Ας το γνωρίζουν αυτά οι φίλοι μας οι Πεντηκοστιανοί και ας σκεφθούν μήπως από κάποια άλλη πηγή και όχι από το Άγιο Πνεύμα προέρχεται το ξενολαλείν.

Ας το γνωρίζουν αυτά οι φίλοι μας οι Πεντηκοστιανοί και ας σκεφθούν μήπως από κάποια άλλη πηγή και όχι από το Άγιο Πνεύμα προέρχεται το ξενολαλείν.

''ΑΝΑΒΑΙΝΕ ΕΙΣ ΡΑΜΩΘ ΓΑΛΑΑΔ"

''ΑΝΑΒΑΙΝΕ ΕΙΣ ΡΑΜΩΘ ΓΑΛΑΑΔ"
(Γ' Βασιλ. 22, 138 - Β' Παραλ. 18, 134)

Οι αποτυχημένοι προφήτες του Αχαάβ και οι ψευδοπροφήτες των πεντηκοστιανών

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ  ΓΟΥΒΑΛΗ

Η περιοχή της Γραφής που θα περιδιαβούμε τώρα, θα μας δείξει ότι το κίβδηλο πολλές φορές μάχεται σκληρά το γνήσιο.

Το αγαθό Πνεύμα στέλνει κάπου έναν δούλο του να εξαγγείλει σωτήριες αλήθειες αλλά και το πονηρό πνεύμα εμφανίζει κάποιον δικό του πράκτορα. Δεν είναι ασυνήθιστο, να κινδυνεύη το έργο ενός προφήτου από την δράσι κάποιου ψευδοπροφήτου. Υπάρχουν περιπτώσεις που ενέργειες και εκδηλώσεις ενός αγίου συναντώνται όμοια και σε κάποιον ψευτοάγιο.

     Βρισκόμαστε γύρω στο 850 π. Χ. και το βόρειο βασίλειο το κυβερνά ο άθλιος Αχαάβ. Δεν λείπουν οι πολεμικές συγκρούσεις με τους γείτονες Σύρους. Έτσι σε κάποια μάχη η Συρία κατέλαβε την Ραμώθ, σημαντική πόλη καλοωχυρωμένη, πρωτεύουσα της φυλής Γαδ, που βρισκόταν πέρα από τον Ιορδάνη στην χώρα Γαλαάδ. Μία πόλις που ο Μωυσής την κατέστησε καταφύγιο αυτών που έκαναν ακούσιο φόνο - πόλις φυγαδευτηρίου (Δευτ. 4, 43), και ο Σολομών έδρα ενός των δώδεκα σιταρχών νομαρχών (Γ Βασ. 4, 13). Η λέξις Ραμώθ ερμηνεύεται υψώματα και δηλώνει φυσικά ορεινή περιοχή.
Ο Αχαάβ το έφερε βαρειά, που έχασε μια τόσο σπουδαία πόλι. Αργότερα σε κάτι διαπραγματεύσεις ο Βεναδάδ, βασιλεύς της Συρίας, υποσχέθηκε να την επιστρέψη, αλλά κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε. Έτσι ωρίμασε στο κεφάλι του η σκέψις να την ανακαταλάβη με πόλεμο.
Εκμεταλλεύθηκε και μια επίσκεψι του συμπεθέρου του βασιλέως του Ιούδα Ιωσαφάτ (η κόρη του πρώτου Γοθολία παντρεύθηκε τον γυιό του δεύτερου Ιωράμ) στον οποίο παρέσχε πλουσιώτατη φιλοξενία, και απέσπασε υπόσχεσι βοηθείας. Θα τον ακολουθούσε με αρκετό στρατό. Για τον ευσεβή Ιωσαφάτ η συμπαράταξις με τον ολέθριο Αχαάβ αποτελεί το μόνο μελανό σημείο της ζωής του, και η πολεμική αυτή επιχείρησις μαζί του, τη μοναδική στρατιωτική του αποτυχία, όπως θα ιδούμε.

Ο βασιλεύς του Ιούδα, προσηλωμένος στην πατροπαράδοτη θρησκεία, δεν εννοούσε ν' αναλάβη εκστρατεία χωρίς να πάρη την γνώμη του Θεού, που μεταβιβαζόταν, άλλοτε μέσω των Ιερέων και άλλοτε μέσω των προφητών. Ιερείς όμως στην Σαμάρεια, καθώς και σ΄ όλο το βόρειο βασίλειο δεν υπήρχαν. Ήδη από τα χρόνια του αθλίου Ιεροβοάμ αναγκάσθηκαν να συγκεντρωθούν στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ.

Δεν έλειπαν όμως οι προφήτες. Και απ' αυτούς θα επληροφορείτο το θείο θέλημα, όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωσι.

Πρότεινε στον Αχαάβ:
- Ζήτησον τον Κύριον. Επερωτήσατε τον Κύριον. Εκείνος έδωσε εντολές και δεν άργησαν να συγκεντρωθούν γύρω του τετρακόσιοι προφήτες! Μάλιστα τετρακόσιοι!
- Να κάνω εκστρατεία εναντίον της Ραμώθ Γαλαάδ ή όχι;
- Να κάνης. Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ! Ανάβαινε! Και ο Κύριος θα σού την παραδώση.
Τετρακόσιοι άνδρες, φωνές ισχυρές, ύφος παθιασμένο και εκστατικό, κινήσεις χεριών και πάνω απ' όλα το ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ! Ανάβαινε και θα νικήσης! Ανάβαινε και ο Θεός θα σε βοηθήση!. Χάλαγε ο κόσμος από τα ανάβαινε.
Στα μάτια του Ιωσαφάτ όλος αυτός ο όχλος με τις κραυγές το δεν χτύπαγε καλά. Κάτι νοθευμένο υπήρχε. Δεν έδειχναν για αληθινοί προφήτες. Δεν έβλεπε συμπεριφορά αντάξια προφητών.
Ούτε και το άλλο το κατανοούσε. Γιατί τόσοι πολλοί; Ήταν απαραίτητος όλος αυτός ο συρφετός με τις αγριοφωνάρες του; Δεν αρκούσε ένας; Ένας, αλλά σεβάσμιος με σεμνότητα και ιεροπρέπεια. Αυτοί μάλλον θα ήταν ψευδοπροφήτες. Και φυσικά δεν μπορούσε να δώση προσοχή στα λόγια τους.

Στρέφεται λοιπόν προς τον Αχαάβ.
- Δεν υπάρχει εδώ ένας προφήτης του Κυρίου, για να ερωτήσουμε μέσω αυτού τον Κύριο;
Εκείνος, έχοντας την ανάγκη του Ιωσαφάτ, προσπάθησε να κοινοποιήση το αίτημά του. Τού λέει λοιπόν με κρύα καρδιά:
- Υπάρχει κάποιος, ο Μιχαΐας, ο γυιός του Ιεμβλαά, αλλά αυτόν τον έχει μισήσει η ψυχή μου, γιατί ποτέ δεν μου είπε μία ευχάριστη προφητεία.
- Μην εκφράζεσαι έτσι. Ας τον ακούσουμε κι αυτόν.
Ένας υπηρέτης των ανακτόρων έτρεξε γρήγορα να τον βρή. Και μέχρι να τον φέρη, oι τετρακόσιοι ψευδοπροφήτες με κραυγές και συνθήματα και επιφωνήματα επαναλάμβαναν τα δικά τους. Οι δύο βασιλείς κάθονταν στους θρόνους των, κι αυτοί προσπαθούσαν να γίνουν πιο πειστικοί. Μάλιστα ένας απ' αυτούς, ονόματι Σεδεκίας, γυιός του Χανανά, που πιθανόν να ήταν αρχηγός τους, προέβη σε κάποια εντυπωσιακή ενέργεια. Φόρεσε σιδερένια κέρατα, προσποιόταν πώς κάποιον κεράτιζε και φώναξε:
- Τάδε λέγει Κύριος: Έτσι θα κερατίσης την Συρία και θα την ρίξης κάτω.

Και όλη εκείνη η συμμορία εκραύγαζε: Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ!.
Η συγκέντρωσις είχε γίνει στον χώρο της πύλης. Και οι τοίχοι των γειτονικών καταστημάτων και των τειχών εβούιζαν από τον αντίλαλο: Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ.
Ο απεσταλμένος του Αχαάβ που βρήκε τον Μιχαΐα, τον κατέστησε προσεκτικό:
- Πρόσεχε τι θα πής! Όλοι οι προφήτες μ ένα στόμα αναγγέλλουν πράγματα που ευχαριστούν τον βασιλέα. Έτσι να προφητεύσης κι εσύ. Γίνε ένας απ' αυτούς και λάλησον καλά.
- Σε διαβεβαιώνω στο όνομα του Κυρίου πώς θα αναγγείλω ό,τι Εκείνος μου φανερώσει.
Ο προφήτης πήρε την θέσι του στην επίσημη σύναξι, κι ο Αχαάβ τον ρώτησε:
- Μιχαΐα, τι λες; Να εκστρατεύσω στην Ραμώθ Γαλαάδ ή να παραιτηθώ απ' αυτήν την σκέψι;
- Να εκστρατεύσης, και ο Κύριος θα σου τα φέρη όλα δεξιά.

Εδώ ο Μιχαΐας έδειξε πώς συμμορφώνεται στην εντολή του βασιλέως. Το ύφος όμως με το οποίο απάντησε έδειχναν ότι δεν μιλούσε ίσια και καθαρά. Φαινόταν ότι κάτι άλλο είχε να πη. Ο βασιλεύς του Ισραήλ κατάλαβε, και του ζήτησε να ορκισθή ότι θα παρουσίαση την σωστή προφητεία.
Βέβαια ο προφήτης μπορούσε να εμφανίση εξ αρχής τον αληθινό χρησμό, αλλά αυτό θα ερέθιζε τον Αχαάβ και τους υποστηρικτές του. Έπειτα αφού ο βασιλεύς αντιμετώπιζε το θέμα με ελαφρότητα -παράγγειλε τι πρέπει να προφητεύση (!) λες και ήταν Θεός - παρουσιάσθηκε κι αυτός να ομιλή με ελαφρότητα.
- Πήγαινε και θα νικήσης, απάντησε πάλι ο Μιχαίας. Και ο Αχαάβ με έντονο ύφος:
- Μα, πόσες φορές πρέπει να σου πω να ορκισθής πώς θα μας ανακοίνωσης τον πραγματικό προφητικό λόγο.

Ο Μιχαΐας σκέφθηκε: Αφού συμμορφώθηκες και ζητείς αληθινή προφητεία, την έχεις. Μόνο να δω πώς θα την δεχθής. Και άνοιξε το στόμα του:
- Αυτά που είπα προηγουμένως δεν ισχύουν. Εγώ είδα στο προφητικό δράμα, όλον τον Ισραηλιτικό λαό σκορπισμένο στα βουνά, σαν κοπάδι που έχασε τον βοσκό του. Και άκουσα την φωνή του Κυρίου: Αφού δεν έχουν πια αρχηγό, ας επιστρέψουν ήσυχα στα σπίτια τους.
Το τι εσήμαινε κοπάδι χωρίς το βοσκό του εύκολα γινόταν αντιληπτό. Ο Αχαάβ θα σκοτωνόταν σ αυτήν την εκστρατεία!
Έτσι ο λόγος του αληθινού προφήτου προξένησε στον βασιλέα του Ισραήλ και στους ομόφρονές του οδύνη. Σαν να τους άγγιξε πυρωμένο σίδερο.
- Να, λέει ο Αχαάβ στον βασιλέα του Ιούδα, δεν σού το είπα. Καλό λόγο δεν μου χρωστάει. Πάντοτε κακά και ανάποδα μου προφητεύει.
Ο Μιχαΐας πήρε πάλι το λόγο:
- Δεν είναι έτσι. Εγώ δεν φταίω. Θα σας εξηγήσω τα πράγματα με λεπτομέρεια.
Μ' αυτά που παρουσίασε στη συνέχεια επισήμανε τον άσχημο ρόλο των ψευδοπροφητών.
- Αντίκρυσα τον Θεό του Ισραήλ επάνω σε μεγαλόπρεπο θρόνο, ενώ δεξιά και αριστερά είχαν παραταχθή αγγελικές στρατειές. Ο Κύριος είπε: Ποιος θα τα καταφέρη να ξεγελάση τον Αχαάβ, τον βασιλέα του Ισραήλ, να ανεβή στην Ραμώθ Γαλαάδ και να εξοντωθή; Ακούσθηκαν διάφορες προτάσεις. Στο τέλος κάποιο πνεύμα βγήκε από την παράταξι, στάθηκε εμπρός στον Κύριο και είπε: Εγώ θα τον ξεγελάσω. Με τι τρόπο;. Χρησιμοποιώντας τους προφήτες του. Θα μπω μέσα στο μυαλό τους και θα τους εμπνεύσω την ιδέα πώς εκστρατεύοντας ο βασιλεύς στην Ραμώθ Γαλαάδ, θα νικήση. Και ο Κύριος του είπε: Θα επιτυχής. Πήγαινε και πράξε έτσι. Και να τώρα, ο Κύριος άφησε να παραπλανηθούν όλοι οι προφήτες σου. Πάντως ο θεϊκός χρησμός είναι άσχημος για σένα.
Οι τετρακόσιοι ψευδοπροφήτες, δεν μπορούσε παρά να πληγωθούν. Τους ρεζίλεψε σε μια τόσο επίσημη συγκέντρωσι. Οργισμένος ο Σεδεκίας ώρμησε εναντίον του και τον χαστούκισε.
- Από ποιόν δρόμο, φώναξε, το πνεύμα του Κυρίου έφυγε από εμενα και ήρθε να μιλήση σ' εσένα;

Και η απάντησις του Μιχαΐα:
- Θα το καταλάβης εκείνη την ήμερα, όταν θα τρέχης από δωμάτιο σε δωμάτιο για να κρυφτής.
Μανιασμένος ο Αχαάβ διέταξε να παραδώσουν τον προφήτη στον Σεμήρ και στον γυιό του. Ο Σεμήρ ήταν κάτι σαν δήμαρχος της Σαμάρειας. Να τον κλείσουν φυλακή δίνοντας του ελάχιστο ψωμί και νερό, μέχρις ότου με το καλό επιστρέψη από τον πόλεμο. Απτόητος ο Μιχαΐας του λέει:
- Αν εσύ γυρίσης από τον πόλεμο με το καλό, τότε τα λόγια μου δεν προέρχονται από τον Κύριο.
Άξιοι κάθε θαυμασμού οι προφήτες του αρχαίου Ισραήλ. Παρουσιάζουν γυμνή την αλήθεια, παρ' όλο που αυτό τους εκθέτει στον έσχατο κίνδυνο. Δεν υπολογίζουν την οργή των αρχόντων. Δεν δειλιάζουν. Μόνο τον Θεόν υπολογίζουν. Θα εκτελέσουν με ακρίβεια την θεϊκή εντολή, θα αναγγείλουν ατόφια τα λόγια του Ουρανού, κι ας ξεσπάση επάνω τους όλη η μανία του κόσμου. Ας αγριέψουν οι τετρακόσιοι ψευδοπροφήτες, ας λυσσάξη ο Αχαάβ, ας τους φυλακίσουν, ας τους θανατώσουν.

Ο τολμηρός Μιχαΐας κλείσθηκε στην φυλακή, και ο Αχαάβ περιφρονώντας το μήνυμα του Θεού ξεκίνησε για την Ραμώθ. Ο Σεδεκίας και οι άλλοι πλανεμένοι χρησμοδότες εκάγχαζαν γιατί υπερίσχυσε η γνώμη τους. Ευχαριστήθηκαν για την φυλάκισι του αντιπάλου τους. Αλλά κάποιο ρητό τονίζει: Άριστα γελά ο γελών τελευταίος. Το μέλλον θα έδειχνε σε ποιο κεφάλι θα έμπαινε το στεφάνι της νίκης, και πόση ζημία και πίκρα φέρνει η περιφρόνησις των λόγων ενός αληθινού προφήτου.
Οι δύο βασιλείς και οι στρατοί τους ξεκίνησαν για την Γαλαάδ. Ο Αχαάβ φαινόταν σαν νικητής. Έγινε το δικό του. Στο βάθος όμως της ψυχής του τον κρυφόκαιγε η αγωνία, μη τυχόν επαληθευθή η προφητεία του Μιχαΐα. Είχε κάποιο μυστικό φόβο για την ζωή του. Και για να τον ξεπεράση κατέφυγε σ ένα τέχνασμα. Απευθύνθηκε στον Ιωσαφάτ:
- Άκουσε με, του λέει. Εγώ θα μπω στην μάχη χωρίς την βασιλική μου στολή. Την επίσημη στολή φόρεσε την εσύ. Εσύ να φαίνεσαι σαν κεφαλή του στρατού. Εγώ δεν θα δείχνω σαν βασιλεύς.
Ο Ιωσαφάτ δεν θέλησε να προβάλη αντίρρησι. Δέχθηκε την πρότασι. Ο Αχαάβ τώρα ένοιωθε ασφαλής.

Σε λίγο άναψε η μάχη. Τότε στους Σύρους στρατιώτες δόθηκε από τον βασιλέα τους η εντολή ν' αφήσουν κάθε άλλη επιδίωξι και να στρέψουν τα τόξα τους προς το μέρος του Αχαάβ.
- Μη πολεμάτε τον μικρό ή τον μεγάλο. Πολεμάτε μόνο και αποκλειστικά τον βασιλέα του Ισραήλ.
Αυτοί που ήσαν πάνω στα άρματα προσδιώρισαν που βρισκόταν ο Ιωσαφάτ. Αυτός είναι ο βασιλεύς είπαν. Εστράφηκαν εναντίον του και έκαναν γύρω του κλοιό. Αυτός σαν βρέθηκε εμπρός στον κίνδυνο, έβγαλε δυνατές φωνές. Ανέκραξεν οι Σύροι αντιλήφθηκαν ότι δεν επρόκειτο για τον Αχαάβ. Γύρισαν πίσω. Τον άφησαν ήσυχο. Τότε ένας Σύρος στρατιώτης είχε την ιδέα να τεντώση τυχαία το τόξο του και να χτυπήση κάποιον εχθρό. Και χωρίς να ξέρη σημάδεψε τον Αχαάβ, που ήταν ντυμένος σαν απλός στρατιώτης. Το βέλος προχώρησε με ευστοχία και μπήχθηκε μέσα στο στήθος του ανάμεσα στον θώρακα και στον πνεύμονα.
Τότε ο Αχαάβ με σπασμένη φωνή είπε στον στρατιώτη που ηνιοχούσε το άρμα του να κάνη πίσω και να το βγάλη παράμερα, γιατί τραυματίσθηκε. Σκέφθηκε ότι δεν έπρεπε να βάλη τις φωνές, για να μη πτοηθή ο στρατός του. Σφίχτηκε και συγκράτησε τον πόνο του. Καθώς βγήκε στην άκρη το άρμα του, έβαλε προσπάθεια να στέκεται όρθιος.
Η μάχη πήρε μεγάλη έντασι. Οι αντίπαλοι πολεμούσαν με σφοδρότητα. Η νίκη δεν έγερνε ούτε προς τους Σύρους ούτε προς τους Ισραηλίτες.
Εάν βέβαια συνέβαινε να νικούσαν γρήγορα οι Ισραηλίτες, τότε θα μπορούσε να τύχη κι αυτός κάποιας ιατρικής περιθάλψεως. Αλλά η μάχη παρατεινόταν. Τελικά διήρκεσε ολόκληρη ημέρα, από πρωί έως εσπέρας.
Από την στιγμή που πληγώθηκε ο Αχαάβ, έτρεχε το αίμα του κι έπεφτε μέσα στη βαθουλωτή κοίτη του άρματος. Όσο αργούσε η έκβασις της μάχης, τόσο αυξανόταν η ποσότητα. Στο μυαλό του τώρα ηχούσαν έντονα τα λόγια του προφήτου, κοπάδι που έχασε το βοσκό του. Όταν πια έγειρε η ημέρα, το αίμα άρχιζε να ξεπερνά το βαθούλωμα του άρματος και σχεδόν να ξεχειλίζη. Ο Αχαάβ ήταν πια νεκρός. Το πράγμα δεν μπορούσε να κρατηθή μυστικό.

