π. Νικολάι Ραγκόζιν -7. Χρήμα & ταυτότητες 666

π. Νικολάι Ραγκόζιν -7. Χρήμα & ταυτότητες 666

Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό…

Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό…
Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του.
Αφού είχε περπατήσει λίγο , συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο.
Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια.
Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό.
Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι.
Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό.
Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο , που το αγόρι , θέλοντας να το ξαναδεί , του προσέφερε και ένα αναψυκτικό.
Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό .
Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο!
Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα , τρώγοντας και χαμογελώντας , μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη…
Όταν άρχισε να νυχτώνει , το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του .
Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα , γύρισε πίσω , έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του!
Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του.
Το ρώτησε: ” Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Ο μικρός είπε: ” Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό !”
Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε:
“Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !”
Εν τω μεταξύ , ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά , επέστρεψε στο σπίτι του.
Ο γιος του , παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε:
“Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Κι ο γέροντας είπε:
“Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!”
Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε:
“Και ξέρεις κάτι ; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!”
Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος , ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας .
Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο , για λίγο ή για μια ζωή.
Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!!!

Ζήσε ειρηνικά. Κάνε Ειρήνη στην καρδιά σου και μην τα παρατάς ποτέ. Για όλους δόξα τω Θεώ. Και για τον πειρασμό, για τη δίκη, και για όλους, δόξα τω Θεώ. Αυτή είναι μια ιερή αίσθηση των ευχαριστιών στο Θεό, και πάντα γεμίζει τις καρδιές μας. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΣΟΚΟΥΡ

Ζήσε ειρηνικά. Κάνε Ειρήνη στην καρδιά σου και μην τα παρατάς ποτέ. Για όλους δόξα τω Θεώ. Και για τον πειρασμό, για τη δίκη, και για όλους, δόξα τω Θεώ. Αυτή είναι μια ιερή αίσθηση των ευχαριστιών στο Θεό, και πάντα γεμίζει τις καρδιές μας.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ  ΖΩΣΙΜΑΣ ΣΟΚΟΥΡ

Φταίει ο παπάς...!!!

Φταίει ο παπάς...!!!

Μια φορά, ρώτησα κάτι μαθητές σε μια γ’ λυκείου τι περιμένουν από ένα παπά. “Βλέπετε έναν παπά στο δρόμο, τι σκέφτεστε, ποια είναι η πρώτη σας σκέψη”; Οι περισσότεροι μαθητές απάντησαν ότι ταυτίζουν τον παπά μ’ ένα σύνολο απαγορεύσεων: τι πρέπει να κάνουν, τι πρέπει να μη κάνουν.

Μια άλλη φορά, χειμώνα, σ’ ένα περίπτερο, περίμενα να ψωνίσω πίσω από μια μανούλα που το παιδί της έσκουζε και ζητούσε παγωτό.

Όταν είδε ότι πίσω της περίμενε ο παπάς, γύρισε στο παιδί σοβαρότατα και είπε: “Ησύχασε επιτέλους! Θα σε μαλώσει ο πάτερ!” κι έδειξε προς το μέρος μου. Εγώ την κοίταξα απλώς με μια σχετική απορία και τ’ άφησα ασχολίαστο.

Σήμερα πήγα να βγάλω κάτι φωτοτυπίες κι ήταν εκεί μια άλλη μάνα με το τουλάχιστον εξάχρονο κοριτσάκι της. Το παιδί με κοιτάει με το ράσο και γουρλώνει τα μάτια. Τραβάει το ρούχο της μαμάς και ρωτάει: Μαμά! Γιατί αυτός ο κύριος είναι έτσι ντυμένος;;”. Η μαμά μου χαμογέλασε συγκαταβατικά και μ’ ελαφρύ μειδίαμα μου ‘πε “παιδί είναι… Που να ξέρει…;”.

Σ’ εκείνη τη γ’ λυκείου κανείς δε μίλησε ούτε για ψυχή, ούτε για Θεό: όχι γιατί τα παιδιά αυτά είναι κακά ή άσχετα με τη θεολογία, αλλά γιατί φτάνοντας στην γ’ λυκείου μεγάλωσαν μέσα σε μια κοινωνία που στο πρόσωπο του ιερέα συχνότερα έβλεπε τον τηρητή της Τάξεως και της Ηθικής παρά τον κήρυκα του Ευαγγελίου. Ίσως γιατί άθελά μας παραφράσαμε το Ευαγγέλιο σ’ ένα κατάλογο κανόνων, για το τι πρέπει να κάνουμε και τι να μην κάνουμε ώστε να μην πάμε στη Κόλαση.

Μια φορά, έκανα κάπου κήρυγμα και μιλούσα για την κόλαση ως κενό και παντελή απουσία Θεού και ότι “τα καζάνια κι οι φωτιές δεν είναι πραγματικά αλλά συμβολικά”.

Τότε μια κυρία, πάνω από ογδόντα χρονών, ξεσηκώθηκε φωνάζοντας “είσαι σε πλάνη! Ο παπάς είναι σε πλάνη! Στη κόλαση θα έχει καζάνια και φωτιές και διαόλους να χορεύουνε” κι έφυγε απ’ την εκκλησία!!!

Όπως και να ‘χει, σήμερα στεναχωρέθηκα που το κοριτσάκι στις φωτοτυπίες δεν είχε πάει ποτέ -μάλλον- στην εκκλησία και δεν είχε δει ποτέ μπροστά του παπά και γι’ αυτό ρωτούσε για ‘μενα τη μαμά του.

Ας μη κρίνουμε όμως με τη μια τη “κακή” μάνα που δε κοινωνάει το παιδάκι της κάθε Κυριακή. Η μάνα αυτή μεγάλωσε μέσα στην ίδια κοινωνία που έφτιαξε έναν Χριστό τιμωρό, που εξευμενίζεται με δωρεές σε ναούς και μόνο.

Θυμάμαι την εμμονή μιας κυρίας που χάρισε ένα καντήλι στο ναό, να βάλει ταμπελάκι να κρέμεται να φαίνεται, καλά χαραγμένο, τ’ όνομά της αφού το δώρισε στην εκκλησιά. Να βλέπει κανείς λοιπόν τον Χριστό σαν εισαγγελέα που δέχεται πεσκέσια είναι βλασφημία τεράστια στ’ όνομά Του.

Αν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με “το φόβο του πάτερ” -όπως η κυρία στο περίπτερο- τότε ας μην περιμένουμε, όταν φτάσουνε τα παιδιά στη γ’ λυκείου, ν’ αναζητούν ψυχή και Θεό. Ό, τι τους δώσουμε, έτσι θα πράξουνε. Κι είναι καλά τα παιδιά μας...

ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΙΟΣ.

Εκείνο που ενοχλεί… είναι η Θεότητα Του! Ηρακλής Αθ. Φίλιος, Βαλκανιολόγος-θεολόγος

«Οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερος σου∙ Θεός όμως δεν είσαι». Έρχεται λοιπόν, ο Γάλλος φιλόσοφος Ernest Renan και μας λέει πως ο Χριστός ανά τους αιώνες είναι ο υπέρτερος όλων. Όμως σκοντάφτει. Με κατηγορηματικό και βέβαιο τρόπο, αφαιρεί από τον Χριστό τη θεϊκή Του φύση, λέγοντας Του «Θεός όμως δεν είσαι».

Δεν εκπλήττει όμως με την αμφισβήτηση του. Εξάλλου, δεν είναι πρόδρομος αυτής της αμφισβήτησης. Αν κοιτάξουμε πιο πίσω, η πλατωνική φιλοσοφία είχε κόψει κάθε δεσμό σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός είναι ένα τέλειο ον και ο άνθρωπος δεν μπορεί να σχετίζεται και να κοινωνεί μαζί του γιατί είναι ατελής. Αυτή είναι μία πρώτη ανάγνωση του θέματος περί σχέσεως θεού – ανθρώπου.

Ερχόμαστε στη δεύτερη ανάγνωση. Αυτή, με τη σειρά της, προϋποθέτει τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Ο αθεϊσμός, αν και κατά Μπερντιάεφ δεν υπάρχει αθεϊσμός αλλά αντι-θεϊσμός, στέκεται επικριτικά απέναντι στον Θεό. Και αυτή η στάση όταν λαμβάνει αρνητική μορφή, πιστεύω πως γίνεται αυτό που λέει ο Μπερντιάεφ, δηλαδή αντι-θεϊσμός. Αυτή λοιπόν η θεώρηση, άλλοτε αρνείται την ύπαρξη του Τριαδικού Θεού, άλλοτε δεν Του αναγνωρίζει την παντοδυναμία, άλλοτε αμφισβητεί τη θεότητα του Χριστού.

Ποιος είναι όμως ο Χριστός; Αν ρωτήσουμε γύρω μας μερικούς ανθρώπους να μας πουν «ποιος είναι ο Χριστός», θα δοθούν σίγουρα διαφορετικές απαντήσεις. Άλλοι θα μιλήσουνε για έναν επαναστάτη, άλλη για έναν αναρχικό της εποχής εκείνης, άλλοι για ένα μεγάλο φιλόσοφο, άλλοι για έναν σπουδαίο και ενάρετο άνθρωπο, άλλοι για τον Υιό και Λόγο του Θεού, άλλοι θα Τον αμφισβητήσουν κ.ο.κ. Όσοι δέχονται τον Χριστό ως ιστορικό Ιησού και μόνο, Τον δέχονται ως ένα πρόσωπο της ιστορίας.

Το πρόσωπο του Χριστού δέχτηκε, δέχεται και θα εξακολουθεί να δέχεται αμφισβητήσεις. Εκείνο που ενοχλεί όσους Τον δέχονται ως «ιστορικό Ιησού» και όχι ως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι η θεότητα Του. Αυτό το «ενανθρωπήσας Θεός» τους σκανδαλίζει. Θα προτιμούσαν σίγουρα το «θεοφόρος άνθρωπος» του Νεστορίου. Η αμφισβήτηση, η οποία φυσικά δεν εμφανίστηκε στις μέρες μας, έρχεται ήδη από την εποχή του Αρείου, του Νεστορίου και όσων άλλων αμφισβήτησαν τη θεότητα του Χριστού. Για παράδειγμα, ο Άρειος χαρακτήρισε τον Χριστό ως κτίσμα του Θεού (άμεση αμφισβήτηση). Από την άλλη, ο Νεστόριος χαρακτηρίζοντας την Παναγία «ανθρωποτόκο» και «Χριστοτόκο», επουδενί όμως «Θεοτόκο», αφαιρούσε από τον Χριστό τη θεότητα (έμμεση αμφισβήτηση). Και όταν ο Νεστόριος θα μας πει ότι «υπό ανθρώπου Θεόν τεχθήναι αδύνατον», ότι δηλαδή είναι αδύνατον να γεννηθεί ο Θεός από άνθρωπο (θυμίζει Πλάτωνα), τότε ο Χριστός που γεννήθηκε από την Θεοτόκο, δεν είναι Θεός αλλά άνθρωπος.

Γιατί όμως οι αιρετικοί αλλά και οι σύγχρονοι αρνητές της θείας φύσης του Χριστού, δεν δέχονται το γεγονός της ενανθρώπισης του Θεού Λόγου και στέκονται κατηγορηματικά στην ιστορική του παρουσία; Ο καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης, μιλώντας για τον ευσεβισμό των αιρετικών, σημειώνει πως εκείνο που τους εμποδίζει είναι «η αδυναμία παραδοχής του θαύματος, η απόλυτη πίστη στον κτιστό εαυτό και η άρνηση να δεχτούν αυτό το κάτι που υπερβαίνει την κτιστότητα, αυτή τη θεία πνοή που είναι η μόνη που σώζει». Και φυσικά; Αφού δεν δέχονται τη θεότητα στον Χριστό, για εκείνους ο θεός παραμένει «deus secretus» και όχι «deus publicus», όπως θα ‘λεγε ο ιερός Αυγουστίνος.

