Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα για την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ’ ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Το ότι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε πιο βαθιά μετάνοια.
Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
Όταν αυτή γύρισε μετά τον πόλεμο στο Λένινγκραντ δεν μπόρεσε να βρει δουλειά. Δεν είχε ούτε σπίτι πού να μείνει, γιατί αυτό το σπίτι πού έμενε παλιά ήταν του άνδρα της. Κυριολεκτικά βρέθηκε στο δρόμο. Ήταν μέλος του κομουνιστικού κόμματος και απευθυνόταν σε διάφορους οργανισμούς αλλά κανείς πουθενά δεν την βοήθησε. Απελπίστηκε τόσο πολύ πού σκέφτηκε να αυτοκτονήσει.
Μία μέρα, ενώ περπατούσε στο δρόμο, συνάντησε μία φίλη της πού την είχε γνωρίσει τον καιρό του πολέμου. Εκείνη άρχισε να την ρωτά για την ζωή της και όταν έμαθε τα προβλήματά της της είπε, ότι στην Βίριτσα ζει ένας γέρος πού βοηθάει πολλούς ανθρώπους και προβλέπει το μέλλον.
Η γιατρός σκέφτηκε ότι πρόκειται για κάποιον μάγο και αποφάσισε να τον επισκεφτεί γιατί έτσι και αλλιώς δεν θα έχανε τίποτα. Στην Βίριτσα βρήκε το σπίτι του Γέροντα. Εκεί την ρώτησαν·
-Θέλετε να δείτε τον παππούλη;
Αυτή, όταν το άκουσε, εκνευρίστηκε πολύ·
-Ποιόν παππούλη; Τρελή είμαι να μπλέκομαι με παπάδες, και βγήκε έξω τρέχοντας.
Στο δρόμο παρέλυσαν τα πόδια της και δεν μπόρεσε να περπατήσει. Κάθησε στην άκρη του δρόμου και ξέσπασε σε κλάματα. Καταριόταν όλους και όλα, ακόμα και αυτή την φίλη της πού την έστειλε σ’ αυτόν τον παπά. Έβριζε αλλά δεν μπόρεσε να σηκωθεί και να σταθεί όρθια, τα πόδια δεν υπάκουαν.
Από το σπίτι του Γέροντα βγήκε μία γυναίκα και της είπε·
-Σας ζητάει ο γέροντας.
Αυτή αρνήθηκε κατηγορηματικά να μπει μέσα. Τότε η γυναίκα την πλησίασε, λέγοντας της ξανά·
-Το όνομά σας είναι Ν., είστε οφθαλμίατρος, μόλις γυρίσατε από τη Γερμανία, σας ζητάει ο Γέροντας.
Χωρίς να καταλάβει πώς η γυναίκα αυτή σηκώθηκε και σαν να την οδηγούσε κάποια δύναμη πήγε στο σπίτι του Γέροντα.
Όταν μπήκε μέσα στο κελί του είδε έναν γέρο μοναχό ξαπλωμένο πάνω στο κρεβάτι. Αυτός της είπε, ότι για όλα τα δεινά φταίει αυτή η ίδια, επειδή είχε σκοτώσει τα παιδιά της. Κατάλαβε η γυναίκα ότι ο γέροντας γνωρίζει όλη την ζωή της και έπεσε κλαίγοντας στα γόνατα μπροστά στο κρεβάτι του. Εκείνος αμέσως την παρηγόρησε λέγοντας·
-Πήγαινε στο Σμόλνι, θα σε διορίσουν υπεύθυνη σε μία κλινική της Πετεργκώφ και θα σου δώσουν και ένα δωμάτιο να μένεις. Μετά θα επιστρέψεις στο Λένινγκραντ και θα μένεις εκεί. Θα με επισκέπτεσαι εδώ και μετά θα επισκέπτεσαι και τον τάφο μου.
«Τί παραμύθια είναι αυτά πού λέει», -σκέφτηκε η Ν.
-Δεν λέω παραμύθια. Όλα αυτά πού λέω θα πραγματοποιηθούν, -είπε ο Γέροντας, απαντώντας στις σκέψεις της.