Την ώρα που βασίλευε ο ήλιος, ο κήρυκας ανακοίνωσε το θλιβερό γεγονός:
- Καθένας να γυρίση στην πατρίδα του και στο σπίτι του! Η μάχη δεν θα συνεχισθή, γιατί ο βασιλεύς σκοτώθηκε.
Ο βασιλεύς σκοτώθηκε!. Ο βασιλεύς είναι νεκρός!. Μία παγωνιά έπεσε μέσα στις ψυχές όλων. Άδοξο τέλος!

Επέστρεψε και η σορός του στην Σαμάρεια. Τα αίματα είχαν ξηραθή επάνω της. Στην βρύσι της Σαμάρειας έγινε αγώνας για να καθαρίσουν το νεκρό σώμα, τα όπλα και η άμαξα. Έτσι το αυλάκι με το νερό βάφηκε κόκκινο. Τα σκυλιά και οι χοίροι εκείνη την ημέρα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να γλείφουν βασιλικό αίμα! Πράγμα που θύμισε σε πολλούς μία προφητεία του μεγάλου προφήτου Ηλία, σχετική με το τέλος του Αχαάβ (Γ' Βασιλ. 21, 19).
Αυτό το αξιοθρήνητο τέλος είχε η επιχείρησις στην Ραμώθ Γαλαάδ. Όλα μπορούσαν ν αποφευχθούν. Αρκεί να μη πίστευαν στα λόγια των ψευδοπροφητών.
Οι ψευδοπροφήτες είδαν πώς ο Αχαάβ επιθυμούσε νά εκστρατεύση στην Γαλαάδ και προφήτευαν κατά την αρέσκειά του. Ο Μιχαΐας που συμπεριφέρθηκε διαφορετικά, υπέστη διωγμό. Οι ψευδοπροφήτες, βλέπετε, δεν έχουν διάθεσι να υποστούν ταλαιπωρίες. Εκμεταλλεύονται καταστάσεις και πρόσωπα, και επιπλέουν. Αλλά η επιτυχία τους και η νίκη τους είναι προσωρινές. Έρχεται κάποια ώρα που ρεζιλεύονται και καταισχύνονται.
Κάποια στιγμή θα πληρώσουν. Όπως εδώ ο Σεδεκίας ο γυιός τού Χανανά. Αν και η Γραφή το αποσιωπά, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι μετά την επιστροφή του στρατού θα τον αναζήτησαν να τον θανατώσουν. Κι εκείνος κυνηγημένος θα έτρεχε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να κρυφτή, όπως το προείπε ο αληθινός προφήτης.

Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε εμείς που παρακολουθήσαμε αυτήν την βιβλική διήγησι είναι τούτο: Σε κάθε εποχή δίπλα από τους γνήσιους προφήτες και αποστόλους και αγίους υπάρχουν οι ψευδοπροφήτες, oι ψευδαπόστολοι και οι ψευτοάγιοι. Και υπάρχει κίνδυνος να παραπλανηθούμε και να πέσουμε θύματα απάτης.

        Στις ημέρες μας λ. χ. υπάρχουν συγκροτημένες ομάδες, γυναικών κυρίως, που αυτοαποκαλούνται φωτισμένες. Αυτές ισχυρίζονται ότι επικοινωνούν με την Παναγία και ότι λαμβάνουν από αυτήν μηνύματα και μαθήματα, τα οποία και καταγράφουν. Και πιστεύουν ότι αυτές θα φέρουν την σωτηρία στον κόσμο. Πρόκειται για ψευτοφωτισμένες και ψευτοοραματίστριες. Και πρέπει να τις αποφεύγουμε, γιατί oι συμβουλές τους όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνονται ευχάριστες, στο τέλος θα αποβούν πικρές, όπως εκείνες των ψευδοπροφητών που έσπρωχναν τον Αχαάβ σε πόλεμο, με το ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ.

Στον Ελλαδικό χώρο έχουν αυξηθή τώρα τελευταίοι και oι Πεντηκοστιανοί. Πρόκειται για μια προτεσταντική ομάδα, η οποία έχει όλα τα προτεσταντικά στοιχεία συν κάποια αλλά. Αυτά τα αλλά έχουν σχέσι με κάποιες περίεργες απόψεις για την Πεντηκοστή. Πιστεύουν ότι στην δική τους ομάδα κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα, όπως ακριβώς στην Πεντηκοστή, και τους δίνει διάφορα χαρίσματα με κορυφαίο την γλωσσολαλιά.
Όποιος αισθανθή καλά τις ενέργειες των τετρακοσίων προφητών του Αχαάβ, θα έχη μία σαφή εικόνα για τα συντελούμενα στις συνάξεις των Πεντηκοστιανών.
Φωνές ισχυρές, ύφος παθιασμένο και εκστατικό, κινήσεις περίεργες, συσπάσεις μελών, νευρική υπερδιέγερσις και συχνές αναφορές στο όνομα του Κυρίου.
Μού έλεγε κάποιος Πεντηκοστιανός: Μα, δεν μπορεί να μην είναι γνήσια όσα συμβαίνουν στις συνάξεις μας, αφού εμείς επικαλούμεθα τον Κύριο. Αλλά να, και οι προφήτες του Αχαάβ, τον Γιαχβέ, δηλαδή τον Κύριο επεκαλούντο. Ο Κύριος, έλεγαν, θα σου παραδώση την Ραμώθ Γαλαάδ.
Το καθαρό μάτι του Ιωσαφάτ διέκρινε ότι το πνεύμα που δρούσε σ' αυτούς τους προφήτες δεν ήταν του Θεού. Κι ένας αληθινός Χριστιανός με καθαρή διάνοια, σαν βρεθή σε συνάξεις Πεντηκοστιανών αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Γίνονται πράγματα εκεί μέσα ανάξια της μεγαλειότητος του Θεού. Ο ένας κραυγάζει αλληλούια, ο άλλος δόξα τω Θεώ, ο τρίτος με έσωσε ο Ιησούς, ο τέταρτος την επόμενη άνοιξι έρχεται ο Ιησούς να αρπάξη την Εκκλησία του, ο πέμπτος εξορκίζω τον πονόδοντο, τον πονοκέφαλο, την αϋπνία, τους ρευματισμούς, την ψωρίασι. . . . Κάποιος άλλος, ο Λάμπρος, προσεύχεται:
Κύριε, να το κάνω αυτό το ταξίδι ή όχι. Κύριε θέλω να μου δώσης την απάντησι μέ την Κούλα. Η Κούλα υποτίθεται ότι έχει λάβει το χάρισμα της προφητείας. Πριν αυτός τελείωση την αίτησί του, ακούγεται μέσα στην αίθουσα δυνατή η φωνή της Κούλας: Να το κάνης το ταξείδι. Ο Κύριος το εγκρίνει. Κάποιος άλλος αναφωνεί, ραχάμπι οντού γιαχά αχάν χούμπζε γιαμπά άναχάκούμπα - γλώσσα άγνωστη.
Βλέπετε, ο Κύριος είναι υποχρεωμένος να κάνη όλα τα χατήρια των Πεντηκοστιανών. Είναι υποχρεωμένος να στείλη μήνυμα στον Λάμπρο μέσω της Κούλας. Πρέπει κάθε βράδυ να τους στέλλη διάφορα όνειρα για να καθορίζεται η πορεία της καινούργιας ημέρας. Πρέπει στους προχωρημένους να μοιράζη ξένες γλώσσες και γλώσσαν αγνώριστον.

Εμείς οι Ορθόδοξοι ξέρουμε ότι το χάρισμα της γλωσσολαλιάς δόθηκε στην πρώτη Εκκλησία και κράτησε για λίγο. Ήταν μήνυμα ότι ο Θεός με την έναρξι της Κ. Διαθήκης δέχεται στις αγκάλες του όλα τα έθνη. Όλες οι γλώσσες είναι ευλογημένες, όχι μόνο η Εβραϊκή. Όλα τα έθνη, δεκτά όχι μόνο το Ισραηλιτικό. Αποτελούσε ακόμη μία εντυπωσιακή παρουσία της θείας Χάριτος, που χρειαζόταν τότε που οι διάνοιες των ανθρώπων είχαν παχυνθή από την άγνοια και την ειδωλολατρία αιώνων. Αργότερα όταν η Εκκλησία άρχισε να επεκτείνεται, οι γλωσσολαλιές σταμάτησαν.
Γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος: Παλαιά πολλοί προσεύχονταν σε ξένη γλώσσα. . . περσικά ή λατινικά, χωρίς ο νους τους να γνωρίζη αυτό που λεγόταν στην ξένη γλώσσα (ομιλία 35η στην Α Κορινθίους). Και ο άγιος Ειρηναίος - β μ. Χ. αιώνας - αναφέρει στο βιβλίο του Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως απόσπασμα 11, ότι στις ημέρες του άρχισε να εκλείπη το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Αναφέρει μόνο το ιαματικό χάρισμα, το θαυματουργικό, το κατά δαιμόνων, το προορατικό.

Έχουμε δε πολλές αιρετικές ομάδες, παλαιές και νέες, καθώς και θρησκευτικές κινήσεις έξω από τον Χριστιανισμό όπου παρατηρείται γλωσσολαλιά. Ποιους να αναφέρουμε πρώτους και ποιους δεύτερους; Τους αρχαίους Γνωστικούς; τις Πυθίες των Δελφών; Τους δερβίσηδες της μουσουλμανικής θρησκείας; Τους Κουάκερους; Τους Μεθοδιστές; Τους κατά καιρούς δαιμονισμένους; Μία δαιμονισμένη από την Πάτρα, την πήγαν προ ετών στους Αγίους Τόπους, και στα διάφορα γκρουπ των τουριστών μιλούσε στην γλώσσα τους και φανέρωνε και αμαρτίες.

Και στην καταδικασμένη από την Εκκλησία αίρεσι των Φρυγών του β μ. Χ. αϊ. που ίδρυσε ο Μοντανός και λάμβαναν χώρα πολλά, ενθουσιαστικά και προφητικά φαινόμενα όμοια με των πεντηκοστιανών, παρετηρείτο και το λαλείν εκφρόνως και ακαίρως και αλλοτριοτρόπως και το ξενοφωνείν (Μαρτυρία Ιστορικού Ευσεβίου, Εκκλησ. , Ιστορ. , Ε 7 και 9). Δηλαδή έβγαζαν περίεργες φωνές, την ώρα που δεν περίμενες, μιλούσαν σαν τρελλοί, με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου, μιλούσαν και ξένες γλώσσες.
Αλλά και στον Πνευματισμό παρατηρείται ομιλία ξένων γλωσσών. Αναφέρονται μέντιουμ που μιλούσαν δεκάδες γλωσσών ακόμη και νεκρές γλώσσες αρχαίων λαών.

Ας το γνωρίζουν αυτά οι φίλοι μας οι Πεντηκοστιανοί και ας σκεφθούν μήπως από κάποια άλλη πηγή και όχι από το Άγιο Πνεύμα προέρχεται το ξενολαλείν. Ας ξέρουν ακόμα ότι σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού θάρθη καιρός που κάποιοι άνθρωποι θα επιτελούν σημεία μεγάλα και τέρατα, για να πλανήσουν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Πάντως στις συνάξεις τους γίνονται σημεία και τέρατα. Και όσοι πλησιάζουν προς τα εκεί, επικαλούνται το όνομα Κυρίου, είναι εκλεκτοί. Αλλά και οι τετρακόσιοι προφήτες του Αχαάβ προφήτευαν στον όνομα του Κυρίου, και εθεωρούντο εκλεκτοί και απελάμβαναν βασιλικής εύνοιας. Αλλά η προφητεία τους απεδείχθη ψευδοπροφητεία.

Πόσες φορές Πεντηκοστιανοί προφήτες δεν ξεφώνισαν στις συνάξεις τους προφητείες για τον ερχομό της Β' Παρουσίας, προσδιορίζοντας και το έτος, και όμως διαψεύσθηκαν! Όπως ακριβώς κι εκείνοι που κραύγαζαν, ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ.

Ο κόσμος των Πεντηκοστιανών. Ένας κόσμος αρρωστημένος, γεμάτος πλάνες, δαιμονικές επήρειες, παραισθήσεις και παρακρούσεις. Κάτι αντίστοιχο με τις καταστάσεις των μεθυσμένων ή των ναρκομανών. Ένας κόσμος αποτυχημένων προφητών, όπως οι τετρακόσιοι του Αχαάβ. 

 Στώμεν καλώς!. . . Γύρω μας πλήθυναν οι παγίδες. Κινδυνεύουν ακόμη και οι εκλεκτοί.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Αγορά του βιβλίου online

Read more: http://www.egolpion.com/ramoth_galaad.el.aspx#ixzz2ids9nYpp

«ΟΙ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΔΥΝΑΤΟΙ» (Β' Βασιλ. 23, 8-33)

«ΟΙ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΔΥΝΑΤΟΙ»

(Β' Βασιλ. 23, 8-33)

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

(1940-2009)

   Όταν ο Δαβίδ κατώρθωσε να συνενώση τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ σε ενιαίο κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ο περιού­σιος λαός γνώρισε πολλά μεγαλεία. Μία από τις δόξες των ημερών εκείνων ήταν και οι «δυνατοί», ένα επίλεκτο σώμα από τριάντα άνδρες, προικισμένους με σπάνια χαρίσματα. Λέγοντας «δυνατοί» ας εννοή­σουμε: πρωτοπαλλήκαρα, ήρωες, γενναίοι, «λοκατζήδες», λεβέντες...

Ο Θεός ευλογούσε πλούσια το δωδεκάφυλο και ανέδειχνε κάθε είδους ταλαντούχα πρόσωπα. Και ο πανέξυπνος Δαβίδ έψαχνε, τα εύρι­σκε και τα αξιοποιούσε κατά τον καλύτερο τρόπο. Οι «δυνατοί» ήταν γι’ αυτόν η προσωπική του φρουρά, το δεξί του χέρι στις πολεμικές επιχει­ρήσεις, το στήριγμά του σε δύσκολες ώρες, η χαρά του και το καύχημά του.

Στα χρόνια που ο Δαβίδ καταδιώκοταν από τον Σαούλ και αναγκαζόταν να ζη στα βουνά και στις ερημιές της Ιουδαίας, ακολουθείτο από τετρακόσιους στρατιώτες. Ήταν βέβαια λίγοι, μα πολύ σκληραγωγημέ­νοι. Η πρώτη «μαγιά» των δυνατών βρέθηκε σ' αυτά τα πρόσωπα. Να, πως τους εγκωμιάζει το Ιερό κείμενο:

«Ισχυροί, δυνατοί άνδρες παρατάξεως πολέμου

αίροντες θυρεούς και δόρατα,

και πρόσωπον λέοντος τα πρόσωπα αυτών,

και κούφοι ως δορκάδες επί των ορέων τω τάχει».

(Α' Παραλ. 12,9)

 Μάλιστα. Γρήγοροι σαν ζαρκάδια! Φοβεροί σαν λιοντάρια! Άνδρες δυνατοί!

Αργότερα μπόρεσε να επιλέξη και από τον ευρύτερο χώρο του Ισραηλιτικού λαού. Ο αριθμός τους έφθανε τους τριάντα. Φαίνεται ότι ήταν διαιρημένοι ανά τρεις: Δέκα τριάδες. Η μεγάλη δόξα ανήκε σ' αυτούς που βρίσκονταν στην πρώτη τριάδα, φαίνεται ότι αν κάποιος απ’ όλους πάθαινε κάτι, αν λ.χ. σκοτωνόταν στον πόλεμο, αν αρρώσταινε, αν γερνούσε... τον αντικαθιστούσαν με άλλον, ώστε ο αριθμός να παραμένη ο ίδιος. Κάποιος που βρισκόταν σε κατώτερη τριάδα, υπήρχε δυνατότητα να ανεβή πιο πάνω. Το μεγάλο όνειρο ήταν ν' αξιωθή κα­νείς να φθάση στην πρώτη τριάδα, στους «τρεις δυνατούς», φαίνεται ότι ωρισμένες φορές μία τριάδα ανελάμβανε κάποια ειδική αποστολή, ανεξάρτητα από τους άλλους. Τα μέλη κάθε τριάδος ωνομάζονταν «τρεις δυνατοί», αλλά κυρίως χαρακτηρίζονταν έτσι αυτοί που ανήκαν στην πρώτη τριάδα.

Αυτά τα συμπεραίνουμε από διάφορες φράσεις της Γραφής, σαν τις επόμενες, οι οποίες ας σημειωθή είναι κάπως δυσνόητες:

«Αυτός —ο Ελεάζαρ— ήταν στους τρεις δυνατούς» (Α' Παραλ. 11, 12). «Αυτά κατώρθωσαν οι τρεις δυνατοί» (Β' Βασιλ. 23, 17). «Και αυτός —ο Αβεσσά— είχε όνομα στους τρεις· ήταν ένδοξος σ' αυτούς και αρχηγός τους, αλλά ως τους τρεις δεν έφθασε» (Β' Βασ. 23,18-19). «Και σ' αυτόν —τον Βαναία— υπήρχε όνομα στους τρεις δυνατούς· ήταν ο ενδοξότερος ανάμεσα στους τριάντα, αλλά δεν ερχόταν στους τρεις» (Α' Παραλ. 11, 24-2'δ).