Το γεγονός της θείας ενανθρώπισης δεν αντιμετωπίζει λοιπόν απλά με μία κάποια καχυποψία ή αμφισβήτηση, αλλά θα έλεγα πως αντιμετωπίζεται ως μία προέκταση αυτής της αντίληψης στην απόλυτη αρνητική της μορφή, δηλαδή ως άρνηση. Μία άρνηση να πιστέψουν το μυστήριο. Όμως, ακόμη και οι πιο φιλότιμες προσπάθειες προσέγγισης του θαυμαστού αυτού γεγονότος, όπως αυτή του Feuerbach στην «Ουσία του Χριστιανισμού», πέφτουν στο κενό, καθώς στο έργο αυτό ο Θεός μοιάζει να αποτελεί μία ανάγκη του ανθρώπου και η προσέγγιση της ενσάρκωσης του Θεού να γίνεται με ανθρωπολογικά – ψυχολογικά κριτήρια (καθώς για τον Γερμανό φιλόσοφο, αυτή αποτελούσε ανάγκη του θρησκευτικού θυμικού).

Η πατερική παράδοση και σύνολη η θεολογία της ορθόδοξης Ανατολής, έχει άλλη εμπειρία από το θαυμαστό αυτό γεγονός της γέννησης του Θεού Λόγου και της σάρκωσης Του, διακηρύσσοντας πως ο Χριστός είναι «τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος» (άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας), και γνωρίζεται «εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως» (Όρος Χαλκηδόνας). Ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός στον Γ’ Λόγο του «Προς τους διαβάλλοντας τας αγίας εικόνας», αναφερόμενος στη σχέση του Λόγου με τον Θεό, γράφει: «Ο ίδιος ο Θεός πρώτος γέννησε το μονογενή Υιό και Λόγο του, εικόνα του ζωντανή, φυσική, ως απαράλλακτο χαρακτήρα της αϊδιότητας του». Αναλόγως τοποθετείται και η σκέψη του αγίου Βασιλείου Σελευκείας (5ος αι.), ενός Πατέρα της εκκλησίας που διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στο θέμα της χριστολογίας. Σε μία του ομιλία χαρακτηρίζει τον Χριστό ως «Υιό του Θεού» και τον χαρακτηρίζει «άκτιστο Υιό» , ο Οποίος φέρει την ίδια ουσία με τον Πατέρα. Και σε δύο άλλους λόγους του, αναφερόμενος στο πρόσωπο του Χριστού, κάνει λόγο για «κεκρυμμένη θεότητα ἐν ἀνθρωπότητι». Όμως δεν είναι μόνο αυτό, καθώς το γεγονός της ενανθρώπισης του Υιού και Λόγου του Θεού, δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο, δια της χαρισματικής υιοθεσίας να ντυθεί τη θεότητα, αφού κατά Μ. Αθανάσιο «ο Λόγος Σάρξ εγένετο, ίνα τον άνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήση».

«Μα ο Λόγος που γεννήθηκε να! Από τον Θεό τον Μέγα, άχρονος του Πατέρα Γιος και του Αρχετύπου εικόνα∙ ίσος του. Δόξα του Πατρός, τέκνο λαμπρό δικό του, ως ξέρει αυτός που γέννησε κι ο Γιος όπου γεννήθηκε μόνο∙ και στο Θεό σιμά κανείς. Κι ωστόσο ετούτο αντάμα σ’ όλους τους θνητούς πασίδηλο πιστεύω∙ άπρεπο να ΄χει η θεότητα από τη δική μου γέννα ροή είτε κόψη ταπεινή. Μα αν είμαι εγώ πατέρας όχι απ’ το πάθος λεύτερος – της σάρκας πλάσμα – όχι όμοιος που σάρκα δεν γνώρισε και σώμα» (Γρηγορίου Θεολόγου, Περί Του Υιού, Α’ Δογματικά).