρακτήρισε ως «σταυροφόρο»! Τα μέτρα που πήρε κατόπιν η κυβέρνηση, κλείνοντας τους Ναούς, χαρακτήρισε ως «άδειασμα στους ακραίους του κόμματος και της κυβέρνησής του που επιδόθηκαν τις τελευταίες ημέρες σε ‘ιερό πόλεμο’ στα πάνελ για την ασφάλεια της Θείας Κοινωνίας», επισημαίνοντας ότι «η σιωπή της κυβέρνησης εντούτοις τις προηγούμενες ημέρες υπήρξε προκλητική και επικίνδυνη, δίνοντας χώρο σε ιερείς και ακραίους βουλευτές να θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία». Και συνεχίζει: «Συνιστά αναμφίβολα βήμα προς τον ορθολογισμό το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης άδειασε σήμερα τους ακραίους του κόμματός του, που όλες τις προηγούμενες μέρες χαρακτήριζαν ‘άπιστους’ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η παρακινούσαν τους πιστούς να μεταλάβουν άφοβα…. Μάλιστα η αξιωματική αντιπολίτευση διερωτάται, γιατί δεν αποφασίζει η κυβέρνηση αναστολή, ή τροποποίηση του τελετουργικού των Μυστηρίων, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες, ‘παρά πετάει το μπαλάκι στην Εκκλησία και στους πιστούς;…Δεν είναι θέμα ευσέβειας και ατομικής πίστης, αλλά κατεπείγουσας προστασίας της δημόσιας υγείας και των πολιτών’ τόνισε ο ΣΥΡΙΖΑ»! Χαίρεται και αγάλλεται ο συντάκτης, που ο πρωθυπουργός συντάχτηκε με τις θέσεις της αριστεράς και των αθέων, οι οποίοι, όπως προαναφέραμε, βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να επιτεθούν κατά της Εκκλησίας και να σπείρουν στον κόσμο τις ιδεοληψίες τους.

Όπως δείχνουν τα μέχρι σήμερα επιδημιολογικά δεδομένα, φέτος θα κάμουμε Μεγάλη Εβδομάδα και Ανάσταση εκτός των Ιερών Ναών, στις οθόνες των τηλεοράσεων, πράγμα το οποίο είναι πολύ οδυνηρό για τον πιστό λαό του Θεού. Οι αρμόδιοι φορείς της υγείας προβλέπουν, ότι δεν θα έχουμε ύφεση της επιδημίας πριν από τον Μάιο, (ίσως και τον Ιούνιο), ε.ε., πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι η απαγόρευση των ιερών ακολουθιών και της Θειας Λειτουργίας θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι και τον Μάιο. Προ ολίγων ημερών δημοσιεύθηκε επιστολή της Δ.Ι.Σ. προς την Υπουργό Παιδείας, με την οποία απευθύνει αίτημα να επιτραπεί να γίνουν οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος και του Πάσχα κεκλεισμένων των θυρών, με έναν ιερέα και ένα ψάλτη. Η Υπουργός απήντησε ότι θα εξεταστεί το αίτημα αυτό και περιμένουμε την σχετική απάντηση εντός των προσεχών ημερών.   

Χωρίς να παραθεωρούμε τους κινδύνους τους οποίους επισημαίνουν οι ειδικοί λοιμωξιολόγοι από τον συγχρωτισμό πολλών ατόμων σε κλειστούς χώρους, ωστόσο πιστεύουμε, ότι η πλήρης απαγόρευση τελέσεως ιερών ακολουθιών και Θείας Λειτουργίας στους Ναούς είναι υπερβολική, (και ως εκ τούτου και αντισυνταγματική), διότι παραβιάζει την συνταγματική αρχή του άρθρου 13,1 και την αρχή της αναλογικότητος. Θα μπορούσε η πολιτεία να εφαρμόσει για τους Ιερούς Ναούς τα ίδια μέτρα, τα οποία εφήρμοσε στα Σούπερ Μάρκετ. Να επιτρέψει δηλαδή να εισέρχονται στους Ναούς ελεγχόμενος αριθμός πιστών, ανάλογα με το μέγεθος του Ναού, που θα αναλογεί σε ένα πιστό ανά 15 τ.μ. Φυσικά δεν περιμένουμε από τα μέλη της κυβέρνησης, να κατανοήσουν ότι για μας τους πιστούς η συμμετοχή στο ποτήριο της Ζωής είναι πηγή δυνάμεως και Χάριτος, πηγή ζωής αιωνίου και πηγή ανεφοδιασμού στον πνευματικό μας αγώνα, απλούστατα διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τέτοιου είδους πνευματικές εμπειρίες. Ούτε περιμένουμε επίσης να κατανοήσουν, ότι στη Θεία Λειτουργία προσευχόμεθα υπέρ όλης της Οικουμένης και επομένως μεταξύ αυτών και υπέρ των προσβληθέντων από τον ιό, αλλά και υπέρ του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και των άλλων κρατικών λειτουργών που αγωνίζονται στη μάχη εναντίον του ιού. Ούτε επίσης περιμένουμε να κατανοήσουν πόσο μεγάλη δύναμη αντλούν, τόσον οι ασθενείς, όσο και αυτοί που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή της μάχης, από την κοινή προσευχή των πιστών κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Αδυνατούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν, ότι ο πιστός λαός του Θεού σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς, σε περιπτώσεις επιδημιών, ή άλλων συμφορών, κατέφευγε στην Εκκλησία για να βρει εκεί ασφαλές καταφύγιο και να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού και των αγίων με θερμές προσευχές, με λιτανείες και με περιφορές θαυματουργών εικόνων και ιερών λειψάνων. Και συχνά ο Θεός επενέβαινε με θαυματουργικό τρόπο και αίρονταν οι επιδημίες. Εκείνο που απαιτούμε από την πολιτεία είναι να σεβαστεί τα αναφαίρετα συνταγματικά μας δικαιώματα για την, έστω και με περιορισμούς, συμμετοχή μας στη θρησκευτική λατρεία, τηρουμένων παραλλήλως και των αναγκαίων υγειονομικών μέτρων, που απαιτούνται για την προστασία της δημόσιας υγείας.  

Θα θέλαμε να γνωρίσουμε στον αξιότιμο συντάκτη του άρθρου, ότι ο αληθινός σκοταδισμός δεν είναι η πίστη στο Θεό, αλλά ο δογματικός ορθολογισμός, ο οποίος, με την ιδιότυπη «μεταφυσική» του, είναι πρόθυμος να δεχτεί οποιαδήποτε άλλη πίστη, όσο παράλογη και αν είναι, εκτός από την πίστη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό! Η γνήσια και αληθινή πίστη στο Θεό δεν εναντιώνεται στην επιστήμη, αλλά η μία συμπληρώνει την άλλη. Εκεί που σταματά η επιστήμη, ως πεπερασμένο ανθρώπινο μέγεθος, έρχεται η πίστη στο Θεό να προσφέρει τη βοήθειά της στον άνθρωπο. Το πόσο σκοταδιστικός είναι ο άθεος ορθολογισμός αποδεικνύεται από τον βίο του πολύπαθου νεοφανούς αγίου της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Λουκά τον ιατρό, Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως της Κριμαίας, τον πλέον διαπρεπή χειρουργό του 20ου αιώνος. Ο άθεοι μαρξιστές δικτάτορες απαγόρευαν να εκδοθεί πρωτοπόρο επιστημονικό του σύγγραμμα για τη θεραπεία χιλιάδων ασθενών, επειδή ο συγγραφέας ήθελε να αναφέρει και την ιδιότητά του ως Επίσκοπος! Κι’ ακόμα τον πετούσαν έξω από τα χειρουργεία, όταν τον έβλεπαν να κάνει το σταυρό του πριν από κάθε εγχείριση! Ρωτάμε τον κ. Ραπανάκη: Ποιοί είναι οι σκοταδιστές, οι πιστοί, οι οποίοι καταφεύγουν στην επιστήμη και ταυτόχρονα στη Χάρη του Θεού, ή οι κάθε λογίς άθεοι «ορθολογιστές»;      