Σε κρίσιμες πολεμικές ώρες, η επέμβασις των δυνατών υπήρξε αι­τία εθνικής σωτηρίας.

Οι δυνατοί πάλι έσωζαν την αξιοπρέπεια του Ισραηλιτικού λαού από τα ονειδιστικά λόγια των «εκγόνων του Ραφά», των Ραφαΐμ .

Να κάνουμε μία επεξήγησι γι' αυτούς τους τελευταίους. Στην Πα­λαιστίνη εκτός από τις φυλές των Χαναναίων υπήρχε και μία φυλή γι­γάντων —οι Ραφαΐμ — οι οποίοι θεωρούνται αρχαιότεροι από τους Χαναναίους. Αλλά και όταν εξέλιπε αυτή η φυλή, λείψανα εναπόμειναν εδώ κι εκεί. Στους Φιλισταίους λ.χ. συχνά εμφανίζονται γίγαντες. Ο βα­σιλεύς της Βασάν Ωγ που νικήθηκε από τον Μωυσή ανήκε στους γί­γαντες, και το κρεββάτι του είχε μάκρος εννέα πήχεις!

Όταν κάποιος από τους Ραφαΐμ ξεπρόβαλλε εμπρός στο Ισραηλιτικό στρατόπεδο και προσκαλούσε σε μονομαχία και εξαπέλυε εξευτε­λιστικά λόγια και εμποιούσε τρόμο, ποιος μπορούσε να τον αντιμετωπίση; Μόνο ένας από τους δυνατούς.

Στο Α' Παραλειπομένων διαβάζουμε τα εξής: «Μετά ταύτα συνεκροτήθη πόλεμος με τους Φιλισταίους στην Γαζέρ. Τότε επάταξε ο Σοβοχαί ο Χουσαθίτης τον Σαφού, που ήταν απόγονος των γιγάντων και τον εταπείνωσε. Και πάλι έγινε πόλεμος με τους Φιλισταίους και ο Ελλανάν ο γυιός του Ιαΐρ επάταξε τον Λαχμί τον αδελφό του Γολιάθ του Γεθθαίου^˙ το ξύλο του δόρατος (του Λαχμί) ήταν σαν το αντί του αργα­λειού. Και πάλι έγινε πόλεμος στην Γεθ, και εμφανίσθηκα άνδρας υπερ­μεγέθης, που είχε τα δάκτυλα έξι-έξι, συνολικά εικοσιτέσσερα, και ήταν απόγονος των γιγάντων είπε λόγια που εξευτέλιζαν τον Ισραήλ. Αυτόν τον κατενίκησε ο Ιωνάθαν που ήταν γυιός του Σαμά, του αδελφού του Δαβίδ» (20, 4-7).

Για να μπορέσουν τώρα ο Σοβοχαί και ο Ελλανάν και ο Ιωνάθαν να συγκρουσθούν με γίγαντες και να τους εξουδετερώσουν, φαντάζε­σθε τι φοβερή δύναμι και παλληκαριά θα διέθεταν.

Από τα χειρότερα που μπορούσαν να συμβούν στον Ισραηλιτικό λαό ήταν να φονευθή ο βασιλεύς στη μάχη. Αλλά οι δυνατοί στέκονταν πλάι του. Και σε κρίσιμες στιγμές επενέβαιναν και του έσωζαν την ζωή του. Σχετικά διαβάζουμε στο Β' Βασιλειών:

«Και έγινε πάλι πόλεμος των Φιλισταίων με τον Ισραήλ. Και κα­τέβηκε ο Δαβίδ με τους στρατιώτες του και επολέμησαν τους Φιλισταίους. Και απέκαμε ο Δαβίδ. Τότε ο Ιεσβί που καταγόταν από τον Ραφά (ήταν δηλ. γίγαντας), με δόρυ που ζύγιζε τριακόσιους σίκλους (*) χαλκού, με μεγάλο σπαθί στην μέση, ήταν έτοιμος να σκοτώση τον Δα­βίδ. Αλλά ο Αβεσσά, ο γυιός της Σαρουΐας του συμπαραστάθηκε· χτύ­πησε τον Φιλισταίο και τον θανάτωσε» (21, 15-17).

Άλλος λοιπόν δυνατός, ο Αβεσσά, έσωσε τον Ισραήλ από μεγά­λη συμφορά. Αυτός μάλιστα ήταν και ανεψιός του Δαβίδ, αφού η Σαρουΐα ήταν αδελφή του βασιλέως.

Όπως κάθε λαός της αρχαιότητος είχε τους ήρωές του (πρβλ. για τον ελληνικό χώρο, Ηρακλή, Θησέα, Οδυσσέα, Αχιλλέα, Μ. Αλέξαν­δρο...) και εξυμνούσε τα μεγάλα κατορθώματά τους, έτσι γινόταν και στον Ισραήλ με τους τριάκοντα δυνατούς. Οι εντυπωσιακές ανδραγαθίες τους φέρονταν από στόμα σε στόμα. Γέμιζε καύχησι ο Ισραηλίτης όταν εγκωμίαζε αυτούς τους ηρωικούς άνδρες. Και τα μικρά παιδιά όπως σήμερα θαυμάζουν κάποιο σπουδαίο αθλητή ή ποδοσφαιριστή, τότε, στον Ισραήλ, καμάρωναν τους «δυνατούς».

Περίφημος ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Βαναίας (ή Βεναΐας), ο γυιός του Ιωδαέ που καταγόταν από την Καβασεήλ, μία κωμόπολι στα όρια Ιουδαίας και  Ιδουμαίας. «Αυτώ όνομα εν τοίς τρισί τοις δυνατοίς». Έβγαλε μεγάλο όνομα. Ιδιαίτερα μνημονεύονται τρεις ηρωικές του πράξεις. Η πρώτη, ότι μπόρεσε να καταβάλη δύο δυνατούς Μωαβίτες που είχαν την ρώμη λέοντος. «Επάταξε τους δύο αριήλ Μωάβ» (Α' Παραλ. 11,22). Αριήλ σημαίνει λέων(**). Φαίνεται ότι αυτοί oι δύο φο­βεροί Μωαβίτες προκαλούσαν τους Ισραηλίτες, και είχαν γίνει φόβος και τρόμος. Η δύναμίς τους, τρομερή. Και όμως ο Βαναίας τους εφόνευσε και τους δύο, και κατέβαλε την μωαβιτική έπαρσι.

Σ' εκείνα τα χρόνια υπήρχαν πολλά δάση στην Παλαιστίνη, και φιλοξενούσαν άγρια θηρία, λιοντάρια, αρκούδες κλπ. Κάποιες φορές μπο­ρούσε ένα λιοντάρι να πέση σε κατοικημένη περιοχή και να κατασπά­ραζη τους ανθρώπους. Κλείνονταν τότε στα σπίτια τους. Κανένας δεν τολμούσε να ξεμυτίση. Η ζωή μιας ολόκληρης πόλεως νεκρωνόταν. Σε μία τέτοια περίπτωσι ο ηρωικός Βαναίας βγήκε από το σπίτι του και εξουδετέρωσε τον λέοντα. «Επέταξε τον λέοντα εν μέσω του λάκκου εν τη ημέρα της χιονός». Όταν έρριχνε χιόνια, τα λιοντάρια έσπευδαν σε κατοικημένες περιοχές προς αναζήτησι λείας. Ένα λοιπόν απ' αυτά γλύστρησε κι έπεσε σε λάκκο. Μη μπορώντας να βγη από εκεί εβρυχάτο και σκορπούσε τρόμο. Κανείς δεν τολμούσε να το πλησιάση. Ο γεν­ναίος όμως Βαναίας δεν εδίστασε να κατεβή στον λάκκο παρ’ όλη την ολισθηρότητα του χιονιού και να συγκρουσθή με το άγριο θηρίο. Κατά­φερε να το φονεύση.

Ο ίδιος κατέβαλε και κάποιον «πεντάπηχυν» Αιγύπτιο. Το παρά­στημα και η δύναμις αυτού του Αιγυπτίου ήταν το κάτι άλλο. Πανύψη­λος, πέντε πήχεις ύψος! Ενδεικτικό της ισχύος του ήταν το πελώριο δόρυ που κρατούσε στο χέρι, «ως αντίον υφαινόντων» και ως «ξύλον διαβάθρας», σαν το «αντί» του αργαλειού και σαν ξύλινη γέφυρα που οδηγεί από το πλοίο στην ξηρά! Κι αυτός προκαλούσε την ανδρεία των Ισραηλιτών. Τότε ο Βαναίας ήρθε σε συνάντησί του κρατώντας, παρα­καλώ, σαν όπλο του ένα ραβδί! Κατάφερε όμως ν' αρπάξη από τον Αι­γύπτιο το τεράστιο δόρυ και να τον φονεύση μ’ αυτό· «και απέκτεινεν αυτόν εν τω δόρατι αυτού».

«Ταύτα εποίησε Βαναίας». Παρ' όλο που δεν ανήκε στην πρώτη τριάδα των δυνατών.

Σ' όλη του την βασιλεία ο Δαβίδ τον είχε δεξί χέρι, φρουρό, αρχισωματοφύλακα, μέλος του βασιλικού μυστικοσυμβουλίου. Αλλά και ο Σολομών για να εδραιωθή καλά στον θρόνο βρήκε μεγάλη υποστήριξι από τον Βαναία τον υιόν Ιωδαέ. Το πρόσωπό του υπολογιζόταν όπως του αρχιερέως Σαδώκ και του προφήτου Νάθαν (Πρβλ. Γ’ Βασιλειών, κεφ. 1ον).

Αλλά και ο Αβεσσά διέπραξε εντυπωσιακά ανδραγαθήματα. Τον αναφέραμε και προηγουμένως. Ήταν ανεψιός του Δαβίδ, και στις διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις που έκανε ο βασιλεύς για να στερεώ­ση το δωδεκάφυλο, διέπρεπε. Όταν χρειαζόταν να διαιρεθή το στρά­τευμα σε δύο-τρία μέρη, γιατί έτσι το απαιτούσε κάποια πολεμική ανάγ­κη, στο ένα μέρος επικεφαλής ετοποθετείτο ο Αβεσσά (Β' Βασιλ. 18, 2).

Στα πρώτα χρόνια όταν ο Δαβίδ καταδιωκόταν από τον Σαούλ, ο Αβεσσά αποτελούσε μεγάλο στήριγμα του θείου του. Όταν κάποτε ο Δαβίδ απεφάσισε να μπη μέσα στο στρατόπεδο του Σαούλ, να πλησιά­ση στην σκηνή του, να του πάρη το δόρυ και το παγούρι του νερού και ν' απομακρυνθή για να φωνάξη αργότερα από μακρυά ότι δεν μισεί τον Σαούλ και δεν αφαιρεί την ζωή του παρ' όλο που μπορεί να το κάνη, σ' αυτή τη παράτολμη νυκτερινή επιχείρησι, ο Δαβίδ συντροφευόταν μόνο από τον Αβεσσά (Α' Βασιλ. 26, 6-9). Κανείς άλλος δεν είχε κουρά­γιο να τον ακολουθήση.

Όταν ο Αβεσσαλώμ  έκανε πραξικόπημα κατά τού Δαβίδ, και ο βασιλεύς περνούσε δραματικές ώρες, ο Αβεσσά στεκόταν δίπλα του, έτοιμος να προσφέρη κάθε βοήθεια. Τότε συνέβη κάποιος συγγενής του Σαούλ, ο Σεμεί να υβρίζη και να εξευτελίζη τον Δαβίδ, οπότε ο Αβεσσά πρόβαλε στην μέση να υπερασπισθή τον βασιλέα. Και αν ο μεγαλόψυχος βασιλεύς δεν τον συγκρατούσε, ήταν έτοιμος να αποκε­φαλίση τον υβριστή (Β' Βασιλ. 16, 5-11).

Μεγάλη δόξα απέκτησε ο γενναίος και σκληρός Αβεσσά, σε κάποια μάχη όπου κατώρθωσε να φονεύση με το σπαθί του τριακόσιους εχθρούς! Και αυτό, «εν καιρώ ενί», δηλαδή στην συνέχεια, τον ένα μετά τον άλλο. Τι δύναμι που έκρυβε μέσα του! Μάλιστα! «Εσπάσατο την ρομφαίαν αυτού επί τριακοσίους».

Δεν ήταν μόνο η σωματική ρώμη που διέκρινε τους δυνατούς, αλλά και το ψυχικό σθένος. Πολλές φορές προέβησαν σε ενέργειες που απαιτούσαν υπερβολικά μεγάλη τόλμη. Αυτό διαφαίνεται στο επόμενο περιστατικό.

Βρισκόμαστε σε περίοδο συγκρούσεων μεταξύ Ισραήλ και Φιλισταίων. Τα αντίπαλα στρατεύματα τα συναντούμε στην περιοχή της Ιουδαίας, σε καιρό θέρους. Ο Ισραηλιτικός στρατός τού οποίου ηγεί­ται ο Δαβίδ έχει στρατοπεδεύσει στην έρημο της Ιουδαίας, σε τόπο που αφθονούσαν βράχοι και σπηλιές, αλλά απουσίαζε το νερό. Σε κά­ποια στιγμή όλες οι προμήθειες του νερού τελείωσαν. Ο βασιλεύς δι­ψούσε. Ο λάρυγγας του στέγνωσε. Και πιεσμένος από αυτή την κατάστασι αναφώνησε:

— Ποιος θα μου φέρη νερό από τον λάκκο που βρίσκεται κοντά στην πύλη της Βηθλεέμ;

Αυτή του η επιθυμία υπό άλλες συνθήκες μπορούσε άνετα να εκπληρωθή. Αλλά τώρα τα πράγματα παρουσίαζαν φοβερά εμπόδια. Διότι για να προχωρήση κάποιος προς την Βηθλεέμ θα έπρεπε να διασχίση την λεγομένη κοιλάδα των Ραφαΐμ (των Γιγάντων), όπου βρισκόταν ο στρατός των Φιλισταίων. Δηλαδή έπρεπε να περάση μέσα από την φω­τιά. Και φυσικά, και στην επάνοδο πάλι από την φωτιά θα περνούσε.

Τότε έτυχε να επισκεφθούν τον Δαβίδ τρεις δυνατοί, από τους «τριάκοντα». Ήρθαν και τον βρήκαν στο σπήλαιο Οδολλάμ. Το σπή­λαιο αυτό υπήρξε προσφιλές στον βασιλέα, γιατί σε δύσκολες περιόδους της ζωής του τον έπαιρνε υπό την προστασία του. «Και κατέβησαν τρεις εκ των τριάκοντα αρχόντων εις την πέτραν προς Δαβίδ εις το σπήλαιον  Οδολλάμ» (Α' Παραλ. 11, 15). Φαίνεται ότι τους είχε αναθέ­σει κάποια άλλη αποστολή, και μετά το τέλος της ήρθαν να τον συναντήσουν. Οπωσδήποτε θα του έφεραν και κάποιες χρήσιμες πληροφο­ρίες.

Άκουσαν κι αυτοί την μεγάλη επιθυμία του αρχηγού. Κατενόησαν πως εξέθεταν σε μέγιστο κίνδυνο την ζωή τους. Παρά ταύτα απε­φάσισαν το παράτολμο εγχείρημα, «και διέρρηξαν οι τρεις την παρεμβολήν των αλλοφύλων». Μάλιστα! Διέσχισαν το στρατόπεδο των Φιλισταίων! Και βγήκαν ζωντανοί. Έφθασαν ως την πηγή της Βηθλεέμ και προμηθεύτηκαν νερό. Και πάλι, μέσα από το εχθρικό στρατόπεδο έ­φθασαν ζωντανοί στους δικούς των.

Ο Δαβίδ μέχρι να επιστρέψουν οι τρεις δυνατοί φαίνεται ότι αισθανόταν άσχημα˙ είχε έλεγχο από την συνείδησί του. Ποιος ξέρει τι δεήσεις θα απηύθυνε στον Θεό για να τους προστατεύση! Για ένα πα­γούρι νερό να διακινδυνεύσουν τρεις ανθρώπινες ζωές!

Ηρέμησε σαν τους είδε σώους και δόξασε τον Κύριο που άκουσε τις προσευχές του. Και στην συνέχεια προέβη σε μία ενέργεια που τους άφησε όλους κατάπληκτους.

Πήρε το νερό, κοίταξε ψηλά στον ουρανό και το έχυσε προσφέ­ροντας το θυσία στο Θεό.

— Θεέ μου συγχώρησε με. Δεν τολμώ να πιώ νερό που αντλήθη­κε με αίμα. Με κίνδυνο της ζωής τους το έφεραν.

Θυσία θα πη να προσφέρης κάτι πολύ σπουδαίο και πολύτιμο. Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε για τον Δαβίδ πολυτιμότερο πράγμα από το νερό. Το θυσίασε στον Θεό. Θυσία εξιλαστήριος, για να του συγχωρεθή η παράτολμη ενέργεια. Θυσία ευχαριστήριος, γιατί επέστρεψαν ζωντανοί οι τρεις άνδρες.

Οι τρεις δυνατοί δεν διέθεταν μόνο σωματική ρώμη και αντοχή. Ήταν ωπλισμένοι με πρωτοφανές ψυχικό σθένος. Είχαν κατακτήσει την κορυφή του ηρωικού φρονήματος, αφού απεφάσισαν να διακινδυ­νεύσουν έτσι την ζωή τους. Η αφοσίωσίς τους στον βασιλέα μας καταπλήττει. Αφοσίωσις, αγάπη και υπακοή μέχρι θανάτου.

Στους δυνατούς φαίνεται ότι άνηκαν και ωρισμένοι άνδρες από την φυλή του Γαδ. Αυτή η φυλή είχε εγκατασταθή «πέραν του Ιορδα­νού» και λόγω συχνών προστριβών με γειτονικές αραβικές φυλές ήταν φιλοπόλεμη και εμπειροπόλεμη. Οι επόμενοι ένδεκα πολεμιστές, όλοι απόγονοι του Γαδ, αποτελούν καύχημα του Δαβίδ: Αζέρ, Αβδία, Ελιάβ, Μασμανά, Ιερεμίας, Ιεθί, Ελιήλ, Ιωανάν, Ελιαζέρ, Ιερεμίας, Μελχαβαναί. Χαιρόσουν να τους βλέπης με τα δόρατα και τις ασπίδες τους, με τα τολμηρά τους πρόσωπα και τα γοργόφτερα πόδια! Ο κατώ­τερος απ' αυτούς κατανικούσε εκατό και ο ανδρειότερος χίλιους· «εις τοις εκατόν μικρός, και μέγας τοις χιλίοις» (Α' Παραλ. 12, 15).

Γι’ αυτά τα ένδεκα παλληκάρια αναφέρεται ένα σπουδαίο ανδρα­γάθημα, στα χρόνια που ο Δαβίδ συγκρουόταν με τον Σαούλ:

Στις αρχές της ανοίξεως όταν λυώνουν τα χιόνια του Έρμων, ο Ιορδάνης πλημυρρίζει και γίνεται αδιάβατος. Σε κάποια περιοχή της κοιλάδος του, οι κάτοικοι ήταν αντίθετοι προς τον Δαβίδ. Το σημείο αυτό που από γεωγραφικής απόψεως παρουσιαζόταν σημαντικό, ανήκε ατούς αντιπάλους. Οι πλημμύρες τού ποταμού δεν βοηθούσαν την κατάστασι, και ο Δαβίδ ήταν στενοχωρημένος. Οι ένδεκα όμως αυτοί Γαδίτες κατώρθωσαν και τον Ιορδάνη να διαβούν και όλους τους κατοί­κους που ανήκαν στο μέρος του Σαούλ να διώξουν είτε προς ανατολι­κές είτε προς δυτικές περιοχές. «Εξεδίωξαν πάντας τους κατοικούντας αυλώνας» (Α' Παραλ. 12, 16). Αυλώνες — αυλακιές, περιοχές στην κοι­λάδα του Ιορδάνη.

Οι τριάκοντα δυνατοί προέρχονταν κατά κανόνα από τις φυλές του Ισραήλ. Κατ' εξαίρεσι όμως μπορούσε να συγκαταλέγεται σ' αυ­τούς και κάποιος αλλόφυλος, ο οποίος εννοείται αγάπησε το Ισραηλιτικό έθνος και προσχώρησε σ' αυτό ή ένας από τους γονείς του ήταν αλ­λοεθνής, όπως οι Ιεθαμά ο Μωαβίτης και Ουρίας ο Χετταίος.

Σύμφωνα με όσα γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Α' προς Κο­ρινθίους επιστολή, τα γεγονότα της Π. Διαθήκης προτυπώνουν κατα­στάσεις της Κ. Διαθήκης.

Ένας λαός, ένας βασιλεύς, τριάκοντα δυνατοί. Πίσω από τον Ισραηλιτικό λαό κρύβεται ο νέος Ισραήλ, δηλ. ο Χριστιανικός λαός, πί­σω από τον Δαβίδ κρύβεται ο βασιλεύς της Κ. Διαθήκης, ο Χριστός. Και πίσω από τους τριάκοντα δυνατούς ποιους θα ενατενίσουμε; Οπωσδή­ποτε τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, όπως λ.χ. τον Μέγα Βασί­λειο, τον Μέγα Αθανάσιο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο κλπ. Αυτοί ωπλισμένοι με μεγάλη πνευματική δύναμι φονεύουν κάποιους άλλους λέοντες και λεοντώδεις Μωαβίτες και πεντάπηχεις Αιγυπτίους και Φιλισταίους γίγαντες και απόγονους του γίγαντα Ραφά. Αυτοί θυσιάζουν τα πάντα για τον βασιλέα της Νέας Ιερουσαλήμ, όπως εκείνοι οι τριάκον­τα για τον Δαβίδ, τον βασιλέα της επιγείου Ιερουσαλήμ.

Βλέποντας τον Σαμαία τον Αρουχαΐο να υπερασπίζεται μόνος του τον αγρό με τις καλλιέργειές του, ενώ ο Ισραηλιτικός λαός είχε τραπή σε φυγή, και να κατανικά τους Φιλισταίους (Β' Βασ. 23, 11-12), νομίζω ότι βλέπω τον Μ. Αθανάσιο που μόνος του σώζει τον αγρό της Ορθο­δοξίας και εξουδετερώνει τους Αρειανούς. «Και εστηλώθη εν μέσω της μερίδος και εξείλατο (έσωσε) αυτήν και επάταξε τους αλλοφύλους».

ΟΙ φράσεις των υμνογράφων τονίζουν την γενναιότητα του Πατρός: «Τα λόγια σου ήταν φωτιά και κατέκαψαν σαν φρύγανα τις αιρέσεις» — «υπήρξες πέλεκυς που έκοψες τα δένδρα της αιρέσεως» — «ανεδείχθης, μακάριε, πύργος ακατάβλητος της Εκκλησίας» — «πύργος άσειστος» — «στύλος απερίτρεπτος».

Ας ευχηθούμε να στείλη ο Κύριος και στις ημέρες μας ένδοξα Πατερικά αναστήματα, άνδρας «αίροντας θυρεούς και δόρατα, και πρόσωπον λέοντος τα πρόσωπα αυτών».

(*) Τριακόσιοι σίκλοι ζυγίζουν τριαντατέσσερα κιλά. Μόνο γίγαντας μπορούσε να χρησιμοποιή τέτοιο κοντάρι.

(**) Κατά λέξι το «άριήλ» ερμηνεύεται «λέων του Θεού». Το -ηλ σημαίνει τον Θεό. Π.χ. Δανιήλ = κριτής ο Θεός, Ιεζεκιήλ = δύναμίς μου ο Θεός, Μιχαήλ = ποιος σαν τον Θεό· Ραφαήλ= θεραπεύει ο Θεός κ.λπ.

Από το βιβλίο: ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Αγοράστε online το βιβλίο

Ἀντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

29  ΙΟΥΝΙΟΥ  2012

Read more: http://www.egolpion.com/30_dinatoi.el.aspx#ixzz2idrdpfcG

Ω δήμιοι, γιατί καθυστερείτε; Γιατί αναβάλλετε; Γιατί τόσο αρ­γείτε να πάρετε την καλή διαταγή; Που είναι τα ξίφη; Που είναι τα δε­σμά; τα ζητώ γρήγορα. Ας αναφθή περισσότερο η φωτιά, ας γίνουν πιο επιθετικά τα θηρία, πιο περιποιημένα τα στρεβλωτήρια

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου -Το μαρτύριο των Μακκαβαίων

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

(Β' Μακ. 6,18- 7,42)

αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

από το βιβλίο ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

+ αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

     Στον δεύτερο π.Χ. αιώνα οι ευσεβείς Ιουδαίοι αντιμετώπι­σαν πρωτοφανή πίεσι από τους κατακτητές τους Σελευκίδες, διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου, να αρνηθούν την θρησκεία τους και να προσχωρήσουν στην ειδωλολατρεία. Οι διωγμοί ήταν σκληροί και μάλιστα για τριάμιση χρόνια επί Αντιόχου Δ' του Επιφανούς, οπότε εκδηλώθηκε το αποκορύφωμα της αντίθεης μανίας. Δη­μιουργήθηκαν λαμπροί μάρτυρες, ολοζώντανες αποδείξεις της δυνάμεως του αληθινού Θεού. Τα μαρτύρια αυτά που χρονικά το­ποθετούνται στις έσχατες ημέρες της Π. Διαθήκης, προεικονίζουν αντίστοιχους άθλους που θα λάβουν χώρα στις έσχατες ημέρες της Κ. Διαθήκης, στα τριάμιση χρόνια που θα εκδηλωθή το αντίθεο μένος του Αντίχριστου.

Μακκαβαίοι ή Ασμοναίοι λέγονταν οι απόγονοι του ιερέα Ματταθία, πατέρα πέντε γυιών που πολέμησαν γενναία τους Σε­λευκίδες. Η ονομασία «Μακκαβαίοι» προήλθε από τον τρίτο γυιό του Ματταθία, τον Ιούδα που επικλήθηκε Μακκαβαίος, διότι σφυροκόπησε τους εχθρούς («μακκάμπα=σφυρί).

Εδώ παρουσιάζομε το μαρτύριο επτά αδελφών με την μητέρα τους και τον πνευματικό τους πατέρα Ελεάζαρο. Εκ παραδόσεως ξέρουμε ότι το όνομα της μητέρας ήταν Σολομονή που σημαίνει ειρηνική, και των παιδιών της, Αβείμ, Αντώνιος, Γουρίας, Ελεάζαρος, Ευσέβωνας, Αχείμ και Μάρκελλος. Εμαρτύρησαν στα πρώτα χρόνια της βασιλείας Αντιόχου Δ' του Επιφανούς, πριν ξεσπάση η μακκαβαϊκή επανάστασις με τον Ιούδα. Η Εκκλησία από ενωρίς ετίμησε την μνήμη τους. Η εορτή τους άγεται στην 1^η Αυγούστου. Τέτοια ημέρα εξεφώνησε και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος την ομιλία του «Εις Μακκαβαίους» την οποία παραθέτουμε εδώ σε μετάφρασι και με κάποια σχόλια. Οι λόγοι του αγίου Γρηγορίου πάντα αποζητούν τα σχόλια, διότι έχουν πυκνότητα και βά­θος νοημάτων.

Το συγκινητικό μαρτύριο γίνεται ακόμη πιο συγκινητικό με τον απαράμιλλο κάλαμο του ιερού Πατρός. Ας σημειωθή ότι σώ­ζονται και τρεις ωραίες ομιλίες για τους Μακκαβαίους του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως φυλάσσεται ά­φθαρτο το λείψανο της αγίας Σολομονής.

         

       1. Και οι Μακκαβαίοι; Γι' αυτούς είναι τούτη η πανήγυρις. Συμβαί­νει να μη τους τιμούνε και τόσο διότι δεν μαρτύρησαν στην χριστιανική περίοδο. Αξίζει όμως όλοι να τους τιμούν, διότι έδειξαν καρτερία χάριν της πατροπαράδοτης πίστεως. Αυτοί που αναδείχθηκαν μάρτυρες πριν από τα πάθη του Χριστού, τι θα κατόρθωναν άραγε, αν διώκονταν μετά τον ερχομό του Χριστού και μιμούνταν το θάνατό του για μας; Αφού και χωρίς τέτοιο μεγάλο παράδειγμα, φάνηκαν τόσο σπουδαίοι στην αρετή, πως δεν θα φαίνονταν γενναιότεροι αν αντιμετώπιζαν τους κιν­δύνους έχοντας εμπρός τους τέτοιο παράδειγμα;

        Υπάρχει επίσης και ένα πράγμα μυστικό και απόρρητο, που σε μένα φαίνεται πολύ πιστευτό, καθώς και σ' όλους τους φιλόθεους, ότι δηλαδή κανένας πριν από την παρουσία του Χριστού δεν έφθασε στην τελειότητα, χωρίς να τον βοηθήση σ' αυτό η πίστις στον Χριστό. Διότι ο Λόγος ^{(σημαίνει ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος)} ήρθε μεν και μίλησε φανερά αργότερα στον χρόνο που εκείνος διάλεξε, άλλ' όμως γνωρίσθηκε και προηγουμένως στους καθαρούς στην διάνοια. Αυτό φαίνεται από πολλούς που προ Χριστού ετιμήθηκανί ^{(Όπως π.χ. από τα περιστατικά που συνδέονται με τον Μωυσή. Το θεϊκό πρόσωπο που του εμφανίσθηκε ως φωτιά στην βάτο (Εξοδ. 3,2) για να τον διορίση ελευθερωτή του Ισραηλιτικού λαού, ήταν ο Υιός του Θεού, ο άσαρκος Λόγος. Γι'αυτό ονομάζεται συγχρόνως και «άγγελος Κυρίου» και «Κύριος». Έτσι ερμηνεύουν την περι­κοπή και οι Πατέρες της Εκκλησίας από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους).}

2. Όχι λοιπόν να τους περιφρονήσουμε διότι εμαρτύρησαν πριν από τον σταυρό, αλλά να τους επαινέσουμε διότι εμαρτύρησαν κατά το υπόδειγμα του σταυρού και να τους θεωρήσουμε άξιους εγκωμιαστι­κών λόγων. Αυτό, όχι για να πάρουν κι άλλη δόξα (ποια; αφού οι πρά­ξεις τους είναι ένδοξες), αλλά για να δοξασθούν οι εγκωμιάζοντες και να παρακινηθούν στην αρετή οι ακροατές, καθώς η ανάμνησις θα τους κεντρίζη σε όμοια αγωνίσματα.

Ποιοί ήταν οι Μακκαβαίοι και από που κατάγονταν και ποιο ξεκί­νημα έκαναν στην διαπαιδαγώγησι και μόρφωσί τους ώστε να προο­δεύσουν τόσο πολύ στην αρετή και στην δόξα, και να τιμώνται κάθε έ­τος με πομπές και πανηγύρεις, και να εναποτίθεται ακόμη μεγαλύτερη δόξα από την εξωτερική μέσα στις ψυχές όλων, αυτά θα το δείξη στους φιλομαθείς και φιλόπονους το βιβλίο που γράφει γι' αυτούς. Αυτό το βι­βλίο φιλοσοφεί για τον λογισμό που πρέπει να είναι αυτοκράτορας των παθών και κυρίαρχος της κλίσεως προς τα δύο μέρη, της αρετής δηλα­δή και της κακίας. Παρουσιάζει και πολλά άλλα μαρτύρια, κυρίως όμως τα κατορθώματα τούτων^{(Εννοεί το Δ' Μακκαβαίων. Αλλά και στο Β' γίνεται σχετικός λόγος. Το Β' Μακκαβαίων αποτελεί βιβλίο του κανόνος της Παλαιάς Διαθήκης που περιγράφει μία φάσι της μακκαβαϊκής επαναστάσεως εναντίον των Σελευκιδών, και παρέχει ενδιαφέ­ροντα για τον μεταγενέστερο Ιουδαϊσμό Ιστορικά και θρησκευτικά στοιχεία. Το Δ' Μακκαβαίων είναι βιβλίο οικοδομητικού και φιλοσοφικού περιεχομένου - φιλοσοφεί πάνω στον ευσεβή και ηγεμόνα λογισμό που κυριαρχεί στα πάθη - και δεν ανήκει στα κανονικά βιβλία της Γραφής. Ωστόσο λόγω της σπουδαιότητας του τίθεται εν παραρτήματι, στο τέλος της Π. Διαθήκης).} Σε μένα είναι αρκετό να πω τα επόμενα:

3. Εδώ βλέπουμε τον Ελεάζαρο, που αποτελεί την απαρχή των μαρτύρων των προ Χριστού, όπως ήταν μετά τον Χριστό ο Στέφανος, άνδρας Ιερεύς και γέροντας, κατάλευκος στα μαλλιά, λαμπρός και στην φρόνησι. Προηγουμένως προσέφερε θυσίες και προσευχές χάριν του λαού. Τώρα όμως προσφέρει άριστο θύμα στον Θεό τον εαυτό του. Αυτή η προσφορά καθαρίζει όλο το λαό και αποτελεί αίσιο πρόλογο του μαρτυρικού αγώνος, παραίνεσι που εκδηλώνεται και με την ομιλία και με την σιωπή. Προσφέρει ακόμη και τα επτά παιδιά, τον καρπό της δικής του διαπαιδαγωγήσεως, «θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό» ^{(Ρωμ. 12,1)}, από κάθε Ιεροτελεστία του Νόμου λαμπρότερη και καθαρότερη.

Και είναι πάρα πολύ νόμιμο και δίκαιο το να αποδίδουμε στον (πνευματικό) πατέρα τα κατορθώματα των παιδιών.

Εκεί βλέπουμε τα γενναία και μεγαλόψυχα παιδιά, τα ευγενικά βλαστάρια της ευγενούς μητέρας, τους φιλότιμους αγωνιστές της αλή­θειας, τους υψηλότερους από όλους εκείνο τον καιρό του Αντιόχου ^{(Κατά την περίοδο που εξουσίασαν οι διάδοχοι του Μ. Αλεξάνδρου, η Παλαι­στίνη με την Συρία και την Νοτιοδυτική Ασία υπαγόταν στους Σελευκίδες. Ένας από αυτούς, ο Αντίοχος Δ' ο Επιφανής κατά τα έτη 169-168 κ.εξ. εκήρυξε απηνή διωγμό κατά της Ιουδαϊκής θρησκείας. Απαγόρευσε τις θυσίες και την περιτομή, κατάργησε την αργία του Σαββάτου και τις εορτές, έκαψε τα θρησκευτικά βιβλία, ενώ παράλληλα επέβαλε βίαια την ειδωλολατρία, στήνοντας στον Ναό των Ιεροσολύμων και στο ό­ρος Γαριζίν αγάλματα του Δία. Και τον χειμώνα του 1 67 π.χ. έθεσε την Ιουδαϊκή θρη­σκεία εκτός νόμου)}, τους γνήσιους μαθητές του μωσαϊκού νόμου, τους ακριβείς τηρητές των πατροπαράδοτων εθίμων, τους επτά στον αριθμό - αριθμό που εγκωμιάζεται από τους Εβραίους και που τιμάται με το μυστήριο της έβδομης ημέρας της αναπαύσεως. Τα βλέπουμε αυτά τα παιδιά να είναι μία πνοή, να βλέπουν προς το ίδιο σημείο, να γνωρίζουν ένα δρόμο ζωής που είναι ο θάνατος για τον Θεό, να είναι αδέλφια όχι λιγώτερο πνευματικά άπ' ό,τι σωματικά, να ζηλεύη ο ένας τον άλλον για τον θά­νατο - ω θαυμαστό πράγμα! - να αρπάζουν πριν από την ώρα σαν θη­σαυρούς τα βασανιστήρια, να εκθέτουν σε κίνδυνο την ζωή τους για χάρι του «παιδαγωγού» ^{(Όπως ο «παιδαγωγός» δούλος επήγαινε το παιδί του κυρίου του στο σχολείο, έτσι και ο νόμος του Μωυσή ωδηγούσε τον Ισραηλιτικό λαό στον Χριστό, στον μεγά­λο Διδάσκαλο.)} Νόμου, να φοβούνται όχι τόσο τα παρόντα βασανιστήρια, αλλά να επιζητούν τα επόμενα, έχοντας ένα μόνο φόβο να μη κουρασθή ο δήμιος καθώς βασανίζει και αποχωρήσουν μερικοί από αυτούς αστεφάνωτοι, και παρά την θέλησί τους χωρίσουν από τα αδέλφια τους νικώντας νίκη κακή με το να κινδυνεύσουν να μη μαρτυ­ρήσουν.

4. Βλέπουμε εκεί την αποφασιστική και γενναία μητέρα που αγα­πά τα παιδιά της αλλά και τον Θεό συγχρόνως, και που σπαράσσονται τα σπλάγχνα της αντίθετα προς την φύσι. Γιατί δεν λυπόταν τα παιδιά της όταν υπέφεραν, αλλά αγωνιούσε μήπως και δεν μαρτυρήσουν. Ού­τε τόσο λαχταρούσε αυτά που έφυγαν, όσο ευχόταν να προστεθούν σ' εκείνα και τα υπόλοιπα και γι' αυτό τα λόγια της αναφέρονταν περισσό­τερο σ' αυτά, παρά σ' εκείνα που μετέστησαν. (Και πολύ σωστά) διότι σ' αυτά, ήταν αμφίβολος ο αγώνας, ενώ σ' εκείνα εξασφαλίσθηκε το κατάλυμα. Και εκείνα ήδη τα παρέθετε στον Θεό, ενώ αυτά φρόντιζε πως να τα δεχθή ο Θεός.

Ω ανδρεία ψυχή σε γυναικείο σώμα! Ω θαυμαστή και μεγαλόψυχη (πνευματική) πρόοδος! Ω θυσία όμοια με του Αβραάμ, για να μη τολ­μήσουμε και πούμε μεγαλύτερη! Διότι ο μεν Αβραάμ προσφέρει με προθυμία ένα γυιό, έστω κι αν ήταν μονογενής και γεννημένος με υπόσχεσι και φορτωμένος την υπόσχεσι, και που ακόμη περισσότερο έγινε απαρχή, (ξεκίνημα), και ρίζα των θυσιών αυτού του είδους^˙ ενώ αυτή η γυναίκα αφιέρωσε στον Θεό ολόκληρο στράτευμα παιδιών. Αυ­τή ενίκησε και μητέρες και Ιερείς όσον αφορά τις θυσίες, διότι προσέ­φερε θύματα πρόθυμα για σφαγή, ολοκαυτώματα λογικά, σφάγια που βιάζονταν να θυσιασθούν. Αυτή έδειχνε τους μαστούς της και θύμιζε την ανατροφή τους και πρόβαλλε τα λευκά μαλλιά και τα γηρατειά της σαν ικεσία. Δεν ζητούσε να σώση την ζωή τους, αλλά τους βίαζε για το μαρτύριο, θεωρώντας κίνδυνο την αναβολή και όχι τον θάνατο.

Αυτή τίποτε δεν την έκαμψε ούτε την εξασθένησε ούτε της λιγόστεψε την τόλμη· ούτε τα προτεινόμενα όργανα εξαρθρώσεως ούτε οι τροχοί που ξεπρόβαλαν ούτε οι τροχαντήρες ^{(Οι τροχαντήρες ήταν βασανιστικά όργανα όμοια με τους τροχούς. Με τροχό μαρτύρησαν μεταξύ άλλων ο άγιος Γεώργιος και η αγία Αικατερίνη. Οδυνηρό μαρτύ­ριο)} ούτε οι καταπέλτες ού­τε οι αιχμές των σιδερένιων νυχιών ούτε τα ξίφη που ακονίζονταν ούτε τα καζάνια που έβραζαν ούτε η φωτιά που δυνάμωνε ούτε ο τύραννος που απειλούσε ούτε ο λαός ούτε οι λογχοφόροι που βιάζονταν ούτε τα συγγενικά πρόσωπα που αντίκρυζε, ούτε τα μέλη του σώματος που διασπώνταν ούτε οι σάρκες που ξύνονταν ούτε τα ρυάκια των αιμάτων ούτε η νεότητα που καταστρεφόταν ούτε τα παρόντα δεινά ούτε τα αναμενόμενα λυπηρά. Δεν την έκαμψε ακόμη και εκείνο που για άλλους σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι ασήκωτο, ο αργός χρόνος των μαρτυ­ρίων. Γι' αυτήν τούτο ήταν το πιο ανάλαφρο, διότι απελάμβανε το θέα­μα. Συνέβαινε να αργοπορούν κάπως τα μαρτύρια. Αυτό οφειλόταν όχι μόνο στην ποικιλία των βασανιστηρίων που όλα μαζί τα καταφρονού­σαν, όπως δεν θα καταφρονούσε κάποιος ένα από αυτά, αλλά προσέτι στα πολύμορφα λόγια του διώκτη, ο οποίος άλλοτε έβριζε, άλ­λοτε απειλούσε, άλλοτε εθώπευε. Τι ήθελες και δεν έκανε για να επιτυ­χή αυτά που έλπιζε.

5. Αλλά και οι αποκρίσεις βεβαίως των παιδιών προς τον τύραννο διακρίνονται για τόση σοφία και γενναιότητα, ώστε όλοι οι έπαινοι των άλλων μαζεμένοι να υπολείπωνται αν συγκριθούν με την δική τους εγκαρτέρησι. Αλλά και η εγκαρτέρησίς τους υπολείπεται αν συγκριθή με τα συνετά λόγια τους. Και σ' αυτούς μόνο συνέβη να υποφέρουν τέτοια βασανιστήρια και να αποκρίνωνται με τόση σοφία στις απειλές του διώ­κτη και στους φόβους που ξεπρόβαλλαν. Και πουθενά δεν νικήθηκαν τα γενναία παιδιά και η γενναιότερη μητέρα. Αυτή αφού αναδείχθηκε ανώτερη από όλους και αφού ανέμειξε το (μητρικό) φίλτρο με την τόλ­μη, προσέφερε τον εαυτό της στα παιδιά εντάφιο δώρο ακολουθώντας τα στον θάνατο. Και πως έγινε αυτό; Προχώρησε θεληματικά στους κινδύνους ^{(Η θεληματική ττροσέλευσις της μητέρας προς το μαρτύριο έχει την έννοια να μη εγγίσουν άναγνα χέρια το σώμα της. Στο Δ' Μακ. 17,1 διαβάζουμε: «Μερικοί από τους στρατιώτες διηγούνταν ότι σαν ήρθε η σειρά της να μαρτυρήση, ρίχτηκε μόνη της στην φωτιά, για να μη εγγίση κανείς το σώμα της» - «ινα μη ψαύσειέ τις του σώματος εαυτής»).} Και με ποια επιτάφια λόγια; Καλά είναι βέβαια και τα λό­για των παιδιών προς τον τύραννο και καλύτερα από καλά. Και γιατί όχι; Με τα λόγια αυτά αντιμετώπισαν και επολέμησαν τον τύραννο. Καλύ­τεροι όμως οι λόγοι της μητέρας που πρώτα ήταν ενθαρρυντικοί και έ­πειτα επιτάφιοι.

Ποιοί λοιπόν είναι οι λόγοι των παιδιών; Γιατί είναι καλό να σας τους θυμίσω για να έχετε παράδειγμα όχι μόνο μαρτυρίου αλλά και λό­γων μαρτύρων σε τούτα τα χρόνια. Του ενός ήταν διαφορετικοί από του άλλου, ανάλογα πως τον εξώπλισε τον καθένα η ομιλία του τυράν­νου ή η σειρά των μαρτυρίων ή η φιλοτιμία της ψυχής. Αν θέλαμε να παρουσιάσουμε τον τύπο των λόγων τους, θα σημειώναμε τα εξής:

- Για μας, ω Αντίοχε και όλοι όσοι παρίστασθε εδώ, ένας είναι βασιλεύς ο Θεός, από τον οποίο δημιουργηθήκαμε και προς τον οποίο θα επιστρέψουμε. Και ένας είναι νομοθέτης ο Μωυσής, τον οποίο δεν θα προδώσουμε ούτε θα προσβάλουμε - το ορκιζόμαστε αυτό στους πολλούς κινδύνους του για την αρετή και στις πολλές θαυματουργίες του - έστω κι αν κάποιος άλλος Αντίοχος μας απειλή σκληρότερα από σένα. Μία για μας είναι ασφάλεια, η τήρησις των εντολών και το να μη καταπέση ο Νόμος με τον οποίο περιτειχιζόμαστε. Μία για μας είναι δό­ξα, το να περιφρονήσουμε κάθε δόξα που συνδέεται με τις μεγάλες σου υποσχέσεις. Ένας είναι για μας πλούτος, τα αγαθά που ελπίζουμε. Και τίποτε για μας δεν είναι φοβερό, παρά το να φοβηθούμε κάτι περισσό­τερο από τον Θεό. Με αυτές τις σκέψεις παραταχθήκαμε και μ' αυτόν τον τρόπο ωπλισθήκαμε. Με τέτοια παλληκάρια έχεις να κάνης.

» Είναι γλυκός βέβαια τούτος ο κόσμος και η πατρική γη και οι φί­λοι και οι συγγενείς και οι συνομίληκοι και ο μεγάλος τούτος και περι­βόητος Ναός και οι πατροπαράδοτες πανηγύρεις και τα μυστήρια και όλα τα υπόλοιπα, στα οποία εμείς διαφέρουμε από τους άλλους. Πλην όμως αυτά δεν είναι γλυκύτερα από τον Θεό και από τους αγώνες και κινδύνους για την αρετή. Για μας υπάρχει άλλος κόσμος, πολύ υψηλότε­ρος από αυτόν που βλέπουμε και μονιμώτερος. Υπάρχει και άλλη πα­τρίδα η Άνω Ιερουσαλήμ που κανένας Αντίοχος δεν θα την πολιορκήση ούτε θα περιμένη να την υποτάξη, η ισχυρή και άπαρτη. Συγγενείς για μας είναι όλοι οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους την θεϊκή πνοή και γεννήθηκαν για την αρετή. Φίλοι μας, οι προφήτες και οι πατριάρχες, από τους οποίους πήραμε και τον τύπο της θρησκείας κι ευσέβειάς μας. Συνομίληκοί μας, όσοι κινδυνεύουν συγχρόνως σήμερα μαζί μας και δείχνουν εγκαρτέρησι. Και από τον Ναό αυτό υπάρχει άλλος πιο μεγα­λοπρεπής, ο ουρανός. Και πανηγύρεις έχουμε τις αγγελικές χοροστασίες. Και μυστήριο ένα μεγάλο και μέγιστο και άγνωστο στους πολλούς έχουμε τον Θεό, προς τον οποίο αναφέρονται και τα εδώ μυστήρια.

6. »Σταμάτα λοιπόν να μας υπόσχεσαι τα μικρά και μηδαμινά. Για­τί δεν θα τιμηθούμε με τα άτιμα ούτε θα κερδίσουμε τα επιζήμια. Δεν θα κάνουμε τόσο άθλιο εμπόριο. Σταμάτα να μας απειλής γιατί θα απει­λήσουμε κι εμείς με την σειρά μας, ότι θα αποδείξουμε την αδυναμία σου και επί πλέον θα σου προβάλουμε κι εμείς βασανιστήρια. Έχουμε κι εμείς κάποια (άλλου είδους) φωτιά με την οποία τιμωρούμε τους διώ­κτες. Έχεις την εντύπωσι ότι πολεμάς με έθνη και πόλεις και πολύ πο­λύ άνανδρους βασιλείς, που άλλοι θα νικήσουν, άλλοι ίσως θα νικηθούν, αφού άλλωστε δεν αγωνίζονται και για τόσο σπουδαία πράγμα­τα.

»Εσύ πολεμάς τον νόμο του Θεού, τις θεοχάρακτες πλάκες, τους πατροπαράδοτους θεσμούς που είναι τιμημένοι από τον λόγο και από τον χρόνο, επτά αδελφούς που τους δένει μία ψυχή που θα στήσουν επτά τρόπαια και θα σε εξευτελίσουν. Πολεμάς επτά αδελφούς που αν τους νικήσης δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα, εάν όμως νικηθής θα αποτελή πολύ μεγάλη εντροπή. Εμείς είμαστε απόγονοι και μαθητές εκείνων που τους οδηγούσε ο στύλος της φωτιάς και της νεφέλης, στους οποίους διαχωριζόταν η θάλασσα και σταματούσε το ρεύμα του ποταμού και ο ήλιος, και έβρεχε (ουράνιο) ψωμί, και που με τα απλωμέ­να χέρια (του Μωυσή) νικώνταν μυριάδες εχθροί χτυπημένοι από την προσευχή (του) εκείνων που νικούσαν θηρία, που δεν τους έκαιγε η φωτιά, που έκαναν πίσω οι βασιλείς θαυμάζοντας την γενναιότητά τους.

»Να πούμε και κάτι γνωστό σε σένα. Είμαστε μαθητές και μύστες του Ελεαζάρου, του οποίου γνώρισες την ανδρεία. Αγωνίσθηκε πρώ­τα ο (πνευματικός) πατέρας. Θα αγωνισθούν κατόπιν τα (πνευματικά) παιδιά του. Έφυγε από την ζωή ο Ιερεύς. Θα φύγουν κατόπιν και τα θύ­ματα. Με πολλά μας φοβίζεις, αλλά είμαστε έτοιμοι για περισσότερα. Και τι θα μας κάνης, ω υπερήφανε, με τις απειλές σου; Και τι θα πάθου­με; Δεν υπάρχει τίποτε ισχυρότερο από αυτούς που είναι έτοιμοι να υποστούν τα πάντα ^{(Ωραίο γνωμικό. «Ουδέν ισχυρότερον των πάντα παθείν ετοίμων». Στα κείμε­να του αγίου Γρηγορίου συναντάς πολύ εκλεκτά αποφθέγματα με βάθος νοημάτων και με φραστικό κάλλος. Να, μία πρόχειρη δειγματοληψία: «Κάλλιστον των όντων και υψηλότατον Θεός». «Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον». «Χριστός εφυγαδεύθη εις Αίγυπτον, αλλά φυγαδεύει τα Αιγυπτίων». «Μικρός είμι και μέγας, τα­πεινός και υψηλός, θνητός και αθάνατος, επίγειος και ουράνιος». «Όναρ εσμέν ούχ ιστάμενον, φάσμα τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναυς επί θαλάσ­σης όχνος ουκ έχουσα, κόνις, ατμίς, εωθινή δρόσος, άνθος καιρώ φυόμενον και καιρώ λυόμενον». Επίσης εκείνο που συναντήσαμε πιο πάνω, «φοβερόν ουδέν η το φοβηθήναι τι προ Θεού»).}

»Ω δήμιοι, γιατί καθυστερείτε; Γιατί αναβάλλετε; Γιατί τόσο αρ­γείτε να πάρετε την καλή διαταγή; Που είναι τα ξίφη; Που είναι τα δε­σμά; τα ζητώ γρήγορα. Ας αναφθή περισσότερο η φωτιά, ας γίνουν πιο επιθετικά τα θηρία, πιο περιποιημένα τα στρεβλωτήρια ^{(Αυτές οι φράσεις μας φέρνουν στην μνήμη τα λόγια του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, πριν φθάση στην Ρώμη για να μαρτυρήση: «Πυρ και σταυρός, θηρίων τε συστάσεις, ανατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοι οστέων, συγκοπή μελών, άλεσμοι όλου του σώματος, κακαί κολάσεις του διαβόλου, έπ' έμέ ερχέσθωσαν, μόνον ινα Ιησού Χριστού επιτύχω» (από την επιστολή του προς Ρωμαίους).} Ας είναι όλα βασιλικά και περισσότερο πολυτελή. «Εγώ είμαι πρωτότοκος. Θυσίασέ με πρώτο». «Εγώ είμαι τελευταίος. Ας αλλάξη η σειρά». «Ας μπη και κάποιος από τους μεσαίους πρώτος για να τιμηθούμε εξ ίσου όλοι». Αλλά διστάζεις; Μήπως και περιμένεις να αλλάξουμε γνώμη; Σου επα­ναλαμβάνουμε και πολλές φορές θα σου επαναλάβουμε τον ίδιο λόγο: «Δεν πρόκειται να φάμε τα απαγορευμένα από τον Νόμο μας φαγη­τά ^{(Ο Αντίοχος Δ' είχε δώσει διαταγή «έκαστον των Εβραίων κρεών υείων και ειδωλοθύτων αναγκάζειν απογεύεσθαι» (Δ' Μακ. 5,2). Απαγορευμένα λοιπόν φαγητό εννοεί εδώ το χοιρινό κρέας και τις τροφές που είχαν προσφερθή σε ειδωλολατρικές θυσίες. Στο Β' Μακ. 6,18 αναφέρεται ότι επίεζαν τον Ελεάζαρο να ανοίξη το στόμα του για να φάη χοιρινό - «αναχανών ηναγκάζετο φαγείν ύειον κρέας»).} Δεν θα υποχωρήσουμε». Πιο γρήγορα θα σεβασθής εσύ τα δικά μας, παρά θα υποταχθούμε εμείς στα δικά σας. Με λίγα λόγια: «Ή να επινόησης καινούργια βασανιστήρια ή να ξέρης ότι τα περιφρονούμε τα τωρινά».

7. Και αυτά μεν τα έλεγαν στον τύραννο. Όσα δε έλεγαν μεταξύ τους σαν προτροπές, και όσα παρατηρούσες σ' αυτούς, αποτελούν για τους φιλόθεους ό,τι πιο ωραίο και ιερό και από κάθε θέαμα ή άκουσμα γλυκύτερο. Εγώ τουλάχιστον γεμίζω από αγαλλίασι καθώς τα ενθυ­μούμαι. Βρίσκομαι νοερώς μαζί τους στο μαρτύριο τους και νοιώθω χα­ρά και υπερηφάνεια με αυτή την διήγησι. Πλησίαζε και αγκάλιαζε ο έ­νας τον άλλο. Γινόταν πανήγυρις σαν να είχαν τελεσθή αθλητικά κα­τορθώματα. Εφώναζαν:

- Ας προχωρήσουμε, αδελφοί, στους κινδύνους. Ας προχωρή­σουμε χωρίς αργοπορία, εν όσω βράζει από θυμό εναντίον μας ο τύ­ραννος, μήπως μαλακώση και χάσουμε την σωτηρία. Μας περιμένει πλούσιο τραπέζι. Ας μην απουσιάσουμε. Είναι καλό να συνοικούν οι αδελφοί, να συντρώγουν και να συμπολεμούν. Αλλά το καλύτερο είναι να εκτίθενται μαζί στον κίνδυνο για την αρετή. Εάν το απαιτούσε η περίστασις, θα αγωνιζόμασταν και σωματικά για την πατρική γη και κλη­ρονομιά. Είναι κι αυτός επαινετός θάνατος. Αλλά τώρα που δεν απαιτεί κάτι τέτοιο ο καιρός, ας θυσιάσουμε τα σώματα μας. Πως να το κάνου­με; Κι αν δεν θανατωθούμε τώρα, δεν θα πεθάνουμε κάποτε; Δεν θα υποστούμε τις συνέπειες της γεννήσεως; Ας κάνουμε την ανάγκη φι­λοτιμία. Ας σοφισθούμε τον θάνατο. Ας κάνουμε ατομικό αυτό που εί­ναι κοινό (δηλ. τον θάνατο. Ας αγοράσουμε με τον θάνατο την ζωή ^{(Η περικοπή αυτή μας φέρνει στον νου ένα υπέροχο απόσπασμα από την ομι­λία του Μ. Βασιλείου, «εις τους αγίους τεσσαράκοντα μάρτυρας». «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος· αλγεινή η πήξις, άλλ' ηδεία η ανάπαυσις. Μικρόν αναμείνωμεν και ο κόλπος ημάς θάλψει του πατριάρχου. Μιας νυκτός όλον αιώνα ανταλλαξώμεθα. Καυθήτω ο πους, ίνα διηνεκώς μετ' αγγέλων χορεύη˙ απορρυήτω η χείρ, ινα έχη παρρησίαν προς τον Δεσπότην επαίρεσθαι... Μη εκκλίνωμεν, ω συστρατιώται, μη δώμεν νώτα τω διαβόλω. Σάρκες εισί, μη φεισώμεθα· επειδή δει πάντως αποθάνειν, αποθάνωμεν ίνα ζήσωμεν»).} Ας μη βρεθή κανείς ανάμεσα μας φιλόζωος ούτε άτολμος. Ας δοκιμάση απόγνωσι ο τύραννος ότι θα λυγίση τους άλλους (Ιουδαίους), αντι­μετωπίζοντας τώρα εμάς. Και αυτός βέβαια θα κανονίση την σειρά των βασανιστηρίων, ενώ εμείς θα βάλουμε το τέλος στην σειρά εκείνων που διώκονται. Ας μη φιλονικήσουμε γι' αυτό από ένθερμο ζήλο. Και ο πρώτος ας ανοίξη στους άλλους τον δρόμο, και ο τελευταίος ας βάλη την σφραγίδα στην άθλησι. Αλλά σ' όλων μας το μυαλό ας σφηνωθή εξ ίσου η απόφασις να πάρουμε οικογενειακά το στεφάνι (του μαρτυ­ρίου) και κανέναν από μας να μην τον κερδίση ο διώκτης, πράγμα που θα τον κάνη για όλους να καυχάται, βράζοντας από κακία. Ας φανούμε ο ένας αδελφός του άλλου και ως προς την γέννησι και ως προς τον θά­νατο. Και όλοι ας ρίχτουμε στους κινδύνους σαν ένας και ο καθένας αν­τί όλων. Εσύ, ω Ελεάζαρε, ας μας υποδεχθής. Εσύ, ω μητέρα, ας ακολουθήσης. Εσύ, ω Ιερουσαλήμ, θάψε τους νεκρούς σου μεγαλόπρε­πα, αν κάτι περισσεύη για τους τάφους. Διηγήσου την ιστορία μας και δείξε το ευλογημένο πολυάνδριο μνήμα που προήλθε από μία μητρική κοιλιά, στις επόμενες γενεές και στους εραστές σου^{(Εραστές της Ιερουσαλήμ είναι οι ευσεβείς Ισραηλίτες που αγαπούσαν ολό­ψυχα τον Θεό, τον νόμο του και την λατρεία του στον Ναό. Αναγωγικά θεωρείται ως Ιερουσαλήμ, η Χριστιανική Εκκλησία, οπότε αντιστοίχως θα νοηθούν και οι εραστές της).}

8. Αυτά είπαν και έπραξαν οι αδελφοί και διήγειρε ο ένας τον ζήλο του άλλου με λόγια όμοια με δόντια χοίρων ^{(«Ως συών οδόντες» λέει το κείμενο. Σύες είναι οι χοίροι. Χτυπητό παράδει­γμα. Τα λόγια παρομοιάζονται με μυτερά δόντια χοίρων. Πολλοί μεταφραστές κατα­νοούν λανθασμένα αυτές τις φράσεις).} Και περίμεναν (τα μαρ­τύρια) με την σειρά της ηλικίας και με ίση προθυμία. Αυτό που ελάμβα­νε χώρα αποτελούσε για τους ομοεθνείς τους αιτία υπερβολικής χαράς και θαυμασμού, ενώ για τους διώκτες αιτία φόβου και καταπλήξεως. Αυτοί που εξεστράτευσαν εναντίον κάθε έθνους, νικήθηκαν τόσο πολύ από την ομοψυχία επτά αδελφών που αγωνίζονταν για την πίστι τους, ώστε να μη τρέφουν πια καλές ελπίδες για τους άλλους (Ιουδαίους).

Και η γενναία τους μητέρα και πραγματικά αντάξια τέκνων με τέ­τοια και τόσο μεγάλη αρετή, το μεγάλο και μεγαλόψυχο ανάθρεμμα του Νόμου, μέχρι τότε ένοιωθε ανάμεικτα χαρά και φόβο και ήταν στο με­ταίχμιο των δύο αυτών παθών χαρά, για την ανδρεία και τα άλλα που έβλεπε φόβο, για το μέλλον και τα φοβερά βασανιστήρια. Και όμοια με όρνιθα που στα πουλάκια της πλησιάζει φίδι ή κάποιος άλλος εχθρός, πετούσε γύρω τους, έβγαζε φωνές, παρακαλούσε, συναγωνιζόταν. Και τι δεν έλεγε; Και τι δεν έκανε προετοιμάζοντάς τους για την νίκη; Άρ­παζε τις σταγόνες από το αίμα, έπιανε τα κομμάτια που ξεσχίζονταν από τα μέλη, προσκυνούσε τα λείψανα. Τον ένα τον μάζευε, τον άλλον τον παρέδιδε, τον τρίτο τον προετοίμαζε ^{(Για την μητέρα παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος: «Δεν έβλεπε το αίμα που έ­τρεχε, αλλά έβλεπε τα στεφάνια της δικαιοσύνης που πλέκονταν. Δεν έβλεπε τις πλευ­ρές που άνοιγαν, αλλά έβλεπε να οικοδομούνται αιώνια σκηνώματα. Δεν έβλεπε τους δημίους που παρέστεκαν, αλλά τους αγγέλους που τους εκύκλωναν» (ομιλία 1η, εις τους αγίους Μακκαβαίους). «Η (μητρική) φύσις έκανε μάχη με την (θεία) χάρι, και η νί­κη ήταν της (θείας) χάριτος» - «φύσις εμάχετο χάριτι, και η νίκη της χάριτος ην» (ομιλ. 2α). Η μητέρα μετά το μαρτύριο των παιδιών της «εδόξαζε τον Θεόν, διότι δέχθηκε όλο τον καρπό της κοιλίας της, διότι κανένα δεν αποδοκίμασε, αλλά το ετρύγησε ολόκλη­ρο το δένδρο» (ομιλ. 2α). Τα μαρτυρικά σώματα των επτά παιδιών ο Χρυσορρήμων τα παρομοιάζει με στεφάνι και το σώμα της μητέρας που προστέθηκε σ' αυτά με πολυτιμότατο πετράδι - «καθάπερ στεφάνω τινι τιμαλφέστατος λίθος» (ομιλ. 1η).Απαράμιλλοι είναι οι άγιοι Πατέρες μας, όταν εγκωμιάζουν τους Αγίους).}

Φώναζε δυνατά σε όλους:

- Μπράβο, παιδιά μου! Μπράβο, γενναίοι μου! Μπράβο εσείς που, με σώμα, μοιάζετε σχεδόν με ασώματους! Μπράβο υπερασπιστές του Νόμου και των γηρατειών μου και της πόλεως που σάς ανέθρεψε και σάς ωδήγησε σε τόση αρετή! Λίγο ακόμη και νικήσαμε. Κουράσθη­καν οι βασανιστές· το μόνο που με φοβίζει. Λίγο ακόμη και εγώ θα εί­μαι καλότυχη ανάμεσα στις μητέρες κι εσείς καλότυχα ανάμεσα στους νέους. Αλλά αγαπάτε με πόθο την μητέρα; Δεν πρόκειται να χωρισθώ. Σάς το υπόσχομαι. Δεν αποστρέφομαι καθόλου τα παιδιά μου.

9. Όταν τους είδε όλους τελειωμένους με το μαρτύριο ^{(Ο Ιερός Χρυσόστομος, σχετικά με την εικόνα που παρουσιάζουν τα επτά μαρτυρικά σώματα, παρατηρεί: «Μόλις μαρτύρησε και ο έβδομος, συμπληρώθηκε η επτάχορδη σιωπηλή κιθάρα των μαρτύρων» (ομιλ. 3η, εις τους άγ. Μακκαβαίους)} και έ­νοιωθε ασφάλεια με την συμπλήρωσι του αριθμού των μαρτύρων, ανύψωσε πολύ χαρούμενη το κεφάλι της, σαν κάποιος Ολυμπιονίκης και με ανεβασμένο το φρόνημα και τεντωμένα τα χέρια ανεβόησε δυ­νατά και επίσημα;

- Σ' ευχαριστώ, άγιε Πατέρα και σένα Νόμε, που μας διδάσκεις και μας εκπαιδεύεις, και σένα, πατέρα μας Ελεάζαρε, που μαρτύρησες πριν από τα (πνευματικά) σου τέκνα, διότι δεχθήκατε τους καρπούς των μητρικών μου ωδίνων. Σας ευχαριστώ διότι έγινα μητέρα πιο ιερή και ευλογημένη άπ' όλες τις μητέρες. Τίποτε δεν άφησα στον κόσμο. Όλα τα παρέδωσα στον Θεόν. Του παρέδωσα τους θησαυρούς μου, τις ελ­πίδες των γηρατειών μου. Πόσο μεγαλόπρεπα έχω τιμηθή! Πόσο τέ­λεια έχω γηροκομηθή! Έχω λάβει, παιδιά μου, τον μισθό για τα τρο­φεία. Σάς είδα να αγωνίζεσθε για την αρετή, όλους σάς αντίκρυσα με το στεφάνι της νίκης. Τους δημίους τους βλέπω σαν ευεργέτες. Σχεδόν ευγνωμονώ τον τύραννο για την σειρά, που με φύλαξε τελευταία για το μαρτύριο. Έτσι αφού σαν σε θέατρο παρουσίασα πρώτα τα παιδιά μου και αφού μαρτύρησα μαζί με το καθένα, με αίσθημα ολοκληρωμένης ασφάλειας θα ακολουθήσω τα ολοκληρωμένα θύματα. Δεν θα μαδήσω τα μαλλιά μου, δεν θα κομματιάσω τον χιτώνα μου, δεν θα ξεσχίσω με τα νύχια τις σάρκες μου, δεν θα ξεσπάσω σε μοιρολόγι, δεν θα φωνά­ξω μοιρολογίστρες, δεν θα κλεισθώ στο σκοτάδι για να κάνω και τον αέρα να θρηνή μαζί μου, δεν θα περιμένω παρηγορητές, δεν θα παρα­θέσω τραπέζι πένθιμο. Αυτά, ταιριάζουν σε μη ευγενείς μητέρες που είναι μόνο κατά σάρκα μητέρες, που φεύγουν από την ζωή τα παιδιά τους χωρίς να συνδέεται η αναχώρησις αυτή με κάποια ένδοξη Ιστορία.

»Για μένα, ω φίλτατα παιδιά μου, δεν πεθάνατε, αλλά γίνατε ώρι­μοι καρποί. Δεν χαθήκατε, αλλά αλλάξατε τόπο. Δεν υποστήκατε ξέσχισμα, αλλά σύμπτηξι. Δεν σάς άρπαξε άγριο θηρίο, δεν σάς καταπόντισε το κύμα, δεν σάς αφάνισε ληστής, δεν σάς διέλυσε αρρώστεια, δεν σάς κατέστρεψε πόλεμος ή κάτι άλλο μικρό ή μεγάλο από τα ανθρώπινα. Αν κάτι τέτοιο σάς συνέβαινε, θα θρηνούσα και μάλιστα υπερβολικά. Τότε θα φαινόμουνα φιλότεκνη από τα δάκρυα, όπως τώρα από το ότι δεν δακρύζω. Κι αυτά τότε τα δάκρυα θα ήταν ασήμαντα. Τότε πρα­γματικά θα θρηνούσα, όταν με κακό τρόπο θα είχατε σώσει την ζωή σας, όταν θα είχατε νικηθή στα βασανιστήρια, όταν κάποιον από σάς θα τον είχαν νικήσει όπως τώρα νικήθηκαν οι διώκτες.

»Αλλά τώρα όλα είναι έπαινος, χαρά, δόξα, χοροί, ευθυμίες σ' όσους υπολείφθηκαν. Εγώ βέβαια προστίθεμαι στην θυσία σας. Θα κα­ταταγώ μαζί με τον Φινεές ^{(Ο ζηλωτής Ιερεύς Φινεές στα χρόνια του Μωυσή αντέδρασε στην ηθική πτώσι των Ισραηλιτών που παρεσύρθησαν από τις Μαδιανίτισσες. Χρησιμοποίησε το δό­ρυ του για να τιμωρήση προκλητική ανήθικη πράξι. Ο ζήλος του έγινε δεκτός από τον Θεό και σταμάτησε το θανατικό που είχε ξεσπάσει από θεϊκή οργή στο Ισραηλιτικό στρατόπεδο. Πρβλ. Αριθμ. 25, 114).} Θα δοξασθώ μαζί με την Άννα^{(Η δικαία Άννα είναι η μητέρα μεγάλου άγιου της Π. Διαθήκης. Αφού με προσευχή λύθηκε η στειρότητά της και απέκτησε τον Σαμουήλ, τον αφιέρωσε τριετή στον Θεό. Πρβλ. Α' Βασιλ. 1, 128)}. (Υπερτερώ από αυτούς) γιατί ο μεν (Φινεές) είναι ένας, ενώ εσείς τό­σοι πολλοί ζηλωταί που εφονεύσατε με (πνευματικό) δόρυ όχι σωματι­κή, αλλά ψυχική πορνεία. Και η μεν (Άννα) προσέφερε στον Θεό ένα παιδί θεόσδοτο και σε βρεφική ηλικία, ενώ εγώ επτά άνδρες και μάλι­στα με την θέλησί τους. Ας μου συμπλήρωση και ο Ιερεμίας τον επιτά­φιο λόγο μου, όχι όμως θρηνώντας, αλλά εγκωμιάζοντας όσιο θάνατο: «Ελάμψατε περισσότερο από το χιόνι, στερεοποιηθήκατε περισσότερο από το γάλα που γίνεται τυρί, έλαμψε περισσότερο από ζαφείρι η ομά­δα σας» ^{(Θρην. 4,7)} που για τον Θεό γεννήθηκε και στον Θεό προσ­φέρθηκε.

»Τι απομένει; Πρόσθεσε με και μένα, ω τύραννε, στα παιδιά μου, εάν μπορή να ιδή κανείς και από τον εχθρό χάρι, για να γίνη ενδοξότερο το ανδραγάθημά σου. Μακάρι και να μπορούσα να δοκίμαζα όλα τα μαρτύρια, για να αναμείξω τα αίματά μου με τα αίματά τους και τις σάρ­κες τους με τις γέρικες σάρκες μου. Για χάρι των παιδιών αγαπώ και τα βασανιστήρια. Αν, ω τύραννε, δεν γίνη αυτό, ας ρίξη τουλάχιστον την σκόνη μου στην σκόνη τους και ας μας υποδεχθή ένας τάφος. Μη αρνηθής ισότιμο θάνατο στους ισότιμους κατά την αρετή.

»Χαίρετε, μητέρες! Χαίρετε παιδιά! Έτσι να ανατρέφετε τα παι­διά που γεννήσατε. Έτσι να τα ανατρέφετε. Καλό παράδειγμα σάς δώ­σαμε. Να άγωνίζεσθε».

10. Αυτά έλεγε και προσέθετε τον εαυτό της στα παιδιά της. Με ποιο τρόπο; Καταδικάσθηκε στην φωτιά. Και ώρμησε σ' αυτήν σαν σε νυφικό θάλαμο, χωρίς να περιμένη τους δημίους που θα την ωδηγούσαν, για να μην εγγίση αμαρτωλό σώμα το αγνό και γενναίο σώμα της^{(Φαίνεται ότι δεν κάηκε πολύ το σώμα της, αφού αναφέρεται στα Ιερά λείψανα που φύλαγαν οι Χριστιανοί. Όπως σημειώσαμε ότι το λείψανο της σήμερα σώζεται ολόκληρο στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως)}.

Έτσι (με το μαρτύριο) ο Ελεάζαρος απόλαυσε την Ιερωσύνη. Αυ­τός που εμυήθηκε τα επουράνια μυστήρια και εμύησε άλλους σ' αυτά. Αυτός που δεν άγιασε τον Ισραηλιτικό λαό με εξωτερικούς ραντισμούς, αλλά με το δικό του αίμα. Αυτός που ετέλεσε σαν τελευταίο μυ­στήριο τον θάνατο του.

Έτσι (με το μαρτύριο) τα παιδιά απόλαυσαν τα νειάτα τους, μη υποκύπτοντας στις ηδονές, αλλά κυριαρχώντας στα πάθη και εξαγνί­ζοντας το σώμα τους και πηγαίνοντας στην χώρα της απαθείας.

Έτσι (με το μαρτύριο) η μητέρα απόλαυσε την πολυτεκνία της. Και όσο ζούσαν τα παιδιά της καυχιόταν γι' αυτά. Και τώρα που έφυγαν αναπαύθηκε μαζί τους, αφού παρουσίασε στον Θεό τα παιδιά που γέν­νησε στον κόσμο, και αφού παράλληλα προς τις ωδίνες του τοκετού αρίθμησε τα μαρτύρια, και αφού είδε την ίδια σειρά των γεννήσεων στους θανάτους. Διότι το μαρτύριο κράτησε από το πρώτο παιδί μέχρι το τελευταίο. Όπως τα κύματα της αγριεμένης θάλασσας έρχονται το ένα μετά το άλλο, έτσι και τα παιδιά, το ένα μετά το άλλο παρουσίαζε την αρετή του και έδειχνε μεγαλύτερη προθυμία στα βασανιστήρια, χαλυβδώνοντας τον εαυτό του με το παράδειγμα του προηγουμένου. Ο τύραννος το έβλεπε καλό το ότι δεν είχε περισσότερα παιδιά, γιατί τότε θα αποχωρούσε περισσότερο κατησχυμμένος και νικημένος. Και τότε για πρώτη φορά γνώρισε ότι τα όπλα δεν τον έκαναν πανίσχυρο, αφού επετέθηκε σε άοπλα παιδιά, ωπλισμένα μόνο με ένα όπλο, την ευσέ­βεια, που είχαν περισσότερη προθυμία να υφίστανται τα μαρτύρια από όση είχε εκείνος στο να τα ετοιμάζη.

11. Τούτο το κατόρθωμα είναι θυσία πιο ασφαλισμένη και πιο μεγαλοπρεττής από εκείνη του Ιεφθάε^{(Ο Ιεφθάε, κριτής επί έξι έτη του Ισραηλιτικού λαού, άνθρωπος ισχυρός πί­στεως που ενίκησε τους Αμμωνίτες και επανέκτησε είκοσι Ισραηλιτικές πόλεις, εθυσίασε την μονάκριβη θυγατέρα του στον Θεό, διότι είχε τάξει, αν νικούσε τους εχθρούς, να θυσιάση το πρώτο πρόσωπο που θα έβγαινε από το σπίτι του - για τα χρόνια εκείνα της Π. Διαθήκης δεν ήταν εντελώς παράξενο και ασυνήθιστο η ανθρω­ποθυσία. Το τάξιμο, όσο φοβερό κι αν ήταν, είχε τον ηρωισμό να το εκπλήρωση (Κριτ. 11, 30-40),} γιατί δεν ανάγκαζε σ' αυτό, όπως εκεί η θερμότητα της υποσχέσεως που δόθηκε (από τον Ιεφθάε) και ο πόθος μιας νίκης που δεν την έλπιζαν. Εδώ αντίθετα η ιερουργία έγινε με την θέλησι των ίδιων των παιδιών και με μόνο μισθό τις (μετά θάνατον) ελπίδες.

