Γέροντας Ζηνόβιος Γκιντέσκου

Ἀνάμεσα στούς ἱεραποστόλους Πνευματικούς τῆς Μητροπόλεως Σουτσεάβας εἶναι καί ὁ ἀρχιμ. π. Ζηνόβιος, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χωραΐτσα. Ἡ πανοσιότης του ἀπέκτησε μία ποιμαντική ἐμπειρία, διότι εἶναι ταυτόχρονα καί ὁ Πνευματικός ἑπτά γειτονικῶν πρός τήν Μονή του χωριῶν.
Μετέβην στό μοναστήρι του καί μέ χαρά δέχθηκε νά συνομιλήση μαζί  μου μερικά πνευματικά θέματα.

-Πανοσιώτατε πάτερ Ζηνόβιε, ἀπό πότε αἰσθανθήκατε τήν κλῆσι γιά τήν μοναχική ζωή καί τήν ἱερωσύνη;

-Τίς δύο αὐτές ἐξ οὐρανοῦ κλήσεις, τίς αἰσθάνθηκα ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία, ὅταν προσευχόμουν στό σπίτι, δίπλα στήν μητέρα μου ἤ ὅταν ἀδρασκέλιζα τό κατώφλι νά μπῶ στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μου.
Τότε αἰσθανόμουν μία ἀνείπωτη χαρά νά βλέπω τόν ἱερέα νά λειτουργῆ καί τούς πιστούς νά ψάλλουν μέ τούς ψάλτες στόν Οἶκο τοῦ Κυρίου. Μεγαλώνοντας,  ηὔξανε μέσα μου καί ὁ πόθος γιά τήν ἐκκλησία, τήν προσευχή καί τόν Θεό. Τό καλοκαίροι τοῦ ἔτους 1934 μπῆκα στό μοναστήρι Νεάμτς. Θυμᾶμαι ἦτο ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀπ᾿ ἐκείνη τήν ὥρα ἀφιερώθηκα ὁριστικά στόν Κύριο καί τήν Θεοτόκο Μητέρα Του.

Ποιούς ἐκλεκτούς ἡγουμένους καί Πνευματικούς ἐγνωρίσατε στό Μοναστήρι;

-Ὁ πρῶτος ἡγούμενος καί Πνευματικός μου ἦτο ὁ ἀρχιμανδρίτης Βαλέριος Νικολεάσα. Αὐτός μ᾿ ἐπῆρε μαζί του στό μοναστήρι Σλάτινα, ὅπου ἐνθρονίσθηκε ὡς ἡγούμενος. Ἐκεῖ μέ ἔκειρε μοναχό καί μέ ἔκανε ἱερέα καί Πνευματικό. Ἦτο ἕνας πατήρ καθαρός στήν ψυχή, πρᾶος, σοφός καί μέ συμβούλευε μέ πολλή πνευματική ἀγάπη.
Ἐνίοτε μοῦ ἔλεγε τά ἑξῆς. "Μή ξεχνᾶς ὅτι αὐτή ἡ ζωή εἶναι ἕνα δῶρο, τό ὁποῖο μᾶς προσέφερε ὁ Θεός γιά τήν σωτηρία μας. Νά ἀξιοποιοῦμε, λοιπόν, αὐτό τό δῶρο, νά μή χάνουμε τόν καιρό τῆς ζωῆς μας, χωρίς νόημα, διότι γιά κάθε λεπτό πού περνᾶ θά δώσουμε λόγο στόν Δίκαιο Κριτή. Ἐργάζου, ὅσο ὑπάρχει ἡ ἡμέρα, ὅσο εἶσαι ἀκόμη νέος καί ἔχεις κάποιον νά σέ διδάξη καί νά σέ συμβουλεύση".
Ὡς μέσο πνευματικῆς προόδου ὁ Γέροντας μοῦ συνιστοῦσε τήν ἐπίμονη προσευχή, τούς ταπεινούς στοχασμούς καί τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς, "διότι ἀπ'αὐτά τά πνευματικά ἔργα καρποφοροῦν σάν βλαστοί ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές, ὅπως ἡσυχία, καθαρότης τῆς καρδίας, χαρά τῆς συνειδήσεως, ταπείνωσις, ὑπακοή, πραότης, συμπάθεια γιά τούς ἄλλους καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἀγάπη, διά τῆς ὁποίας ἀνοίγονται οἱ πῦλες τοῦ οὐρανοῦ..."
Ἄλλη φορά μέ ἐδίδασκε τά ἑξῆς. " Ἡ προσευχή ἀνάβει στήν ψυχή τήν φλόγα τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό, ἀπομακρύνει τά σύννεφα τῶν πειρασμῶν, σβήνει τήν φλόγα τῶν παθῶν, λαμπρύνει τίς αἰσθήσεις, τίς σωματικές καί τίς πνευματικές. Ἡ προσευχή εἶναι τό ἀδιάκοπο ἔργο τοῦ μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος δέν πρέπει νά ἔχη ἄλλη φροντίδα. Χωρίς προσευχή δέν ἠμποροῦμε νά σωθοῦμε, δέν ἠμποροῦμε νά ἀνέλθουμε τήν κλίμακα τῆς ἁγιότητος καί τελειότητος".
Θυμᾶμαι κάποτε μπῆκα αἰφνιδίως στό κελλί τοῦ ἡγουμένου καί τόν βρῆκα γονατιστόν μπροστά στίς εἰκόνες μέ τήν μορφή του φωτεινή καί τά μάγουλά του ποτισμένα ἀπό τά δάκρυά του. Ὁ Γέροντάς μου προσεύχεται πολύ καί ἔχει τό χάρισμα τῶν δακρύων.