Πραγματικά πήγε στο Σμόλνι, όπου την διόρισαν στην κλινική της Πετεργκώφ και την έδωσαν δωμάτιο. Αργότερα γύρισε στο Λένινγκραντ. Έγινε πολύ πιστή, έφτασε σε βαθιά γεράματα και μέχρι το τέλος της ζωής της επισκεπτόταν τακτικά τον τάφο του Γέροντα στην Βίριτσα.
πηγή: Βίος – θαύματα – προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα – Νέου Αγίου της Ορθοδ. Ρωσικής Εκκλησίας 1866-1949), Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», έκδοση Α’ 2003
Ζούσε κάποτε στην Βίριτσα μία γυναίκα που λεγόταν Αλεξάνδρα. Στον Θεό δεν πίστευε. Ο άνδρας της δεν γύρισε από τον πόλεμο (τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).
Τότε κάποιες γνωστές της της είπαν:
– Ζει εδώ ένας γέρος μοναχός (ο Ιερομόναχος Σεραφείμ, νυν άγιος) που προβλέπει το μέλλον, πήγαινε να τον ρωτήσεις. Μπορεί αυτός να σου πει τι έγινε με τον άνδρα σου.
Η Αλεξάνδρα πήγε στον πατέρα Σεραφείμ μαζί με την κόρη της οκτώ χρονών που ήταν κουφή. Περίμεναν πολλή ώρα. Η Αλεξάνδρα άρχισε να νευριάζει και ήθελε να φύγει. Τελικά μπήκε μέσα στο κελί του Γέροντα αλλά δεν τον ρώτησε τίποτα.
Ο Γέροντας την κοίταξε και της είπε·
– Πήγαινε.
Αλλά η κόρη της ήθελε να δει τον παππούλη από κοντά. Αυτός κάτι της έλεγε. Το κορίτσι δεν άκουγε τίποτα και προσπάθησε να του δείξει πως δεν τον άκουσε.
Ξαφνικά ο πατήρ Σεραφείμ άρχισε να κλαίει, μετά σήκωσε τα μάτια του και πολλή ώρα κοιτούσε προς τα πάνω. Το κορίτσι τον λυπήθηκε και πήγε κοντά σ’ αυτόν.
Ο Γέροντας πήρε από το τραπέζι μία καραμέλα και την έδωσε στο κορίτσι. Εκείνη του είπε φωναχτά·
– Ευχαριστώ!
Ο Γέροντας άρχισε πάλι να της μιλά και της είπε·
– Πήγαινε και πες· με συγχωρείτε που καθυστέρησα τον παππούλη.
Το κορίτσι όταν βγήκε μαζί με την μητέρα της από το κελί του Γέροντα είπε αυτά τα λόγια.
Αργότερα η Αλεξάνδρα διηγήθηκε· «Θεέ μου! Όταν άκουσα την κόρη μου να λέει αυτά τα λόγια έτρεξα πίσω στο κελί του Γέροντα και έπεσα κάτω στα πόδια του·
– Με συγχωρείτε παππούλη!
Αυτός μου είπε αυστηρά·
– Στον Θεό δεν πιστεύεις και σε μένα ήλθες, γιατί νόμιζες ότι είμαι κάποιος μάγος. Δεν ασχολούμαι με μαγεία αλλά προσεύχομαι. Βλέπεις ο Κύριος έκανε να γίνει η κόρη σου καλά. Μην το ξεχνάς.
Εγώ σε λίγο θα αναχωρήσω. Να έρχεσαι στον τάφο μου. Ήθελες να μάθεις για τον άνδρα σου – ζει αυτός και σε λίγο θα επιστρέψει αλλά δεν θα είσαι ευτυχισμένη μαζί του. Λίγο καιρό θα είναι μαζί σου, μετά θα σε αφήσει και θα πάει στην άλλη γυναίκα».
Πραγματικά μετά από λίγο γύρισε στο σπίτι ο άνδρας της αλλά η ζωή τους δεν πήγε καλά. Αυτός πήγαινε με άλλες γυναίκες και τελικά έφυγε από το σπίτι.
Η Αλεξάνδρα δεν πήγαινε ούτε στην εκκλησία ούτε στον τάφο του Γέροντα μέχρι που άρχισαν να πονάνε τα πόδια της και να μένει παράλυτη.