Από το διαδίκτυο πληροφορηθήκαμε ακόμη ότι κάποια χριστιανικά σωματεία, με ανοικτή επιστολή τους προς τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο και την Ιεραρχία, εξέφρασαν την οδύνη τους για το κλείσιμο των Εκκλησιών και  την απαγόρευση της Θείας Λειτουργίας, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Όπως αναφέρουν: «Αυτό που μας πικραίνει ιδιαιτέρως είναι η  αμφισβήτηση της Εκκλησίας και των Θείων και Υπερφυών μυστηρίων Της και η συντονισμένη προσπάθεια να διακοπεί πλήρως η τέλεση τής  Θείας Λειτουργίας ως ‘επικίνδυνης’ (ώ της βλασφημίας!) για την δημόσια υγεία». Τους πικραίνει «η  αμφισβήτηση της Εκκλησίας και των Θείων και Υπερφυών μυστηρίων Της», από χριστιανομάχους και αντίχριστους κυβερνητικούς παράγοντες. Σύμφωνοι, και εμείς πικραινόμαστε. Πως όμως συμβαίνει να μην πικραίνονται από το γεγονός ότι κάποιος άλλος «ιός», που είναι ασυγκρίτως φοβερότερος και ολεθριότερος από τον κορωνοϊό,  ο «ιός» της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, έχει εισχωρήσει μέσα στην Εκκλησία εδώ και αρκετές δεκαετίες, έχει διαβρώσει συνειδήσεις, έχει αιχμαλωτίσει πολλούς, μέχρι σημείου μάλιστα να μην τολμούν να αρθρώσουν ούτε λέξη κατά της φοβερής αυτής αιρέσεως, έχει αλώσει τις Θεολογικές μας Σχολές, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, έχει «περάσει» στα σχολικά βιβλία της μέσης εκπαίδευσης; Τέλος έχει κατορθώσει να νομιμοποιηθεί στη  «Σύνοδο» του Κολυμπαρίου της Κρήτης, η οποία κάθε άλλο παρά Ορθόδοξη Σύνοδος ήταν, διότι δεν έπραξε το καθήκον της. Δεν κατεδίκασε urbi et orbi τις εν χώρω και χρόνω υφιστάμενες κακοδοξίες και αιρέσεις, των οποίων ανεγνώρισε την «ιστορική» τους ονομασία. Πως συμβαίνει να μην τους πικραίνει το γεγονός της αναγνωρίσεως του ακύρου Τόμου της Αυτοκεφαλίας, που δόθηκε στο «εκκλησιαστικό» μόρφωμα  των σχισματικών, αυτοχειροτονήτων, αχειροτονήτων και καθηρημένων της Ουκρανίας από την πλειονότητα των Ιεραρχών μας; Πως δεν πονούν και πως δεν σπαράσσει η καρδιά τους, όταν διαπιστώνουν ότι εξ’ αιτίας του ουκρανικού Αυτοκεφάλου υφίσταται σήμερα η διακοπή της λειτουργικής ενότητος της Εκκλησίας;  Πως δεν εξεγείρεται η συνείδησή τους όταν βλέπουν να διοργανώνονται στην πατρίδα μας Διαθρησκειακά Συνέδρια, όπου διατυπώνονται βλάσφημες και αντορθόδοξες θέσεις από Προκαθημένους και Ιεράρχες «Ορθοδόξους»; Έχουν άραγε αναλογιστεί, πόσο φοβερότερος από τον κορωνοϊό είναι μολυσμός των Ιερών Ναών μας, που προέρχεται από τις συμπροσευχές με ετεροδόξους, που απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας; Πως συμβαίνει να παραμένουν απαθείς και αδιάφοροι για όλα τα παρά πάνω; Και, εν πάσει περιπτώσει, ποιους αγώνες αντιαιρετικούς έχουν να παρουσιάσουν ενώπιον του Θεού για την «απολύμανση» της Εκκλησίας από τον παρά πάνω ολέθριο «ιό»; Μήπως θα ήταν καλύτερο για όλους μας, αντί να κλαίμε και να οδυρόμεθα για το κλείσιμο των Εκκλησιών, να κλαύσουμε και να θρηνήσουμε για το κατάντημά μας; Για το ότι με την αδράνεια και την αδιαφορία μας παροργίσαμε τον Θεό, με αποτέλεσμα να έρθουν τώρα αυτά τα κακά, που μας φαίνονται οδυνηρά και δυσβάστακτα;  

Πληροφορηθήκαμε ακόμη από το διαδίκτυο ότι πριν από μερικές ημέρες, στις 27.3.2020, πραγματοποιήθηκαν στο άγιον Όρος αγρυπνίες σε όλες τις αγιορειτικές Μονές με λιτανείες, περιφορές αγίων λειψάνων και ανάγνωση σχετικών ευχών, υπέρ καταπαύσεως της επιδημίας. Ωστόσο το γεγονός είναι, ότι η επιδημία συνεχίζει να καλπάζει ανενόχλητη, παρά τις πολύωρες προσευχές των αγιορειτών. Γιατί άραγε ο Θεός δεν άκουσε τις προσευχές τους; Ας αναλογιστούν οι αγιορείτες, τι άραγε μπορεί να σημαίνει αυτή η άρνηση του Θεού να ακούσει τις προσευχές τους, σε σχέση με όσα παρά πάνω αναφέραμε περί του «ιού» του Οικουμενισμού και του «ιού»  του ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Ας κάνουν μια αυτοκριτική και έναν αυτοέλεγχο, μήπως ο «ιός» αυτός έχει κατορθώσει να εισχωρήσει και στο Περιβόλι της Παναγίας!   