Τούτο το κατόρθωμα δεν είναι ολιγώτερο ένδοξο από εκείνο του Δανιήλ που ρίχθηκε τροφή στα λιοντάρια και με την έκτασι των χεριών (σε προσευχή) ενίκησε τα θηρία. Τούτο το κατόρθωμα δεν έρχεται δεύτερο σε σύγκρισι με εκείνο των (τριών) νέων στην Ασσυρία, που άγγελος τους δρόσισε στην φω­τιά, αφού δεν κατεπάτησαν τον Νόμο των Πατέρων τους ούτε δέχθη­καν τροφή βέβηλη και μολυσμένη.

Τούτο το κατόρθωμα, σε σύγκρισι με τα κατοπινά των μαρτύρων του Χριστού, δεν υπολείπεται σε δόξα. Διότι εκείνοι, όπως το είπα στην αρχή, είχαν παράδειγμα το αίμα του Χριστού και το ακολουθούσαν. Επί πλέον αυτός που τους ωδηγούσε σ' αυτά τα κατορθώματα ήταν Θεός που τόσα μεγάλα και παράδοξα πρόσφερε για μας· ενώ σ' αυτούς δεν υπήρχαν τόσα και τέτοια υποδείγματα αρετής.

Την εγκαρτέρησι τούτων την εθαύμασε όλη η Ιουδαία και σαν να είχε αυτή στεφανωθή αγαλλόταν και σηκωνόταν όρθια από χαρά. Διότι ήταν αυτός αγώνας και μάλιστα ο μέγιστος που μέχρι τότε βρήκε την πόλι. Θα κρινόταν εκείνη την ημέρα εάν θα κατεπατείτο ο Νόμος ή εάν θα δοξαζόταν. Για όλο το Εβραϊκό έθνος η υπόθεσις αυτού του αγωνί­σματος βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού.

Και ο Αντίοχος εθαύμασε, και μετέβαλε έτσι σε θαυμασμό την απειλή. Ξέρουν και οι εχθροί να θαυμάζουν την ανδρεία των ανδρών, όταν μετά την λήξι του θυμού κρίνεται μόνη της η (γενναία) πράξις. Έ­φυγε λοιπόν άπρακτος, αφού εξετίμησε την στάσι του πατέρα του Σελεύκου^{(Πρόκειται για τον Σέλευκο Δ' τον Φιλοπάτορα (1871 75) γυιό του Αντίοχου Γ' του Μεγάλου. Επί των ημερών του το μεγάλο κράτος των Σελευκιδών έχασε πολλές από τις ανατολικότερες επαρχίες, αντιμετώπιζε προβλήματα κατακερματισμού και είχε μεγάλα χρέη προς τους Ρωμαίους. Εσέβετο την Ιουδαϊκή θρησκεία μέχρι σημείου να την ενισχύη και οικονομικά. Με την υποκίνησι όμως ασεβούς Ιουδαίου επεχείρησε να αφαιρέση τους θησαυρούς του Ιουδαϊκού Ναού, στέκοντας εκεί τον στρατηγό του Ηλιόδωρο, αλλά η αποστολή απέτυχε κατόπιν «άνωθεν» τιμωρίας του στρατηγού με αόρατα μαστίγια. Ο Ηλιόδωρος ανήγγειλε στον Σέλευκο: «Εάν έχης κανένα εχθρό ή επίβουλο στείλε τον στα Ιεροσόλυμα και θα τον πάρης πίσω μαστιγωμένο, αν βέβαια γλυτώση τον θάνατο. Σ' αυτόν τον τόπο υπάρχει στ' αλήθεια κάποια δύναμις Θεού. Αυ­τός που κατοικεί στον ουρανό, εποπτεύει και προστατεύει αυτόν τον τόπο και εξοντώ­νει με χτυπήματα όσους πηγαίνουν να κάνουν κακό» (Β' Μακ. 3,38-40). Αυτά τα γεγο­νότα έκαναν τον Σέλευκο να μη παρενοχλή τους Ιουδαίους στην θρησκευτική τους ζωή)} που ετίμησε το (Ιουδαϊκό) έθνος και έδειξε μεγαλοψυχία προς τον Ναό και αφού αντίθετα τον Σίμωνα ^{(Ο «δυσσεβής» Σίμων ήταν Ιουδαίος και είχε το αξίωμα του «προοτάτου» του Ναού (ανώτατος υπάλληλος του Ναού). Προσπαθούσε να καλοπιάνη τους Σελευκίδες κατακτητές, χωρίς να υπολογίζη το κακό που έκανε στην θρησκεία του. Αυτός τους παρακίνησε να πάρουν τα χρήματα του Ναού. Αυτός αργότερα έκανε αρχιερέα τον αδελφό του Μενέλαο, ελεεινό πρόσωπο που με την διαγωγή του προξένησε αφόρητη θλίψι στους ευσεβείς Ιουδαίους. Πρβλ. Β' Μακ. κεφ. 3ο και 4ο )} που τον παρεκίνησε σε αντίθετη ενέργεια τον κατηγόρησε πολύ σαν αίτιο της απανθρωπιάς (που έδειξε) και του εξευτελισμού (που υπέστη).

12. Αυτούς ας μιμηθούμε και οι Ιερείς και οι μητέρες και τα παι­διά. Οι Ιερείς (ας το κάνουν αυτό) προς τιμήν του Ελεαζάρου του πνευ­ματικού πατέρα, ο οποίος με λόγια και έργα έδειξε το άριστο. Οι μητέ­ρες, προς τιμήν της γενναίας μητέρας, αγαπώντας αληθινά τα παιδιά τους και προσφέροντάς τα στον Χριστό, ώστε να αγιασθή και ο γάμος από μία τέτοια θυσία. Και τα παιδιά, δείχνοντας ευλάβεια προς τα ιερά αυτά παιδιά, μη δαπανώντας τα νειάτα τους στα αισχρά πάθη, αλλά στην πάλη εναντίον των παθών, και αντιμετωπίζοντας ανδρικά τον κα­θημερινό Αντίοχο που πολεμά με όλα τα μέλη του σώματος και κατα­διώκει με ποικίλους τρόπους ^{(Ο «καθ' ημέραν Αντίοχος ο πάσι μέλεσι πολέμων και διαφόρως διώκων» είναι ο διάβολος. Στους αισθητούς εχθρούς του Θεού της Π. Διαθήκης διακρίνουμε τύ­πους και εικόνες του αοράτου εχθρού των Χριστιανών, του λαού της Κ. Διαθήκης. Έτσι ομιλούμε για νοητό Φαραώ και για νοητούς Φιλισταίους και Ασσυρίους και Βαβυλωνίους)}.

Ποθώ να βλέπω αθλητές κάθε εποχή και με κάθε τρόπο σε κάθε φύλο και ηλικία, η οποία και φανερά πολεμείται και κρυφά υφίσταται επιβουλές. Ποθώ να ενισχύωνται και με τα παλαιά διηγήματα και με τα νέα και να συγκεντρώνουν τα πλέον ωφέλιμα σαν τις μέλισσες (που συγκεντρώνουν το νέκταρ) για να φτιάξουν την γλυκεία κηρήθρα.

Έτσι λοιπόν και με την Παλαιά Διαθήκη και με την Νέα θα ευδο­κίση σε μας ο Θεός, που δοξάζεται στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, που γνωρίζει τους δικούς του και γνωρίζεται από τους δικούς του, που ομο­λογείται και ομολογεί ^{(Ματθ. 10,32)}, που δοξάζεται και δοξάζει, δια του Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

από το βιβλίο ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

+ αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

 ΑΓΟΡΑΣΤΕ ONLINE ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

9/3/2010

Read more: http://www.egolpion.com/makkavaioi.el.aspx#ixzz2idr8kY9Y

ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΛΛΙΕΛΑΙΟΥ» (Ρωμ. 11, 11-36)

ΤΑ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΛΛΙΕΛΑΙΟΥ»

(Ρωμ. 11, 11-36)

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

   Ας αφήσουμε την σκέψι μας να φαντασθή μία ελαία πολύ ωραία, με γερό και υψηλό κορμό, με μεγάλα και ακμαία κλωνάρια, με πλούσια και θαλερή φυλλωσιά. Ο ήλιος της χαμογελάει. Και τα φύλλα της λου­σμένα στο φως του σκορπίζουν ασημένιες λάμψεις. Οι ρίζες της είναι χωμένες βαθειά σε γονιμώτατο έδαφος. Κάθε χρόνο δίνει το πιο εκλε­κτό λάδι. Είναι γεμάτη χάρες. «Ελαία ευπρεπής εν πεδίω», όπως θα έ­λεγε ο σοφός Σειράχ. Πιο όμορφη, πιο καμαρωτή, πιο γόνιμη δεν συναντάς άλλου. Χαίρεσαι που την βλέπεις. Λες και την φροντίζει αυ­τοπροσώπως ο ίδιος ο Θεός.

Στην συνέχεια το θέαμα εμφανίζεται λυπηρό. Τα κλωνάρια της το ένα μετά το άλλο κόβονται και πέφτουν στο έδαφος. Σχεδόν όλα έχουν αποκοπή. Πω, πω, τι άσχημη που είναι τώρα! Τόσες εύχυμες ουσίες ανεβαίνουν από την εύφορη γη και δεν βρίσκουν κλωνάρια να θρέ­ψουν.

Ξαφνικά τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Μακρυά σ' ένα κακο­τράχαλο ύψωμα υπάρχει κάποια άγρια ελαία. Κακοφτιαγμένη, καχεκτι­κή, άγονη με πολλά αγκάθια και ξεράδια. Κάποιος όμως που ενδιαφέρε­ται γι' αυτήν, κόβει αρκετά βλαστάρια της και πηγαίνει να τα κεντρώση στην καλή ελαία. Σε λίγο αυτά ξεπετάγονται και θεριεύουν. Οι πλούσιοι χυμοί από τις ρίζες τους έδωσαν πρωτοφανή ζωντάνια και σφριγηλότητα. Το παράδοξο είναι ότι παρά τον κανόνα αλλάζουν φύσι. Αποβάλ­λουν κάθε αγριότητα. Ημέρεψαν. Έγιναν φυσικά κλαδιά της ήμερης ελαίας, και μάλιστα καλύτερα από αυτά που αποκόπηκαν. Δεν αργούν να δώσουν θαυμάσιο λάδι.

Η παραβολή αυτή ανήκει στον Απόστολο Παύλο και είναι καταχωρημένη στην προς Ρωμαίους επιστολή.

Με την «καλλιέλαιον» και την «αγριέλαιον» ο μεγάλος Απόστο­λος εικονίζει δύο λαούς, τον Ισραηλιτικό και τον Εθνικό. Ο πρώτος έ­χει ευλογημένες ρίζες και καρπούς άγιους. Ρίζες είναι οι σεβάσμιοι Πα­τριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και καρποί οι αναρίθμητες άγιες μορφές της αρχαίας συναγωγής, όπως ο Σαμουήλ, ο Δαβίδ, ο Δανιήλ, oι Τρείς Παίδες, η Ελισάβετ, ο Πρόδρομος, η Παρθένος Μαρία και το αποκορύφωμα ο Ιησούς Χριστός κατά την ανθρώπινη φύσι του.

ΟΙ κλάδοι που αποκόπηκαν και έπεσαν κάτω, είναι oι Ιουδαίοι που εσταύρωσαν τον Χριστό και κατεδίωξαν την Εκκλησία. Αυτοί κα­τήργησαν και κατέστρεψαν κάθε συνάφεια και ομοιότητα με τους δι­καίους της Π. Διαθήκης. Διέρρηξαν κάθε σχέσι μαζί τους, όπως ακρι­βώς το κλωνάρι που κόβεται από το δένδρο.

«Αγριέλαιος» είναι ο ειδωλολατρικός κόσμος. Τα έθνη που ζού­σαν μέσα στο πνευματικό σκοτάδι και «αντάλλαξαν το μεγαλείο τού ά­φθαρτου Θεού σε ομοίωμα φθαρτού ανθρώπου και πτηνών και τετρα­πόδων και ερπετών» (Ρωμ. 1,23). Τα έθνη που παραδόθηκαν σε πάθη ατιμίας και «γέμισαν από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κα­κία, φθόνο, φόνο, φιλονικία, δολιότητα, κακοήθεια...» (Ρωμ. 1,29) και περιέπεσαν σε αισχρότητες που παρεβίαζαν και την τάξι της φύσεως.

Δέχθηκαν όμως το Χριστιανικό κήρυγμα, φωτίσθηκαν και άλλα­ξαν ζωή. Εγκατέλειψαν την «αγριέλαιον» και κεντρώθηκαν στην «καλ­λιέλαιον». Έτσι έγιναν κατά πίστιν τέκνα τού Αβραάμ. Λίγοι στην αρχή, περισσότεροι στην συνέχεια και ακολούθως αναρίθμητοι. Γέμισε πάλι κλωνάρια η λυπημένη «καλλιέλαιος» και σκίρτησε από χαρά. Ο άνεμος θρόιζε ηχηρά στα πλούσια φυλλώματά της και οι ηλιαχτίδες έφτιαχναν πάλι αργυρές ανταύγειες. ΟΙ ευλογημένες ρίζες έστελναν γόνιμους χυ­μούς και γέμιζαν τα καινούργια κλωνάρια σφρίγος. Και η καρποφορία, ζηλευτή. Να, μερικοί καρποί: Γεώργιος, Δημήτριος, Αντώνιος, Βασί­λειος, Αμβρόσιος, Χρυσόστομος, Βαρβάρα, Αικατερίνη... Μεγάλοι ά­γιοι. Υπέρλαμπρα αστέρια τού πνευματικού ουρανού.

Τι γίνεται όμως με τα αποκομμένα κλωνάρια, τον Ισραηλιτικό λαό δηλαδή που απέρριψε τον Ιησού Χριστό. Για πάντα θα βρίσκεται στην άρνησι. Μήπως κάποια στιγμή συνέλθη και τρέξη προς το Φως;

«Ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, το μυστήριον τούτο...

ότι πώρωσις από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν,

άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθη,

και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται».

(Ρωμ. 11,25)

«Δεν θέλω να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο που μου απεκαλύφθη... ότι η αναισθησία αφορα μέρος τού Ισραηλιτικού έθνους. Θα κράτηση μέχρις ότου συμπληρωθή ο αριθμός των εθνικών που θα μπουν στην Εκκλησία. Τότε όλος ο Ισραηλιτικός λαός θα σωθή».

Ανάμεσα λοιπόν στις τόσες αποκαλύψεις που δέχθηκε από τον Θεό ο Απόστολος Παύλος είναι και αυτή που αφορά την μελλοντική τύχη των Εβραίων. Θα επιστρέψουν στον Χριστό. Ευχάριστη προφη­τεία. Αυτοί που τόσους αιώνες τώρα πολεμούν αμείλικτα τον Χριστιανι­σμό θα αναφωνήσουν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Λουκ. 13,35).

Ο Ουρανοβάμων βλέπει με το διορατικό του βλέμμα πλήθη χρι­στιανών εξ εθνών να απολαμβάνουν τα αγαθά της βασιλείας τού Θεού. Διακρίνει ακόμη πολλούς εξ αυτών να καταφέρωνται κατά των Ιου­δαίων και να υπερηφανεύωνται. Κάποτε άλλοτε υψηλοφρονούσαν οι Ιουδαίοι, γιατί αποτελούσαν τον περιούσιο λαό τού Θεού, και θεωρού­σαν τους εθνικούς σκύλους ακάθαρτους. Τώρα όμως τα πράγματα άλ­λαξαν. Άλλοι έγιναν περιούσιος λαός τού Θεού. Άλλοι γεύονται την χάρι τού Αγίου Πνεύματος και αναδεικνύουν ανάμεσα τους κήρυκες, προορατικούς, θαυματουργούς, θεοφόρους άνδρες. ΟΙ Εβραίοι που ποτέ δεν είχαν στερηθή την παρουσία προφήτου, τώρα πια δεν ξαναείδαν τέτοια ευλογία. ΟΙ Εβραίοι που ένοιωθαν μεγίστη αγαλλίασι να συρρέουν στον Ναό των Ιεροσολύμων και να λατρεύουν με Ιερή μεγα­λοπρέπεια τον Θεό, έχασαν πια τον Ναό και τις τελετουργίες του. Για όλα αυτά οι εξ εθνών Χριστιανοί μπορεί να νοιώθουν υπεροψία απέναντί τους. Αυτό δεν αρέσει στον Απόστολο. Και συμβουλεύει:

«Εάν κάποιοι κλάδοι αποκόπηκαν, και συ που ήσουν αγριέλαιος κεντρίσθηκες σ' αυτούς και κοινώνησες με την ρίζα και τους πλούσιους χυμούς της ελαίας, μην υπερηφανεύεσαι και περιφρονείς τους κλάδους. Εάν υπερηφανεύεσαι, μάθε ότι δεν βαστάζεις εσύ την ρίζα, αλλά η ρί­ζα βαστάζει εσένα» (Ρωμ. 11, 17-18). «Να μην υψηλοφρονής, αλλά να φοβάσαι» (στ. 20).

Αυτές οι πραγματικότητες δίνουν αφορμή στον Παύλο να τονίση δύο ενέργειες τού Θεού, την «χρηστότητα» δηλαδή την καλωσύνη και την «αποτομίαν» δηλαδή την αυστηρότητα, ή αλλιώς την αγάπη και την δικαιοσύνη.

Όσοι κατά καιρούς υπερτονίζουν την αγάπη τού Θεού εις βάρος της δικαιοσύνης του και παρέχουν με ελαφρότητα άφεσι αμαρτιών, βρίσκουν αντίθετο τον Απόστολο.

«Αμάρτησες Ιουδαίε, αλαζονεύθηκες κατά των εθνικών, δεν ακολούθησες τον Χριστόν Κυρίου, αντίθετα τον εσταύρωσες; Θα δοκιμάσης την αυστηρότητα τού Θεού. Και θα δης αυτούς που θεωρούσες ακάθαρτους κύνες, να βρίσκωνται μέσα στους κόλπους τού Αβραάμ».

«Αμάρτησες, εθνικέ, περιφρόνησες τις ουράνιες ευλογίες που βρήκες στον Χριστιανισμό, αλαζονεύθηκες κατά των Ιουδαίων που ξέ­πεσαν; Θα δοκιμάσης κι εσύ την «αποτομίαν» τού Θεού. Και θα δης αυ­τούς που θεωρούσες για πάντα ξεπεσμένους, να γίνωνται πάλι τέκνα τού Αβραάμ». «Θα πης: "Αποκόπηκαν τα κλαδιά, για να κεντρισθώ εγώ. Σωστά. Από την απιστία τους αποκόπηκαν, ενώ εσύ από την πίστι σου στάθηκες όρθιος. Να μην υψηλοφρονείς όμως, αλλά να φοβάσαι. Γιατί αν ο Θεός δεν λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, σκέψου μήπως και σένα δεν σε λυπηθή. Κοίταξε την καλωσύνη και την αυστηρότητα του Θεού. Σ’ αυτούς που απίστησαν και έπεσαν, αυστηρότητα, ενώ σ' εσέ­να καλωσύνη, εάν μείνης σταθερός στην καλωσύνη του. Διαφορετικά, και συ θ' αποκοπής. Εκείνοι αντίθετα εάν δεν συνεχίσουν να παραμέ­νουν άπιστοι, θα κεντρισθούν, διότι ο Θεός μπορεί πάλι να τους κεντρίση. Εάν βέβαια εσύ αποκόπηκες από την κατά φύσι αγριέλαιον και αν­τίθετα προς την φύσι κεντρίσθηκες στην καλλιέλαιο, πόσο ευκολώτερο είναι να κεντρισθούν κι αυτοί στην δική τους ελαία;» (στ. 20-24).

Για τον Απόστολο είναι βέβαιο ότι κάποτε οι Ισραηλίτες θα βρουν τον δρόμο τους. Και σ' αυτό τον ενισχύει ο μεγαλόφωνος Ησαΐας, από τον οποίο θυμάται δύο περικοπές που τις συγχωνεύει σε μία. Εμείς τις παραθέτουμε ξεχωριστά.

«Θα έλθη χάριν της Σιών ο Λυτρωτής

και θ' αποδιώξη τις ασέβειες από τον Ιακώβ.

Και αυτό θα είναι η διαθήκη μου».

(59,20)

«Γι’ αυτό θ' αφαιρεθούν η ανομία τού Ιακώβ,

και αυτό θα είναι η ευλογία του, όταν αφαιρέσω την αμαρτία του».

(27,9)

Τα προφητικά λόγια είναι σαφή:

«Αφαιρεθήσεται η ανομία Ιακώβ». «Αποστρέψει (ο ρυόμενος) ασε­βείας από Ιακώβ». Κάποτε οι απόγονοι τού Ιακώβ θα σταματήσουν την ασέβεια και την αμαρτία. Πότε; Τότε που τα αποκομμένα κλαδιά θα επανασυνδεθούν με το κορμί της καλλιελαίου.

Τότε θα ξεχυθή μεγάλη ευλογία σ' όλο τον κόσμο. Όλος ο δυνα­μισμός τού Εβραϊκού λαού θα τεθή στην υπηρεσία τού Χριστού. Στην προφητεία τού Ησαΐα αυτό διατυπώνεται πολύ εκφραστικά:

«Βλαστήσει και εξανθήσει Ισραήλ,

και εμπλησθήσεται η οικουμένη τού καρπού αυτού».

(27,6)

Το δένδρο θα πετάξη μεγάλα κλωνάρια, θα δυναμώση και θα πλημμυρήση τον κόσμο με εκλεκτό καρπό.

Ο θεοειδής Απόστολος κάνει κάποιες εντυπωσιακές παρατηρή­σεις. Τονίζει πως και τα δυσάρεστα του Ισραήλ βγήκαν σε καλό για τα άλλα έθνη. Πολύ δε περισσότερο τα ευχάριστα τού Ισραήλ, θα σκορ­πίσουν μεγάλη ευλογία στον κόσμο. Δηλαδή όταν οι Εβραίοι απέρρι­ψαν το Ευαγγέλιο, ωφελήθηκαν οι εθνικοί. Δεν το έφαγαν το θεϊκό ψωμί αυτοί, αλλά το ψωμί δεν πήγε χαμένο, κατευθύνθηκε στα πεινα­σμένα στόματα των εθνικών. Έτσι το κακό των Εβραίων έγινε καλό των εθνικών. Σκεφθήτε λοιπόν τι θα γίνη με το καλό των Εβραίων, με την μελλοντική επιστροφή τους. Τι δυνατά που το διατυπώνει ο Από­στολος:

«Ει γαρ η αποβολή αυτών

καταλλαγή κόσμου,

τις η πρόσληψις

ει μη ζωή εκ νεκρών»;

(στ. 15)

Εάν η απόρριψίς τους από τον Θεό συνετέλεσε στο να συμφιλιω­θούν τα έθνη με τον Θεό, τι άλλο θα είναι η επάνοδός τους και πρόσληψίς τους από τον Θεό, παρά ζωή και ανάστασις για όλο τον κόσμο. «Και εάν το πέσιμο τους ήταν πλούτος κόσμου και η ήττα τους πλούτος εθνών, πόσο μάλλον η ολοκληρωτική τους προσέλευσις στην πίστι»; (στ. 12).

Και κάτι άλλο. Όταν οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Χριστό, δεν φάν­ταζε στα μάτια τους και πολύ σπουδαίος. Μετά όμως από τόσους αιώνες, με την διάδοσι τού Χριστιανισμού σ' όλο τον κόσμο, με αναρίθμη­τους οπαδούς, με τον σταυρό στημένο σε κάθε γωνιά της γης, ο Χρι­στός θα τους φαίνεται μεγαλειώδης. Θ' αρχίσουν να λένε: «Ο ουράνιος αυτός άρτος δικός μας ήταν, και οι ξένοι τον γεύονται. Πρέπει να τον γευθούμε κι εμείς». Θα ζηλεύουν δηλαδή. Σ' αυτή την περίπτωσι το πά­θος της ζήλειας θ' αποβή ωφέλιμο. Η σωτηρία των εθνών θα τους κά­νη να τρέξουν κι αυτοί στον Σωτήρα. «Με το πέσιμό τους ήλθε σωτη­ρία στα έθνη για να τους κάνη να ζηλέψουν κι αυτοί» — «εις το παραζηλώσαι αυτούς» (στ. 11).

Η αγριέλαιος ήταν αξιολύπητη. Ο Θεός την ελέησε. Η καλλιέλαιος με τα αποκομμένα κλαδιά δοκιμάζει δυστυχία. Ο Κύριος κι αυτήν θα την ελεήση. Επιτρέπει ο Θεός όλοι να πέφτουμε κάτω, ώστε σ' ό­λους να σκορπίζη ζωή και ανάστασι. Εξηγεί ο Παύλος στούς εθνικούς: «Κάποτε εσείς δείξατε απείθεια στον Θεό, τώρα όμως ελεηθήκατε με την απείθεια των Ισραηλιτών. Έτσι και αυτοί τώρα δείχνουν απείθεια, για να δουν το έλεος που βρήκατε εσείς και να ελεηθούν και αυτοί» (στ. 30-31).

«Συνέκλεισε γαρ ο Θεός

τους πάντας εις απείθειαν,

ίνα τους πάντας ελεήση. (στ. 32)

Για όλους λοιπόν Ισχύει το «εξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού» (Ψαλμ. 106,8) «ας δοξολογήσουν τον Κύριο για τα ελέη του».

Ας μη θεωρούμε κανένα αμαρτωλό και ξεπεσμένο. Αυτός που σήμερα βρίσκεται έξω από το μαντρί τού Κυρίου, αύριο μπορεί να τύχη τού θείου ελέους και να γίνη πρόβατο της εκλεκτής ποίμνης. Διαπιστώ­νουμε ότι σήμερα οι Εβραίοι αντιπαλεύουν τον Χριστό. Μη βιασθούμε να τους θεωρήσουμε χαμένους, γιατί αύριο όπως το είπεν ο Ησαΐας και ο Παύλος θα ξυπνήσουν από τον ύπνο της ασέβειας. Τα επαναστα­τημένα κλαδιά θα ξανακολλήσουν στον κορμό της καλλιελαίου.

Η επιστροφή των Ισραηλιτών είναι ένα θέμα χρήσιμο στην αντιμετώπισι διαφόρων αιρετικών.

Ενθυμούμαι ένα περιστατικό. Ο άνδρας ήταν ένθερμος Χριστια­νός, αλλά η γυναίκα του είχε γίνει Ιεχωβίτισσα. Με παρεκάλεσε να κουβεντιάσω μαζί της, μη τυχόν και συνέλθη. Δεν του χάλασα το χατήρι. Συζητούσαμε δύο - τρεις ώρες. Δεν έβγαινε αποτέλεσμα, γιατί το δαιμόνιο της πλάνης είχε κατακτήσει καλά τον ψυχικό της χώρο. Ωστό­σο σ’ ένα σημείο ζαλίσθηκε κι έδειχνε πως προβληματίσθηκε.

Της είπα: «Πως σάς λένε οι ηγέτες σας, ότι σύντομα θα έρθη η συντέλεια τού κόσμου. Εδώ η Γραφή σημειώνει προδρομικά σημεία που δεν έχουν πραγματοποιηθή. Ένα απ’ αυτά είναι η προσχώρησις των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Τέτοιο πράγμα δεν έγινε ακόμη». «Που το γράφει αυτό»; μου λέει. «Στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Ρω­μαίους επιστολής» απαντώ. Και στην συνέχεια ανέλυσα το περιεχόμε­νο τού κεφαλαίου. Έμεινε σκεπτική.

Και σ' άλλους Ιεχωβίτες που έθεσα το ζήτημα αυτό, δημιουργή­θηκε προβληματισμός. Το εσχατολογικό δόγμα αυτής της αιρέσεως δεν καλύπτει όσα αναφέρονται για τα κλωνάρια της καλλιελαίου που θα ζωντανέψουν πάλι.

Χρειάζεται, μια και τα εσχατολογικά θέματα είναι φλέγοντα στις ημέρες μας, να προσδιορίσουμε κάπως τον χρόνο της επιστροφής τού Ισραήλ. Για να φωτισθή το πράγμα χρειάζεται επίμονη μελέτη των εσχατολογικών τμημάτων τού προφήτου Δανιήλ, τού προφήτου Μαλαχία, τού Αποστόλου Παύλου, της Αποκαλύψεως κλπ.

Πρώτα έρχεται η «αποστασία» (Β' Θεσσ. 2,3) και εμφανίζεται ο «άνθρωπος της αμαρτίας» ο Αντίχριστος, αυτός που τα ψηφία τού ονό­ματός του θα μας δίνουν το 666. Ταυτόχρονα θα έχη ανεγερθή ο ιου­δαϊκός ναός (Β' Θεσσ. 2,4). Όταν ο Αντίχριστος θα βρίσκεται στο φόρτε της δυνάμεώς του και τού αντιχριστιανικού του μένους, ο Θεός θα ενισχύση τους δικούς του με τους δύο εσχατολογικούς προφήτες, που κατά την Ορθόδοξη παράδοσι είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ. Ο Θεός κάποτε με δύο άνδρες τον Μωϋσή και τον Ααρών εχτύπησε το βασί­λειο τού παλαιού Φαραώ με δέκα πληγές. Τώρα με τους δύο Προφήτες θα πλήξη το κράτος τού νέου Φαραώ, τού Αντίχριστου με τις επτά εσχατολογικές πληγές: φοβερές αρρώστειες στους οπαδούς τού Αντίχριστου, δηλητηριασμός των υδάτων και των θαλασσών, πρωτοφανείς καύσωνες, χτυπήματα με οδυνηρότατες πληγές στο θρόνο και στο επι­τελείο τού Αντίχριστου, καταστρεπτικώτατος σεισμός που σωριάζει κάτω την πρωτεύουσα τού αντίθεου κράτους και τις μεγαλοπόλεις, ουρανόπεμπτες φρικτές μάστιγες που συμβολίζονται με χαλάζι τεραστίου μεγέθους (Αποκ. 16, 1-21).

Εκεί που όλοι περίμεναν, στις ημέρες τού Επτακέφαλου Θηρίου να λυτρωθούν από όλα τα κακά και να βρουν την ευτυχία τους, ζαλίσθηκαν από τα σκληρότατα αυτά χτυπήματα. Οι Εβραίοι, σαν οι πιο έ­ξυπνοι άνθρωποι, αντιλαμβάνονται ότι ο «λεβέντης» τους δεν είναι πα­ρά ψευδο-Μεσσίας, αφού ούτε τον εαυτό του δεν μπορεί να προστατεύση από τις επτά φιάλες της θεϊκής οργής.

Παράλληλα δρα ανάμεσά τους ο μεγάλος προφήτης Ηλίας, η φω­τιά τού Θεού.

«Και Ιδού εγώ αποστέλλω υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν η ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξω την γην άρδην».

(Μαλαχ. 4,4-5)

Και ο Κύριος μετά την Μεταμόρφωσί του ετόνισε:

«Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα».

(Ματθ. 17,11)

Και στον λόγο τού Μαλαχία και τού Κυρίου υπάρχει η έννοια της αποκαταστάσεως. Ο γυιός συμφιλιώνεται με τον Πατέρα. Ή όπως φαί­νεται από το εβραϊκό κείμενο τού Μαλαχία «θα επιστρέψη (ο Ηλίας) την καρδιά των πατέρων στα τέκνα και την καρδιά των τέκνων στους πατέρες».

Πατέρες είναι οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης που λυπούνται για το κατάντημα των απογόνων τους. Ο Ηλίας όμως οδηγεί τους Ισραηλίτες των εσχάτων στην αποκήρυξι τού ψευδο-Χριστού και στην πίστι στον Ιησού, πράγμα που ενώνει τις καρδιές τους με τις καρδιές των πατέρων τους.

Με το κήρυγμα τού Ηλία «αποκαθίστανται πάντα», δηλαδή τίθε­ται τέρμα στις σωτήριες ενέργειες τού Θεού υπέρ τού κόσμου. Ό,τι εί­ναι να τακτοποιηθή, θα τακτοποιηθή. Άλλος προφήτης δεν πρόκειται να εμφανισθή.

Με τις επτά πληγές από το ένα μέρος και το κήρυγμα τού Θεσβίτη από το άλλο, οι Εβραίοι σιγά - σιγά απομακρύνονται από τον Αντίχρι­στο και στρέφονται στον αληθινό Χριστό. Τα κλωνάρια που είχαν εγκα­ταλείψει την «καλλιέλαιον» επανέρχονται σ' αυτήν. Αποκαθίστανται στην φυσική τους θέσι.

Από τώρα αρχίζει η αντίστροφος μέτρησις για το Θηρίο. Ημέρα με την ημερα χάνει έδαφος. Ο Χριστιανισμός με την δράσι των Εβραίων και με τις αφάνταστες τεχνολογικές δυνατότητες των ημερών εκείνων γνωρίζει πρωτοφανή λάμψι. Ομάδες εκλεκτών Ισραηλιτών αφιερώνονται ολοκληρωτικά ψυχή και σώματι στον Χριστό και μάχον­ται τον Αντίχριστο. Αυτούς η Αποκάλυψις τους δηλώνει με τον συμβο­λικό αριθμό 144.000. «Εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής υιών Ισραήλ» (7,4)· Αυτοί αντιπαρατίθενται στον πολύ όχλο που ανυμνεί στον ουρανό τον Θεόν. Ο όχλος αυτός προέρχεται «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» (7,9). Για να μη αμφισβήτηση κανείς ότι οι 144.000 προέρχονται από το Ισραήλ, ο λόγος γίνεται σχολαστικός: «12.000 από την φυλή Ιούδα, 12.000 από την φυλή Ρουβήν, 12.000 από την φυλή Γαδ» κλπ. (7,5).

Ο χρόνος όμως της ανθρώπινης Ιστορίας είναι σύντομος. Το τέ­λος εγγίζει. Ο Προφήτης Ηλίας εκήρυξε για τον επικείμενο ερχομό τού Κυρίου. Πολύ ωραία παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος. Όπως πρόδρο­μος της πρώτης παρουσίας τού Χριστού υπήρξε ο Ιωάννης, έτσι θα εί­ναι ο Ηλίας πρόδρομος της Δευτέρας του παρουσίας (Πρβλ. 57^η ομιλία στο κατά Ματθαίον). Και η υμνολογία της Εκκλησίας μας αποκαλεί τον Ηλία «δεύτερο πρόδρομο της παρουσίας Χριστού».

Ο Αντίχριστος φαίνεται ότι στο εξής θα βρή προσφορώτερο έ­δαφος στα άλλα έθνη, αλλά κι εκεί ο αντίκτυπος της επιστροφής των Εβραίων θα τού κάνη ζημιά.

Φοβερές αναστατώσεις αρχίζουν να γίνωνται στην γη και στα ου­ράνια σώματα. Είναι οι προκαταρκτικές ωδίνες που θα κυοφορήσουν το άφθαρτο σύμπαν τού μέλλοντος αιώνος. «Έσται σημεία εν ηλίω και σελήνη και άστροις, και επί της γης συνοχή εθνών εν απορία ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26). Σ’ αυ­τήν την περίοδο τοποθετείται και η τρομερή μάχη τού Αρμαγεδδώνος, η «έκτη φιάλη» της Αποκαλύψεως.

Σε μία απροσδιόριστη στιγμή, μιας Κυριακής ημέρας, εμφανίζεται ο Κύριος. Μ’ ένα φύσημά του συντρίβει τον Αντίχριστο. «Ο Κύριος θα τον εξαφανίση με την πνοή τού στόματός του και θα τον καταργήση με την ένδοξο εμφάνισί του». Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή την λεπτομέ­ρεια την βρίσκουμε και στον Ησαΐα: «Ο Μεσσίας θα πατάξη την γη με τον λόγο τού στόματός του και με φύσημα από τα χείλη του θα θανατώση τον ασεβή» (11,4).

Με όλα αυτά που παρετέθησαν κατόπιν πολλής βασάνου των κει­μένων της Γραφής, βλέπουμε πως διαγράφεται το μέλλον μας επάνω στην γη. Και παίρνουμε το χαρμόσυνο μήνυμα ότι κάποτε οι αντίθεες και αντιχριστιανικές δυνάμεις θα συντριβούν για πάντα. ΟΙ επηρμένες κεφαλές των ασεβών θα γνωρίσουν προσωρινά μόνο κοκορέματα. Η τελική νίκη είναι τού Χριστού. Ασεβείς, αμαρτωλοί, δράκοντες, θηρία, ψευδοπροφήτες όλοι θα ηττηθούν κατά κράτος. «Το Αρνίον νικήσει αυτούς ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων». (Αποκ. 17,14)

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης (1940-2009)

Από το βιβλίο: ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Αγοράστε online το βιβλίο

Ἀντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

26   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ   2012

Read more: http://www.egolpion.com/kalielaios.el.aspx#ixzz2idqfdjb6