«Τότε θυμήθηκα αυτά που μου έλεγε ο πατήρ Σεραφείμ και άρχισα να κλαίω, – διηγείται η Αλεξάνδρα. Ο άνδρας με είχε αφήσει, τα δύο μεγάλα παιδιά σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο και έμεναν στην φοιτητική εστία, η μικρότερη κόρη πήγαινε σχολείο και έμενε στο οίκοτροφείο.
Ιδιαίτερα οι νύχτες ήταν πάρα πολύ δύσκολες – στο σπίτι δεν υπάρχει κανείς, μόνο εγώ. Κάθομαι μόνη μου και κλαίω·
– Αχ παππούλη, θα πήγαινα τώρα στον τάφο σου αλλά δεν έχω πόδια.
Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τον πατέρα Σεραφείμ, δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή όχι. Μου έδωσε ένα κομμάτι ψωμί και μου είπε·
– Φάε να δυναμώσεις.
Άρχισα να τρώω αυτό το ψωμί. Όταν το έφαγα σχεδόν όλο και μου έμεινε μόνο ένα μικρό κομματάκι, ο Γέροντα μου είπε·
– Αύριο όταν θα σηκωθείς μην παρακαλάς κανέναν, γα τυλίξεις τα πόδια σου με κουβέρτα και να πας στον τάφο μου με τα χέρια αλλά μόνη σου! Πρώτη φορά με τα χέρια θα πας, στα γόνατα θα επιστρέψεις δεύτερη φορά στα γόνατα θα πας και με τα πόδια θα επιστρέψεις.
Δεν ξέρω αν τον είδα στο όνειρο αλλά το μικρό κομμάτι ψωμί έμεινε στο χέρι μου».
Την επόμενη μέρα η Αλεξάνδρα προσπάθησε να σηκωθεί από το κρεβάτι αλλά δεν μπόρεσε. Τότε έπεσε κάτω στο πάτωμα, τύλιξε τα πόδια της με κουβέρτα, πήρε μία καρέκλα και σπρώχνοντάς την μπροστά και ακουμπώντας πάνω σ’ αυτή βγήκε στο δρόμο.
Σερνόμενη κάτω μετά από πολλές ώρες έφτασε στον τάφο του πατρός Σεραφείμ. Στο σπίτι γύρισε στα γόνατα.
Και δεύτερη φορά όταν πήγε επέστρεψε στο σπίτι της με τα πόδια.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Νεοφανής άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας Σεραφείμ της Βίριτσα, Βίος, θαύματα, προφητείες», των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.
«Τον καιρό του πολέμου ήμουν στο μέτωπο. Το 1944 τραυματίστηκα και με έστειλαν στο σπίτι. Από διάφορους ανθρώπους είχα ακούσει ότι στην Βίριτσα ζει ένας ιερεύς, ο πατήρ Σεραφείμ, πού έχει διορατικό χάρισμα και ότι σ· αύτον πηγαίνουν πολλοί άνθρωποι για να πάρουν την ευλογία του και να άκούσουν τις συμβουλές του. Είχα μία σοβαρή ερώτηση και ήθελα πολύ να πάω στον Γέροντα και να ακούσω τί θά μού πει, αλλά δεν μπόρεσα να βρω εύκαιρία. Μια φορά, ήταν Κυριακή, βρέθηκα κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό και πήγα να ρωτήσω τί ώρα ξεκινάει το τρένο για την Βίριτσα. Μού είπαν ότι ξεκινά σε ένα τέταρτο. Πήρα εισιτήριο και πήγα. Στο δρόμο άρχισαν αμφιβολίες» δύο ώρες δρόμο, το φουστάνι μου είναι πολύ έλαφρό – θά κρυώσω, και άν θά βρέξει, δεν είναι καθόλου σοβαρό αύτό πού κάνω!
Αποφάσισα όμως να συνεχίσω το δρόμο. Όταν έφτασα στην Βίριτσα συνάντησα έκεΐ μία παλιά μου φίλη πού είχα να την δώ δεκατέσσερα χρόνια. Αύτή χάρηκε πάρα πολύ όταν με είδε. Νοίκιαζε ένα έξοχικό σπίτι στή Βίριτσα και με κάλεσε να έλθω στο σπίτι της. Τής είπα»
-Έχω μία δουλειά έδώ. Θά πάω πρώτα να κάνω την δουλειά μου και μετά θά έλθω σε σένα.
