Δίψα για ζωή και Θέωση Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο Εκκλησιασμός είναι ωφέλιμος όταν μπώ στη εκκλησία ως πρόσωπο για να συναντήσω τον Χριστό και τους αδερφούς μου μέσα στον οίκο του Θεού.

Αν εισέλθω ώς άτομο για να ικανοποιήσω ένα θρησκευτικό ή υπερφυσικό καθήκον τότε μάταια κοπιάζουμε αγαπητοί μου. Ο Εκκλησιασμός γεννιέται ως δίψα, ως κραυγή για ένωση και κοινωνία με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά. Να φλέγεται η καρδιά μου συνεχώς και αδιαλείπτως ώστε να κοινωνώ με τον Θεό και τους ανθρώπους. Πάμε στην Εκκλησία για τρεις χιλιάδες λόγους ιδιαίτερα κοινωνικούς αλλά όχι για να ενωθούμε με τον Χριστό και τους αδερφούς μας. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο και κοιτάμε τα πατώματα και θέλουμε να κρυφτούμε από προσώπου γης αντί να σκεφτούμε “Γιατί δεν Κοινώνησα σήμερα; Αν είναι η τελευταία μου μέρα τι απολογία θα δώσω στα ποδάρια του Κυρίου; ”. Ο Εκκλησιασμός εκτός από ένωση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο είναι και ένα συνεχές σκάψιμο , ανακάλυψης του εαυτού μου. Μου μιλάνε τα τροπάρια, οι κανόνες, το συναξάρι, το Ευαγγέλιο, ο Απόστολος, οι δεήσεις του Ιερέως. Και όλα αυτά για μένα τον άθλιο που είμαι μέλος του σώματος του Κυρίου και το τιμώμενο πρόσωπο σε κάθε Θεία Λειτουργία. Εκεί συναντώ ζώντες και κεκοιμημένους στην αγκαλιά του Θεού. Ο Εκκλησιασμός είναι δίψα για σχέση, δίψα για ζωή, ανάγκη για να υπάρξω αιώνια. Ας προσπαθήσουμε με τις αδυναμίες μας για να μπούμε σε αυτή την όμορφη σχέση. Η αξία του Εκκλησιασμού γίνεται όμορφα, μυστικά με πλημμυρίζει η χάρις του Θεού και ψιθυρίζει μέσα στην ψυχή τους καρπούς της αλήθεια. Αρχίζουν οι πληγές και αποκαλύπτονται και μέσα από τον ασκητικό αγώνα θα οδηγηθώ στην θεραπεία μέσα από το ταξίδι του Ορθόδοξου δρόμου.
Ο αγώνας είναι σημαντικός , ο συνεχής αυτός αγώνας κατά του γνωμικού θελήματος. Ίσως να μην καταφέρουμε ποτέ να το νικήσουμε οριστικά , ίσως να μην γίνουμε τέλειοι ασκητές και άγιοι , ας είμαστε όμως αδιάλειπτα αγωνιστές μέσα μας. Η μεγαλύτερη αποτυχία είναι να είναι κανείς στην εκκλησία και να σβήνει την προφητική της φωνή, να μην αγωνίζεται να νικήσει το γνωμικό του θέλημα για να φτάσει στην ανιδιοτελή αγάπη. Εις τι θα ωφελήσει τον εαυτό του και τους άλλους ένας τέτοιος άνθρωπος που από ιδιοτέλεια μπαίνει μέσα στην εκκλησία και κινείται από ιδιοτέλεια, χωρίς την παραμικρή υποψία της θέσεως του και της αποστολής του;(Γ. Καραλής: Η “μωρία του Θεού και η “σοφία” του ανθρώπου σελ 246).
“Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μη τα σβήνετε, μη τα αχρηστεύετε, μη εξουθενώσετε τις προφητείες που το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτει δια μέσου των πιστών, όλα να τα δοκιμάζετε αλά το καλό να κατέχετε. Από κάθε είδους πονηρία να φύγετε μακριά. Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας καταστήσει αγίους πλήρως και ολόκληρο το πνεύμα σας και η ψυχή και το σώμα είθε να διατηρηθούν ανεπίληπτα και άμεμπτα κατά την παρουσία του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού”(Β’ Θεσ 5,19-23)