Η ΜΟΝΗ ΧΟΡΑΙΤΣΑ

-Τί ἀνακαινιστικά ἔργα ἐπετελέσατε στίς ἐκκλησίες τῶν ἐνοριῶν σας καί στό μοναστήρι σας τίς τελευταῖες δεκαετίες;
-'Ανεκαίνισα ἐξ ὁλοκλήρου δύο ἐνοριακές ἐκκλησίες καί τήν ἐκκλησία τῆς σκήτης, στήν ὁποία ἤμουν ἡγούμενος ἀρκετά χρόνια. Ἐδῶ καί ἑπτά χρόνια εἶμαι ἡγούμενος στό μοναστήρι Χωραΐτσα καί κοπιάζω νά ἀποτελειώσω τά ἔργα τῆς γενικῆς ἀνακαινίσεως τῆς μεγάλης ἐκκλησίας, τῶν κελλίων καί ὁλοκλήρου τοῦ προαυλίου χώρου. Εἶναι δύσκολες ἐργασίες τίς ὁποῖες κάνω μέ μεγάλες θυσίες, ἀλλά φέρουν χαρά στίς ψυχές ὅλων μας. Λυποῦμαι, διότι δέν ἔκανα στήν ζωή μου, ὅσα ἔργα θά ἔπρεπε. Ὅμως  εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι μ᾿ ἐβοήθησε νά κάνω ὅ,τι ἠμποροῦσα.

Ποιός σᾶς ἐβοήθησε νά κάνετε αὐτά τά ἐκκλησιαστικά οἰκοδομικά ἔργα;

Ὁ λαός, πάτερ. Αὐτός ὁ χρυσός λαός, ὁ πρᾶος καί πιστός, ὁ ὁποῖος δίνει τά πάντα γιά τήν πίστι, γιά τόν Θεό. Ὅταν ἀκοῦνε οἱ Χριστιανοί μας ὅτι κτίζεται ἤ ἀνακαινίζεται μία ἐκκλησία, ἕνα μοναστήρι, ἤ ἁγιογραφεῖται ἕνας ἱερός τόπος, κάνουν τό πᾶν γιά νά βοηθήσουν. Αὐτοί εἶναι οἱ πρῶτοι πού συμβάλλουν καί οἱ πρῶτοι πού χαίρονται, δίπλα σ᾿ ἐμᾶς γι' αὐτά τά ἔργα. Ὁ στενός δεσμός μεταξύ μοναστηριῶν, μοναχῶν καί λαοῦ μας, ἰδιαίτερα στήν πατρίδα μας, εἶναι πολύ παλαιός καί ἐκφράζει τήν ἐνότητα τῆς πίστεως, τῆς καρδιᾶς καί τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό μέ τήν μεγάλη τους ψυχή πού εἶναι ἕτοιμη γιά κάθε θυσία.

 ***

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Η ΜΟΝΗ ΝΕΚΙΤ

(σ.π.Γεωρ).Σήμερα ο γέροντας είναι 94 ετών και ζει στην Μονή Νεκίτ στην πόλη Πιάτρα Νεαμτς.Αυτό το μοναστήρι είχε αρχίσει να το ανακαινίζει όταν τον όρισαν ως ηγούμενο στην Χοράιτσα και τιμάται εις την μνήμη των Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας.