Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 

Είχε την αθωοότητα ενός μικρού παιδιού, την ωριμότητα ενός σοφού, τον ζήλο και την αγάπη ενός αγίου.

Δεν πρόκειται απλά περί ενός Αγίου. Στην σεπτή μορφή του Οσίου Ιερωνύμου συναντώνται η Πατερική παράδοση με τους εν ασκήσει λαμψάντες Πατέρες της ερήμου, οι ερημίτες Καππαδόκες με τους νηπτικούς αναχωρητές, η συνέχεια της αποστολικής Πατερικότητας, ως πιστοποίηση της αυθεντικότητας της γνησίας Ορθοδοξίας. Ο Όσιος Γέρων ήταν νοσταλγικός ''εραστής'' των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, ένας υπέρμαχος αρνητής των αλλοιωτικών προσθαφαιρέσεων, ένας αυστηρά διαβιών ιερομόναχος, που έμοιαζε να έρχεται από πολύ μακριά, από το απώτερο και μνημιώδες παρελθόν.

Μελετώντας προσεχτικά τον βίο του (τουλάχιστον από τις ζωντανές μαρτυρίες της Σωτηρίας Νούσση, αλλά και του Πέτρου Μπότση), συντηρείς αποκλειστικά το αίσθημα του ορισμού της Ορθοδοξίας, στην λιτή και νηπτική ζωή του. Ακόμα και η απότειχισή του από την καινοτομία συνοδεύτηκε με απαράμιλλο ζήλο και ανυπέρβλητη αγάπη για τον ύψιστο βαθμό της θέωσης. 'Όταν δε αυτή (η αποτείχιση) σαρκώθηκε έτει 1942, τότε αποκτά, ακόμη μεγαλύτερη σημασία για την ιδιαιτερότητα του χρονικού σημείου και την σημαντικότητα του κοινωνικώς γίγνεσθαι. Γίνεται αντιληπτό, πως ο θείος Έρως σε απτά θέματα Πίστης, δεν ακυρώνεται, αλλά και, ούτε μετατίθεται λόγω συγκηριών ή προσωπικών αδυναμιών. Ο Γέρων δεν ''βολεύτηκε'' μέσα στην ψευδοειδή ''ασφάλεια,'' που δημιουργεί η παραμονή στους κόλπους ''των πολλών, αλλά επιχείρησε ηρωική διέξοδο με ''την σύμπραξη των λίγων.'' Ο Άγιος αββάς Ισαάκ ο Σύρος ήταν το ιδεατό του πρότυπο, ο πνευματικός του Γέροντας, όπως ο ίδιος έλεγε και γι' αυτό συνήθιζε να ορθοπραττεί τους θεικούς του λόγους. Η αυστηρή λιτότητα του βίου του συνοδευόταν από την ένθεη εμμονή στην προσευχή. Περισσότερο προσευχόταν, παρά διαβίωνε. Ακόμη κι όταν εργαζόταν, επισκευάζοντας παλιά, κουρδιστά ρολόγια, σταματούσε κάθε τόσο, για ν' αποσυρθεί στην προσευχητική συνάντηση με τον Δημιουργό Του. Οι προσευχές του ήταν πάντα αμετάβλητες πηγές δακρύων και γονυπετούσας, αλλοιωτικής μετάνοιας. Όποιος είχε την θεοδώρητη ευλογία να επισκεφθεί μια μόνο φορά το Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Κυψέλη της Αίγινας και να δει ιδίοις όμμασι, το ασφυκτικά μικρό κονάκι του, θα είχε αφοπλιστεί από την γυμνή λιτότητα και την υπερβολική στενότητα του χώρου. Δεν υπάρχει τίποτα σ' αυτό, μόνο ένα μικρό, παλιό σκαμνάκι να θυμίζει τις στιγμές της σωματικής του ανάπαυσης. Ήταν πάντα μέτοχος και κοινωνός των λόγων του Αγίου Κυρίλλου Αλεξάνδρειας, ''Η προσευχή είναι αμαρτημάτων ιλασμός και συγχώρεση, γέφυρα που ελευθερώνει τους ανθρώπους από πολλούς πειρασμούς και κινδύνους. Μεσότοιχο, που εμποδίζει τις θλίψεις των παθών, των ανθρώπων και των δαιμόνων, έργο ουράνιο, δακρύων μητέρα και θυγατέρα, τροφή των Αγγέλων και των Αγίων, αγαλλίαση και χαρά των δικαίων, πηγή κάθε καλού, πρόξενος όλων των χαρισμάτων, προκοπή της καρδίας αόρατος, φωτισμός του νου αδιάκοπος, φλόγα ουράνια, απόδειξη της ελπίδος προς τον Θεό, αντιφάρμακο και λύση της λύπης, θυρίδα από την οποία εισέρχεται ουράνιο φως και αποκαλύπτει τα απόκρυφα μυστήρια του Θεού''. Παραθέτουμε εν κατακλείδι, ένα μικρό περιστατικό, που δείχνει ανείπωτα, την παιδική αθωότητα του Οσίου και την αγαπητική εν Χριστώ, παρηγορία του στον πάσχοντα και συμπάσχοντα αδελφό του''. Τέλος βγήκε ο Γέροντας έξω από το κελλί του, καθώς η θύρα ήτο στενή και το (αναπηρικό) καροτσάκι του Βασιλάκη δεν χωρούσε, να περάσει. Εξάλλου είμαστε πολλοί, δια να χωρέσουμε όλοι μέσα εις το κελλάκι του. Τί χαρά έκανε ο Γέροντας με τον Βασιλάκη!

 

Ωσάν το μικρό παιδί, όπου κροτεί τας χείρας του και κάνει παλαμάκια, ούτως και ο Γέροντας - το μόνο, ότι δεν είχε δυο χείρες. Λέει στον Βασιλάκη. - Σε ζηλεύω. Εάν ήτο δυνατόν, θα σε έδιδα το σώμα μου και θα έπαιρνα το δικό σου. Τί στεφάνι σου πλέκει ο Χριστός μας! Μόνο, ως Ιώβ να υπομένεις και εν παντί να ευχαριστείς τον γλυκόν μας Ιησούν. Μετά στρέφει προς ημάς και λέει. ''Όποιος αυτόν σηκώνει, οι άγγελοι θέλει σηκώσουν αυτόν εν τη ημέρα εκείνη!''