Μού εΐπε ότι θά ετοιμάσει φαγητό και θά με περιμένει. Είπε επίσης ότι θά στείλει την κόρη της να με πάρει. Τότε εγώ σκέφτηκα» «Νά, ο Κύριος μού δίνει και σπίτι να διανυκτερεύσω και φαγητό να φάω».
Όταν έφτασα στο σπίτι του πατρός Σεραφείμ, τον περίμεναν περίπου τριάντα άτομα. Πρώτα ο Γέροντας δεχόταν τους ιερείς και μετά ήλθε η σειρά μας. Ο Γέροντας δεν αισθανόταν καλά εκείνη την ήμερα γι· αυτό η αδελφή Σεραφείμα μας είπε να γράψουμε τις ερωτήσεις μας σε χαρτάκια και εκείνη θά τα πάει στον Γέροντα. Όταν γύρισε, μας είπε:
-Σήμερα ήλθαν πολύ καλοί άνθρωποι. Ο Γέροντας για όλους θά προσεύχεται και σε όλους εύχεται χρόνια πολλά για την σημερινή γιορτή (ήταν Κυριακή). Και έδωσε σε όλους τις άπαντήσεις γραμμένες σε χαρτάκια. Επίσης έδωσε σε όλους από ένα πρόσφορο. Σέ μένα και σε μία άλλη γυναίκα έδωσε δύο πρόσφορα, λέγοντας ότι αύτό είναι για τους ασθενείς. Αύτή άρχισε άμέσως να λέει» -Και πώς κατάλαβε ότι έχω στο σπίτι μου τέσσερις ασθενείς;
Άλλά εγώ άπορούσα γιατί μού έδωσε το δεύτερο πρόσφορο, έπειδή κανένας από τους γνωστούς μου δεν ήταν άρρωστος. Πήρα όμως και το χαρτάκι και τα πρόσφορα εύχαριστώντας την άδελφή Σεραφείμα. Η άπάντηση πού μού έδωσε ο Γέροντας δεν μού άρεσε. Ένας άνδρας μού έκανε πρόταση γάμου και ρωτούσα τον Γέροντα άν πρέπει να τον παντρευτώ. Το χαρτάκι πού μού έστειλε ο Γέροντας έλεγε» Ό Κύριος μόνος του θά σού δείξει το δρόμο».
-Τί άπάντηση είναι αύτή, – σκέφτηκα. Και πώς θά μάθω αύτό το δρόμο;
Γυρίζω στο σπίτι μου και βρίσκω έκεΐ ένα γράμμα στο όνομα του γαμπρού μου. Δεν διαβάζω ξένα γράμματα. Σκέφτηκα όμως ότι μπορεί να είναι κάτι επείγον και ο γαμπρός μου μπορεί να έλθει μετά από μία έβδομάδα. Το άνοιξα. Το γράμμα έλεγε ότι η γυναίκα του γέννησε γιό. Έτσι ο Κύριος μού έδειξε το δρόμο – άν πρέπει η όχι να παντρευτώ αύτό τον άνθρωπο.
Την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο σε μία φίλη μου και έκείνη κατευθείαν άρχισε να μού παραπονιέται»
-Πού χάθηκες, ούτε τηλέφωνο. Η μητέρα μου είναι στο νοσοκομείο, δύο εβδομάδες τώρα και ζητάει έσένα.
Την ϊδια ήμέρα έπισκέπτηκα την μητέρα της στο νοσοκομείο και αύτή μού είπε»
-Σέ περίμενα. Πάρα πολύ σε χρειάζομαι. Οι δικοί μου (η κόρη και ο γιός) είναι κομμουνιστές, είναι μάταιος κόπος να τους παρακαλώ. Πήγαινε στην έκκλησία και παρακάλεσε τον ιερέα να διαβάσει ευχή για μένα. Μεθαύριο έχω εγχείριση. Ναί, φέρε άν μπορείς και κανένα πρόσφορο.
-Ήδη το έχω φέρει.