Κλείνοντας, κάνουμε ύστατη έκκληση προς τους αρμοδίους κυβερνητικούς παράγοντες, να σεβαστούν τα αναφαίρετα συνταγματικά μας δικαιώματα. Αλλά και προς τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, να εμμείνη στην απόφασή της, ώστε να ανοίξουν οι Εκκλησίες, έστω και με κάποιους περιορισμούς, τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα. Η ρύθμιση αυτή πιστεύουμε ότι όχι μόνο δεν θα επιδεινώσει τη μετάδοση της επιδημίας, αλλά μάλλον θα βοηθήσει στον περιορισμό της και στην εξαφάνισή της, διότι η άκτιστη Χάρη του Θεού έχει ακατανίκητη δύναμη!    

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

στις 1:34 μ.μ.

Ἅγιον Ποτήριον καί μολυσματικότης( Μέρος 2ον) π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος : Άγιον Ποτήριον και μολυσματικότης (Μέρος 2ον)

Ομιλία του Μακαριστού Γέροντος (1927 – 2006) πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου. Ημερομηνία πού διεξήχθη ἡ ὁμιλία 06-03-88

Ο Άγιος Νικόδημος για την συχνή Θεία Μετάληψη

Πολλοί τελευταῖα, χρησιμοποιοῦν τήν ἐξαιρετική περίπτωση τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας ὡς ἐπιχείρημα γιά τή μή τέλεση τῆς θ. Λειτουργίας, λόγῳ τῆς ἀπαγορεύσεως. Ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ὁσία, ἀλλά καί ἄλλοι ἐρημίτες, κοινώνησαν μόνο μία φορά στή ζωή τους κι ὅμως αὐτό δέν τούς ἐμπόδισε ν’ ἁγιάσουν.

Μεταφέρουμε, λοιπόν, ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τό ὡφελιμότατο βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «Περὶ συνεχοῦς Μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων» (ἐκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Ἀθήνα 2001).

Ἀπαντώντας ὁ Ἅγιος στήν ἔνσταση κάποιων συγχρόνων του, γράφει:
«Προβάλλουσι πάλιν τινὲς καὶ λέγουσιν, ὅτι ἰδοὺ ἡ Ὁσία Μαρία καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐρημῖται καὶ ἀσκηταί, οἵτινες μίαν φορὰν εἰς ὅλην των τὴν ζωὴν ἐκοινώνησαν καὶ δὲν τοὺς ἐμπόδισεν ἡ βραδύτης νὰ ἁγίασουν.

» Πρὸς τοὺς ὁποίους ἀποκρινόμεθα, ὅτι οὔτε οἱ ἐρημῖται κυβερνῶσι τὴν Ἐκκλησίαν, οὔτε ἡ Ἐκκλησία διὰ τοὺς ἐρημίτας ἔκαμε τοὺς κανόνας, καθὼς ὁ Ἀπόστολος λέγει: “δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται” (Α΄ Τιμ. ι΄ 9)…

» Πλὴν καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρημῖται, ἐὰν εἶχον τὸ μέσον καὶ δὲν ἐκοινώνουν, κατακρίνονται ὡς παραβᾶται τῶν Ἱερῶν κανόνων καὶ ὡς καταφρονηταὶ τῶν θείων Μυστηρίων. Εἰ δὲ καὶ δὲν εἶχον, εἶναι ἀνεύθυνοι…» (ὅ. ἀ., σελ. 132–133).

Πηγή: facebook.com/thalassinosIoannis &enromiosini.gr

στις 7:04 μ.μ.