-Και πώς το έμαθες;
-Ο πατήρ Σεραφείμ μού το έδωσε και εΐπε ότι είναι για τους ασθενείς»…
Ο Γέροντας βοηθάει τους άνθρώπους πού επισκέπτονται τον τάφο του ζητώντας βοήθεια
Μία γυναίκα, πνευματικό παιδί του πατρός Σεραφείμ, έπασχε από μία πολύ σοβαρή άσθένεια. Ήθελε πάρα πολύ να έπισκεπτεί τον τάφο του Γέροντα. Μέχρι το ναό όπου βρισκόταν το νεκροταφείο έπρεπε να περπατήσει δύο χιλιόμετρα. Γιά να κάνει αύτό το δρόμο τής πήρε σχεδόν όλη την ήμέρα. Όταν έφτασε στον τάφο άρχισε να κλαίει, λέγοντας τον πόνο της στον Γέροντα. Μιλούσε μ· αύτον σάν να ήταν ζωντανός. Όταν ήλθε η ώρα κάί έπρεπε να γυρίσει σπίτι σκέφτηκε πώς μάλλον δεν θά μπορέσει να κάνει ξανά αύτό τον δρόμο. Ξαφνικά εΐδε έναν γέρο. Την χαιρέτησε και τής έδωσε δύο κουλουράκια και δύο μικρά κομμάτια ζάχαρη. Τά έφαγε και επέστρεψε στο σπίτι της χωρίς καμία δυσκολία. Δεν έμεινε ούτε ϊχνος από την παλιά άσθένεια…
Μία γυναίκα από μικρό παιδί είχε πολύ δυνατό πόνο στο άριστερό της πόδι. Τον καιρό του πολέμου, όταν ήταν μικρό κορίτσι, τραυματίστηκε σοβαρά – κοντά της εξερράγη μία βόμβα και τής έσπασε τα δάκτυλα στο πόδι. Εμφανίστηκε η οστεομυελίτιδα. Η άρρώστια αύτή την βασάνιζε έπί σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια. Έκανε πολλές εγχειρίσεις χωρίς κανένα άποτέλεσμα.
Το 1983, στίς 22 Μαΐου, όταν η Όρθόδοξη Εκκλησία τής Ρωσίας εορτάζει την άνακομιδή των λειψάνων του άγίου Νικολάου άρχιεπισκόπου Μύρων τής Λυκίας, η γυναίκα αύτή προσευχόταν στο ναό του Άγίου Νικολάου μπροστά στην εικόνα του Άγίου. Ξαφνικά την πλησίασε μία άγνωστη κυρία και τής είπε να πάει στην Βίριτσα στον τάφο του πατρός Σεραφείμ.
Μέ πολλή δυσκολία περπάτησε από το σιδηροδρομικό σταθμό μέχρι την έκκλησία τής Παναγίας του Καζάν όπου βρίσκεται ο τάφος του Γέροντα. Άλλά μόλις πλησίασε τον τάφο του κατάλαβε πώς ο πόνος πού την βασάνιζε τόσα χρόνια την άφησε. Το βράδυ, πρώτη φορά στή ζωή της, κοιμήθηκε ήρεμα χωρίς να τής πονάει τίποτα. Από τότε πηγαίνει τακτικά στην Βίριτσα στον τάφο του Γέροντα και πάντα βρίσκει βοήθεια και παρηγοριά…
Το 1952 μία γυναίκα πού ήταν τότε τριάντα δύο χρονών άρρώστησε. Η διάγνωση πού έβγαλαν οι γιατροί ήταν: καρκίνος του εντέρου. Τής είπαν ότι γρήγορα πρέπει να γίνει η χειρουργική έπέμβαση. Πριν γίνει η έγχείριση την έστειλαν σ· ένα σανατόριο, το όποιο βρισκόταν στην Βίριτσα. Έδώ έμαθε για τον πατέρα Σεραφείμ. Μέ πολλή δυσκολία πήγε μέχρι την εκκλησία τής Παναγίας του Καζάν όπου ήταν το νεκροταφείο. Γονάτισε μπροστά στον τάφο του Γέροντα και είπε»
-Παππούλη, έσύ ξέρεις το πρόβλημά μου, βλέπεις πώς οι δυνάμεις μου με άφήνουν. Βοήθησέ με την ά- μαρτωλή να γίνω καλά.