Τί σημαίνει ὁ Παύλειος ὅρος «κατ' οἶκον Ἐκκλησία»; Μία ἀπαραίτητη διευκρίνιση καί θεολογική ἐπισήμανση

Μία ἀπαραίτητη διευκρίνιση καί θεολογική ἐπισήμανση

Τί σημαίνει ὁ Παύλειος ὅρος «κατ' οἶκον Ἐκκλησία»;

●Ἦταν ὀρθή ἡ χρήση του στήν τελευταία ἐπίκαιρη Ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος;

ὑπό κ. Δημ. Κάτσουρα, Θεολόγου

Ἀκοῦμε τελευταίως, κατά κόρον, τόν ὅρο "κατ' οἶκον Ἐκκλησία", ὁ ὁποῖος χρησιμοποιήθηκε ὅσον ἀφορᾶ στήν κατ' οἶκον προσευχή στήν ὁποία αὐτή τήν περίοδο, λόγῳ τῆς πανδημίας τοῦ Κορωνοϊοῦ, καλεῖται ὁ πιστός νά καταφύγει ἀφοῦ ὁ ἐκκλησιασμός του στούς Ἱερούς Ναούς ἀπαγορεύθηκε, ὅπως καί ἡ τέλεση τῆς Θείας Λατρείας καί συνεπαγωγικῶς ἡ συμμετοχή του σέ αὐτήν.

Ἡ κατά τά ἀνωτέρω χρήση του ἀπό τόν ἁπλό λαό, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ἀνεξήγητο νά στερεῖται ἰδιαιτέρων θεολογικῶν γνώσεων, γίνεται αὐθορμήτως καί ἀνεπιγνώστως, προφανῶς λόγῳ τῆς ἁπλῆς καί ἐπιφανειακῆς προσλήψεώς του, ἀφοῦ ὡς ἔκφραση συνδυάζει τόν "οἶκο" μέ τήν "Ἐκκλησία", ἡ ὁποία ὡς ὅρος παραπέμπει, σέ πρώτη ἀνάγνωση, στήν κοινή προσευχή.

Ὡστόσο ἡ χρήση του σέ ἐπίσημα Συνοδικά κείμενα καί Ἀποφάσεις ἀδιακρίτως καί παρομοίως πρός τά ἀνωτέρω, δέν περιποιεῖ τιμή σέ ὅσους τό ἐπέλεξαν καί ἐνέκριναν σχετικῶς, διότι συνιστᾶ ἕναν ἰδιότυπο θεολογικό "λαϊκισμό" ὅταν μάλιστα ἐπιλέγεται καί ὑπογράφεται στό πλαίσιο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό δεκατριῶν, ἄν μή τί ἄλλο πτυχιοῦχων Θεολογίας (ἀφοῦ τόσα εἶναι τά μέλη τῆς Διαρκοῦς, σύν τόν ἐπίσης Θεολόγο Ἀρχιγραμματέα αὐτῆς).

Καί τοῦτο διότι ὁ ὄρος ἤ ἡ ἔκφραση αὐτή, ἀπό θεολογικῆς ἀπόψεως, δέν ἔχει σχέση, οὔτε συνδέεται ἱστορικῶς καί ἐκκλησιολογικῶς μέ τήν εὐλογημένη κοινή προσευχή τῶν μελῶν μιᾶς χριστιανικῆς οἰκογενείας (σαρκική-βιολογική σχέση ἀνθρώπων, ἱερή μέν, πλήν ὄχι ἐκκλησιαστική), ἀλλά μέ τήν κατά τήν Ἀποστολική περίοδο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας σύναξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος ὡς εὐχαριστιακοῦ Σώματος σέ οἰκίες πιστῶν.

Δηλαδή, "κατ' οἶκον Ἐκκλησία" ἀπό ἱστορικῆς, Θεολογικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως σημαίνει τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας σέ κάποιον οἶκο πιστοῦ, ὅπου συνάγεται ἡ μικρή συνήθως κοινότητα μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας, π.χ. τῆς Κορίνθου ἐπί ἐποχῆς Ἀποστόλου Παύλου, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, συνερχομένη ἐπί τό αὐτό ὡς Εὐχαριστιακή Σύναξη.