Έμεινε στον τάφο μέχρι άργά το βράδυ. Όταν σηκώθηκε για να φύγει κατάλαβε πώς αισθάνεται καλύτερα. Όλο τον καιρό πού ήταν στο σανατόριο πήγαινε κάθε μέρα στον τάφο του Γέροντα. Όταν γύρισε σπίτι κατάλαβε πώς ο πόνος έφυγε. Σέ ένα χρόνο δεν έμεινε ούτε ίχνος από την παλιά άσθένεια.
«Πρέπει να σταματήσεις να πίνεις!»
Ένας ιερέας άρχισε να πίνει. Δύο φορές είδε στο όνειρο του τον πατέρα Σεραφείμ πού του είπε αυστηρά:
-Πρέπει να σταματήσεις να πίνεις! Εκείνος όμως δεν σταμάτησε. Τότε ο Γέροντας εμφανίστηκε μπροστά του και του είπε:
-Άν δεν θά πάψεις να πίνεις, θά πεθάνεις!
Άλλά ούτε αύτό τον έκανε να σταματήσει.
Μετά από λίγο άρρώστησε. Οι γιατροί είπαν ότι έχει καρκίνο. Τότε ο ιερέας εκείνος άρχισε να κλαίει και να μετανοεί. Αύτό όμως δεν μπόρεσε ν· άλλάξει την κατάσταση, η άσθένεια προχωρούσε και σε λίγο, όπως και το είχε πει ο πατήρ Σεραφείμ, ο ιερέας αυτός πέθανε.
Πηγή: Βίος-Θαύματα-Προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα – Νέου Αγίου της Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας 1866-1949, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, 2003.
Ο άγιος Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσας (1866-1949).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Η γαλήνη του Θεού είναι ο μάρτυρας της αλήθειας
Κατά το λόγο των Πατέρων, μισούσε μεν την αμαρτία, αλλά όχι τον αμαρτωλό. Και πάντα εφιστούσε την προσοχή σε όλους για τις δυσπερίγραπτες παγίδες του εχθρού λέγοντας:
«Προσπαθήστε να προφυλάσσετε τους εαυτούς σας από τα δίχτυα που έχουν στηθεί εντός κι εκτός του ανθρώπου και που είναι καλυμμένα με κάθε τρόπο με το προσωπείο της αλήθειας.
Τα αναγνωρίζει κανείς εύκολα από το ότι στερούν από την ψυχή τη γαλήνη.
Όταν δεν υπάρχει γαλήνη, εκεί υπάρχουν και οι δολοπλοκίες του εχθρού της σωτηρίας.
Από τον Χριστό προέρχεται η αλήθεια και η ταπεινοφροσύνη.
Η γαλήνη του Θεού είναι ο μάρτυρας της αλήθειας».
****
Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια και το θέλημα του Θεού και προς αυτή την κατεύθυνση της υπακοής στο θέλημα του Θεού οδηγούσε τα πνευματικά του παιδιά.
[Έλεγε]: «Ο παντοδύναμος Κύριος κυβερνάει τον κόσμο και όλα όσα γίνονται στον κόσμο γίνονται είτε με τη χάρη Του, είτε με τη βούλησή Του.
Οι Τρεις άγιοι παίδες της Βαβυλώνας ομολογούσαν τον Κύριο και πίστευαν αληθινά ότι όλες οι δοκιμασίες που συνέβαιναν σ’ αυτούς και στον Ισραήλ, γίνονταν επειδή το επιτρέπει ο Θεός.
Μόνον αυτή η τοποθέτηση φέρνει στην ψυχή
την ειρήνη, δεν αφήνει τον άνθρωπο να ανησυχεί και να εξάπτεται, ενώ
στρέφει τα βλέμματα της ψυχής προς την αιωνιότητα και
δίνει υπομονή στον πόνο.
Ακόμη και ο ίδιος ο πόνος καθώς και όλα τα προβλήματα φαίνονται σύντομα, μηδαμινά και ανούσια.
Μην παραπονιέσαι για το βάρος του σταυρού.
Την ημέρα του πόνου απόθεσε τη θλίψη σου στον Κύριο και Αυτός θα σε παρηγορήσει».
Έτσι νουθετούσε ο παππούλης με ήρεμη φωνή γεμάτη θέρμη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, νυν Μητροπολίτη Αργολίδας, ο «Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα (1866-1949)» των εκδόσεων Ακρίτας.