Νά θεωρήσουμε ὅτι αὐτό τό ἀγνοοῦσαν οἱ δεκατέσσερεις Ἱεράρχες τῆς Διαρκοῦς; Κάτι τέτοιο θά ἦταν ἀπογοητευτικό, γιά τή θεολογική τους συγκρότηση. Νά ἐκτιμήσουμε ὅτι κατέφυγαν σ' αὐτό χάριν σκοπιμότητος, δηλαδή πρός καθησύχαση τῶν πιστῶν καί παρηγορία αὐτῶν μετερχόμενοι ἕναν θεολογικό λαϊκισμό; Κάτι τέτοιο, ὅμως, θά ἦταν ἀκόμη χειρότερο καί ἀπαράδεκτο γιά ἕνα Συνοδικό θεσμικό ὄργανο τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι στήν Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του ὅπου χρησιμοποιεῖ αὐτόν τόν ὅρο κατακλείοντας αὐτήν καί λέγων: « Ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς Ἀσίας. ἀσπάζονται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλά Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα σύν τῆ κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησία.» (Α΄ Κορ., ιστ΄,19). Τοῦ ὁποίου χωρίου ἡ ὀρθή ἑρμηνευτική ἀπόδοση στή νεοελληνική εἶναι: "Σᾶς στέλνουν ἀδελφικούς χαιρετισμούς αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἀσίας. Σᾶς χαιρετοῦν πολύ ἐν Κυρίῳ ὁ Ἀκύλας καί ἡ Πρίσκιλλα μαζί μέ τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι συναθροίζονται εἰς τό σπίτι των".

Ἐπίσης, στήν πρός Κολασσαεῖς Ἐπιστολή του, ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ αὐτόν τόν ὅρο, λέγων: «ἀσπάσασθε τούς ἐν Λαοδικείᾳ ἀδελφούς καί Νυμφᾶν καί τήν κατ' οἶκον αὐτοῦ ἐκκλησίαν·» (Κολασ. δ΄, 15), ὅπου σαφῶς ἐπίσης ὑποδηλώνεται ὅτι ἡ σύναξη τῆς Ἐκκλησίας ἐπραγματοποιεῖτο σέ οἶκο (οἰκία, σπίτι) καί ἐν προκειμένῳ τόν οἶκο ἑνός πιστοῦ πού εἶχε τό ὄνομα Νυμφᾶς.

Κατά τήν Ἀποστολική περίοδο προσευχή μποροῦσε νά γίνει σέ διάφορους τόπους, κήρυγμα στίς Συναγωγές, ἐκδηλώσεις σέ Ἰουδαϊκά κτίρια, ἀλλά ποτέ σέ αὐτά τά μέρη δέν γινόταν ἡ Εὐχαριστία, ἡ ὁποία φανέρωνε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ! Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, ταυτιζόταν μέ τήν Εὐχαριστιακή Σύναξη τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο στίς οἰκίες τῶν πιστῶν (κάποιες πού προσφέρονταν καί διετίθεντο γι' αὐτό τό σκοπό). Γι' αὐτό σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο ἡ Εὐχαριστιακή Σύναξη, ἡ "κατ' οἶκον ἐκκλησία" καί ἡ «ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ», ὡς ὅροι καί ἔννοιες, ταυτίζονται.

Γιά τούς συγχρόνους Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν ὅτι στά δύσκολα μᾶλλον διολισθαίνουν (σκοπιμότητος ἕνεκα;) σέ εὐσεβιστικές προσεγγίσεις (ὅπως εἶναι ἡ ταύτιση τοῦ Παύλειου ὅρου "κατ' οἶκον ἐκκλησία" μέ τή χριστιανική οἰκογένεια, προσέγγιση συνήθης στίς θεολογικές ἑρμηνεῖες τῶν κειμένων τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀπό δυτικούς θεολόγους), δέν φαίνεται νά εἶναι τόσο σαφές καί ἀδιαπραγμάτευτο ὅτι ἡ καταφρόνηση τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως, ἀποτελεῖ καταφρόνηση αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς «ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ»! Ἴσως γι' αὐτό ἐπεχείρησαν, θεωρητικῶς τουλάχιστον, νά τήν "ὑποκαταστήσουν".

Τέλος, παράδοξο εἶναι τό γεγονός τῆς στάσεως τοῦ μόνου ἁρμοδίου καί ἐγκεκριμένου Συνοδικῶς διά νά ὁμιλεῖ, κατ' αὐτή τήν δύσκολη ἀλλά καί πονηρή περίοδο, Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος, ἀναλαβών προθύμως τό ρόλο τοῦ "ἀπολογητοῦ" τῶν σχετικῶν καί ἐπικαίρων Συνοδικῶν Ἀποφάσεων, δέν ἐντόπισε τό ἐν λόγῳ θεολογικό ἀτόπημα. Πολλῶ δέ μᾶλλον, ὅταν πρόκειται γιά καταγεγραμμένη ἐπισήμανση τοῦ ὑπ' αὐτοῦ συχνάκις ἐπικαλουμένου καί ὄντως σπουδαίου συγχρόνου Δογματολόγου Ἰωάννου Ρωμανίδη.